Week 28 Op de kaart

Maandag 9 juli. Ik ging niet meerjakkeren met de fietstraining. Nee, gewoon even rustig aan. Samen met Rob richting het Muiderslot. Lekker over de brug. Lekker met de wind. En gewoon niets hoeven. Alleen proberen om fietsend een bocht door te gaan. Dat is erg lastig voor me, want mijn reflex laat me stoppen met trappen en afremmen. Jakkie, moet ik ook gaan nadenken bij het fietsen…… Brug over, richting het slot en dan verdwalen in Muiderberg. Een pad vol hobbelstenen en de brug weer over. We nemen het spoorbaanpad terug. “Probeer het, om trappend de bocht door te gaan”, roept Rob.
Dinsdag 10 juli Zwempromotie: Heerlijk rustig met niets anders bezig hoeven zijn als slag voor slag jezelf door het water voort verplaatsen. Geen ander geluid dan plonzend water. Goeie watertemperatuur, lekker warm en koud genoeg voor een wetsuit. En dan het uitzicht: vanaf het lage water is alles groen! Met een prachtige ondergaande zon erbij. Geen planten in het water. Lekker tempo. Geen dwingende horloges. En maar tot 3 tellen per slag, waardoor tegen de wind in een prima vol te houden tempo ontstond. Wind mee over het Weerwater heen. Onder het nieuwe bruggetje door. Of…. Zwemdemotivatie: De stinkende, ronkende motorboot. De zon die het zicht belemmert. Een snotneus. Een brilletje dat maar de helft van de tijd onbeslagen is. Zonder horloge geen idee hoe ver we zijn. Geen foto kunnen maken. En dan de golven tegen die het extra zwaar maken als je toch al moe word. Dat je niet kunt navigeren. De voordelen wegen ruimschoots op tegen de nadelen: heerlijk gezwommen! Ik kan het nog.
Woensdag 11 juli. henschotermeergames – de Run Swim Run. Ik racete tegen Vincent. Onder toezien oog van opa en oma/schoonpa en schoonma. Eerst alles klaarzetten in het zand. Stoer! Om 2 over 7 gaan hardlopen. Iedereen stoof weg en Vincent ook. Het was Vincent tegen mij. Spannend! Zou de jongeman al winnen van zijn oude moedertje…  Ik haal hem in de eerste kilometer in, maar ik ga hard. Hij ook. En anderen nog harder, maar die doen er voor ons niet toe. Een kilometer in 4,5 minuut: ohyeah –  dat kan ik niet! Maar ik moet wel, want ik ben een veel slechtere zwemmer dan hij, dus ik moet een voorsprong opbouwen. In de wisselzone ben ik snel en hij kan me nog net zeggen: het gaat goed, mama. Hm, is dat niet jammer 😉 Zwemmen. Zonder wetsuit, maar met achtje. Ik maai en maai en maai en zie niks. Brilletje is beslagen. Ik zie geen boei, geen Vincent. Even poetsen en dan weer zwemmen, zwemmen, zwemmen. Het gaat niet heel slecht, maar navigatiegewijs slinger ik wat! Ik haal mensen in. En dan is het alweer voorbij. En wie staat daar naast mij op uit het water?! Verdikkeme! Vincent! Snel het zand in en ik ben zo duizelig als wat. We rennen samen de wisselzone uit. Weer zal ik mijn stinkende uiterste best moeten doen! Ik haal hem in en hij zegt nog: jij bent sneller mama; maar ik zal dat nog moeten bewijzen. Ik zit er eindelijk een beetje lekker in. Weer gaat het hard. Ik moet wel, ik moet volhouden, anders haalt hij me in! Mijn schoenveter is los, maar tijd om die weg te stoppen heb ik niet. Ik moet doorzetten. Het is heet intussen. Ik kijk soms om en zie hem achter me. Zal ik inhouden en samen over de finish gaan? Ik moet eigenlijk wel zorgen dat hij een medaille krijgt… Maar nu moet ik eerst harder dan ik eigenlijk kan. Ik lach nog naar de fotograaf, vertraag iets, kijk om, maar zie hem niet. Dan zelf finishen en net onder de 37 minuten. Ik haal Vincent op die maar 20 seconden achter me zit. Even baalt hij daarvan, maar de bidon en medaille die alleen hij krijgt, maken veel goed. Tjonge, hij komt steeds dichterbij… Kan ik zijn triatlonkamp nog afzeggen 😉

Donderdag 12 juli. Niks. Veel werk. Wandelen. Moe. Tegenvallers. Maar geen sport. Dat is niet meer gebeurd sinds 24 mei!!!!!!!!
