Loopmaatjes Feestje

Toch wat koele zondagochtend, maar met een prachtig veelbelovend zonnetje. “Ga je mee?” En ik werd twee keer getrakteerd op een JA. Samen met Vincent ging ik Manuel ophalen. De ene gaat volgende week een marathon lopen, de andere heeft volgende week een zwemwedstrijd. Mooi he, dat ik -die volgende week niks hoeft te presteren- met deze helden mee mag?! Ik was de beperkende factor met mijn drie kwartier in zone 1 en een cadans van 90+. Gelukkig voor de Kleine Held en Grote Held, wilde mijn hartslagmeter niet meedoen. Tot zover zone 1, tot daar aan toe alle beperkingen. Lekker lopen was de leus! Jaagde ik de arme loopmaatjes over de onverharde wegen! Vincent kwebbelde en Manuel en ik mochten luisteren. We gingen de brug bij de Evenaar over en Vincent nam de binnendoorweg naar beneden, terwijl wij grote mensen om moesten lopen. We werden door twee razendsnelle heren van de club ingehaald. Dat zijn meestal Manuels concurrenten, maar vandaag liepen ze ons er met gemak uit. Arme Manuel, maar die mag mij en Vincent de schuld geven. Ik begreep de heren totaal niet: zij bleven over het asfalt van het fietspad lopen, terwijl wij lekker door de modder liepen en een prachtig zicht hadden op de paarden. Onbegrijpelijk voor me. Totaal onbegrip: loop je dan voor de lol?! Mogen de schoenen dan niet vies worden? Ik vond de modder prima en het uitzicht verhelderend en het gekwebbel zalig. We gingen over het intervallenpad en Vincent weet al wat dat betekent: tussen twee palen mag je hard! Hij hield zich er aan, maar wij oudjes niet hoor. Manuel liet zich 1 keer verleiden, maar de Triatleet-To-Be versnelde sneller als de lange marathonbenen! De kleinste beentjes hadden daarna wel een vuurrood koppie en de lange benen slechts een vuurrood t-shirt… Op de berg namen we pauze (hoe nieuw is dat voor Manuel!!) voor een foto, wat niet lukte. En toen weer verder. Zaten er al vijf kilometer op?! Ik was verbaasd, het vloog voorbij. Spreekwoordelijk dan, want het tempo lag laag voor mijn idee. Burg over en trapje af en dan weer onverhard. Vincent werd wat moe en hij werd het onverharde pad en mama ook moe. Maar stoppen is nicht im frage! Hij vraagt het wel, maar loopt gewoon door. Zegt eerst: “ik heb het nu wel zwaar hoor” en vervolgt: “ik heb een nieuw lievelingsnummer” om vervolgens luidkeels door het bos The Final Countdown te zingen! Heel zwaar….. Nog een klein stukje en Manuel verbaasde me door te zeggen dat de gemiddelde tijd op 6:15 lag. Ik dacht dat hij een grapje maakte! Maar 7,5 kilometer in dik drie kwartier…. dat klopt toch aardig. Best snel voor de kleine. Best snel voor mij. Best snel voor een week voor de marathon. Maar Manuel had er geen last van: voor hem is het nog steeds prima langzaam/lage hartslag. Vincent had er na de douche al geen last meer van, want die was gewoon terecht trots op ‘weer zeven kilometer’. Ik had er geen last van (maar mijn voet wel een beetje), want ik heb heerlijk genoten! Hoe kan het ook anders: met modder, gekwebbel en dubbel loopmaatjesgeluk!