Data Dizziness

Mijn hoofd duizelt. Data. Open Data. Privacy. Nieuwe namen. Plaatsen. Nog meer data. Ik verzamel het. In mijn hoofd. En nu heb ik een data-overload. Out Of Order. Er kan niks meer bij. Ik ben M O E  Er komt niks meer uit. Er kan niks meer bij. Ik weet de weg naar huis niet meer. Heb moeite met woorden vinden. Mogelijkheid 1: ga op de bank/in bed liggen rusten. Mogelijkheid 2: Ga met een laptop bij de hardlooptraining van het kind zitten in de hoop dat er nog iets uitkomt. Mogelijkheid 3: Stukje joggen nu het licht is. Ik kan niet kiezen. Mogelijkheid 2 vervalt, want die helpt toch niet. Ik ga in renkleertjes naar de training toe en ga voor mogelijkheid 3. Joggen. Er staat niks in het schema en gister ging ik al. En morgen ook. Joggen dus. Rustig aan! Een must: rust. Niet kijken naar de hartslag, gewoon de beentjes volgen. Kilometer 1 in 6:04. Uhm… da’s niet zo rustig. Ik gooi het op een data-misread. Zo snel ga ik niet hoor. Ik ga gewoon lekker. De zon is mooi. Ik stop de omgevingsdata er bij. Hopelijk lossen de data-watten dadelijk een beetje op. Ik doe eerst de stomme zijde en straks mag ik door het Wilgenbos. Dat past er nog net bij. Brug. Eendjes of zijn het ganzen? Ik loop hardop mee te zingen met de muziek. Onder de 6 minuten?! Joggen, joggen, joggen… Duizelt het tussen mijn oren. Joggen? Ik neem me echt voor om rustig aan te doen. Heus waar. Lepelaarsbos. Als er om de bocht niemand is, zing ik hard mee. “If we all light up…” Saaie kilometer 3. Ik ga nog niet zachter. Het waait hard. De watten verwaaien. Mooi excuus voor een langzame volgende kilometer. Ik maak nog een fotootje. Inmiddels kijk ik niet meer alleen naar het fietspad voor me, maar naar de vogels en de ondergaande zon. 5:53? Weg excuus en nu ga ik echt, heus, serieus langzamer aan doen. Ik moet mijn andere schoenveter opnieuw strikken, heb langs het gemaal dik wind tegen, dus ik heb alle redenen om te vertragen. En inderdaad: 6:05 is…echt… nog niet zo… in de trant van joggen…. Brugje over: het Wilgenbos gaat me ophouden! Daar geloof ik dan maar in! Ik ga SMSen met het wandelende loopmaatje en ik stop de telefoon weer weg om alleen maar te genieten van de bomen. De datawatten verdwijnen compleet en ik voel de bomen. Ik kom niemand tegen. Alles is van mij! Ik dans er bijna bij. Echt, nu weet ik zeker dat ik langzamer ga. 5 kilometer in 30 minuten. Laat ook maar. Ik weet niet hoe ver ik nog moet, als ik nu écht ga joggen, haal ik het dan wel?! Ik wandel het sluisje over en app nog maar wat. Onverhard! Als dat me niet vertraagd… Maar ook dat is een hopeloze missie: de heuveltjes en modder dagen me uit. Weer 10 kilometer per uur. Ik ga niet door het Vaartsluisbos. Er zijn grenzen. Iets met trainingstijd van een uur en unstoppable Anke die niet langzaam kan. Ik mag me nog inspannen van mezelf tot ik weer onder de Hogering door ben. Yeah right. 5:50. Ik ga aan het SMS-en en appen tegelijk en ga echt langzamer. Terwijl ik nog ‘maar’ 4 minuten heb. De zon gaat prachtig onder en ik loop geheel op mijn gemakje. Ik durf niet te kijken naar de hartslag. Zou de trainer op deze ondoordachte actie geprikkeld reageren? Gelukkig was ik gewoon ontoerekeningsvatbaar! Ik moet opnieuw geupload worden! Ik ben blij met de laatste kilometer van 6:21! Het gaat de goede kant op, maar net nu ben ik er en nog op tijd ook. De gemiddelde hartslag is nogal een beetje veel te hoog voor een ingelast rondje joggen. Laten we het daar maar niet over hebben, want dan schaam ik me. Ik voel me een stuk beter en dat is belangrijk. De data is ingeda(t)ald. De vermoeidheid in het hoofd is weggewa(dat)aid. Reloaded. Nu is het weer Open Data geworden.