Week 38 – Gaan we weer verder? Of toch maar niet……

Maandag 17 september: Na weer een drukke dag werken nog even niet sporten. Ik ben wel weer opgeknapt en zit vol energie, maar qua sport went het al om niet te hard van stapel te lopen. We wandelen en dat doe ik liever dan de fietstraining. Ik word er niet meer moe van.
Dinsdag 18 september: Zwemmen ‘s avonds: ik heb er wel zin in, maar nog niet genoeg fut. Druk op het werk en nog maar een keer op tijd naar bed; moeilijk maar waar: dat is het beste! Morgen pak ik het ECHT weer op.
De laatste keer dat ik TIEN dagen achter elkaar niet gesport heb, is lang geleden. Heel lang geleden. Sinds 2017 begon en ik de eerste week ziek was van dat jaar, is een sportloze week niet meer voorgekomen. En nu is het al anderhalve week! Ik moet heel ver terugzoeken. Oktober 2014. Bijna 4 jaar lang heb ik gesport, gesport en het sporten weer opgepakt. Dat moet nu toch ook lukken?
Woensdag 19 september: Weer gewerkt in Zeist, maar dit is één van de laatste mooie zomerdagen. Ik moet en zal fietsen. Eerst heb ik met Vincent woordjes geleerd en daarna gaan we. Ik hoeft niet lang, niet hard- ik hoeft eigenlijk helemaal niks. In mijn schema staat: “ik denk dat het fijn is om even het gevoel van moeten niet te hebben -> dus even lekker doen waar je zin in hebt, wat goed voelt en daarna weer eens kijken hoe je er voor staat en wat je wil gaan doen de komende tijd”. Dat laatste….. Maar daar gaat het nog lang niet over! Als we op de fiets zitten in het zonnetje, merk hoe heerlijk het is om uitgerust te zijn! Ik voel me helemaal vrij. Niks hoeft en het gaat erg lekker. Ik heb niet veel te zeggen, maar des te meer te genieten. Het gaat dan ook lekker makkelijk, want we hebben wind mee. We gaan door het Kotterbos en gaan dan langs de Vaart tegen de wind in. Het tempo gaat omlaag, maar ik geniet er net zo van! Vincent vindt dit minder leuk en makkelijk. We gaan over de Trekweg terug en gaan dan hard fietsen met de wind mee. Achter langs de TBSkliniek en ik had al bedacht dat de Evenaar dan nog flink wind tegen is, maar Vincent gelukkig niet. Drie kwartiertjes gefietst. I’m back 🙂
En door naar het zwembad. Ik neem de trage baan. Ook nu hoeft ik niks. Als ik er na een half uur uit wil, mag ik dat doen. Mijn eigen tempo zwemmen graag. Geen gejakker in baan2. Ik doe 100m met achtje en dan 100m zonder achtje en dan 100m schoolslag. We krijgen de opdrachten en ik wil zoveel mogelijk zonder achtje doen en met 1 op 3 ademhaling. Ik doe lekker de opdrachten en heb moeite met tellen. Ik ga voorop. We zijn met zijn vieren en dat is fijn: niet te druk en ieder haar eigen tempo. Eerst lekker techniek met toepassen. We doen daarna alleen armen en ik neem de paddels. Ik let elke slag op, op mijn techniek. Arm hoog, breed insteken, lang uitdrijven, beetje beenslag. We doen ook 250m. Ik doe vast iets meer, maar ik hou het prima vol. Zonder achtje. We moeten ook nog 6 keer sprinten, niet mijn ding, maar ik probeer het wel. Na een half uur stop ik niet natuurlijk, ik zwem gewoon een uurtje. De kop is er weer af, maar ook nog lopen vandaag, dat laat ik maar achterwege!
Donderdag 20 september: De atletiekbaan op. Ik kan het nog vinden en ook hier geldt: stoppen als ik geen zin meer heb, tempo van ondergeschikt belang. Ik heb tien dagen niet gerend: hoe zou dat gaan?! Nou, niet. Ik weet nog hoe het moet, maar ik wist niet dat het zoveel spierpijn kon doen. Mijn benen doen echt pijn! Ik vind het inlooptempo volledig onterecht hoog. Trap op is zelfs lastig deze keer. Ik hoop maar dat ik er nog in kom. We gaan de baan weer op en doen de loopscholing. Sprinten is er al helemaal niet bij vandaag! Ik ben niet zo spraakzaam deze avond. Dan doen we een soort steigerun, waarvan ik alleen de eerste 200m Z3 onthou. Ik ga te hard en in Z4, maar ik zit er niks mee. Langzaam verdwijnt de pijn uit de benen. De trainer legt vanalles uit, maar ik luister half en kan het niet volgen. Ik loop achter een snel clubje aan en probeer de rest van de trainingstijd uit te vogelen wat de opdracht is. 100m Versnellen kan ik eruit halen, 400m Z4 (een hele ronde) en 200m dribbelen. Maar hoe vaak we dat doen en of ik niet te hard dribbel zou ik niet weten. En het boeit me ook niet. Ondanks de protesterende spieren, geniet ik wel weer van al die andere mensen op de baan en van het feit dat het vroeg donker wordt. Ik ga gewoon ronde na ronde na ronde door. We lopen uit rond de baan en ik haal de 9 kilometer. Het is mooi geweest, maar ik weet nu waarom ik nooit meer zo’n lange looppauze moet nemen: dat doet echt pijn! En voor iemand die nooit spierpijn heeft is dat wennen!
