Verkenning in Eindhoven. Al een tijdje stond 29 augustus in de agenda om met de meiden van de just-keep-running-blog te gaan lopen. Eerst 10-12 kilometer met hen op een rustig tempo gezellig lopen en daarna wilde ik het stuk van de marathon van Eindhoven wat nieuw is verkennen. Ik vind het fijn te weten waar ik uitkom op 11 oktober. Maar hoe neem je die route mee? Dat was part I van de puzzel en na tig keer de route natekenen, kende ik ‘m al bijna. Problem route almost solved.
Volgende probleem: de meiden van just-keep-running zeiden 1 voor 1 af en op vrijdagavond werd hun deel helemaal afgeblazen. Ik had al andere afspraken met de familie en ik wilde Eindhoven verkennen, dus ik ging sowiezo naar het zuiden. 3 Uur en een kwartier hardlopen. 30 Kilometer moest toch wel lukken dacht ik, dus ik kon het grootste deel van de marathon verkennen tot bij het huis van mijn zus. Goed plan. Problem planning solved.
Ik at een flink bord Brinta en rijd het hele eind naar het zuiden. In de auto at ik veel gedroogd fruit en dronk het bidon water leeg. Dat moet genoeg zijn. Rond half 1 zette mijn zusje me af in het Philips van Lenneppark. De route stond op de Garmin, ingesteld op 6:30 per kilometer voor 3 uur 23 minuten. Problem route definitely solved. Ik ging lekker de stad in en liep over het Amerikaans aandoende gebied met cultuur, bedrijfjes en opgeknapte architectuur, Strijp – S. Ik had moeite met het begrijpen van de route en genoot 
er minder van als ik wilde. Ik kwam op de Noord-Brabantlaan en liep langs het Evoluon. De eerste kilometers gingen heerlijk in 6:15. Supersteady. Ging perfect. Problem tempo solved. Ik kwam er achter dat ik me niet had ingesmeerd. Maar ik loop in de stad, en ik hou de schaduw aan. Het is wel warm. Ik liep over de stoepen en al snel stond het vele verkeer me tegen. Straks voor de marathon wordt dit allemaal afgesloten, maar nu is het druk en onrustig. Problem I. Stoplichten negeer ik, vaak heb ik geluk met fietsers of andere weggebruikers mee door “oranje” te kunnen, wegafsluitingen omzeil ik gemakkelijk. Onder de snelweg door. Steeds het steady tempo van 6:15, bij misschien een iets te hoge hartslag, maar het is dan ook warm. Problem II.
De leuke fietsbrug! Een fietsrotonde over de autowegen heen! Ik mag maar een kwart rond, maar ik ga vijfkwart rond! In de volle zon. En die zal voorlopig blijven. Problem III. Ik steek terug Eindhoven in onder de snelweg door en na 6 kilometer moet ik echt de eerste keer voor het stoplicht wachten. Dat haalt het ritme en het tempo weg. Problem IV. Ik neem dextro’s en drink water. Op deze manier moet ik straks op water uit. Ik weet niet waar ik blijf, maar na 2 kilometer zon-op-industrieterrein zijn bomen een verademing. Het tempo blijft onder de 6:20 liggen. Maar mijn gedachten gaan alleen maar over: hoe lang-hoe ver-hoe hard. Er is geen afleiding. En dan: Bekend terrein! 
Ik moet erg lang wachten bij een stoplicht langs het Kastelenplein en dan kom ik op een stukje droom: hier heb ik jarenlang elke dag naar de middelbare school gefietst. De Gender over, de groenschool langs, het fietspad. Er volgt een soort desillusie: zou hier de afgelopen twintig jaar zoveel veranderd zijn of ken ik het niet meer terug vanaf het voetpad? Problem V. Ik kijk ook verwonderd rond en voel me oud. Het voorbijrazende verkeer houdt hier een beetje op. Ik voel de behoefte een afslag te nemen naar rustigere wijken, maar dat zou de verkenning ondermijnen.
De afslag naar het Science Park. Het rondje wat we hier omheen lopen, wil ik al heel lang verkennen. En dan beginnen de problemen echt op te stapelen: felle zon en omdat het weekend is, mag ik dit bochtje niet maken. De poort van het science park is gesloten. 
Nu klopt mijn route-vergelijking niet meer, nu klopt de droom niet meer, nu moet ik onverrichter zaken terug. Twee keer lang op de stoplichten wachten en hard rijdende auto’s in combinatie met de brandende zon én de ontdekking dat ik ALLEBEI de uitgeprinte routes kwijt ben, maken de zaak ineens hopeloos. Na 10 kilometer die uitstekend gingen, lijken nog 20 kilometer een onhaalbare barrière te zijn geworden. Problem VI. Ik krijg het tempo niet meer opgepakt. Ik loop langs het zwembad: hier is zeker alles vernieuwd en ik kom langs de waterbollen. 
