Bruggentraining in C majeur

Met een zwaar gemoed ging ik onderweg naar de brug. Gelukkig haalden ze me op, anders weet ik het niet hoor of ik was gegaan met het debacle van vorige week in mijn hoofd! Ik had mijn nieuwe korte broek aan. Dezelfde trainster en dezelfde snelle kerels zouden de AB groep gaan doen, dus ik besloot onmiddellijk met de C/D mee te gaan. We gingen langs de auto lekker opwarmen, want het was niet al te heet met de wind op de open vlakte. Huppelen, skippen, uitvalspassen: het kwam even allemaal voorbij. Deze groep was groot, maar vandaag was de trainer voorbereid. Hij had spulletjes bij zich en we liepen op lekker kalm tempo naar het trappetje. Tenminste, wat voor mij een kalm tempo was, want dat gold niet de hele groep. Ik liep lekker te kletsen.
Wij C-groep (en normaal zou daarvan ook nog een deel B zijn, maar hier ligt het net anders geloof ik) mochten eerst de trap op sprinten. Gewoon. Prima. Er was 1 tante die liever naast de trap door het gras omlaag ging: ikke ja! De korte broek zit niet heel lekker, hij is eigenlijk te groot en er schuurt nog wat. We gingen de sartaki dansend omhoog: dat klinkt toch al leuk?! Daarna gingen we de trap op springen en dat lukte op 2 benen best en ook in het sqattend omhoog gaan had ik een ritme te pakken. Niet dat we de hele trap hoefden, gewoon elke keer een plateau. Daarna was het onvermijdelijk dat we moesten hinkelen en raad ‘s: met links ging het gewoon GOED! Het rechterbeen bleef op zijn zachtst gezegd wat achter, maar het ging beter dan vorige week met mijn evenwicht. Toen maakten we de trap vrij voor de D-groep en mochten wij over 3 hordetjes springen, door een trapje (kleine pasjes) en door de hoedjes die steeds verder uit elkaar staan. De ideale oefening voor mij, want ik kom op grote passen uit en die hou ik dan vol en daardoor ga ik hard richting de zon aan het rennen. Echt waar, dit is bepaald geen C-tempo en ik hoeft dan ook maar 1 man voor me te dulden. Ik vind het zwaar en warm om hard te gaan, maar ook erg prettig. Ik word er moe van en raak buiten adem, maar ik heb niet het idee dat ik me dood moet lopen om de rest bij te houden of voor te blijven. Ondertussen sjor ik wat aan de nieuwe korte broek tot die bijna goed zit. Ik ga langzaam terug en herhaal de hele oefening nog een keer. Inmiddels meld mijn horloge dat ik over de vierde kilometer 5:04 minuten heb gedaan en dat vind ik akelig snel.
We gaan met zijn allen de trap weer op en ik kwebbel verder. De brug op gaan we een piramidetje lopen: eerst honderd meter hard, honderd meter brugaf en windje rustig omlaag, dan twee honderd meter wind tegen, brug op hard en tweehonderd meter zacht terug. Afijn, je hebt ‘m en dat tot 400 meter en daarna tel je terug: 300 meter, 200 meter. Ik ging de eerste 100 meter nog niet hard, want ik was nog aan het kletsen. En de 200 meter omhoog was mijn verhaal nog niet klaar, maar bij de 300 meter wel en toen pakte ik het tempo even lekker op! De 400 meter lag boven op de brug. Van mijn korte broek had ik geen last meer, tot ik ontdekte dat ik was vergeten het prijskaartje eraf te halen! Gelukkig krijg ik een rood hoofd van het lopen, want anders had ik me rot geschaamd! Ik was blij dat ik wist dat hetgeen mij prikte van tijdelijke aard was! De andere groep deed maar tot 300 meter en die waren rapido klaar. Mochten zij lekker uitrusten en op ons wachten! Ik moest de 200 meter overslaan en deed daarom wel twee keer de 100 meter. Beetje ongelijke piramide, maar anders moesten ze zo lang wachten!
Ik liep mee uit met een meneer die tijdens zijn verblijf in Spanje over de boulevard zijn kilometrage uitbreidde van 8 naar 18 kilometer. Hij liet de andere “oudjes” op het terras lachen, want deze meneer was zelf 71 jaar! Hij was op zijn 65ste begonnen met hardlopen, ‘omdat de kinderen dat ook deden’. Van zulke helden die nog altijd de Dam tot Dam loop rennen, word ik helemaal stil. Deze meneer mag tegen me zeggen dat het belangrijkste van het hardlopen is om te blijven lachen en dan buig ik nederig mijn hoofd. Deze training was namelijk gewoon leuk: goed georganiseerd, niet te zwaar en niet te licht en vol afwisseling met een lekker zonnetje en wind tegen brug op, daar kan een brede grijns wel vanaf.