Rennen-zwemmen-fietsen-zwemmen-rennen-fietsen

23-01 Gelukt! Ik heb spierpijn Ik heb zelden spierpijn, maar vandaag trekken mijn bovenbenen. Niets wat me weerhoudt van de lunchwandeling en ook niet van het uitdribbelen. Met Manuel door het donker. De eerste tien minuten lopen we zwijgend naast elkaar en we gaan heel erg langzaam. Ik hoeft ook niet veel te zeggen. Geen route-idee, geen zin en een te hoge hartslag (maar ik zet er geen beperking meer op) We hobbelen wat richting het centrum over het nieuwe pad en over het skeelerpad terug. De spierpijn is op wonderlijke wijze geheel uitgebannen.
24-1 Zwemmen! Ik mag weer zwemmen! Ik doe het voor nop- mijn horloge ligt nog thuis en daar báál ik van. Onwijs. Hoe weet ik nu hoe het gaat of hoe ver ik kom 🙁 Het voelt lekker en goed, maar ik heb geen bewijs!!!! Met achtje vlieg ik er doorheen, en zonder achtje kom ik er achter dat ik gewoon zo min mogelijk met mijn benen moet flipperen. Met betweter meneer D lijk ik toch elke keer een wedstrijd te doen. Hij zegt elke keer hoeveel seconden ik achter hem binnen kwam. Wacht maar, tot we alleen op armen mogen, dan zwem ik jouw er met je achtje finaal uit. We zwemmen flink wat op tempo. Ook een keer alleen benen (BLEHHHH) en schoolslag en rugslag. Het tempoverschil begint nu echt te komen. Ik had zeker een record gezwommen als ik mijn horloge bij me had gehad. GRMBL
25-1 Woensdagmiddag. Werkjes af, Vincent heeft geleerd. Wij gaan fietsen. In het bos. Op de mountainbike. Op de AllTerrainBike. Het is best killetjes buiten. Vincent schakelt zich suf over de weg. De verre brug over en dan begint het feest: het ATBpad over de heuveltjes. We hoeven maar 1 keer af te stappen. Dan even instructie geven over het bos en daar de kleine bink: YAHOOOOO hoor ik en hij gilt het alleen maar uit van de pret. Modder, boompjes, kuiltjes: we omzeilen het. Ik alles, Vincent pakt bij voorkeur de kuilen en de modder mee. We lachen hardop en hebben grote pret. Over vieze modderjongetjes en balletmoedertjes. Vincent volgt het pad en gaat ook een stuk voorop. Hij gaat over de takken! Heldje. We maken foto’s en stoppen regelmatig. We fietsen het heuveltje met de vogeltjes (kunstwerk) 2 keer over en gaan dan terug. Van Vincent hoeft dat niet. We gaan illegaal het bos door, omdat we het verboden-voor-fietsers-bord helemaal niet zien (neuh). Dwars door het bos. Vincent vindt het ge-wel-dig. Ik vind terug over de heuveltjes prima, maar Vincent laat zich de kans niet ontnemen nogmaals door het bos te slingeren. Ik roep over het lange rechte pad: “saai”, Vincent roept terug: ‘neem balletles!’. De heuveltjes in tegengestelde richting zijn iets moeilijker, maar het gaat al stukken beter als zaterdag. Over het brede pad fietsen we terug richting de brug en richting huis. Vincent door de plas met modder tot op zijn helm, ik netjes om de plas. Modderjongetjes en balletmoedertjes.
Het modderjongentje en het balletmoedertje naar de zwemles. Er was eens een modderjongetje wat geen zin had en een boze balletmoeder die het arme jongetje meenam in de grote koets. Halverwege kreeg het balletmoedertje spijt van het watergeploeter, maar het modderjongetje kreeg net heel goed les. Dus moest het balletmoedertje door en nog flink op tempo ook. De andere prinsesjes in de baan namen hun vrije kwebbeluren ruimschoots op. En zo ging het uur voorbij. Leerde de modderjongen zijn borstcrawl verbeteren en leerde balletmoeder wat het is om hard te zwemmen. Het horloge mocht deze keer wel mee, maar is niet erg accuraat.
26-1: kerst is een maand geleden, carnaval over een maand. En ik heb geen zin in training. Wanneer wel?! Het is bitter koud en ik heb 3 lagen aan. Op de toilet doe ik een lastige ontdekking die al het tempo-verlies direct rechtvaardigt. De training begint goed: wandelend! Ik zet mijn kwebbelmuts maar op (bij gebrek aan oorwarmers) en dat helpt. Ik hobbel zorgeloos mee, of dat nu met de snelle mevrouw mee is of met de langzame meneer; ik socialiseer me door deze training heen! We gaan op de baan 400tjes en 800tjes afwisselen in zone 3. Dat kan ik! van de 400m moeten we de laatste 50meter wandelen, van de 800m moeten we de laatste 100meter wandelen. Ik hou de hartslag keurig rond de 160 en babbel met de mensen om me heen die dezelfde kilometertijden lopen op de 10 kilometer. Jawel, leutertempo van bijna 12 kilometer per uur! Hoezo, tempo-beperkingen?! Gelukkig heb je dat op de baan niet door hoe hoog het tempo ligt. We maken de tijd vol en lopen weer uit. Ik heb geen spijt van de drie laagjes.
27-1: Fietsen. Rustig fietsen. Mijn buik doet pijn, ik heb de hele ochtend redelijk doorgewerkt en ik ben narrig. Ik voel me vervelend. En die arme Manuel moet weer mee in het slome tempo en langs een zwijgzame anke. Gelukkig heeft hij wel tosti’s gegeten. We fietsen over het asfalt. Ik tenminste zeker, Manuel pakt nog ergens een stukje onverhard mee. We fietsen richting het sluisje op de Knardijk, maar bij de Praambult heb ik het wel gezien. We fietsen terug over de Trekweg. Langzaam aan word ik wat opgewekter (hoewel de buikkrampen niet verminderen). Ik hoefde maar drie kwartier te fietsen, maar het duurt veel langer voor ik weer thuis ben. Ik ben helemaal opgekikkerd!
28-1 De Kidney Run – Aparte Blogpost
29-1 Zelfs ik had spierpijn! Nou ja… in mijn armen dan ! Onbegrijpelijk, maar waar. De dag zat weer vol met het afmaken van het laadpunt en een bezoekje. Maar daartussen kon ik nog een klein familie-uitje plannen: ik moest mijn nieuwe fiets proberen! Hij rijdt heerlijk. Lekker soepel. Licht. Gemakkelijk. En ook fijn in het bos. Ik kwam moeiteloos de heuveltjes op en af. Jammer van de modder, nu is mijn fiets vies 🙁 En de spierpijn? Die is helemaal opgelost 🙂