De roep van het Wilgenbos.

Heerlijk weer. Zonnig. Warm. Droog. En toch herfstgeuren. Bij het post rondbrengen voelde ik al dat ik moest en zou lopen vandaag. Ik stuurde mijn vriendin een SMS en daarna kreeg ik een app van het loopmaatje of ik vanavond mee ging. Vanavond… dan is het donker… Mijn vriendin kon helaas niet en ik maakte in dubio de postwijk af: ga ik zelf vanmiddag door het Wilgenbos hardlopen of ga ik vanavond gezellig samen lopen? Ik twijfelde en twijfelde en twijfelde. Het Wilgenbos is zo mooi nu, daar móét ik heen. Maar alleen is maar alleen. Mijn vriendin ‘redde’ me, om half 1 belde ze dat ze toch kon! Een uur later stond ik met mijn fiets bij d’r en we fietsten door naar de ophaalbrug voor een rondje Lepelaarsplassen, Blocq van Kuffelaar en Wilgenbos. Lekker langzaam. We hadden zoveel te kletsen! Het liep heel soepeltjes en ik keek niet eens naar de kilometertijden, omdat het me gewoon niets interesseerde. Ik liep te genieten van de blauwe lucht, de prachtige kleuren van het bos en het gekwebbel van ons. Het gemaal lag te blinken in de zon en het fietspad was heerlijk rustig. Overal lagen bladeren. Ik lette niet op de hartslag en ook niet of we zachter zouden moeten lopen omdat we de dijk op liepen, ik genoot gewoon simpelweg. Mijn vriendin begrijpt alles. Soms zegt ze dingen die ze helemaal niet kan weten, maar dat is dan zo prettig dat er niks bedreigends of vreemds aan is! Het Wilgenbos was Ge Wel Dig. De zon tussen de bomen door, de stralen die wel van goud leken, de groene en gele bomen: het was net zo mooi als ik ‘s ochtends gedacht had. En ons gekwebbel hield het helemaal in het nu en maakte er geen sentimenteel gedoe van. We kwamen niemand tegen. Het sluisje over wandelden we lekker. En toen het schelpenpad. Mijn vriendin heeft de laatste tijd veel verbouwd in huis en ik weet hoeveel energie dat kost en ook hoeveel loopkilometers dat kost. Ze heeft bij lange na niet zoveel kilometers in de benen als ik en ze hield het dapper vol. Het tempo ging wel iets naar beneden, maar ik was de laatste die daarover klaagde! Mijn buik had namelijk weer eens iets in de pap te brokkelen. En hoe langzamer we gingen, hoe langer ik kon genieten. We gingen de Vaart weer over en namen het ommetje langs de Noorderplassen. Ook al zo mooi met dat blauwe water en het wuivende riet. Heel langzaam daalde bij mij in dat ik gewoon moet gaan doen waar ik het meeste van geniet: buiten lopen. 8 Kilometer in 55 minuten. Perfect. Toen we bij de fietsen stonden, kreeg ik het nieuwe schema van de trainer. Dat hielp het allermeeste. Houvast. Regel van vandaag: “Einde freewheelen”. Heb ik mooi gedaan 🙂