De wondermooie trail over de Kemphaan die de trainer verkeerd interpreteerde

Waarom ga ik weer met een training mee van de mensen uit Stad? Het was zo leuk en gezellig gisteren met de club-van-Buiten. Het antwoord is: de Kemphaan. Lijkt me gaaf daar eens onverhard te lopen, al twijfel ik er ten zeerste aan of ik anderhalf uur met de AB groep mee kan lopen in hartslagzone 2. Dus toen ik mijn sleutel inleverde, vroeg de man of ik ook met de C/D mee ging en zei ik ja. Toen ik de A/B trainer vroeg hoeveel hij onverhard ging lopen, zei hij: “bijna alles” Hij begreep mij verkeerd en voegde er haastig aan toe: “maar het is heel goed te doen, ik heb het net geprobeerd”. Mijn twijfel was al weggenomen. Slechter dan het Amsterdamse Bos zou het niet worden. Onverhard: ik ga mee! Ik ken die trainer alleen van gezicht en omdat hij foto’s maakt, en hij kent mij niet. Ik geloof dat hij twijfel zag bij mij – die er dus niet was. Toch acht ik deze trainer zeer hoog en ik weet dat hij mij precies goed heeft aangemoedigd bij de eerste Almere City Run, dus ik waag de gok zonder schroom. Ik ging lekker mee in de groep. We starten onmiddellijk onverhard en ik kreeg onderweg nog een telefoontje ook! Hoe fijn is het, dat je de hele tijd je enkels traint, terwijl het natuurlijke groen om je heen alle zorgen absorbeert en het ritme van de benen een stressdodende cadans vormen. Ik had de Asics aan en mijn hartslag stond op mijn horloge. Met mijn lange broek was ik erg blij, want er zijn wel veel brandnetels in het bos, waar ik toch een laagje stof tussen heb. Ik luisterde naar het gekakel over huizen-kopen, vakanties en ik genoot daar in het bos met de laagstaande zon. Het was wonderschoon en het tempo lag perfect. Ik werd niet moe, niet te heet ondanks mijn lange broek en alles rook lekker en was inderdaad goed begaanbaar. We mochten een stukje op eigen tempo en toen kwamen we op asfalt. Ik ging te hard. Ik kwam boven zone 2 uit en dat vond ik niet nodig. Maar ik wilde niet achteraan gaan lopen, dus ik zette even door. We gingen twee van de vier bruggen van het Vierbruggenpad over. En snel daarna weer onverhard. Ik liep te kletsen met de trainster die mij twee weken geleden te hard over de Stichtse Brug joeg en dat ging prima en moeiteloos tijdens het rennen over de smalle paden. Goed dat ik daar niet alleen liep, dan had ik foto’s blijven maken! Het was allemaal zo kalm en rustgevend. We deden een steigerrun en ik kon werkelijk moeiteloos het tempo verhogen. Dat resulteerde wel in bijna zone 4 met een hartslag van 161, maar het was erg prettig. Ik besloot verder mijn eigen tempo aan te houden. Toen mocht iedereen weer een stukje op eigen tempo en ik vertrok als laatste want mijn schoenveter zat los. Ik koos het zandachtige ruiterpad in plaats van het geasfalteerde fietspad en zwoegde heerlijk als laatste door tot het einde. Zwaar op dat losse zand, maar fantastisch ook. Ik hou dat tempo urenlang vol, maar de trainer moedigde me aan dat ik ook binnenkwam, al was ik laatste. Ik heb liever geen pauzes, ik ren gewoon door en dat lukt me ook moeiteloos. Dit is geen training, dit is Lopen Op Lokatie (LOL met hoofdletters) en daar hoeven niet perse tempowisselingen in te zitten. Ik heb gister nog de tempo- en hartslagwisselingen getraind. Nog meer vakanties worden besproken en soms laat ik merken dat ik meeluister. Voor mezelf loop ik het liefst achterop en dan nog met een beetje ruimte voor me ook. Dan lijkt het of ik het niet haal, maar ik wil vooruit kunnen