8-8 Fietstraining Dit was de eerste fietstraining die leuk was. Vraag me niet waarom: omdat ik die trainer JC inmiddels wel kan hebben? Omdat ik de enige vrouw tussen 15 mannen was? Dus ik wist van tevoren dat ik de langzaamste mocht en zou zijn? Of omdat het weer zo lekker dreigend was? Omdat ik best mee kon komen, ook al was het achteraan? Of omdat ik gewoon die kleine snelle jochies grappig vond? Misschien omdat ik goed kon spieken nu? En omdat ik ongedeerd mocht stayeren? Misschien kwam het omdat ik als eerste moest vertrekken voor
Of het mooie uitzicht?
de tijdrit en me niet in wilde laten halen. Of het was leuk omdat er veel afwisseling in zat. Kwam het doordat ik het vijfde rondje sneller kon fietsen als het eerste rondje en daarmee JC achter me liet? Of lag het er toch aan dat ik lekker om me heen keek en me nergens iets van aantrok? Misschien was het wel de lol van de laatste training zonder klikpedalen?
En gelukkig maar dat ik nog wat extra trapkracht moest geven, want anders was ik bij de onverwachte ontmoeting met de hond onderuit gegaan! Misschien maakte dat het wel leuk. Of het feit dat ik nooit hoeft te luisteren naar tot waar of hoe snel, tot JC ineens zei dat ik als eerste moest vertrekken. Ik genoot van het lef dat ik had om in iemands wiel te rijden en te merken hoeveel gemakkelijker dat ging. Of kwam het door die aardige meneer die voor zijn tweede ‘hele’ traint en wiens schema’s ik begrijp, omdat ze van dezelfde oranje tint voorzien zijn? Ik keek niet eens tegen die meneer op, ik vond hem gewoon een hele aardige hardwerkende triatleet. En achteraf was ik blij dat ik gemiddeld 25 kilometer per uur had gefietst. Misschien was dat het wel! Het gemiddelde tempo gedurende de fietstijd lag op 28 km/uur. En nu stap ik even van de fiets af.Voor een stukje hardlopen. 9 augustus.
Ik zou de telefoon meenemen van Vincent om het Pokemon ei uit te broeden. Maar zo betrouwbaar zijn mama’s niet die geen verstand hebben van Pokemons! Dus moest Vincent zelf maar mee. Kon hij onderweg ook nog wat Pokestops af voor Pokeballen. Niks erg dat mama intervallen ging doen, hoor: dat mocht best! Ook door het bos. En zo hebben we nieuwe Gyms ontdekt aan de rand van het bos. 
Ratata’s gevangen. Ondertussen had mama een zeer lastig onverhard pad uitgekozen vol nare hobbels. 
Kon Vincent even niet kijken op de telefoon. Dus wie weet heeft hij Braza’s gemist! En soms schoot mama er even vandoor. Als een echte Abra. (?) Ondertussen was het ei van 2 kilometer uitgebroed. Er kwam een gele Pokemon uit, maar dat was geen reden tot feest. Je hebt als mama toch even het nakijken als je Poke-kind je moeiteloos als een skwirtel inhaalt. 
Hij verkoos de heuveltjes. En toen zagen we een hertje voor ons uit! Hoe gaaf is dat! Ik moest 5 minuten in zone 2 en die waren erg leuk, dan 2 minuten zone 3 en dan stoof ik er vandoor en dan 1 zware minuut in zone 4. Daarna moest ik wandelen en dan haalde de knul me weer bij voor ik weer in zone 1 doorhobbelde. Ik wilde nog om, maar toen kreeg Vincent last van zijn buik en namen we de brug terug. 
