Om 8 uur stonden mijn maatje en ik bij Groot Kievitsdal, een congrescentrum in de bossen tussen Hilversum en Lage Vuursche. Dat was het beginpunt voor ons van het Voetenpad, een wandelroute van circa 25 kilometer om Hilversum heen die dateert uit 1939. De route is bewegwijzerd met betonnen palen waar een blote voet op staat en komt op die manier aan zijn naam. Ik besloot op het laatste moment om toch op mijn nieuwe Brooks te gaan lopen, omdat ze als gegoten zitten. Mijn loopmaatje moet 27 kilometer lopen vandaag, ik neem de opdracht 3 uur lopen mee in zone 1, maar maak daar zone 2 van omdat we offroad gaan.
Kilometer 1 – 5
De eerste kilometers bleef ik maar kwebbelen. De eerste kilometer had ik het echt ijskoud. 
We liepen meteen in het bos en kwamen langs een prachtig spiegelend meer. Het was nog rustig in het bos. Ik warmde al snel op. En maar doortetteren, arm loopmaatje, maar die kon genieten van de omgeving en hoefde alleen maar te luisteren. We kwamen bij de overgang over de A27 en meteen daarna staken we het oude spoor tussen Hilversum en Utrecht over. Ik zou heel lang kunnen uitweiden over hoe mooi het is, maar het zou een beetje saai worden denk ik en de woorden zullen ook nooit omschrijven hoe het echt was.
Kilometer 6-10
We kwamen toch diverse andere hardlopers tegen. Ik interesseerde me totaal niet voor de kilometertijden. We liepen 1 keer te ver door, dat kwam vast omdat ik maar doorging met kletsen. Het was allemaal heel erg mooi. De zon scheen lekker, de bossen lagen er goed bij, de heide was prachtig. De route was gemakkelijk te volgen en zodoende leek het me allemaal heel zorgeloos toe. Mijn loopcollega neemt het vertellen even van me over. Mag ik ook luisteren. Tijd voor een gelletje: dit soort energievoorziening is op lange tochten als deze een vereiste en ik zal er aan moeten wennen. Ik vond het een hele hap en niet echt lekker, maar een paar slokken water doen wonderen. We lopen over de Kolhornse Heide, langs de boom die ik gefilmd heb voor mijn eindexamenfilmpjes.
Kilometer 10-15
Hier werkte ik en leerde ik echt monteren.
Door Kerkelanden. Verhard. Maar voor mij wel een bijzonder stukje, want ik kom langs het gebouw waar ik jarenlang heb gewerkt. Ik heb hier vaker het voetpad vermeld gezien, maar nu begrijp ik eindelijk de betekenis! We slingeren langs de vijvers en het is opvallen hoe snel asfalt verveelt. Net als wij de drukke weg oversteken, komt er niemand langs en kan ik weer niet uitrusten, haha. Ik kwebbel weer verder. Na de stoplichten langs de oude haven en daarna gaan we weer onverhard het bos in. Hoi!
Schaduw en lichtwerking zijn prachtig. Het Corversbos. Hier kwam ik niet zo vaak en het is echt verrassend mooi. Er springt een hond tegen me op en we worden vergezeld, tegemoet gelopen en ingehaald door andere hardlopers. We steken zonder ook maar 1 auto te zien de ‘sGravenlandse weg over en een bord geeft aan dat we Hilversum verlaten. We draaien het bos al snel weer in. Dit is het Spanderswoud.Kilometer 15-20
Hier herken ik niks. Er ligt water met groen kroos erop onder de zonnestralen en het bospad is heuvelig. Hemeltje, wat is het hier prachtig en mooi! Ik loop enorm te genieten en we zwijgen, enigszins overweldigd door de schoonheid. banen zonlicht komen tussen de bomen door en het lijkt wel een sprookje! Even baal ik ervan dat ik nog maar tien kilometer mag lopen. We raken van de weeromstuit het voetpad kwijt! Als we de weg volgen en op de GPS kijken, komt het weer goed. Ineens staan we achter met Mediapark. We zouden hier moeten oversteken, maar ik beloof mijn loopmaatje een omweg waar hij geen spijt van krijgt. En zo lopen we even later over de vlonders vlak bij het Mediapark. 
