Dezelfde week als vorig jaar (?)

Ik kan geen schema’s meer bedenken. Ik recycle gewoon. Wat ik in week 45 van 2016 deed, ga ik de komende week weer doen. Lekker makkelijk! Zou je denken tenminste…..
Maandag 6 november: een intervaltraining. Ik krijg Manuel mee. Verder doen we exact hetzelfde als in 2016. Dezelfde route, dezelfde hartslagzones. Dacht ik. Maar anno 2017 heeft trainer LK vooral de lage zones nog lager gelegd. En ik had het koud vorig jaar, maar dit jaar is het nog killer. Ik doe een extra laagje aan. Op voor 8 km! Inlopen gaat dus traag en ik smokkel er de oude hartslag bij. Het schiet lekker op, zeker de tweede tien minuten in zone 2. Over naar zone 3. Dat ging lekker. De route was een beetje apart. Ik had niet het idee er ooit eerder te zijn geweest, maar ja, vorig jaar toch wel! Manuel kletst maar raak in mijn zone 3: hij krijgt het dan net een beetje warm. Dan terug naar zone 1. Die vijf minuten duren veel langer… En dan zone 4. Ik ga goed: mijn passen zijn groter en krachtiger dan eerder lijkt het. Dit is maar een paar minuten afzien. We moeten wandelen. Dat is het enige wat echt langzamer gaat dan in 2016! Ik heb het idee dat we naar zone 5 gaan, maar het is net zo goed zone 4. Ik ga ontzettend hard. Geen geklets meer: doorbikkelen. En dan haal ik een kilometer binnen de 5 minuten. Waar ik vorig jaar alleen maar van kon dromen, gebeurt nu ‘zomaar’. Kost kracht, maar (of ik dit even tot mezelf wil laten doordringen!!) ik ben écht vooruit gegaan in een jaartje!
Op dinsdag heb ik geen zin om te gaan zwemmen. We waren met een klein clubje in baan 1. Het ging goed. We waren eigenlijk net zo snel als in baan 3!! We gingen om beurten voorop. Hoewel ik het niet zag zitten, viel het mee. Aan het einde tilde ik mijn armen ineens heel hoog op. En zo moet het dus. Vanuit de schouders. Koude armen krijgen. Krachtig het water in, flink doorhalen, wegduwen en uitdrijven. Het kost kracht, spierpijn en het was een hele ontdekking.
Woensdag 8 november: drukke werkdag en ik ben pas om twee uur thuis. Om half drie moet ik Vincent halen. Ik kan nog net even op de racefiets. Rustig aan. Koud. En wat is die fiets akelig licht… Ik klik mezelf niet vast en maak een rondje door het Kotterbos. Een half uurtje is snel voorbij, maar ik ben even buiten geweest en mijn fietsje ook. Moeder en kind gaan shoppen en slaan het zwemmen over. Moeders kan niet, kind hoeft niet. Het voelt als te weinig. Ik moet nog naar de winkel en besluit dat rennend te doen. Ik heb geen zin. Helemaal niks eigenlijk. Ik ga toch. Het zijn vijf lange kilometers. Iedere kilometer ietsje sneller. Ze voelen niets gemakkelijk aan. Het is donker, saai, verhard en ook de tortillachips brengen geen rust.
Donderdag 9 november. Het gaat lekker met het schema – NOT Als ik dan 1 keer de mist in ben gegaan, lijkt het einde zoek. De baantraining gaat verloren aan ‘auto-ophalen-bij-de-garage’. Vincent rent wel een uurtje in de regen. Later op de avond charter ik Manuel maar weer voor een donker rondje door het bos. Ik ben niet echt bang, maar alleen zou ik dat nooit doen. We gaan over het fietspad. Verbazen ons over lichtjes van onbekende kanten en net als ik zeg dat ik het niet eng vind, word ik bang van de geluiden in het bos. We kletsen en lopen lekker. Voor Manuel kan ik dat niet beslissen, maar ik loop wel lekker: laag hartslagje, redelijk tempo. En: een heel uur droog!
Vrijdag 10 november. Ik ben gespannen als ik met de nieuwe trainster ga praten: zou het klikken? Ik ben meteen om als er een vrouw met natte haren en sportbroek binnenkomt in het restaurant. Ze is ouder dan ik, wijs, gewoon, aardig, geduldig, begripvol en eerlijk. Naast bewondering heb ik vooral heel erg veel vertrouwen. Na een heel goed gesprek besluiten we samen verder te gaan en ik voel me erg opgelucht en blij. De cranio sacrale therapie helpt me nog een stapje verder. Dan ben ik moe. Tevreden moe. Ik heb geen sport nodig vandaag om tot rust te komen. Ik wandel al bellend tijdens Vincents muziekles rond.
