Kwart Triatlon Urk

”Hé Anke, wat een grote lach! Ben je zo blij dat je in wetsuit mag? Of heb je er zin in?”, vraag GN in het water. “N E E”. Het komt er zo hard uit dat de mannen voor ons grijnzend omkijken en zeggen ‘Die komt wel uit je tenen’. Ik heb geen enkele zin. Geen zenuwen en geen zin. Een saaie neutraalheid.
P. A. N.  G
We mogen al! De kwart triatlon van Urk is gestart.
Even terug nog…. de opluchting dat we in wetsuit mogen is groot. Ik ben onbezorgd met KH en haar supporter D meegereden, alles lag op tijd klaar, we waren op tijd, het shirt is al binnen, ingesmeerd en ik had het ideale plekje in de wisselzone: vooraan, de zesde fiets. Ik heb ingezwommen, klets met iedereen en alles is gewoon zorgeloos goed geregeld. Ik heb weer een fijn horloge, waar ik erg blij om ben. Ik heb geen buikpijn, zal wel zien en ben bijna onbezorgd. Dat maakt het wat saai.
Toch is er nog wel iets, wat de heren onder ons maar even moeten overslaan: er is 1 dag in de maand waarop sporten en met name zwemmen een probleem voor mij is. De dag nadat het maandelijkse feestje begonnen is. Ik vreesde voor de halve triatlon, maar mijn lijf heeft deze week al besloten wat uitstelwerk te doen en is daarom wat later gestart – gister. Ik moet het er maar op wagen. Tampon erin en voor de rest is het fijn dat we rode pakjes hebben, haha. Evil Grin
Terug naar het zwemmen. Met een heule hoop mensen tegelijk. In lekker warm water. Ik zwem er tussen. Drukte. De eerste boei is er razendsnel. Dan krijg ik ruimte en ik zwem supergoed. Adem 1 op 4, tel goed en ik geniet enorm! Boei twee gaat prima, ik lig niet eens achteraan. Wat gaaf is dit en wat leuk dat mij dit lukt. Boei 3 is weer druk. Te druk. Ik krijg klappen en wil even weg. Zon tegen. Als ik weer kijk is het rustiger om me heen. De keer daarna dat ik kijk, zwemt de massa wel heel ver rechts van mij. Ik ga verkeerd! Navigatieramp…. ik ga terugzwemmen en dat is lastig. De rust is weg in elk geval. Ik voel me een ei. Een zwemmend ei. Ik ga ook naar de boei en er weer tussen. Ik blijf nu goed opletten. De rust komt niet terug. Ik rond de planken. De haven in. En kijk vaker. Het is verder dan ik dacht. Nog steeds ben ik niet laatste. Eindelijk de trapjes. Ik pak de eerste. KH is al boven. De trapjes zijn lastig, krap en pijn aan je voeten. Het moeilijkste deel van de triatlon, haha. Wetsuit uit, over de rode loper die bobbelt en lekker naar de wisselzone rennen. Dat zit erop!
Er zijn nog veel fietsen om mij heen, dat verrast me. Ik krijg snel mijn pak uit. Fietsschoenen aan, fietscomputertje aan en weg weer. Toch een te grote versnelling opstaan, maar ik klik snel in en ga. Wa’n fijne fiets toch. “Je zit er goed bij”, roept mijn favoriete fotografe/aanmoedigster. Ik ga ook nu weer genieten. Voor mij een paar dames om te jagen en de dijk. Even omschakelen, verder aanklikken en snel gaan liggen. Er is weinig wind. Toch is het nog wel even veertig kilometer, niet onderschatten. Ik zie de schapen die geen gras meer hebben. Alleen dorre stengeltjes. Het tellertje staat op 30+ kilometer per uur. Dijkje over en dan ga ik. Inhalen. Ik moet EA inhalen. Maar eerst drie vermaledijde bochten. Ik fiets achter meneer 213, die dacht lek te zijn, maar het was de weg. Net genoeg afstand hou ik. We halen EA in. Na de volgende bocht gaat zij weer. Ik stayer nog een beetje en zo kan ik samen met 213 EA voorgoed achterlaten. Het blijft 30+. We halen een tractor in! Welja. Dan gaat 213 versnellen en ik niet. Ik haal MS in. Ik fiets niet op mijn hardst, gewoon op mijn best. De sportdrank en gel helpen me. Ik