“Mama, wat voor schoenen ga je kopen?” vroeg Vincent. “Geen roze“, was mijn antwoord. Hoofdzaak is de pasvorm. Dus het was even slikken toen de meneer van de winkel felroze Asics uit de doos haalde. Mijn één jaar oude paarse Saucony’s waren op. Er zat geen enkele demping meer in na 1200 kilometer. Ik geloof dat werkelijke elke schoen in de winkel me beter zou zitten en zo ook de felroze Asics. Ze voelden heel zacht aan. Omdat de Saucony’s in het bovenwerk ook stuk waren, gaan we niet terug naar dat merk. Ik heb proefgelopen op de paarse trouwe stappers en ik zet mijn voet amper meer naar binnen zoals een jaar geleden. Links helemaal niet meer en rechts dus nog nauwelijks. Ook op de Ascis kan ik prima lopen, maar links voelt aan de onderkant wat vreemd. Dan krijg ik een paar donkerblauwe Brooks in mijn handen gedrukt. Ik vond ze meteen mooi. Uiterst simpel en gewoon en dat klopt ook: dit is een neutrale schoen. Als ik ze aandoe, passen ze gewoon perfect. Ik had mijn hart bijna meteen aan deze schoenen verpand, maar lopen ze ook goed? Ze lopen uitstekend! Ik wissel de Ascis en de Brooks nog even om (links een asic, rechts een brook) en dan is de keuze snel gemaakt: de Brooks zitten als gegoten! En wat ook speelt: mijn eerste marathon liep ik op neutrale groene Brooks, voor de volgende lijken neutrale blauwe Brooks mij een uitstekende keuze!
Off we Go! De eerste keer buiten samen
Dan is het natuurlijk geen optie om zulke schoenen in de doos te laten zitten. Die moeten worden getest! Ik kon niet meer kilometers verwerken op zaterdag, maar zondag, recht uit bed, gaan ze aan! Het was even droog en voor een klein eindje van 6 kilometer ging ik trots als een pauw op mijn nieuwe stappertjes de deur uit. Ik liep rustig en voorzichtig in. Na de eerste probleemloze kilometer ging ik versnellen op de skeelerbaan. Asfalt!
Ik kon prima weg met de schoenen. Ze knerpen over het asfalt, een geluid alsof ze willen zeggen: kijk ons eens lekker nieuw zijn! En voor het feit dat ik gisteren al tig hoogtekilometers heb verwerkt en toch een blauw knietje aan de val heb overgehouden, is een kilometertijd van 5:07 uitmuntend! De brug óp en af inbegrepen.
Wildrooster nummer 1 (de tweede volgt straks al)
Kilometer drie hobbel ik weer vrolijk verder en ‘klets’ bijna tegen mijn schoentjes: “er komen nog veel kilometertjes samen, nog veel meer wildroosters en nu zijn jullie goedgekeurd en mogen jullie vies worden.” Gelukkig praten ze niet terug! Ik neem het onverharde pad langs de Oostvaardersplassen. Gek genoeg is hier niemand, terwijl net bij de bruggen de een na de andere hardloper me tegemoet kwam. Ik ga nog een kilometer hard aanzetten. Onverhard moet me ook lukken! De schoenen veren prima mee, vormen een schild om mijn voeten. Ze knerpen weer, maar nu op de steentjes.
Het stukje fietspad ruil ik in voor het naastgelegen gras. Onverhard is onverhard! Ook nu zitten de schoenen simpelweg perfect. Inmiddels lopen de zweetdruppels over mijn neus en verhullen die druppels mijn zicht op de druppels die van boven dreigen te komen. Mijn verbazing dat deze kilometer in 5:03 ging is groot. De schoenen vormen zich nog beter op onverhard terrein als op verhard terrein! Ik haal alle snelheid eruit en huppel de trap op terwijl ik mijn schoenen bewonder. 
Deze 5 kilometer waren de eersten van velen. Ik doe nog een kilometer ronduit sloom en de laatste kilometer door het park ga ik lekker op gewone snelheid lopen: precies op wat ik comfortabel vind.
Na het rondje hardlopen zijn ze gelukkig nog nauwelijks vies! houden zo
Ik hoeft me niet te houden aan een hartslag, een snelheid of een schema en daar geniet ik met volle teugen van! Pas als ik thuis ben begint het hard te regen. Wat een fijne schoenen heb ik aangeschaft: ze beschermen me ook nog tegen de regen! 🙂