Week 29 Gewoon netjes het schema volgen Anke!

De trainster geeft aan zich een beetje zorgen te maken over de weg naar Almere. Ik ben te vaak moe (maar dat komt door het werk) en de duuropdrachten komen niet goed uit de verf. Aha! Ik moet een beetje meer mijn best gaan doen, haha. In elk geval ga ik haar schema maar weer eens zo netjes mogelijk volgen. Alleen maandagavond komt er al niet van om naar de fietstraining te gaan (daarom waren we gisteren gegaan), want ik kan een nieuw horloge ophalen in Rotterdam. Of toch niet? De verkoper valt helemaal stil. Geeft geen adres meer. Dus toch maar gewoon naar huis en dan moeten we opschieten voor de training! We scheuren heel hard de stad door en ik kan meteen mee doorfietsen. We gaan een grote ronde fietsen. Ik blijf achteraan rijden bij BIJ. Lekker rustig, lekker kletsen en goed op de bochten letten. Het lukt me maar niet. “Had je al door dat ik niet zo sterk ben in de bochten” vraag ik aan degene achter/naast mij. “Dat had ik door”  was het antwoord met een dikke knipoog. We fietsen langs het Muiderslot. En BIJ en ik moeten wachten voor…. overstekende koeien! Geweldig leuk. Midden in Muiderberg klapt de band van FS. Even een korte pauze waarin held J de band vervangt. Die man is zo lief: houd de achterste in de gaten, zal altijd rekening houden met iedereen. Echt een schattige man! En dan moeten we na de training ook nog naar huis fietsen. Dat gaat iets minder hard. Alsjeblieft trainster: een duurritje van wederom 48 kilometer. Net als gisteren. Maar dan weer 5 minuten sneller.
Dinsdag is zwemavond. 7 Uur mee buitenzwemmen ga ik niet rennen. De zwemloop-training dan van een half uurtje later? Ook lastig. Dus het zwembad dan maar om 9 uur. Is toch de laatste keer voorlopig in Almere Stad Zwembad. En dan wil het zwemmaatje MZ toch wel wat later mee. Yes. Het is de wijziging-van-het-plan week! En zo staan we weer op het Lumierestrand, komt de eerste groep al bijna terug en wil ik graag ver zwemmen. Een ruime ronde om het eiland heen. het gaat minder fijn dan vorige week, maar niet verkeerd. Ik zie de anderen nog langsrennen. We zwemmen naar de boei. En dan door de golven. Dat navigeert al minder prettig. Het is wel weer mooi met de zon en met het water en de rust. Heerlijk. Dan de sloot door. Ik ga aan het rekenen en even voorbij het bruggetje ben ik het spoor bijster en zwem ik spontaan de verkeerde kant op! Zwemmen en rekenen is geen beste combinatie voor mij. Ik ploeter en plons gestaag verder de hoek om. Achter me start een motorbootje en dat geluid irriteert me. Ik zwem door en reken ook nog hoeveel intervallen ik morgen zou moeten doen. Dat rekenen is hopeloos. En het navigeren wil ook niet zo vandaag. Met moeite zwem ik MZ achterna en dan door naar het bruggetje. Ik zwem al met al 3050 meter. Helemaal niet gek. En bijna het meeste ooit. Ik ben nog niet heel moe, maar wel voldaan.
Woensdag. Ik heb de trainster geschreven dat de de zwemtraininge met ingang van de zomervakantie op dinsdag en zaterdag zijn. En zij woont in het midden van het land waar de zomervakantie al begonnen is! Dus er staat op woensdag een looptraining. Intervallen. Ik breng Vincent naar het zwembad. Wordt door iedereen uitgezwaaid en ga zelf lopen. Inlopen gaat heel erg goed. Lekker vlot tempo. En het voelt erg goed. ik moet twee keer 90 seconden, 2 keer 60 seconden, 2 keer 30 seconden en 2 keer 15 seconden versnellen. Op de dijk richting Almere Haven gaat het gebeuren. Ik kan flink doorlopen, maar oversteken is lastig. Het is elke keer net verkeerd getimed en ik loop de oversteekplaats in de 90 en 1 keer 60 seconden voorbij. Tussen de kortere intervallen door wandel ik. Het valt me flink zwaar, maar ik geniet er wel van. Dan weer rustig uitlopen om het Kromslootpark heen. Ik ga iets minder hard dan in het begin, maar na een paar kilometer moet ik toch voort gaan maken. Het rondje is een stuk groter als ik gedacht had en ik heb maar een uurtje. De op-en-neertjes op de dijk had ik niet hoeven doen…. Uiteindelijk loop ik de 10 kilometer in 57 minuten. Leuke training, maar ik moet nog even terug! Ik ben toch mooi op tijd en heb dorst. Netjes het schema gedaan!
Donderdag. Rust. Er staat niks op het schema. Of zal ik… baantraining… heb ik ook al zo vaak gemist…. Maar ik doe het niet. Ik wandel met Rob. Overmorgen heb ik een wedstrijd. Rust is ook trainen.
Vrijdag. Even loslopen. Twintig minuutjes. Dat heb ik lekker gedaan. Rond de wijk. In de warmte. Alleen. Het was lekker. Niet te hard en zo voelde het ook. Het lijkt erop dat de wedstrijd morgen een non-wetsuit is! Dat drukt de pret. En die pret is toch al verminderd omdat vandaag de menstruatie is losgebarsten. Die is morgen –tijdens de wedstrijd dus- op het hoogtepunt. Ik krijg Vincent zo ver om met mij nog een keer te oefenen in het water. Met ieder een eigen boei. We gaan naar het strandje en ontmoeten anderen triatleten die op gewone fietsen een beetje oefenen. Het water is niet koud gelukkig. We zwemmen naar de boei toe. Onderweg stoppen we regelmatig om bij te praten. Het is goed te doen. Voor Vincent ver weg, maar ik ben blij dat het lukt. Als hij zich inzet, ben ik hem zo kwijt! We gaan met de golven mee terug. Bijna een kilometer zwemmen we. In een half uur. Het is mooi en gezellig. Mijn brilletje gedraagt zich vervelend en loopt steeds vol. Beter nu ontdekken dan morgen. Ik test nog even het andere brilletje en dat is beter.
Zaterdag: de Triatlon in Urk krijgt een eigen verslag.
Zondag: uitfietsen staat er. Als de beentjes het kunnen. Nou, geen enkel probleem. Ik ga op de tijdritfiets. Alleen. Het stukje oefenen van de ziekenhuisbrug tot Almere haven. Bochten trainen. Rustig infietsen over het spoorbaanpad. Ik verken de route eerst en haal mensen in. Als het even rustig is, trap ik liggend

