In de speeltuin!

Een volkomen “vrije” training stond er op het programma: “spelen tussen zone 1-zone 2 en zone 4”. Tja, dan mag je lekker los dus! Ik haalde mijn loopmaatje al voor de afgesproken tijd op. Niet omdat ik zoveel zin had, maar ik stond toch al klaar in een broek die eigenlijk nog net te krap zit (een M’tje). We gingen gewoon door de wijk en over het asfalt inlopen. We begonnen met een lange steigerrun van circa 800 meter die ik perfect uitvoerde. We hadden een paar ideeën en een SPEELTUIN waar we naartoe wilden, maar verder gingen we het begrip fartlek uitproberen: “Het terrein en de omgeving waar men loopt bepalen de snelheid. Tijdens de training wisselen sprinten, tempolopen, joggen, heuvel op, heuvel af enz. elkaar af. Er wordt dus gebruik gemaakt van de omstandigheden.” (volgens wikipedia) Dus we gingen onverhard het MTBpad op toen we dat tegenkwamen. De hoogteverschillen vielen wel mee, maar er waren korte fikse heuveltjes. Één daarvan was mij net te glad en ik schoof onderuit. Geen last, maar wel vieze sokken 🙁
We kwamen op het asfalt weer even adem (ik wel tenminste) en gingen naar de speeltuin. Een ‘natuur’speeltuin. Daar gingen we om paaltjes slingeren. En over balkjes springen. Er stonden mensen met een hond uitzonderlijk raar naar ons te kijken. Twee andere hardlopers bleven veilig op het asfaltpad ernaast, terwijl wij heuveltjes opgingen en trapjes afsprongen. Er waren ook stap-stammetjes. Het was in elk geval afwisselend! Ik heb over bomen gesprongen en over dezelfde stammen gebalanceerd. Het tempo en de hartslag vloog van hot naar her, maar de grijs overheerste.
Toen de wijk in. Mijn loopmaatje had een lantaarnpalenoefening: 1 hard en 1 zacht en dat tien keer. Best heavy zo daar in de Mickey Mouse straat! We gingen de stripheldenbuurt door (in Almere kun je tussen Katrien Duck, Guus Geluk en Donald Duck door lopen) en deden de stappenoefening. Dan blijf je in de stappen van de voorganger. Lastig zeg. Toen ging ik op het pad langs de Vaart mijn stappen tellen en ik trok mijn voeten snel op: een pasfrequentie van 93 had ik dan. Netjes genoeg. We gingen weer even langzaam wat doorrennen en zwierven door de wijk terwijl de zon onderging. Om 9 uur alweer tegenwoordig.
Toen kwamen we bij de RACEBAAN. Ik had bedacht dat die op het schoolplein lag. Wij gingen er natuurlijk “racen”: we renden tien rondjes – ik de binnenbaan en mijn loopmaatje de buitenbaan. Ik had dus elke keer iets korter, maar ook krappere bochten! We gingen lekker hard en ik was helemaal kapot na tien rondjes. Naar het hijgen was ik alleen maar aan het lachen, zo leuk was het! na een minuutje stilstaan was de hartslag gedaald en werd het tijd om huiswaarts te keren. Kwebbelend en nieuwe gangen verkennend liepen we naar het lange onverharde pad voor de laatste sprint. Ik kan mijn loopmaatje dan niet bijhouden, maar ik ga toch ook tussen de 13,5 en 15 kilometer per uur over de schelpjes.
De zon had plaats gemaakt voor een prachtig maansikkeltje en wij liepen terug. Lekker rustig aan. Zo’n training is hartstikke leuk. We verlengden de ronde iets om (A) op de tien kilometer uit te komen en (B) omdat wij neuroten niet twee keer op dezelfde weg willen lopen. Daar moet je hardloper voor zijn om dat te begrijpen 🙂