Ze staan mooi tegen de blauwe lucht, maar ik haat de felblauwe lucht op dit moment. Problem VII. Weer een stoplicht waar ik moet wachten en de fietsers me bijna omver rijden. Even rust op de Floralaan die gelukkig niets veranderd is en langs de school van mijn zwagers vader die tegenwoordig een “spilcentrum” heet. Is dat dialect voor speelcentrum?!
Dan ga ik de stad in. En ik raak het langzaam aan kwijt. Nu ik erop terugkijk, had ik daar in de Roostenlaan naar de Albert Heijn moeten gaan; waar ik, toen ik hier op kamers woonde, heel vaak kwam. Ik had daar water of energy drank moeten halen, maar ik wilde verder om te proberen het tempo en het ritme weer op te pakken. Mijn denken werd vertroebeld. Ik was nog niet eens op de helft! Dadelijk komt het stuk route wat ik niet ken, hoe moet ik dat doen? Problem VIII. En dan duurt het enkele honderden meters voor ik bedenk dat ik gewoon de telefoon op moet starten. Inmiddels ben ik helemaal bezweet. Het oversteken van de Leostraat duurt wel een hele lange minuut. De tijd komt boven de 7 minuten uit, weliswaar net, maar ik krijg niet bedacht dat ik de rest van de kilometer dus flink doorgelopen heb. Ik loop de stad in, het wordt nog drukker met voetgangers die geen boodschap hebben aan een bezweette hardloper en veel verkeer. De Joriskerk ligt ook al te mooi te stralen in die felblauwe lucht. 
Problem IX. Asjeblieft, laat het over 6 weken minstens 10-15 graden kouder zijn en een beetje miezer zou me ook niet deren! Nu is het te midden op de middag en met 24 graden veel en veel te warm voor mij. Ambitieus als ik ben, wil ik niet opgeven. Problem X. Het stapelt nu hard op, maar dat heb ik nog niet echt door.
Ik neem de goede afslag en steek redelijk onverantwoord over naar de Tongelresestraat. Rust. Mooie pandjes hier. Ik kijk om me heen. Het DAF-museum en een prachtige ophaalbrug. 
Ik ken dit niet. Ik weet alleen dat ik hier mijn rijbewijs heb gehaald! Het is er kalm na de onrust in de stad. Ik snap hoe de route werkt en ik hou de schaduw aan. Ik pik weer een ritme op en neem bijna toevallig weer de goede afslag, maar daarna mis ik de Parklaan. Ik neem een weg parrallel daaraan langs het spoor. Onrustiger en minder mooi, maar ik lijk het tempo weer op te pakken. De tijden gaan weer richting de 6:20 en het station snel ik zelfs ver onder die tijd voorbij, terwijl ik een foto maak ook nog! 
Of doe ik dat omdat ik gek dreig te worden van de onrust hier? Onder het station door en dan kom ik op de grote brede Montgomerylaan. Hier starte twee jaar geleden de halve marathon. Midden op de weg. Nu rijden er auto’s. Toen miezerde het heerlijk en had ik snel een prettig hoog tempo. Nu schijnt de zon fel op me neer. En er razen auto’s.
Voorbij het ziekenhuis is de weg afgesloten. Het tempo wat net terug begon te komen, wordt onderbroken door het zoeken van een route over brandend asfalt, langs hekken en over bermen. Daar raak ik het langzaam aan helemaal kwijt. Ik ben ook de energy gel kwijt, maar ik hoeft nog maar 10 kilometer. Het water is over de helft, maar ik hoeft nog maar tien kilometer. Er is geen schaduw. Ik heb het bloedheet. De hele lange warme zomer vanaf Portugal, heb ik uren en uren gelopen en nu is het te warm. Er is geen wind, zoals vorige week op de dijk. Het is midden op de dag op zijn allerwarmst, om deze tijd loop ik nooit. Problems maatje XXL. En dat zijn er teveel. Ik moet wachten voor het stoplicht bij winkelcentrum Woensel in de felle zon. Ik kan bijna niet meer op mijn benen staan.
Dit is klaar.
Hier hou ik op.
Voor ik omval. Voor ik van mijn stokje ga.