Vrijdag 13 juli.
Fietsen. Slecht geslapen. Manuel gaat mee. Stukje van de Challenge route. Wind tegen op de dijk. Genoeg te kletsen. Klein wondertje: Anke blijft trappen in de bocht! Wind mee op de Knardijk. Fijn! En dan belt de klant. Met een groot probleem. Op de hoek Doddaarsweg bel ik terug. Ik regel het allemaal. Verder. Even is het koel. Geen zon vandaag. Kilometers rijgen. Kwebbelen. En soms even niet. Tempo niet al te hoog. Vogelweg. Eindeloos. Dan een LEKKERE gel! Banaan. Nog een wondertje. Bedanktmail van de klant. Ik wil twee uur halen. En 50 kilometer. Trekweg. Wind tegen. Achzo. We halen het allebei: 55 kilometer. En ruim 2 uur.
Hardlopen, of zoals de buurvrouw schrijft: hartlopen. Saampjes. Net voor het diner. Het gaat langzaam aan. Heel langzaam aan. Eigenlijk heel erg langzaam aan. Buurvrouw is moe. We doen 3 keer 8  minuten. En korte wandelpauzes. Buurvrouw zit niet lekker in haar vel. En tegen zoveel niet-lekker kan ik niet op. Hoe langzaam ook. We halen de 3,5 kilometer net. Een mooi afgepast vierkantje gelopen!
Zaterdag 14 juli
Zwemmen. In het kinderuurtje is er een baan vrij. En dat komt goed uit, want ik ben moe en hoeft niet zonodig een zware training. Die verzin ik zelf wel! Ik doe het eerste half uurtje met achtje, in zo min mogelijk slagen. Dan gaat de pullboui aan de kant en doe ik 100m zonder. Dat is altijd even wennen. Daarna 250 meter. Dat is even tellen. En daarna 500 meter. Dat is pas echt tellen! Maar dan ben ik het gewend. Ik spiek nog even bij de anderen in het volgende uur. Die toch echt minder slagen nodig hebben dan ik! Hoe dan-maar wow…
Zondag 15 juli
We wilden naar Mariola fietsen, Vincent en ik. Ik meende me te herinneren dat we dat al eerder hadden gedaan en toen ik het nazocht, bleek dat precies twee jaar geleden te zijn! Mooi ijkpunt om te kijken of er vooruitgang in zit. Nieuwere fietsen, betere conditie, ouder en wijzer: we nemen de wind op de dijk mee deze keer! Dan rijden we andersom als twee jaar geleden. Toen fietsten we daar 2 uur en 20 minuten over. Nu willen we het toch wel binnen 2 uur en een kwartier doen! Eerst de dijk blijkt een verstandige keus. Op de dijk kunnen we lekker hard doortrappen. We halen meer mensen in als er mensen ons inhalen. Wij worden maar door 2 racefietsers ingehaald, dus dat is niet zo verkeerd. Het gaat hartstikke lekker! Het zand valt wel mee bij het strandje, want we slingeren over de parkeerplaats. Ik fiets voorop over de dijk richting Almere Haven. De wachtrij bij de ijsjes is aanzienlijk langer dan vorige keer 🙂 Het is ook wel erg lekker zonnig weer. We hebben wel twee bolletjes verdiend: 1 voor wat we gedaan hebben en 1 voor wat we nog moeten doen. We fietsen verder de dijk over en gaan dan langs de Almeerse Alp. En dan weet zelfs Vincent waar we zijn: bij de nudistencamping! En bij de Shell. We fietsen terug langs de vaart over het vierbruggenpad. Nu hebben we wel een beetje wind tegen en daar hebben de kleine beentjes meer moeite mee. De 50 kilometer gaan we net niet halen. We rijden over de Trekweg. Het worden 48 kilometer. Net als twee jaar geleden. Alleen nu zijn we net binnen de twee uur klaar. Dat is pas vooruitgang! Lag het gemiddelde twee jaar geleden nog op een keurige 20,6 kilometer per uur, inmiddels zitten we op 24,2 kilometer per uur.