Een Enorme H00p —PruTRuN

Een uurtje rennen tijdens Vincents hardloop-fiets(koppel)training onverhard zat in het vat: verdeeld in drie hartslagzones. Eerst 5 minuten zone 1, dan 5 minuten zone 2 en vervolgens 10 minuten zone 3 en dat dan drie keer. Maakt een uur. Ik had mijn korte broek aangedaan, want het was best warm. Eerst half verhard inhobbelen richting het Vaartsluisbos en toen ging het al mis: zone 1 was wel onbereikbaar. Zone 2 ging lekker en ik dacht meteen maar het bos te gaan doorcirkelen. 1 Keer rechts, dan 3 keer links was het wilde plan. Zone 3 ging ook prima: geen geneuzel met een piepend horloge en lekker linksaf het zandpad volgen. Maar het zandpad werd smaller en smaller en smaller en smaller. Het gras werd hoger. De distels werden talrijker. De brandnetels hoger én talrijker. Zone 3 ging er aan, want hardlopen werd steeds minder hard. Spijt van de korte broek!!!! In zone 1 ging ik aan het wandelen (en krabben). Ik had weer betere paden gevonden. Maar nu kwamen de muggen. In mijn oor. In mijn haar. Mijn mond. Oog. Het was reuze mooi in het bos, dat dan weer wel. Dan kan je kiezen: ergeren aan de muggen of maar blijven denken hoe mooi het is. Ik koos de laatste optie. Zone 2 liep ik lekker over het schelpenpad in slakkentempo. Dat is ook onverhard, maar uiterst begaanbaar dan! En vlak voor het sluisje mocht ik voor de tweede keer naar zone 3. Ik volgde een mooi paadje, maar dat eindigde op de steiger. Terug dus. Not my thing. En toen zag ik weer een ‘uitdagend’ pad. Deze keer ging het niet over in een ondoordringbare gras-netel-distel massa, maar in ondoorploegbaar mul zand. Ik verkoos zelfs een ‘nistel-gretel-das’ pad om van dat zand af te komen! Toen moest ik al een beetje naar de WC. Ik nam gewoon de heuveltjes maar en liep vrolijk langs het meertje. Onderweg kwam ik niemand tegen, dus ik dacht al wel dat ik best het bos in kon duiken, maar het ontbreken van een toiletrol hield me tegen. Zone 1. Nu moest ik echt wandelen. Ik had de slecht-verharde weg kunnen pakken, maar hé, ik moest en zou onverhard! Als de zones dan een beetje in de knoei kwamen; dat kon nog net, maar dan wel zoveel mogelijk onverhard! Ik belde zelfs met Rob in zone 1! Zone 2 was een prima pad, maar toen MOEST ik echt. Echt echt. Echt heel nodig. Dus ik dook tussen brandnetels door het bos in. Ik verkoos mijn onderbroek boven de brandnetels om wat te vegen en vervolgde mijn weg zonder onderbroek aan. (is dat teveel informatie?) Ik liep het bos uit en -tada- 4 andere hardlopers! Ik trok mijn shirt nog maar een beetje extra naar beneden. Ik heb ze een beetje ontweken eerlijk gezegd. Nog een onverhard heuveltje meepikken, maar ik liet de laatste zone 3 helemaal aan me voorbij gaan. Ik zou al lang blij zijn het uur vol te maken, tempo en hartslag liet ik helemaal voor wat het was. Toen ik er bijna was moedigde Vincent me nog even aan vanaf zijn fiets, maar ik voelde me toch een beetje naakt en vies en bezweet. Niet echt in staat vrolijk met de andere ouders te gaan kletsen die door Vincent waren gealarmeerd. Ik heb nog nooit zo weinig gelopen in een uur met mijn 7,5 kilometertjes! En ik dook meteen de WC in en niet alleen om water te drinken! En dan sta je na een uur bij de auto en blijkt de telefoon de foto’s die je onderweg hebt gemaakt ook nog eens vergeten te zijn. Nergens meer te zien! Wat doe je dan?
Zonder onderbroek, zonder foto’s, zonder prestatie, met bultjesbenen en de wetenschap dat je zeker moet gaan tanken?
Ik heb KEIHARD gelachen. 😀
Het was namelijk zo mis allemaal dat ik het alleen maar heel erg lollig kon vinden. Want het was onvergetelijk!
 
ps. Na het tanken en douchen, vond Rob mijn foto’s gelukkig weer terug.