Het Verrassings Ei

Mijn trainer Merijn vergeleek in zijn mail de hele training naar de marathon toe met een VerrassingsEi: “hoe ik het vaak zeg: de kinder surprise. De chocolade er om heen heb je nu al bijna lekker op. tijdens de marathon maak je het ei open en bij de finish blijkt als je alles hebt gegeven of het een leuk kadootje was wat er in zat of een minder leuk kadootje, maar hoe dan ook de chocolade was lekker!” En die vergelijking zit nu in mijn hoofd vast.
Pel tijdens mijn laatste training vandaag maar eens mee aan het chocolade ei: altijd eerst dat stomme knisperende papiertje eraf. Het lijkt nergens voor nodig, dat stukje zilverfolie, maar zonder dát is het ei niks waard: het smelt waar je bij staat en niemand wil ‘m meer! Dat was de eerste stap in al die trainingen: leren langzaam aan te gaan lopen. Heel voorzichtig lospeuteren. Rustig aan. Ook vandaag begin ik met een warming up in zone 1 en zone 2 alsof ik zilverfolie in handen heb, want stel dat ik me nu nog verstap! Als ik het zilverpapiertje tot een bolletje maak en weg wil gooien, merk ik dat ik vandaag niet de juiste kleren aan heb: deze korte broek zit voor geen meter. Over een langere periode bekeken, heb ik met de trainingen langzaam en onverhard leren lopen: onder het zilverfolie werd de heerlijke chocolade al zichtbaar!
Verwachtingsvol breek je die chocolade voorzichtig doormidden. Zo bouwde ik ook door met de trainingen: ik vond het weer leuk om hard te lopen en dan weet je dat die lekkere chocolade opgegeten mag worden en dat is ook een genotsmomentje! De eerste stukjes zijn het lekkerst, de eerste keren dat de trainingen vruchten afwerpen en je in wedstrijden kunt laten zien dat je sneller geworden bent. Vandaag brak ik met 2 minuutjes zone 4 indraven de chocolade los. Wég angst om je te verstappen: dat heb ik maanden niet gedaan en gaat nu ook niet gebeuren!
Die chocolade is eigenlijk het lekkerste van het hele verrassingsei: je bent nog hoopvol over wat er komen gaat en soms ineens heb je een hapje wat de perfecte combinatie witte en bruine chocolade bevat! En soms wordt je afgeleid van de chocolade en proef je het niet goed genoeg. Zo gaat dat ook met trainingen: er zitten onvergetelijke hoogtepunten tussen die heerlijk smaken en brokjes die je vergeet omdat ze het genieten niet echt waard zijn. Wat was Spa gaaf en de ACR ook! En de training op de Veluwe smaakte perfect, net als de ellenlange route over de Hilversumse Hei. De bruggentraining, falende hartslagzones, door storm en wind: dat zijn de brokjes chocolade die ik zonder al te veel te genieten heb opgesnoept.
Vandaag liep ik een compleet nieuwe route over een industrieterrein. Geen overheerlijk stukje chocolade, maar wel één van de laatste stukjes. Door de herrie hoorde ik mijn horloge niet piepen en gooide ik wat zones door elkaar. Het kwam wel goed. Ik maak me niet meer zo druk of en wanneer ik zone 4 haal en hoe snel ik terug ben in zone 2 of 1. Ik heb het grootste deel van de chocolade op en dat was heel erg lekker. Ik denk dat ik wel weet hoe het smaakt inmiddels. En wat heb ik veel geleerd: nu ligt zone 1 lager als een half jaar geleden en het tempo ligt iets hoger. Ik durf moeiteloos door naar zone 4 en ga dan ronduit hard. De chocolade smelt heel langzaam in mijn mond. Moeilijk om er afscheid van te nemen.
De chocolade is bijna op. Er ligt nog één kruimeltje te wachten. Voor me ligt het gele plastic eitje waar de verrassing in zit. Vandaag is de verrassing op het einde de kilometerteller: ondanks dat ik veelvuldig op een net te lage hartslag heb gehold, heb ik na 3 kwartier 7,7 kilometer gelopen. Dat is toch best rap! Ik ren nog even kalmpjes door om het kind op te halen. In een doodgewone training met een gemiddelde hartslag van 144 zou ik de 10 kilometer binnen een uur kunnen lopen. Voor ik aan deze trainingen begon, had ik daar zeker een hartslag van rond de 160 voor nodig! Nu is 9,6 kilometer in 56 minuten me eigenlijk ook wel genoeg. De surprise van vandaag was de keurige man in pak die vriendelijk ‘goedendag’ zei bij het uitlaten van zijn huisdier: een varken!
De surprise voor de marathon moet ik nog openmaken. Eerst dat gele plastickje kraken: dat is altijd een zwaar werkje. Dat vraagt nog een pakketje kracht, terwijl de verwachtingen hoog zijn. En je weet dat je dat stomme papiertje tegen komt met al die voorschriften erop, dat is het zwaarste stuk van de marathon: dan zal ik aan dat papiertje denken! En dan zien we wel of het cadeautje leuk is! Misschien heb ik het cadeautje al en zet ik het in de vergeethoek, misschien is het één van die kleine verrassingen die je op een speciaal plekje neer gaat zetten, maar dat zullen we zien. Zoals Merijn zegt: de chocolade was heerlijk, en daar heb je zeker alvast van genoten! En eigenlijk gaat het daar toch om. Ik heb genoten van de trainingen. Die chocola viel me niks tegen. Ik ben onwijs vooruit gegaan in letterlijke en figuurlijke hardloopzin.