Een blog met mopper, prikkelbaar, grenzen verleggen en een koppeltraining

Maandag 19 september mocht ik gaan hardlopen: 30 minuten zone 1 en 30 minuten zone 2. Ik ging alleen. Ik was boos. Ik voelde me bedonderd op mijn werk en was echt woest eigenlijk. Meestal helpt lopen wel. Maar deze keer niet. Ik bleef mokkig, kwaad en ongelukkig. Dan loop het niet. Niet lekker. Toen ik het lichtje even uitdeed op het stille fietspad ging het even beter. Ik reageer morgen op de mails. Voor vanavond laat ik het bij deze mopperrun.
Dinsdag 20 september zwemmen. Laat op de avond, om 21:00 uur pas. Na twee werkdagen. Dat wordt wat… Ik ben niet meer zo zenuwachtig, maar nog wel afwachtend. Het wordt een uurtje zwemgrenzen verleggen++!! We slepen, doen een zwemsteigerun  (nog nooit van gehoord tot vandaag). We zwemmen veel. 5 keer 200 meter. We moeten om de drie slagen ademen. Ik ben net blij dat het me op twee lukt, haha! En we sprinten. Ik ben geen partij voor de meneer waar ik tegen zwem, maar hij wacht vriendelijk op me. Ik ben helemaal kapot. Zwemsprinten is het nog niet voor me! Tip van de trainer: nog een stukje meer afzetten met de handen en de bewegingen vloeiender maken. Hé! Dat betekent dat het ademhalen nu behoorlijk lukt! Er was een meisje wat veel te weinig adem kreeg. Ik doe mijn eigen ding. Moeilijk zat. En vermoeiend genoeg. We moesten ook nog een tik-aan oefening doen, maar die coördinatie mist bij mij nog volkomen! Ik moest er van lachen en dat werkt niet onder water. Ik heb het een uur volgehouden en was heel, heel erg moe. Maar ik vind het ook heel, heel erg LEUK.
Woensdag 21 september Fietsen Ik wilde ‘s middags met Vincent fietsen, maar dat lukte niet. Vincents band werkte niet mee. Ik werd er bloedje-geirriteerd van. Ik was al prikkelbaar vandaag. Ik hoefde maar drie kwartier. Dan om 7 uur maar, net voor het donker. Irritatie + invallende duisternis = geen mogelijkheid voor easy tempo. Ik ging lekker door. Dijk langs met mooie zonsondergang. Ik kon niet kiezen: Wilgenbos of fietspad later? Dus nam ik eerst het fietspad later en zou ik terug door het Wilgenbos. De zon ging echt al onder en ik trapte lekker door. Niks easy. Wel erg mooi. In het Wilgenbos begon ik echt te genieten van de vogels, de herfstgeuren en het vliegen over het fietspad. Weer terug op de dijk is de zon onder en het licht zo mogelijk nog mooier. Er springt een hert voor mijn fiets langs. Het tempo verlaagt iets, maar zo voelt het absoluut niet. Eigenlijk is het net te donker als ik om 8 uur thuiskom. De irritatie hangt nog om me heen, maar ik voel me iets beter.

donderdag 22 september Hardlooptraining op de baan. Een grote ‘langzame’ groep. Eerst een rondje buiten de baan, dan een hele serie oefeningen en ik kreeg er maar geen zin in. We moesten 800-tjes lopen op langzaam tempo. En dat deed ik. Liefst sloeg ik de rust over, en kachelde ik door. Ik liep lekker alleen en nam een advies ter harte: ik nam tijd voor een paar onverwerkte, opgekropte en opgeschoven emoties. Dus mijn benen liepen prima, maar mijn hoofd liep niet mee. En als ik stilstond druppelde ik leeg, dus ik ging liever alsmaar door. Ik was niet aanspreekbaar en blij dat het donker werd. Nog een rondje uitlopen om de baan en toen was ik blij dat ik klaar was.
vrijdag 23 september: de tri-together triathlon gaat niet door. Met mijn vriendin Joyce en haar dochter zouden we met zijn drietjes een triathlon doen: haar dochter zwemmen, ik fietsen en Joyce (met mij?) hardlopen. Een kwart triathlon: ik moest 40 km fietsen. Maar de zwemdochter viel van haar motor en had godzijdank niets meer als een hele flinke hersenschudding en spierpijnen, maar dat is voor zwemmen in buitenwater toch geen beste combinatie. Dan gaat het niet door: dit was ons drietjes of niet.
Toch hou ik mijn schema aan en ga ik vandaag losjes fietsen. Heel losjes zelfs. Ik ga langs een hardlopende Manuel fietsen. Ik heb nog honderd dingen te doen varieërend van werk tot poetsen, maar het is zulk lekker weer! De band van mijn racefiets is lek, dus ik achtervolg Manuel op de stadsfiets. Dat kan ook prima. Het is raar om naast iemand te fietsen die loopt. Ik had vandaag ook niet kunnen lopen, mijn buik doet te veel pijn. Ik baal er van dat ik daardoor morgen ook niet kan zwemmen. Manuel vertelt over zijn bezoek aan de podoloog. Dat had ik met mijn blessure ook moeten doen destijds. We gaan door het Kotterbos. Ik weet niet of de ramen dicht zijn en verlaat Manuel voor een stukje om snel langs huis te fietsen (tuurlijk waren ze dicht). Ik fiets nog mee tot de dijk en verder tot bij de gevangenis. Dan moet ik terug naar school. Kan ik nog een stukje wat sneller fietsen. Ik heb een uur te veel gefietst volgens het schema.