Vrijdag 21 september. De zomer is voorbij. Het regent. Het stormt. En Manuel en ik gaan hardlopen. In de regen rijden we naar de Kemphaan. Daar is het (even) droog. Het is niet koud. We gaan bijkletsen. Wat is dat lang geleden! Ik mopper, klaag, roddel, kwebbel, klets en die arme Manuel luistert. Het regent niet meer. We blijven toch maar een beetje op de verharde fietspaden. We lopen langs de berg en door het Museumbos en dan weer lekker over het fietspad. De zon laat zich inmiddels zien en het is warm en helemaal droog. Anke leutert maar door! Op de dijk hebben we wind tegen, maar daar geniet ik onwijs van! Manuel neemt het woord. Op het water staan witte golven. We rennen weer richting de berg en gaan omhoog. Mijn benen protesteren nog steeds een beetje. Ik hobbel gewoon lekker naar boven en daar genieten we van het uitzicht. Dan weer naar beneden en terug richting de Kemphaan. Omdat het me allemaal niet zo boeit qua tempo en duur, gaat het best lekker. Ik heb het gezelschap van Manuel echt gemist merk ik. Nog een stukje dik wind tegen met een grote grijns en dan over de bruggetjes. We gaan weer terug. Manuel heeft gisteravond een zware training gehad en die lijkt nog moe-er te zijn dan ik. Ik ben gewoon moe, geen gekkigheid, gewoon een beetje vermoeid. Maar als we nog een paar kilometer hadden gelopen, was dat gelukt. Manuel vindt het welletjes geweest en we gaan terug naar de auto. Ruim 12,5 kilometer. Met een lekker duurlooptempo van 6:11. Niks geen regen.
Zaterdag 22 september Zwemmen. In het zwembad. Ik wilde zo graag met MZ buiten zwemmen. Maar gister waaide het te hard en vandaag goot het van tijd tot tijd en was er kans op onweer. Dan is het zwembad een mager alternatief. En voor de training stond mijn gezicht dan ook op onweer. In de langzaamste baan zaten teveel langzame mensen. Dus ik moest naar de iets minder langzame baan. En ik ga zonder achtje zwemmen. Achteraan. Mijn tempo. Dan wachten ze maar op mij. Of niet. Kan me ook niet schelen. Ik doe gewoon mee en oefen elke slag: lang uitdrijven, trek-duw-uitduwen onder water, licht trappelen met de benen. Ik moet het een keer leren. Vervelend vind ik het dan pas als er na de training iemand komt vragen of ik een slechte dag had. Bah. Ik heb een hele goede training gehad. Maar wel gewoon op mijn tempo!
Zondag 23 september. We gaan hardlopen en in dit geval is ‘we’ een heel gemeleerd gezelschap: Vincent gaat mee, mijn mannelijke collega die 35 kilo afgevallen is vorig jaar en traint voor de 10 kilometer Singelloop en mijn eveneens jongere vrouwelijke collega die de Singelloop 5 kilometer wil halen, maar daar nu nog druk voor in opbouw is. Zij wordt het leidende tempo: 10 minuten hardlopen- 3 minuten wandelen – 10 minuten hardlopen. Lokatie: de startbaan in Soesterberg. Omstandigheden: Regen-kil-regen. Vincent en ik zijn er voor half 11. De collega’s komen op de fiets, raken de weg kwijt, moeten omkleden en dan hebben wij al drie kilometer ingelopen. Ik leer Vincent zijn knieën op te trekken en niet te sloffen. Spijt, want dan rent hij opeens weer voor me uit. We gaan met zijn vieren inlopen. Vincent en ik zijn al nat. We joggen een kilometer naar de startbaan en dan gaan we 10 minuten hardlopen. Het tempo zit er best in met 5:30 Volgens mij al iets te hard, maar voor mij is het te doen. Na tien minuten zijn we allemaal nat en aan de andere kant van de startbaan. We draaien om en maken foto’s. En dan teruglopen. Dat gaat inderdaad langzamer! Vincent trekt mijn vrouwelijke collega al kletsend mee en ik praat en film mijn andere collega. Vincent en zij zullen teruggaan naar de auto en het restaurant, mijn collega van de tien kilometer en ik zullen het rondje Paltz nog doen. Gaat hij lekker trail lopen voor het eerst van zijn leven! Ik zit er weer helemaal in en rijg de kilometers moeiteloos aan elkaar. Acht, negen, tien. Hij gaat versnellen zodra er (1) andere mensen langslopen (hihi) en (2) we een stukje verhard lopen. Ik grinnik erom. Voor de foto’s is het wat wazig en donker met de regen. Ik haal de tien kilometer en zelfs de elf. Mooi 6:30 gemiddeld. Hij heeft voor het eerst (!) in zijn hardloopcarierre de laatste kilometers harder gelopen als de eersten en dat komt hem op een groot compliment van Vincent te staan (hopelijk drong dat door) boven een beker welverdiende (warme) chocolademelk!
Ja, ik heb het weer opgepakt. 6 Uurtjes “maar”. Beetje zwemmen, beetje fietsen, beetje lopen. Het voelt weer goed.