Een pareltje aan de hardloopketting.

Nog 1 dag zonder vaste baan. Vanaf volgende week, de eerstvolgende werkdag: dan heb ik een vaste baan. Een jaarcontract, de titel ‘Data Consultant’, veel nieuwe dingen te leren, doelen te halen en dan komt het hardlopen weer lager op de ladder van belangrijkheid te staan. Ik stop niet, maar ik zal wel (tijdelijk zeker) minderen. Vanmorgen, toen de auto gewassen was, haalde ik Joyce op en door de mist reden we naar Bussum. De heide aldaar. In de laaghangende bewolking. Het was best fris. We gingen onverhard lopen. Ongeveer 50 meter van onze tocht was geasfalteerd, de rest waren bospaden en… vlonders! We joegen de schapen aan de kant en namen de bruggen. Gaaf hoor, de mist in!

Het was gewoon genieten. Alles was door de mist heel sereen en kalm. Behalve wij, want wij waren een beetje onrustig. We gingen van de hak op de tak, dit en dat, van hot naar her. Het horloge piepte er tevergeefs tussendoor.
We gingen de natuurbrug over en er kwam rust in. De mist over de heide en de onverharde route maakte me dankbaar en kalm. Ik vond het heerlijk daar! Er leek bijna niemand anders te zien! We kozen lukraak de paden uit: onverhard, smal, breed; we gingen gewoon een richting in. We konden ons ook niet focussen op de uitzendtoren, want die was niet te zien! We kwamen langs de huizen van Bussum. Ik bleef wel aanvoelen waar we waren en hoe ik rond wilde. Het tempo lag lekker laag en de nadruk lag op de beleving. We kwamen nog meer wild tegen:

De mist trok al een beetje op, maar de rust, kalmte en sereniteit bleef lekker hangen. We kwamen een soort van stuwwal tegen, waar we overheen gingen. In de verte was nu een wandelclubje te zien. Het was tien voor half elf en ik dacht dat we nog tien minuutjes hadden voor de zon de wolken zou verdrijven. Ik mocht intussen door zone 2 lopen, na het eerste half uur zone 1. Niet dat ik me daar ook maar iets van aantrok, maar toch… We kwamen weer bij de natuurburg en gingen er nogmaals overheen. We kwamen een ruiter tegen. Natuurlijk wilden we nog een keer over de vlonders heen!
Helaas had ik niet precies gelijk met mijn zonnetje, want de zon had om half 11 nog niet gewonnen van de wolken. Naast de vlonders zwom een zwanenstelletje. Het was allemaal erg mooi en uniek. De schapen waren verderop gaan staan.


Wij gingen het bos weer in en terug richting de auto. Ik heb me rot gelachen over het verhaal van de hond van Joyce en de mol die een hartaanval kreeg. Ik groette vrolijk een fietser, maar die leek me niet te horen. Ik nam het hem niet kwalijk. Het uurtje was om. Ik was nog lang niet moe. Logisch ook, want we hadden maar acht kilometer afgelegd. Het ging niet om de afstand, maar om 8 kilometer schoonheid en beleving. Acht kilometer energie opdoen en genieten. Een heerlijk natuur-avontuur. Thanks Joyce, voor de heerlijke loop over de wortels, van de hak op de tak en over de vlonders. (en voor het bedenken van de mooie titel)