zie toeschouwers, vrijwilligers, prakkeseer wat en trap door. Elke 5 kilometer in ongeveer 9 minuten. Ben ik in 5 kwartier klaar. Goeie grap. Op het stuk door de zon -bah- moet ik inhouden voor een vrachtwagen. Welja. De dijk. Lang. Recht. Saai. Ik vind het niet heet. Niemand voor me om te jagen, gewoon fietsen fietsen fietsen. Dan maar een pleidooi voor de schapen. Wordt het geen tijd die bij te voeren? De arme beesten lopen op kale dijken, geen gras, geen groen, dikke jas in de zon. Heb meelij, kom maar op met de actiegroepen, klaag de provincie aan! Achnee, het is vakantietijd. Nu even niet, niemand heeft tijd voor de arme wolbalen die voor langs kruisen. Dan haal ik de dagjesfietsers op de elektrische fiets in. En daar komt Urk al. Ga ik redden in 5 kwartier. Ik neem de energygel die naar sterkedrank smaakt. Zal vast goed zijn voor het lopen. Daar zie ik een beetje tegenop, want het is dan vast wel warm. Urk. Druk. Onrustig. KH en GN lopen al. Netjes afstappen. Makkelijke plek in de wisselzone. Fiets weg, helm af, sokken aan. Ik doe maar even iets kalmer in de wissel als vorig jaar. Nu ken ik het. Gel in mijn pakje en off we go, lekker rennen.
Urk door is wat bedrieglijk met de heuvels en drukte. Tempootje pakken en inhouden. Beetje inhalen op de kale dijk (poor sheep) en het hellinkje af. Nu nog oké, maar straks omhoog… het zijn maar tien kilometer. De eerste doe ik in 5:03. Aargh. Snel. Te snel? Het voelt goed, dus we kijken niet meer naar de tijden. Doe maar op gevoel. Bos in. Schaduw en onverhard. Dubbel genieten. De man achter me haakt af. Ik ren lekker door. 5 Kilometer moet toch lukken. Bos uit, post met water (2 slokjes) en sponzen over me heen. Ik zie de snelle mannen alweer. Die knappert groet me! En een vrouw. Ik snij mooi af. Weer een bos in. Ik vind het fijn. Wel ver naar het keerpunt. 5 kilometer in 26 minuten rond. Primo. Ik zie KH en GN. ‘Volhouden’ en ‘leuk he’ delen we. Ik neem de banaangel. Die is voor lopen wat dik ja. Ik drink weer rennend wat en neem een spons mee. Niet kijken naar de kilmetertijd, blijven rennen tot 8 nu. Ik moet wel afsnijden om de jumbo-boodschappenbus heen. Welja. Het gemotoriseerd verkeer zit me tegen vandaag. Fietspad. Zon. Warm. Zwaar. Hehe, eindelijk uit de comfortzone. Ik haal een man in, trek door en dan begint het te knagen. Ik moet naar de wc. Niet om te plassen zoals vorig jaar, maar om te wisselen. Bij de 8km in 42 minuten denk ik dat ik het nu ook maar uit moet lopen. Hoe lastig ook. Het voelt niet lekker. Ik geniet nog maar een beetje in het laatste stuk bos. Gooi de spons netjes weg. Langs het watervalletje. De dorre dijk weer op. Het doet echt een beetje pijn, voelt drukkend. Nog Ff. Ik kijk naar mijn totaaltijd. 1:29… dus binnen 1:30 lukt niet meer, een pr wordt het toch. Ik strijd nog even door en finish in 1:32 ofzo. Beetje water, even bijkomen. Ik zie geen wc en heb ook niks reserve.
Maar ik ben tevreden. Tijd verbeterd, gevoel was 50 van de 51 kilometer super en het was leuk. Moet ik vaker doen, geen zin hebben!
Ik voel me beter als ik op de wc ben geweest en een jurk aanheb. De hersteldrank is dan ook op. Warme chocomelk is het geworden in de zon. Uiteindelijk heb ik niet beter gezwommen en nauwelijks beter gelopen.
 

Wel strak gefietst. Podium zit er niet in: er waren veel betere dames. Maar toch voelt het als een overwinning. De vooruitgang is onmiskenbaar. Wisselen gaat beter. Gevoel is beter. Voeding is op orde. Zenuwen zijn minder.  En het is gelukt op een dag als vandaag! Helemaal tevreden. De vermoeidheid laat uren op zich wachten.