Een piramide-oefening voor PJ

Hoi PJ!
Volgende week gaat het dan echt gebeuren: we gaan allebei onze eerste 5 kilometer wedstrijd lopen!! Dat is voor ieder van ons een grote verrassing: voor mij, omdat ik vrijwel alle afstanden al een keer als wedstrijd heb gedaan, maar de 5 kilometer ontbreekt nog; voor jouw, omdat je pas 2 maandjes bezig bent met hardlopen. Ik weet dat ik die 5 kilometer ga halen, zeker omdat ik met jouw mee mag lopen en ik weet ook zeker dat jij die 5 kilometer gaat halen, omdat je met mij mee moet lopen en ik je gewoon aan het rennen hou! Het verbaasde me, dat van alle mensen die ik ken, juist jij zo’n 2 maanden geleden hardloopschoenen, een hardloopoutfit en een hardloophorloge kocht. Dat laatste verbaasde me niet, want als je iets doet, moet het wetenschappelijk onderbouwd worden! Dat je de beste manier van jezelf aanpakken uitzocht was mij snel duidelijk. Met je doorzettingsvermogen gaat het je lukken om al rennend stap voor stap alle tegenslagen te verslaan, dacht ik nog. En dat doe je op hoog tempo! Je maakt je zorgen over je astma en ademhaling (niet nodig), over je tempo (ook niet nodig), over wat dribbelen is (al helemaal niet nodig), over je hartslag (en je raad het al: ook onnodig!). Ik zie elke keer keurig je trainingen voorbij komen en je houdt het maar vol.
Gisteren SMSte je me dat je nog een “1,2,3,4,3,2,1 interval” had staan voor vandaag. En ik vond het een goed idee. Ik weet niet meer zo goed waar ik op dit moment voor train en ik vond een piramide-training (zo heet het) wel een goed idee. Natuurlijk ga ik tussendoor niet wandelen, maar blijf ik dribbelen en als de oefening klaar is, ga ik nog eventjes langer door. Ik bedacht een route over asfalt en daarna mocht ik door het bos terug. Ik zette de hele oefening met mijn eigen hartslagzones in het Garmin-horloge, net als jij dat denk ik keer op keer doet. Vlak voor ik ging, stuurde ik je een SMS of jij al gegaan was, maar toen ik vannacht om half 2 al lang sliep, was jij net klaar met werken, dus je wachtte nog even.
Het inlopen, het dribbelen: dat is bij mij telkens ook de ellende. Mijn hartslag schiet omhoog en zone 1 bereik ik pas als ik weer stilsta (na 5 minuten) om, zodra ik weer ga lopen door te schieten naar 180+. Ik moet onder de 135 blijven. Gelukkig hoeft ik maar tien minuten in te lopen en daarna mag ik “los” voor 1 minuut. Ik heb de hartslagzone meteen hoog gezet en dat haal ik dan ook niet in 1 minuut. Net als jij ga ik de eerste minuut bijna het hardste. Voor jouw ga je richting de 10 kilometer per uur en ik ga dan 13 kilometer per uur. Ik dribbel een minuut, jij wandelt een minuut. En dan gaan we voor 2 minuten. Persoonlijk vind ik die stap het lastigst: 1 minuut is zo voorbij, met 3 minuten kom je erin, maar twee minuten is het net niet: je begint toch te snel, dus ze lijken lang te duren. Jouw hartslagmeter deed het niet, maar hartslagen kun je toch niet vergelijken. Ik zie wel dat jouw tempo in de twee minuten ook beduidend lager is als in de 1 minuut. Weinig slapen kost ook veel energie. Ik ga veel sneller door mijn ronde heen als ik denk. Zo haal ik het bos met gemak! De drie minuten gaan me goed af: ik kan een tempo vinden en vasthouden en ik kom zelfs in de goede hartslagzone uit. Jij had volgens mij meer moeite met de 3 minuten, getuige je tijd en het rusttempo wat je daarna aanhoudt, of ligt dat aan je route? Die van mij is recht en simpel. De vier minuten haal ik natuurlijk ook, maar ik merk dat ik er wat moeite mee heb aan het einde. Ik moet echt veel verder doorlopen als ik had gedacht en ik hou nu maar even het asfalt aan, hoe graag ik ook het bos in wil. Elke keer als ik ga dribbelen, moet ik wandelaars inhalen. Vind ik zo stom: met een rood, bezweet hoofd ga ik dan superlangzaam voorbij.
De drie minuten haal ik in precies dezelfde tijd als de eerste keer drie minuten! Ik merk wel dat ik ook wat moe word, omdat ik de hoge hartslag eerder haal. Bij de twee minuten komt mijn hartslag zelfs te hoog uit! Ik zet alles op de laatste minuut en ga het hardst van allemaal: dat is voor mij altijd de uitdaging. Hou die er in voor de gevorderden-klas! Mijn hartslagmeter is in staking gegaan en mijn hartslag daalt alleen maar. Ik verheug me op het bos en het eerste het beste onverharde pad ga ik in! Nu zakt de hartslag echt ongekend en dat komt pas goed als ik de band even loshaal. Alhoewel: nu loopt de hartslag weer veel te hoog op, want de 200+ haal ik in het echt ook niet! In de wasmachine met dat ding. Intussen loop ik te genieten van de zachte ondergrond, de heerlijke geuren, dit onbekende slingerpad vol bladeren. Echt, als je daaraan toe bent, moet je het bos opzoeken! Loopschoenen in de auto gooien, zodat je altijd een stukje natuur kunt opsnuiven, dat is zo heerlijk! En zo komt mijn tempo de laatste 3 kilometer net zo hoog te liggen als het jouwe wanneer je lekker aanzet. Jij loopt in 33 minuten 4 kilometer, ik doe 5,2 kilometer in dezelfde tijd.
En toch, toch zijn jouw 4 kilometers veel waardevoller als wat ik gelopen heb, omdat jij dit volhoudt en doorzet. Omdat jij het doet, terwijl het veel moeite kost zo nu en dan. Omdat je het keer op keer DOET. Supergoed van je PJ; ik heb zin in onze wedstrijd!
Groetjes Anke