Maandag 3 september: Weer begonnen met werken, school, uitdagingen. En ik mag naar de fietstraining. Ik ga dat niet halen vandaag. Dus ik ga zelf een stukje fietsen. Even geen druk alsjeblieft. Ik voel me niet al te lekker. Mijn hartslag in rust is erg verhoogd. Niet dat ik me daar nu nog door tegen laat houden, maar het voelt niet als de stabiele basis die ik wekenlang heb gehad. Ik ga met Manuel fietsen. Als zijn band gefixt is. Lekker rustig aan langs de kassen en de dijk en via het Bloq en langs de vaart weer terug. Het wordt al sneller donker.
Dinsdag 4 september: Ik ga even niet zwemmen. Morgen ga ik wel en donderdag wil ik mee het proefrondje zwemmen. Vandaag even niet!
Woensdag 5 september: Het komt nu echt dichterbij…. Ik heb veel te doen en te organiseren. De onwaarschijnlijke hoeveelheid werk beneemt me soms de adem. Ik combineer een half uurtje lopen met het halen van een presentje voor iemand. Het tempo is prima, ik heb het warm, maar het gaat gewoon goed. 5:40 is echt een tempo wat me heel goed voelt.
‘s Middags meld ik me weer eens in het zwembad. Het is druk, onrustig en saai. Ik zwem keurig de baantjes mee, maar de bril wil niet meewerken. En de reservebril loopt ook vol. Dat is wat minder. Ik ben blij als ik naar huis kan, want ik ga mijn oude hobby verkopen. Dit jaar kan ik na de triatlon niet terugvallen op harp spelen!
Donderdag 6 september: Stress op het werk! Lang doorwerken, ik krijg niks af en ik wil zo graag zwemmen in het Weerwater! Uiteindelijk ben ik eerder te vroeg dan te laat. Ik zie mijn clubgenoten en kleed me snel om van werkkleren naar wetsuit. DR stelt voor met me mee te zwemmen. Ik ben haar dankbaar. En niet een beetje, maar heel erg! Het water is lekker. Ik heb geen haast. We hobbelen naar de boei en kwebbelen onderweg. Ik ga 1 stuk volkomen uit de richting. “Volg de rode boeien” zegt DR me, maar met mijn blauwe brilletje zijn ze geel. Na 47 minuten kom ik tevreden en blij het water uit. Mooi dat ik deze route ook verkend heb. Dan begint mijn oog te ontsteken. Het oog is rood, geïrriteerd en zit dicht. Kan ik niet goed gebruiken! Ik hou het schoon en slaap er prima mee.
Morgen mag ik op de weg fietsen!!!!!! Ik verheug me er al op.
Vrijdag 7 september: Alles is voor elkaar eigenlijk. Mijn oog is hersteld, het voedingsplan klopt, KvH zet me helemaal in mijn kracht en ik ben tamelijk rustig. Ik ga nog fietsen op de dijk om te kijken hoe koud het is en dat valt tegen: korte mouwen (of alleen een tri-suit) lijkt mij te kil. Ik moet me haasten voor de briefing en het is al druk in de stad! Vanaf dan begint een soort haastklus van fiets op orde brengen, spullen pakken en pas laat eten. Na het eten word ik misselijk. Van de spanning.
Zaterdag 8 september: RACE DAY!
Zondag 9 september: Goed geslapen, maar nog altijd onrustig. Ik heb een lijstje van dingen die ik moet doen en daar staat ook fietsen op. Rob gaat lekker met me mee. We gaan lekker langs de Praamberg. Ik heb slechts een beetje spierpijn en een beetje zadelpijn, maar dat is na het korte, rustige fietsrondje weer weg. Mijn hoofd is echter nog verre van leeg.