kijken en niet op mijn hielen worden gezeten. Dat vind ik het enige nadeel van een groep: ik ga niet vooraan lopen en ik hou niet van het midden. De rode lantaarn is altijd mijn lievelingsstek geweest omdat die mij het meeste overzicht biedt. Ik was de route bijster en dat was prettig, want het was helemaal niet mijn zaak, ik hoefde alleen maar te volgen. Het was zo mooi: aangelegd stadsbos en toch vol afwisseling. De ondergronden wisselden elkaar ook af van gras tot modder en kiezels, bospaden en schelpenpaadjes. We mochten nog een stuk eigen tempo lopen en dan gaan de snelsten er als een haas vandoor en de rest volgt dan. Ik word dan dus ingehaald door een 70plusser, maar ik hou mijn tempo en hartslagzone prima aan en blijf rond de 6 minuten lopen – hard zat voor onverhard. Ik vind het allemaal geweldig en raak in een soort trance van eindeloze voetstappen, lage zon en bos. Langzaam haal ik de rest weer bij die langzamer gaan omdat ze te snel gestart zijn, maar binnen anderhalve kilometer lukt me dat bij lange na niet en de snelsten moeten mij komen halen. Toen vroeg de trainer me vriendelijk: “Heb je er spijt van, het gaat goed hoor.” Ik heb niks geen spijt en besef dat de trainer nu denkt dat ik het niet kan bijhouden! Ik zeg dat het prima gaat en dan val ik stil in de groep. Ik hoor de rest niet meer miepen over hun horloge en hoe lastig hartslagmeters om de borst zijn. Ik ben verbijsterd over zoveel medeleven van een trainer, ook al heb ik het niet nodig. Ik ben verbaasd dat hij aan me twijfelt en besef te laat dat deze trainer niet kan weten dat ik een offroad-runner geworden ben. In een half jaar tijd! Ik verzak werkelijk in een trance-achtig gevoel van trots, gelukzaligheid en sereniteit. We hobbelen heerlijk door het bos terug op een laag tempo en mijn hartslag komt nergens meer boven de 150 uit, wat echt keurig is. Sowieso komt mijn hartslag niet boven de 160 uit de hele weg. Soms daagt me even waar we zijn en hoe we ongeveer rennen om de Kemphaan heen, maar ik hoeft me daar niet druk om te maken en ik doe het ook helemaal niet. We zijn 1 uur en 20 minuten onderweg als we weer bij de auto zijn. Jammer, ik had nog wel 10 minuten erbij gewild, maar de heer met mijn autosleutel wacht op me. Ik ben een beetje vermoeid, maar dit zou ik nog prima een uur langer vol kunnen houden. We hebben 12 kilometer afgelegd (ikke net, de rest ruim) en strekken wat uit. Nog steeds ben ik wat wazig over deze wonderschone ervaring. De trainer zegt dat dit soort loopjes vaak door hem op zaterdagochtend worden gedaan en ik hou me van harte aanbevolen! Op weg naar de auto bedank ik de trainer en de aardige man zegt me nogmaals dat ik het prima bijgehouden heb en dat die stukjes eigen tempo prima door mij zijn ingevuld. Ik hoeft geen wraak of weerwoord, maar ik meld hem dat mijn opdracht voor deze avond was om hartslagzone 2 aan te houden en dat ik dat prima gedaan heb terwijl ik genoot. De blik van de trainer was onbetaalbaar: in 1 oogopslag lag duidelijk waardering te lezen en zijn knikje zei overduidelijk: jij wist al die tijd precies waar je mee bezig was; in zone twee nog wel!! We wensten elkaar een hele prettige avond. Ik ben minstens net zo tevreden als gisteren (er was niemand die er gister ook was trouwens) en heb een geweldige avond gehad. Maandtotaal toch weer lekker boven de 160 gebracht. Nu gaan de kilometers oplopen de komende 4 tot 8 weken. En als ze allemaal de helft zijn in de pracht van deze twaalf, ben ik heel erg tevreden.