Een vol hoofd

Na de eerste week werken zit mijn hoofd vol informatie. Ik vind het heerlijk en vergeet de tijd als ik al die nieuwe dingen in besprekingen hoor. Mijn hersenen draaien overuren en ik draai maar wat graag mee. Daarnaast is een beetje rust nodig, dat is een vereiste. Ik kan kiezen uit het doorgaan met verzamelen van informatie en lezen van artikelen en maken van verslagen, maar ik moet soms ook even wat energie naar buiten brengen. Want er is maar 1 ding jammer aan werken: dat het zoveel vrije tijd kost! 😉
De tandarts en de verdoving hebben hun werk goed gedaan, waardoor ik moeiteloos om half twee klaar ben als Joyce komt om mee een rondje te lopen. Joyces hoofd zit zo mogelijk nog voller en er zit veel klem wat ze graag kwijt wil. Ik ben ten volle bereid te luisteren. Nog blijer ben ik met haar, omdat ze mijn tempo laag houdt. Als ik alleen was gegaan vanmorgen, zou ik te hard zijn gegaan. Mijn hartslagmeter werkt niet (balen!), dus er zit geen rem op mij. Ik had het ritme van mijn hoofd gevolgd, wat voor mijn benen iets te heftig is. Nu loop ik lekker ontspannen en komt het ‘gewone’ leven voorbij. Even geen datasets, geen nieuw ambtelijk vakjargon, geen nieuwe namen en functies. Het uitzicht is me bekend hier langs de plassen. Ik loop rechtop en kijk in de verte en zie de dieren in de ruimte en die zijn prachtig. Ik zoek de onverharde paden met liefde op.
Mijn benen willen graag wat sneller, willen graag iets meer uitdaging. Ik spreek met Joyce af dat ze op het verharde fietspad blijft lopen, terwijl mijn trailschoenen over de modder mogen. Ik verhoog zonder moeite mijn tempo en geniet er even van! Ik weet ontzettend goed hoe belangrijk het is om vandaag niet toe te geven aan hard-gaan. In de Losse Veter stond een stukje: “de grootste factor bij overtraining is niet zozeer de fysieke stress, maar alles wat er omheen is (…) Mentale stress (…)” Ik zit mentaal natuurlijk vrij hoog op de stressladder, dus fysiek moet ik alleen maar rustig lope;n ‘voor de leuk’. En dat lukt me prima! Ik geniet van het bos, de hond die keurig voor ons wacht, het gesprek, de ondergrond. Én van even hard de heuvel ophollen. Boven kan ik moeiteloos stilstaan voor een pauze en een foto. Ik loop niet op tijd of op ‘moeten’, maar op genieten. En langzaam stroomt mijn hoofd leeg. Joyce voelt het ook, maar haar benen zitten vol en worden zwaarder. Ik pak nog een setje heuveltjes extra mee, terwijl zij op het fietspad gaat lopen. Die kleine momenten van snelheid oppakken en mezelf testen, heb ik ook even nodig. Ik loop een rondje extra, met mijn armen wijd  om zoveel mogelijk te ‘omarmen’.
Joyce heeft het deze keer zwaarder dan ik. Vorige week was het omgekeerd, dus voor mij is dat geen probleem. Ik begin te kletsen en als ze wil, mag het tempo lager van me. Gek genoeg heb ik niet zoveel te vertellen over het werk. Alsof het nog twee gescheiden werelden zijn. Als ik aan het werk ben, denk ik niet aan hardlopen en omgekeerd past het ook nog niet in elkaar. We gaan over het fietspad langs de Evenaar lopen: asfalt. Joyce kiest daarvoor en omdat ze toch al met míj mee ‘moest’, heb ik geen enkel bezwaar. Vorige keer heeft ze voor mij een rondje overgeslagen en nu kan ik haar ‘terugbetalen’. Maar laten we wel wezen: toen kreeg ik er met moeite 7 kilometer uit en de het-voelt-zwaar-loopster naast me gaat gewoon dóór tot de tien kilometer! Soms wil ik haar onderweg wel een dikke knuffel geven, maar dat loopt zo lastig! Dus bij deze Joyce: een dikke, virtuele knuffel. Twee lege(re) hoofdjes komen na een dik uur weer thuis aan. Net als in onze hoofden breekt er een klein zonnetje even door, als een knipoogje. Dan raast het leven (boodschappen, kind halen, kapper, muziekles, eten maken, wassen) weer door.