1000 weken en een paar kilometer van meneertje en mevrouw de Boer

Alle naweeen van de marathon zijn uitgewist. Nog slechts een paar nachten slecht slapen bleven over tot vandaag. Want dit was de grote dag: dit is de dag die in mijn agenda vermeld stond als: “Anke de Boer maken”. Om kwart over 9 waren Rob en ik na 1000 weken samenzijn eindelijk zover dat we ja hebben gezegd tegen het huwelijk en alle voorwaarden die daaraan worden gesteld. In spijkerbroek. Met 2 getuigen (mijn hardloopvriendin), Vincent en de ambtenaar van de burgerlijke stand. Een goed begin van een druilerige dag!
Nadat we ons verrassende nieuws her en der in Zeist en Hilversum hadden vermeld, zijn we thuis met zijn drietjes een spelletje Catan gaan spelen wat door de kleinste de Boer werd gewonnen! Daarna aten we thuis aardappels met spinazie (het uit eten volgt morgen) en toen regende het. Daarom ging de training van Vincent niet door. (best raar, dat triatleten die normaal toch ook gaan zwemmen, bij regen hun training laten vervallen….) Toen werd mijn plan nog duidelijker: samen met de jongen met wie ik nu de achternaam eindelijk deel een rondje lopen! Het mocht van mijn trainer (als het echt nodig was) en ik had meteen een fijne snelheidsbegrenzer (dacht ik).
Het regende en het was best fris, maar na een paar honderd meter hadden we dat al niet meer door met onze mooie lampjes. We kwebbelden en kletsten. Aan het einde van onze straat (richting de seizoenenbuurt) hield mijn kleine makkertje het niet meer uit met zijn slome moeder en zette er tot drie keer toe een genadeloze sprint in die deze oude post-marathonner niet kon evenaren. Onder de brug door in de Seizoenenbuurt werd ik uitgenodigd voor een versnelling en samen deden we een prachtige steigerrun, die voor de kleine overfitte jongen eigenlijk nog te kort duurde, maar toen waren we op het schoolplein. Tijd voor een run-selfie en weer verder.
Terug liepen we over het fietspad en mama vond het wel mooi geweest qua training (die zag al anderhalve kilometer staan op de teller), maar Vincent rende tussen de april- en maart-straat nog even lekker op zijn ‘eigen’ tempo. Ik ging gewoon moeiteloos prima verder en voelde het hele loopje aan als een geweldig moment met zijn tweetjes. Bij de oude school aangekomen, had mijn kleintje er nog geen genoeg van en ik kon er ook geen genoeg van krijgen, dus haakten we er een klein lusje aan vast. Mijn compagnon bleef nu lekker op mijn lage tempo meerennen en vertelde honderduit over zijn lievelingsauto’s, over zijn hardloopzones die hij afmeet in auto-versnellingen en wat hem de dag had gebracht. We kwamen een andere (natgeregende) loopster tegen die een allervriendelijkste aanmoediging kreeg van een 9-jarige in een veel te grote regenjas. We liepen nog langs de Mustang die Vincent gaaf vindt en toen waren we na 3,5 kilometer in 24 minuten weer thuis. Nat, meer dan tevreden en heel gelukkig.