Dwalen door de Duinen van Soest

Ik moet iets ophalen in Amersfoort en dan ben je al snel in de Soesterduinen. Het belooft een warme dag te worden, dus ik ga ik korte broek en topje. Voor het werk gaat mijn rok en een shirtje er gemakkelijk over aan. Ik haal mijn loopmaatje op en we durven het aan deze keer: we zetten van tevoren geen route uit en gaan dwalend proberen twee uur onverhard te lopen.
Om tien over tien staan we nog naar het bord te kijken en besluiten we blauwe-gele-oranje paaltjes te volgen. Vijf minuten later lopen we over de bospaden. Het duurt nog eens tien minuten voor er geen blauw paaltje meer te bekennen is. Het grote zwerven kon beginnen! We gingen niet al te hard, gewoon omdat ik dat niet nodig vond. Al snel stuitten we op een spoorwegovergang.

Daar stond een bord dat het voor verkeer gesloten was, (zo’n witte met een rode rand) maar wij mochten er van de meneer die er stond ook niet lopend in. Die meneer had blijkbaar ongeveer net zoveel hersens als dat bord, want van de andere kant kwamen er wel fietsers aan! Wij kozen een onverhard pad uit, want de asfaltweg naast het spoor zag er niet aanlokkelijk uit. Helaas liep dat weggetje met een bochtje terug, zodat we toch eieren voor ons geld kozen en de verharde route langs het spoor maar namen.
We kwamen bij de volgende spoorwegovergang in Soesterduinen en staken daar dan maar het spoor over. Dit was echter weer een drukke weg en we gingen linksaf de weg af, richting station Amersfoort. Als we daar zouden komen, konden we ook de trein terug nemen! We kwamen echter op een militair oefenterrein en toen hielden de cobblestones weer op en liepen we weer onverhard. We kozen de kleine paden uit. Ik wist niet dat er zoveel hoogteverschil was! Het was behoorlijk omhoog zwoegen. Ineens stonden we tegenover prikkeldraad, waarbij we bedachten dat klakkeloos oversteken misschien niet zo verstandig was. Via een heerlijke weg door het bos kwamen we weer aan het begin van het militair terrein. Zwerven is leuk, maar doe mij maar een route. We namen nu het fietspad.
Heerlijk kletsend liepen we weer over het asfalt zonder dat dat de bedoeling was. We konden wel onder het spoor door. En toen gingen we direct het bos weer in. En warempel – daar kwamen we oranje paaltjes tegen. Toch wel prettig om die te kunnen volgen, het geeft iets meer richting aan. Dit was een mooie route door het bos. We keken even op het bord voor de route en na enige tijd kwamen we in combinatie met de GPS toch echt tot de conclusie dat we niet helemaal de juiste oranje paaltjes aan het volgen waren. Inmiddels moet ik zeggen dat ik het zwerven in Nederland toch wel aan het afkeuren was. Je komt te snel op grote wegen en asfalt uit.
Toen kwamen we in de duinen. Lekker door het zand ploeteren, hoogteverschillen overbruggen en alles onverhard en natuurlijk. Na een kilometertje of twaalf eindelijk aan het zwerven zoals het zwerven eruit zou moeten zien! Met een beetje richting van de GPS. We volgden weer oranje paaltjes en deze keer leken het toch zeker de goede te zijn! Alhoewel… al snel ging het weer fout en moesten we op onze schreden terug keren. Zou het komen omdat we te snel gingen?! 😉
We staken nog maar een keer een drukke weg over. Het is wel mooi Nederland met de duinen, de hoogteverschillen en de bossen, maar er loopt toch weer een weg doorheen! Ineens stonden we oog in oog met blauwe paaltjes! Ook prettig. Omdat er nog wat tijd over was, besloten we de route de andere kant om te volgen en nog een paar kilometer eraan te plakken. Ik was er inmiddels best wel moe van, maar wat was het mooi! Bos, zand, duinen, hoogteverschillen: dit stukje was echt een bonus. En de snelheid, ach, die waren we allang kwijt geraakt. Het wemelde van de blauwe paaltjes en hoe we die twee uur eerder kwijt hadden kunnen raken is me een raadsel. Nadat de twee uur om waren haalde ik zoveel mogelijk het tempo eruit tot de auto.
Over 18 kilometer hadden we 2 uur en een kwartier gedaan. Niet snel en eigenlijk voor het weektotaal net niet genoeg, maar er zijn belangrijkere zaken! Het was namelijk wel weer eens een keer leuk om onverhard lang te rennen. Ik had behoorlijk zin in water! Al heel snel kom ik dan ook weer bij, maar mijn spieren voelden nog een tijdje stijfjes aan. Het was echt wel heet. Hoewel het zwerven, vooral aan het einde, best goed ging, zal ik het niet snel weer doen. Volgende keer volg ik liever een paaltjesroute, waarvan ik weet hoe lang die is of moeten we toch maar weer een route maken. Volgende keer kunnen we ook een groter gebied uitzoeken waar het onverhard zwerven mogelijk is.