Ik maak niet eens meer de 21 kilometer vol. Ik stop HIER en NU
Verslagen door de Zon
Ik kan wel janken, maar daarvoor ben ik te uitgedroogd. Ik MOET NU iets drinken met veel elektrolyten erin. De Aldi is het dichtste bij en ik pak een flesje. De rij is lang en ik dreig om te vallen. Ik ben misselijk. Dan moet ik een sixpack hebben. Reken dit ene flesje af als 6 stuks, kan me niet schelen, maar nee, ik ren door de winkel voor een (andere smaak) sixpack en betaal 2 euro en buiten ga ik achter een muurtje zitten in de schaduw en klok het flesje naar binnen. Nog 5 te gaan. Ik vraag per SMS mijn zus hoe ver het is naar hun huis. Ik SMS Rob dat ik een loser en een opgever ben. Mijn loopmaatje moet het ook ontgelden. De enige die mij een mislukking vind, ben ik echter zelf. Ik giet een flesje over in het bidon en neem twee flesjes mee. De andere zet ik bij de vuilnisbak. Ik wil niet worden opgehaald. Deze beentjes zullen me nog wel drie kilometer dragen. Ik zet de route in mijn telefoon en volg nu op de Apple Watch de route. Dwars door de wijk. Rust. Kalmte. Ik loop rustig. Dribbel. Hier woonde mijn zusje eerst. Ik kies de achterafstraatjes. Als er maar niet voortdurend verkeer langsraast. Schelpenpaadje, parkje. Ik móét er doorheen, wat de Apple Watch ook zegt. Ik heb twee extra flesjes drank in mijn zweethandjes, er kan me niks meer gebeuren! Ik baal als een stekker, gloei als de bijbehorende lamp en straal bijna zoveel warmte uit dat het zweet op me ervan zou verdampen. Mijn gedachten gaan niet ver meer.
Ik kom de wijk in langs het huis waar mijn zusje daarna is gaan wonen. Nog een parkje waar ik al vaker doorheen wilde lopen. Nu gebeurt het een keer en ik begin er weer van te genieten! De rust doet me goed. Dit zou ik lang vol kunnen houden en de 3 uur en 15 minuten zijn nog niet om, maar ik moet nu ook de kans nemen om eventjes uit te rusten zodat ik kan douchen zonder dat ik gehaast bij pa en ma ga eten. Ik heb net geen 24 kilometer gelopen als ik helemaal doornat van het zweet bij mijn zus aankom. Behalve van het Enorme Gevoel Van DesIllusie heb ik nergens last van. Geen blessures, geen spierpijn, en na een douche weer schoon en uitgerust. Maar het Verdriet en de Twijfel zijn levensgroot: ik heb het opgegeven. Gefaald. Na 2 keer tamelijk moeiteloos 25 kilometer lopen, heb ik de dertig niet gehaald. Vreselijk. Dat maakt mams heerlijke bloemkool en kip-met-champignons niet meer goed. Grappig dat papa vandaag ontdekt dat ik de hele marathon ga lopen, hij vond al dat ik zulke grote afstanden liep voor een halve…. Het is moeilijk te begrijpen hoe rot ik me voel over het afbreken van de training voor ze. “Volgende keer beter” zeggen ze, maar ik voel me er niet beter door. Ook het avondje sauna met mijn zus helpt me niet van mijn kater af. Sterker nog: de buikramp maakt de sauna minder relaxed en torpedeert toekomstige plannen. Tot overmaat van ramp is me overkomen wat ik deze hele lange warme zomer vanaf Portugal heb vermeden: ik ben verbrand op mijn schouders! De vochtbalans in mijn lijf is helemaal ontregeld. Ik ben pas om half 1 thuis. Dan zijn alle flesjes leeggedronken en dan ben ik al lang niet meer moe. Achteraf ben ik precies op tijd gestopt en moet ik blij zijn met het feit dat ik op tijd ingegrepen heb (maar ik kon niet anders) en naar mijn lichaam heb geluisterd. Achteraf denk ik dat het goed is dat ik ook eens een keer op mijn bek ben gegaan. Maar voorlopig voelt het absoluut niet zo!
Wat er misging: Te weinig gegeten vooraf, totaal op het verkeerde moment van de dag gestart, de hitte ernstig onderschat, te weinig energy-drank mee, te snel gestart, te weinig het tempo aan de hartslag aangepast, te ambitieus, niet goed ingesteld op de onrust van de stad, mijn gedachten niet kunnen verzetten, de kleine teleurstellingen (route kwijt) te groot gemaakt, me niet insmeren, de periode van mijn cyclus negeren, de onafgebroken drukte niet tegengegaan met muziek en overmoed: ik dacht die 30 kilometer gemakkelijk aan te kunnen na twee keer moeiteloos 25 te hebben gehaald. Er valt veel te leren van een mislukking. 1 Ding staat vast: op 11 oktober kan het niet erger worden en dan is het geen 25 graden. plusPUNT.