2019-7

Even wat minder de komende week: minder overwerken, ietsje minder sport en zeer zeker minder lekker weer! Ik heb besloten dat ik mijn werk zo goed mogelijk zal doen. Het sporten moet ik deze week wel goed doen, en vooral het eten zal ik goed moeten doen, want we gaan weer naar Spa Francorchamps!
Maandag de vierde maart weer borstcrawlcursus in Lelystad. Hij legt opeens de insteek heel goed uit, met een ring waar je doorheen moet. Ik leer ook ademen. Dat vind ik erg eng, want ik moet mijn hoofd heel erg in het water laten liggen. Als ik het rustig doe en met flippers, lukt het aardig. Het voelt ongemakkelijk en een beetje eng zelfs. We doen ook een oefening om op het juiste moment te ademen. Dit is iets waar ik mee bezig moet, maar niet meer vanavond!
Dinsdag vijf maart ga ik zelf een hardloopoefening doen. Het lijkt een eitje: inlopen en dan vier keer drie minuutjes hard. “Maar slim” staat erbij in het schema. Dat betekent dat ik elke 3 minuten even hard hard moet lopen. Ik loop een nieuwe wijk in en dan rechtdoor. Inlopen is snel gedaan en dan 3 minuten hard. Niet te hard, want dan red ik het straks niet meer. Na 3 minuten even wandelen en even dribbelen en dan nog een keer. Ik tel mee. 180 seconden aftellen. Het gaat goed. Ik kom op het spoorbaanpad uit. Oké dan. In de volgende 3 minuten komt er iemand voor me lopen. Ik hoop voor de brug klaar te zijn en hem net in te halen. Beide mislukt. Nog 1 keer. Het is behoorlijk vermoeiend. Ik weet niet hoe hard ik ga. Ook niet of ik gelijk blijf qua tempo. Nu haal ik in drie minuten de iemand voor me wel in. Uithobbelen tot 5 kilometer in precies 30 minuten en dan door naar KH voor thee en een goed gesprek. Ik mis het zwemmen, door de thee en het goede gesprek. Ik heb de opdracht niet helemaal goed gedaan: ik ga steeds harder! Begin met 3 minuten op 5:15, dan 3 minuten op 5:05, daarna 3 minuten op 4:46 en tot slot 3 minuten op 4:44. Wonderlijk hard dus. Op het einde. Maar niet allemaal even hard…
Woensdag zes maart. We gaan hetzelfde doen: hard maar slim. Maar dan eerst een half uurtje infietsen. Gezien het weer neem ik de toevlucht tot de Tacx en WhatsApp voor het vermaak. Dan ga ik de wijk in. Ik loop ietsje meer in en start ook harder. Kijken of ik vandaag 4 keer 3 minuten rond de 5:00 kan lopen. Ik word bijna omver gefietst door een voetballertje met aandacht voor zijn telefoon. Ik haal ‘m in! Door. De tweede keer tel ik mee. Het weer is beroerder vandaag. De derde keer lijk ik er pas in te komen, maar ik vind het weer zwaar. De vierde keer gaat ook nog goed. Ik ben sneller vandaag, want over de 5 kilometer doe ik nu maar 29 minuten. Weer thuis stap ik terug de Tacx op. Verbijsterd bekijk ik het loopresultaat: de eerste ging harder ja, in 5:05. De tweede in 4:57 en de derde en vierde in 4:47 en 4:44. Precies, maar dan ook bijna precies hetzelfde als gister! Omdat de Tacx nu wind mee geeft, ga ik een stuk harder als bij het infietsen. Ik hou het een half uur vol. Dan gaan we naar het zwembad. Ik zwem mee in baan 1. Het is er rustiger en ik kan op de slag letten. Toch weer drie uurtjes gesport op een woensdagmiddagje.
Donderdag zeven maart. Geen baantraining ivm Spa-run. Wel staat er nog een interval training voor mij. Ach ja… Het regent, het stormt, het stortregent. Maar ik ga toch. Ik moet eerst 20 minuten inlopen in zone 1, daarna 3 keer zone 2 (4 minuten), zone 3 (3 minuten) en zone 4 (1 minuut) opbouwen. De eerste 20 minuten zijn een disaster: mijn hartslag zit in zone 6 (170+) terwijl ik dribbel en ondertussen nog kan zingen. Het voelt niet goed. Daarna trekt het wel bij en het lijkt een meetfout, maar senang is het niet. Mijn Apple Watch geeft namelijk dezelfde hoge hartslag. Mijn zin is al weg na 15 minuten. In zone 2 dropt de hartslag en dan kan ik prima overweg. Het tempo wordt wel steeds lager, terwijl de regen steeds harder gaat. Ik beuk door, maar geniet er totaal niet van. Pas als ik denk dat het in Spa ook zo kan regenen, leg ik me erbij neer en doe de training gewoon. Ik moet even langs de Etos en drup daar leeg. Ik red 10 kilometer in een dik uur en ben nat tot op mijn onderbroek. Laten we maar zien of het in Spa ook zulk vreselijk weer is.
Vrijdag acht maart. Een uurtje rustig zwemmen. Mag. Kan. Maar de dag zit zo vol en zwemmen kost veel tijd. Reistijd, omkleedtijd. Ik dub. Ik heb weer eens therapie en voor de race van morgen gelden maar twee dingen: ik moet er gewoon van genieten. En ik ben al twee dagen bezig met eten. Ik eet heel veel. Drink me ongans. Ik ga fietsen. Ik wil gewoon even naar buiten. Manuel gaat mee. Hij op de ATB, ik rustig op Robs racefiets. Ik kwebbel en klaag. We fietsen eerst wind mee en daarna wind tegen. Het blijft kalm met mij. Gelukkig blijft het droog. En dan door naar triathlonheld LM die de hele triatlon in Hawaii heeft gedaan. Hij is niet alleen een held, hij is ook nog onwaarschijnlijk aardig, eerlijk en open. ‘s Avonds prop ik me vol met pannenkoeken.
Er ontbreekt iets: spanning. Er is totaal geen spanning voor de Spa Francorchamps Circuit Run. Niks. Ik ga gewoon een halve marathon rennen. Niet meer en niet minder. Het is raar. Ik heb zoveel doelen gehad: ik moest zoveel: een tijd halen, genieten, Vincent steunen. En dit jaar hoeft ik niks: uitlopen en tijdig gels wegwerken. Dat moet lukken. Hoop ik dan maar. Het is niet zo dat ik de zenuwen mis -integendeel- maar het is vooral een rare gewaarwording.