door. Tot een beetje bocht, dan kom ik overeind. Bang een tegenligger te raken. Ik doe er ruim 11 minuten over voor ik bij de manege boven sta. Terug dan weer. ik verzamel nu de herinneringen vast die me er straks doorheen helpen: de vader vol tatoeages die met de kinderen besjes plukt, de oude man die zijn vrouw in de rolstoel duwt, de kleine beentjes die naar de stad fietsen. Terug gaat al iets beter. Er is eigenlijk maar 1 afrembocht. Eigenlijk…. in de stad draai ik weer om. Nu proberen iets rustiger te fietsen en dan te schakelen.

Ik ken het al een beetje. “Da’s een rare fiets”, zeggen twee knullen als ik ze inhaal. Best gevaarlijk: ik rij 33 of 34 op een fietspad vol dagjesmensen. Maar het gaat al wat beter! Ik draai weer om en krijg trek. De benen doen het prima, het hoofd ook, maar mijn buik rommelt. Ik blijf het grootste deel van de route op het stuur liggen en vertrouw mijn fiets en de mogelijkheden steeds iets meer. Dit gaat goedkomen. Dit moet in 10 minuten kunnen. Over een paar maanden. ‘s Avonds ga ik met de buurvrouw lopen. Ik hou me in, we kletsen en halen 5 kilometer in 40 minuten. Dat was dan de enige keer dat ik me niet keurig aan het schema heb gehouden deze week. Het werkt beter als ik braaf ben. Voelt beter. Volgende week weer proberen.