Zaterdag 11 november: Ik zal (voor de nieuwe trainster) moeten gaan leren op gevoel te gaan lopen. Geen hartslag-regime, maar wat ik voel. Dat lijkt me wel wat! De zaterdag verloopt rommelig en ik wil tijdens de zwemles van Vincent gaan lopen. Dan gaat Rob ook mee, maar die gaat alleen de stad in. Ik ben bang nat te worden (en de regenjas ligt natuurlijk thuis) en ga het Beatrixpark in. Kilometertje rustig, kilometertje op tempo. Ik wissel het af en voel vooral. Het kan me eigenlijk niet schelen hoeveel ik loop. Ik doe maar wat. Het voelt prima, het blijft droog. Ik hoeft niks, zelfs niet van mezelf. En niet van de trainster: dat zal ik ook moeten gaan leren.
Daarna ga ik weer zwemmen. De optelsom is te simpel: 8 man in baan 2, 3 in baan 1 en eentje gaat eerder weg. Ik ben 1 van de drie in baan 1. Armen hoog, 1 op drie ademen en JC probeert me weer duidelijk te maken dat ik recht moet insteken. Dan ligt de kracht opeens ónder water. Ik tel en tel en tel. 200 Meter lukt me zelfs! Ook nu zwem ik het uur niet vol en maak ik me er niet druk om. De trainster heeft nu al een goede invloed op me!
Zondag 12 november: mijn verjaardag moet wijken voor de crosscup in het Kromslootpark. In plaats van taart bakken, zandtaartjes happen. In plaats van koffie zetten, sportdrank drinken. Geen bezoek, ik vier mijn feestje in de modder. Geen lang-zal-ze-leven, maar lang-zal-ze-glibberen. Het regent. Voor Vincents wedstrijd. Vincent loopt een dijk van een race: wat een kracht in dat mannetje. Kadootje 2 (1 was de iPhone-hoes) van de dag. Na Vincents wedstrijd regent het weer. Maar wij schuilen in de auto. Kadootje 3 van de dag: de mannen blijven voor mij! Volkomen ontspannen sta ik aan de start. Schoenen zitten goed, ik heb startnummer 73, mijn geboortejaar! En ik hoeft niets te doen als alleen maar genieten. Mijn voeten zijn al nat en vies. De trailschoenen zitten even raar, ik heb ze zo lang niet aangehad. De zon breekt door en het is gaaf. Ik ga (te) hard in de eerste kilometer(s). Het zal me allemaal wat! Ik vind het leuk om dwars door de modder te gaan. Het is wel druk maar vergeleken met Amsterdam is alles te doen. Ik zie op tegen de heuvel en vertraag al ruim van tevoren op het gras. Dan haalt DH me in. De heuvel op is glad en lastig. Af lukt me beter en weer op doe ik gewoon via de bomen. Ik geniet er echt van. KH en TK halen me in en lopen voor me. Heb ik iemand wiens tempo ik me op vast kan pinnen! Ik gooi Rob het regenjasje toe en dan loop ik in korte mouwen. Ook al ga ik wat trager, ik blijf genieten. Het is gewoon zalig. De modder, het bos, al die bekenden die me inhalen, toejuichen, fotograferen. Ik heb me, raar genoeg, nog nooit zo jarig gevoeld! Ik denk aan de berichtjes die ik heb gekregen en de kaarten en dat maakt me blijer dan welk kado ook. Na de tweede keer heuvels moet ik echt aanhaken bij KH. Dat lukt me allemaal best. Ik heb na 4 kilometer niet meer het gevoel dat ik te hard ga en heb een lekker controleerbaar tempo gevonden. Geen moment denk ik dat ik liever de 6 kilometer had gedaan. Weer door de slijmmodder, weer een stukje wat opschroeven op het grint, nu maar eens gewoon het gras door (mislukt) en rennend de berg op (ook mislukt). Ik veeg het snot weg en dan zit de modder werkelijk overal! Nog een rondje. Ik haal KH nu voorgoed in. Eindelijk zit ik erin! De warming up is voorbij. Ik zet nog een beetje aan en haal DH ook in, maar nu heeft zij mij als doel. Ik heb trek. Het wordt wat zwaarder, maar ik ben er bijna. Nog maar 1 keer die heuvel op en af en op en af en af. Op is echt lastig, maar ik zie iemand de heuvel af ‘surfen’ en doe dat ook. Dat is lachen!! Ik kan DH bijhalen, maar niet meer inhalen. Het laatste stukje glibbert me net te veel. En dan ben ik er. 44 Jaar en over de finish. Het was geweldig. Helemaal geweldig. Ik ben niet stuk, ik heb genoten. Het was een ongekend feestje!
En, was het dezelfde week als in 2016? Ehm, nee. Ik heb minder gedaan. “Slechts” 6 uur en 18 minuten. Het was rommelig, maar ik heb de hele week geen tijden opgeschreven. Dat gaf me minder druk om de 8 uur te ‘moeten’ halen. Dit was oké zo. Dus wat gelijk had kunnen zijn, blijkt toch van tijd tot tijd te veranderen. Is dat achteruitgang? Ik denk dat ik in deze week meer vooruit ben gegaan als in 2016. En zo wordt je elke keer een jaartje ouder! Op naar 45- volgend jaar zit ik in de volgende agegroup 🙂