12 oktober
De serieuze spierpijn blijft uit. Ik loop de trap gewoon af. Dat voel ik, maar het is niet pijnlijk. Ik fiets door de kou met Vincent naar school. Lukt ook. Ik kleed me wel warm aan, want ik weet dat ik vatbaar ben. Honger? Totaal niet: ik eet wat yoghurt en dat is genoeg. Ik ben vandaag een kilo lichter als zaterdag. Daar ben ik stom genoeg nog trots op ook! Daarop wel….
Deze heb ik van Joyce gekregen, dus ze mag ze ook mee opeten!
Ik ga naar J. om alles te vertellen. Hoe fijn! Ik had het beter kunnen opnemen, dat had schrijven gescheeld nu! ‘t Is echt zalig om het te vertellen, want dat zet het op zijn plaats. Maar de grote trots blijft maar uit. René, Hugo, Alfred, Remko: allemaal hebben ze beter gelopen, maar niemand heeft 37 minuten van zijn PR af gehaald. Maar dat zegt misschien meer over de eerste keer! Ook de reacties op facebook raken niet het diepste van mijn ziel, zelfs niet Merijns plaatjes-serie. (kan ie ook geen punten vergeten)
Als Vincent bij Aikido is, gaan we nog wandelen ook! Moeiteloos. Hier liep ik de ACR. Gister liep ik de marathon en nu wandel ik volledig vrijwillig een rondje zonder moeite!
Ik breng mijn pakje naar Manuel en hij rent mee naar Just Run. Voor 1 keer ben ik niet echt jaloers. Ik voel me even niet op mijn plaats, maar het is heerlijk te horen hoe G. het beleefd heeft en hoe Harry zich voelt. Ik ben eigenlijk weer te fit. Fysiek ben ik het aller-sterkste. Mentaal niet. Ik hou mijn verhaal op afstand. Voor de anderen en voor mezelf. Wel brokjes: van het kind wat leert fietsen en de Noel die in de weg liep toen ik moest kokhalzen. Er daagt iets bij mij. Ik heb een wereldprestatie geleverd door door te gaan toen het eigenlijk niet meer lukte. Ik heb niets gewandeld. Op de fiets naar huis vertelt G. dat dit haar zesde marathon was en dan dringt er tot me door dat dit pas mijn tweede keer is. Harry heeft er ook 6 keer over gedaan om onder de vier uur te komen. Bijna iedereen denkt dat ik dat ook wil gaan doen.
Fysiek gaat me dat vast lukken. Volgend jaar al vermoed ik. Als ik dat zou willen, met hulp van Merijn. Maar! Mentaal kan ik het niet aan. Die paar uur van tevoren de druk hebben om onder de 4 uur te komen, zal ik niet aankunnen.
13 oktober.
Vanaf 3 uur slaap ik weer niet. Ik heb het heet en ben bang nu ziek te worden: dat kan niet!! Ik heb het niet verwerkt. Ik heb het niet op een rijtje. De marathon is nog niet in mij geland. Ik lijk koorts te hebben en mijn hartslag is hoog. Ik ontbijt nu wel goed, want ik moet post rondbrengen. Het lukt niet goed met mijn fiets, het is veel post en na anderhalf uur ben ik nog lang niet klaar en word ik heel erg moe. De mars en de sportdrank helpen niet meer. Ik ben echt een beetje duizelig van vermoeidheid.
Thuis bel ik eerst Mieke, die snapt hoe zwaar de marathon is, omdat H. dat heeft toegegeven. H., die alles kan, vond de marathon onmetelijk zwaar. Ik sorteer de agenda’s, eet veel chocolaatjes en knap weer op. Ik ga de agenda’s met de auto brengen.
En dan heb ik de medaille vast. Het evoluon staat erop, StrijpS, de parken, de piek van de hovenbrug. Ik zie het opeens. Terwijl Mieke over de verbouwingen van hun huis kletst, dringt het door: ik heb de marathon van Eindhoven gelopen in een toptijd. Ik heb het perfect gedaan: gespaard de eerste kilometers, genoten, niet in paniek geraakt en doorgegaan toen ik het zwaar had. Dan is het eindelijk voelbaar: ik ben trots. Ape-trots. Trots waar je groter van wordt.En ik herstel buitengewoon snel. Daar heb ik voor getraind. Eindelijk heb ik het surprise-ei gekraakt en hou ik de verrassing vast!
En zo loop ik 48 uur na de marathon met kratjes vol agenda’s te slepen en wandel ik van huis naar huis. Moeiteloos. Ik spring zelfs over de hekjes heen! Hoe kan dit?!
Dit jaar heb ik al meer gelopen tot nog toe als vorig jaar in zijn totaliteit. En wat mij betreft, kan ik morgen gewoon weer rennen. Ik vrees dat ik donderdag bij Merijn ga zeuren….