De Vraag van Vandaag….

Vandaag gingen de oude schoenen voor één van de laatste keren aan voor een lange duurloop waar ik me voor ingeschreven had. He? Kan dat ook al, inschrijven voor een lange duurloop? Jawel, voor alle najaarsmarathonners organiseert atletiekvereniging Pharos lange duurlopen door het Amsterdamse Bos die beginnen vanuit het Olympisch Stadion.
Voordeel 1: Je hoeft zelf de route niet bij te houden (maar het is sowieso beter om dat niet aan mij over te laten)
Voordeel 2: Het Olympisch Stadion….. wow, hoe gaaf is het om daar een keer te rennen?
Voordeel 3: Scheelt slepen met water en bananen voor onderweg, want die verzorgen zij.
Nadeel: In mijn schema was er sprake van een superstrakke tijd voor de 20 kilometer en de opmerking: “benaderen als een wedstrijd” en mede daardoor heb ik geen idee welk tempo ik aan moet houden en krijg ik alle kans me druk te maken. Benaderen als een wedstrijd zit er qua zenuwen wel in. Ik kies voor een iets te hoog tempo voor een lange duurloop met 5:45 per kilometer. Als ik dat haal, zou ik theoretisch een marathon rond de vier uur kunnen lopen, maar daar ga ik niet van uit eigenlijk. Ik ga zien of het me lukt. Anders stop ik en wacht ik op de volgende groep.
Ik neem mijn loopmaatje mee (in dezelfde tempogroep) en nog een andere loopkennis, die veel langzamer gaat lopen. Met zijn drietjes zijn we een bont marathon-gezelschap: mijn loopmaatje traint voor de marathon in Lissabon en hoopt onder de vier uur te blijven, de loopvriendin traint voor de marathon van Berlijn en hoopt onder de vijf uur te komen en ik blijf saai in Eindhoven steken en heb geen idee van de tijd waar ik voor train!

Eerst een kopje thee en dan een rondje door het Olympisch Stadion. Hoe gaaf is dat om over die sintelbaan te rennen. Er staat een zonnetje, maar dat was gisteren wel anders. Toen woedde er een zomerstorm die ons bijna belette het Amsterdamse Bos in te gaan. Ik sluit me met veel heren en twee dames aan bij de pacer en even over half tien rent de groep het stadion uit. Ik vind het een belevenis en kijk goed om me heen. We gaan eerst over asfalt de stad uit en ik heb geen enkele moeite met het tempo. Ik kwebbel, ik klets en ik luister naar de trainer die achter ons loopt en boordevol goede tips zit. Iedereen vraagt voor welke marathon de ander traint, het is een goede gespreksopener. Zolang dat nog lukt, loop je met de goede groep mee. En hoewel we in Amsterdam lopen, voert de marathon van Amsterdam lang niet de boventoon. New York, Zeeland, Italie; ik hoorde vanalles voorbij komen. We lopen langs de bosbaan, heerlijk in het zonnetje.
We gaan na een kilometer of drie/vier het bos in en dan begint er wat geklungel. We moeten veel, heel veel takken ontwijken. Dat zorgt voor opstoppingen, voor oponthoud en voor ongemakken. Gelukkig ben ik erg gewend en vertrouwd met onverhard lopen en vind ik dit niet erg meer. Ik vind het lopen in een groep niet per definitie gemakkelijker. Je moet opletten dat je niemand op de enkels trapt of voor de voeten loopt, je moet volgen en al die anderen die zoveel beter zijn dan ik…. Toch hou ik keurig zone 2 aan en lijkt dit tempo mij geen moeite op te leveren. We komen bij een post en ik drink water en neem een halve banaan. We gaan langs de kanoverhuur, veel over onverharde paden en we moeten 1 keer een halve boom omzeilen. De stormschade is aanzienlijk. Ik raak aan het kletsen met de enige andere vrouw van het groepje en het gespreksonderwerp is natuurlijk… de marathon! Hoewel deze heldin slechts meeliep ‘ter onderhoud’. Voor ik het door had zat er weer een lusje op en staan we weer bij de watervoorziening.
Ik loop liever wat in de achterhoede. Doordat het lastig is de route door het bos te vinden en er ook wat heuvelachtige paden zijn te vinden in het Amsterdamse Bos, halen we het tempo van 5:45 enige kilometers achter elkaar niet. Dat is voor mij natuurlijk een voordeeltje! Mede daardoor hou ik het vol. Ik loop met de volgende meneer te kletsen, maar na een kilometer of 13/14 merk ik dat ik het wel zwaarder krijg. Ik begin me af te vragen waar deze sport toch goed voor is, maar een andere nuttige sport kan ik ook niet bedenken. Met dit tempo heb ik geen tijd om foto’s te maken in het bos. We gaan ook heel veel schattige bruggetjes over. Ik loop liever door het bos heen omdat daar schaduw is. En dan komen we voor de laatste keer bij de waterpost. Ik kijk niet naar mijn kilometers of de tijden, ik heb mijn hartslag op staan en die blijft een lange tijd in zone 2 liggen. Keurig.
Nu loopt de hartslag dan toch op richting zone 3, maar ik ga nu niet meer opgeven of wachten, ik blijf bij deze groep. Aan de andere kant lopen we de bosbaan langs terug en ik kan nog wel praten, maar het voelt heel wat zwaarder aan als eerder vandaag! Deze wedstrijd ga ik niet winnen: de beoogde tijd ga ik niet halen, maar dat is met zo’n groepssessie ook helemaal niet van belang eigenlijk.

We lopen terug naar het stadion en daar lopen we nog een rondje over de sintelbaan.
Ik leg mijn tempo iets omlaag en de rest gaat iets sneller, maar kwijtraken is er nu niet meer bij. Achteraf blijkt dat ik het tempo voor mijn gevoel misschien lager leg, maar de kilometertijden zijn helemaal niet minder! Ik moet nog wel drie rondjes uitrennen om op de halve marathon uit te komen omdat mijn horloge nou één keer altijd retezuinigjes is. Ik vind dat geen straf in het Olympisch Stadion!

Met mijn rode koppie is de AAdrink en de ontbijtkoek echt verdiend. Blijkt dat ik op een gemiddelde kilometertijd uitkom van 5:57. Mijn gemiddelde hartslag komt met 155 net in zone 3 uit. Over de halve marathon hebben we twee uur en vijf minuten gedaan. Eigenlijk is dat best wel heel erg oké. Ik kan me douchen en lekker buiten op een bankje zitten te wachten tot onze vriendin ook terug is. Wasvoorschriften uitwisselen. Ik ben ook snel weer helemaal op adem eigenlijk. En die vraag van de dag  -raad ‘s: En, welke marathon ga jij doen?