Ik over het gras, hij over het asfalt met zijn ogen op de telefoon om zijn arm gericht. Want daar op de Evenaar is de ene Pokestop na de andere. En het basketbalveld is een gym die bezet wordt door 2000 punters van de tegenpartij. Ik snapte er allemaal niks van. Nog een ei! Daar kwam alleen maar een hele teleurstellende Piggywig uit. We wandelden aan het eind een stukje. 8,5 kilometer in een uur. En zo’n 20 Pokeballen. Het was hartstikke avontuurlijk met al die rondrennende Pokemons, Pokestops en uit te broeden eieren.10 augustus Zwemtraining Ik zag er een beetje tegenop. Maar ik sprong “mijn” pierebadje in en het ging wel. Ik had de slag aardig te pakken en ik laat mijn beenslag nog even over aan het achtje. Ik merk dat ik wel echt kan ademen met mijn ene oor in het water. Ik doe behoorlijk mijn best. Ik besef heel goed dat ik nog erg blij ben met het pierebadje waar ik op elk moment op mijn beentjes kan staan. Volgens JC ligt het verschil tussen de snellen en de langzameren niet alleen in armkracht, maar ook in techniek. Ik zou het nu goed moeten leren, maar ik had dit beter op jongere leeftijd kunnen leren. Nou ja, dan maak ik er maar het beste van! En dan begin ik rondjes te zwemmen in het pierenbad in plaats van op en neer. Dat lukt me best aardig, maar ik merk hoe vermoeiend het is! Ik ben dolblij drie rondjes vol te houden. Ik heb een soort ritme gevonden en ik weet niet zeker of mijn slag nog goed is. Ik word er erg, erg moe van. Het grote bad durf ik nog niet in, want er zijn veel mensen in de langzame baan. Ik vind het wel erg leuk maar vooral heel, heel erg vermoeiend!
11 augustus: rondje regenlopen Het regende de hele dag. Zomer in Nederland. Ik mocht 40 minuutjes ‘losdribbelen’. En ik had met Joyce afgesproken. Dus regen of geen regen: we gaan toch! Regenjasjes aan en de huppelzusjes vertrekken de druilerige avond in. Ik heb heel hard gewerkt en nog steeds niet alles af, dus ik hang nog half met mijn hoofd bij het werk en dat terwijl nu mijn vakantie toch begint. We kletsen. We kwebbelen. We kakelen. We praten. We trainen. Onze kaakspieren. We worden nat. We hebben het over huizen. Over de kinderen. Over de plannen. Over fietsen. En we trainen. Onze benen. Langs de Vaart. Over de brug. En we kletsen. En we kwebbelen. En we praten maar door. En we worden nat. De tijd vliegt voorbij en 45 minuten later zijn we klaar. Nat. Nog niet uitgepraat. Nog niet afgetraind. Uitgedribbeld – dat wel.12 augustus: Een soort van rustdag, omdat het zwemmen van alle kanten niet lukt. We zijn gaan wandelen. Maar daar slaat mijn hart niet van op hol en mijn horloge telt het net zo min mee als ik.
13 augustus: Inppakken en losfietsen. Morgen de trail des fantomes….. Ik rij vanavond al richting de Ardennen en overnacht bij een hardloopkennis. Ik ga via Eindhoven om te eten. Ik pak alles dubbel mee, voor de zekerheid. Dan moet ik nog een opvouwbare beker hebben. Die kan ik daar ook kopen, maar ik heb ‘m graag bij me. Dus dat valt te combineren met een rondje fietsen! Vincent gaat mee. In de straat, als ik nog stilsta, val ik om! Het doet geen pijn, de blauwe plek op het ego is groter. Klikpedaaltje zat onverwacht toch vast. Op naar de dijk! Natuurlijk…. We gaan soms een klein stukje eigen tempo en op de dijk ben ik de windvanger.
We gaan deze keer de ophaalbrug bij het Bloq van Kuffelaar over en nemen de andere kant van de vaart. Het is lekker weer, het is lekker druk en het is lekker gezellig. Via een klein ommetje komen we bij de kampeerwinkel die hartstikke groot is. Maar opvouwbare bekers, die hebben ze dan weer niet. Onverrichter zake terug naar huis, maar wel met weer bijna 20 kilometer in de beentjes. Ik ben nauwelijks zenuwachtig en ga heel relaxed wel zien wat de trail me brengt. Dat ik het niet in de 4 uur die op het schema staat ga halen, weet ik alvast zeker! Ik ga er vol zelfvertrouwen heen en eet mijn energievoorraad helemaal vol. De reis gaat erg goed, de Ardennen zijn aan deze kant heel erg mooi en ik geniet enorm van het laatste stukje van de rit. ‘s Avonds kijken we nog naar de vallende sterren. Ik zie er drie.Voor de Trail des Fantomes maak ik een eigen blogpost!