Voor mij is het dubbel-dubbel genieten omdat ik hier vorig jaar pas weer kon lopen na het harde werken. De lucht is strakblauw naast de zendmast en het riet wuift zacht. De stappen op het hout klinken heerlijk ritmische en ik ga er snel overheen. We gaan de natuurbrug over en moeten nog een stuk klimmen ook. 
Dan is de zon fel en is het na bijna 19 kilometer best zwaar, maar ik beloof mezelf een gelletje als we weer op het voetpad zijn. We komen op de hei en zoeken maar heel eventjes naar het voetpad. We komen langs de schaapskudde en daar zijn de vertrouwde betonnen paaltjes weer.Kilometer 20-25
Het gelletje is zeer welkom, maar niet lekkerder dan de eerste. De hei is me wat zonnig, maar we lopen ook veel langs de beboste rand. Het blijft alsmaar onverhard waar we lopen. Ooit hebben we over deze hei al gelopen. Ik vind het nu beduidend zwaarder worden. De halve marathon hebben we in 2 uur en 24 minuten volbracht, maar we zijn er nog niet! Het is een beetje irritant dat het horloge van mijn loopmaatje al zo’n 700 meter op mij voorloopt. Zo haalt hij zijn 27km wel! Gelukkig maakt het mij niet uit wat ik ren in die drie uur, maar liever zou ik 5 minuten meer rennen om het weektotaal te halen. Ik loop me af te vragen hoe ik het vol moet houden en al helemaal hoe ik het vol moet houden ooit 42 kilometer te blijven rennen. 
Het tempo moet iets omlaag van mij en dat gebeurt ook wel, maar dat maakt het niet minder zwaar. Vlak voor de Larensweg worden we door 3 hardlopers ingehaald, waaronder 1 dame. Ze zijn met een hele club, maar hun interval houdt op bij de dagcamping en we laten ze weer achter ons. Nog één heide oversteken.
De laatste kilometers.
De Zuiderheide is heuvelig en na een beklimming en een afdaling kickt ineens het gelletje in. Ik snap niet hoe het komt dat ik het ineens weer zie zitten en dat het gemakkelijker aanvoelt. Tot nu wist ik niet dat het even duurt voor de gel effect heeft. Volgende keer moet ik dus het punt vóór zijn dat ik verlang naar de gel en eerder wat naar binnen werken. We gaan het bos in en ik begin het overzichtelijk te vinden. Toch kan ik niet bedenken of we de snelweg nog onderdoor moeten en of we Anna’s Hoeve nog voorbij komen. Ik maak me er niet druk om, want we volgen de voetenpaaltjes gewoon. 
Blijkt dat we inderdaad langs Anna’s Hoeve komen. Mijn benen zijn moe deze keer. Eerder dan mijn hoofd voel ik alle spieren in mijn benen. We gaan gelijk met het spoor onder de A27 door. Niet precies de route, maar inmiddels maken we weer moppen met 2 vissen in een kom. Dan lachen we, zijn afgeleid van de pijn in de benen en lopen maar door en door. We zijn de 25 kilometer inmiddels allebei gepasseerd. Als we het spoor oversteken baal ik dat er geen trein komt, ik had best willen wachten. 
“Wil je blijven leven, wacht dan even” staat er op het bord, dus dat doe ik dan toch maar even terwijl ik een foto maak, goed excuus! Nu is het nog rechttoe rechtaan over de grens tussen Utrecht en Noord-Holland. We komen de 26 kilometer door en ik heb nu weer genoeg energie. 
We passeren ook de 3 uur en mijn loopmaatje haalt de 27 kilometer. Ik haal ze zelfs ook nog! En dan staan we na 3 uur en 10 minuten weer bij Kievitsdal. Voor mij na 27,7 kilometer met een gemiddelde hartslag van 147. Tsjakka. De schoenen hebben me heel, heel goed ondersteund en mijn loopmaatje ook. Ik drink veel hersteldrank en eet een ontbijtkoekje. In het bos kleed ik me om. Een goed besteedde ochtend zeg ik 😀 😀