Zaterdag: niks gezwommen dus. Met pijn in het hart en wat mensen die me aanspreken van de triathlon-vereniging (want Vincent zwemt wel)
Zondag 25 september: De Eerste Koppeltraining. Ik zag er best tegenop om 40km in anderhalf uur te moeten fietsen. Dat is niet helemaal mijn tempo, net iets te snel. Ik ga een rondje Oostvaardersplassen doen. Ik eet twee broodjes en drink twee glazen melk. Eerst zou het nieuwe triathlon-maatje meegaan, maar die is te laat wakker. Joyce gaat om 11 uur mee hardlopen. Even voor half tien stap ik op mijn racefiets en dan ga ik. Het is al zonnig en ik heb meteen het tempo erin. Ik moet omfietsen richting de dijk. Het rondje Oostvaardersplassen is namelijk net iets te kort en de weg is opgebroken. Dat worden 14 kilometers Oostvaardersdijk! De wind valt tegen. Voor me fietst iemand en die wil ik inhalen. Helaas stopt degene en dat haalt mijn tempo (van 29km per uur) er even uit. Ik weet dat ik het hiervan moet hebben, dadelijk heb ik wind tegen. Er is nog iemand die voor me fietst en als ik die (wel) inhaal, knal ik bijna tegen een brommertje op. Verder gaat het prima, al is het lastig het tempo hoog te houden voortdurend. Ik kijk weinig om me heen, fiets alleen maar. De Knardijk. Ik hou er niet van. Wind tegen, veel lager tempo van 24km per uur. Ik zit op schema en ben met 20km onder de drie kwartier. Ik ga het net halen. Mijn benen voel ik verzuren. Dat gevoel ken ik nog niet, maar ik stop er ook niet voor. Bij een slokje drinken word ik tegelijkertijd ingehaald door twee fietsers en dat helpt me uit balans. Ik pak het weer op en neem de weg in plaats van het fietspad langs de Vaart. Bij de Praambult steek ik rechtdoor naar de Tuureluurweg. Ik hou van lange rechte polderwegen. Ook al is er wind tegen. Ik vind dit stuk zwaar. Net over de helft tot net over 30 kilometer: beetje “net niks”. Ik ga de brug over het Kotterbos in en merk meteen als ik wind mee heb! Fietsen lijkt meer op zeilen qua afhankelijkheid van de wind. Ik krijg er weer pret in. Voor twee mountainbikers moet ik inhouden. De Trekweg knal ik over, dat vind ik een prettig stuk. Niet dat ik echt hard ga, maar het voelt wel snel! Daarna achter de Stripheldenbuurt door, waar wandelaars zijn. Ik moet afstappen voor een auto en ik krijg haast. Ik wil de 40 km nu liever net wél als net níét binnen 90 minuten scoren. In razend tempo achter de Sieradenbuurt door. Gek genoeg gaan deze laatste 5 kilometer weer als een razende! Het lijf heeft nog wat over blijkbaar. Ik moet op het fietspad nog een paar mensen opzij bellen en dan haal ik de 40 kilometer net, maar dan ook nét binnen 90 minuten!(1:29:54) Ik ben blij en fiets snel terug naar huis in nog een hoog tempo.
Ik twijfel over het lopen: gaat dat lukken, hoe ver zal ik gaan? Deze koppeltraining houdt in dat ik oefen met twee sporten na elkaar. Dus na deze fietsinspanning volgt het hardlopen. Ik had een half uurtje met mijn vriendin mee gemogen volgens het schema. Ik zet thuis snel mijn fiets weg, helm af, hardloopschoenen aan. Is Joyce er nog niet! Ik sta te trappelen en luister naar Rob. Als ik de deur uit stap, komt Joyce er aan. We wachten tot zij ook satellieten heeft gevonden en dan gaan we hardlopen. Ik opteer voor 6 kilometer, maar dat kunnen we verlengen. Het doet PIJN. Mijn benen schreeuwen het uit van de pijn en ik schreeuw terug dat ze stil moeten zijn en door moeten gaan. Het tempo hoeft niet hoog, we moeten erbij blijven kwebbelen. De eerste twee, drie kilometer vind ik afzien. Toch twijfel ik nog even of we niet 8 kilometer zullen lopen, maar ik kies voor de bekende ruim 6 kilometer. Bij het Oostvaarderscentrum is mijn lijf gewend aan rennen en houden de protesten op. 6:15 gemiddeld per kilometer zitten we op. We lopen onverhard en ik vind het wel tof aan het worden. Gaan we al terug?! Nee, wat mij betreft pakken we een brug verder. We lopen te kletsen door het bos. Heerlijk! Het is best warm en Joyce heeft gisteren nog (hard) gelopen, dus nu kakt zij een beetje in. We wisselen elkaar af, maar laten het er niet bij zitten! Dan SMSt Rob dat hij onverwacht weg gaat en daarmee is Vincent alleen thuis. Mooie reden voor ons om terug te lopen. Ik heb genoeg bewezen dat ik in elk geval fietsen en lopen gekoppeld krijg. Dus het is onmogelijk maar waar: op 9 kilometer stoppen we voor de deur. Net geen tien kilometer. Daar heb ik het moeilijk mee, maar mijn lijf is te blij, mijn benen zijn er voor het eerst eerder klaar mee dan het hoofd. En de oogst? 4 Slokken water en 6 winegums onderweg. Daar blijf ik een ezel in. Ik heb spierpijn op plaatsen in mijn bovenbenen die ik nog niet kende. Het was een aparte ervaring en dan heb ik nog geeneens gezwommen.