De Duin Triatlon – hoe Anke eindelijk een triatleet werd…

Zenuwachtig geslapen met een hoge rusthartslag van 55. Niet extreem gespannen bij het opstaan. Twee bolletjes gegeten en alle spullen verzameld met de lijst van de triatlonliefhebbers. En toen begon de angst. Die beneemt me echt de adem en ik moet moeite doen de trap op te lopen en adem te blijven halen. Dat is verstikkend, letterlijk. Maar ik moet door! Het kost me veel moeite de spanning onder controle te houden. De redelijkheid dat ik hiervoor getraind heb, dat ik dit kan, sijpelt weg. In gedachten sta ik keer op keer in T1 (de overgang van zwemmen naar fietsen) en ben ik bang in het water. Dit zijn geen zenuwen, nee dit is echt angstig. Waarom wil ik dit?!
We rijden erheen en ik visuliseer. Ik tel: 20 minuten zwemmen over 750 meter, 40 minuten fietsen over 20 kilometer en 30 minuten hardlopen over 5 kilometer. Anderhalf uur dus. We moeten helemaal bij de zomerweek parkeren. 2km van de start! Ohmy. Ik wil met mijn fiets lopen en de beweging doet me goed. Ik loop langs het pad en let op de runners van de OD- de olympische afstand: het dubbele van wat ik ga doen. Ik kalmeer nu ik weet waar ik straks ook loop. Dat ik nu iets aan het doen ben, maakt me minder gespannen. Ik heb mijn zomerjurk nog aan, dus het lijkt alsof Rob daar gaat starten als hij met mijn fiets loopt! Mijn startnummer is zo bijgewerkt, de stickers geplakt. In de dixie kleed ik me snel om. Ik plaats mijn spullen zowat op het einde van de transitiezone. Iedereen doet een wetsuit aan. ‘Ik kom toch als laatste het water uit’ roept een mevrouw, waarop ik protesteer: ‘Dat wil ik al!’ Ik moet snel mijn wetsuit aan gaan doen. Dan ben ik weer erg gespannen opeens.

Nog maar een keer plassen. Ik kan nog net even nat worden. Dit is wat ik gewonnen heb: ik ren zo het water in, doe drie slagen en vertrouw er maar op. Ik klets nog met een mevrouw door de uitleg heen. Wij gaan niet voorop zwemmen en volgen de rest. Een meneer raadt ons aan het brilletje onder de badmuts te doen tegen het kwijtraken. Ik volg alles meteen op.

Dan gaan we het startvak in en ik ben strak. ik vind het zo eng, zo akelig, zo … ongelooflijk. Nog een mevrouw spreekt me aan: “ik ga niet het water in sprinten, dus als jij dat wil, ga je maar voor me staan”. Nee! Dit is de eerste keer, ik vind alles best, ik ga voor een PR! En dan aftellen en gaan. Mijn horloge doet het niet. Natuurlijk niet. Ik baal en ik laat het. Zwemmen! Ik spring erin en ga. Drukte om me heen is oké. Handelbaar. Ik zet het snel op een zwemmen en adem 1 op 2. Ik kom tussen mensen in te zwemmen en besluit er maar doorheen te gaan. Ik hoeft alleen maar te volgen, niks geen navigatie. Ik baal van het horloge, maar nu kan ik er niks aan doen en zwem ik lekker, maar straks wil ik looptijden weten! Ik blijf lekker zwemmen en we zijn snel bij de eerste boei. Ik ga er vlak langs. Ik ben niets bang. Ik haal mensen in! Om me heen zie ik (veel) schoolslag. Hoe goed het gaat, weet ik echt niet. Ik doe wat ik kan en geniet van de kracht die ik heb. Om de boei heen. Je ziet weinig in het water. Er zijn golven en ik ga er doorheen. Ik blijf 1 op 2 ademen.

Ik geniet hiervan. Verdikkeme, ik geniet hiervan, van het water, het zwemmen, de mensen om me heen, het geluid, de kracht. Het licht in het water van de zon is geweldig. Onder me zie ik plantjes. Weer een boei om. Dit gaat mij bijna te snel! Ik zwem krachtig door. Wel balen dat ik straks niet kan zien op het horloge hoe het ging. Ik zwem op de boog af, maar wel ver naar de buitenkant links. Ik haal echt

mensen in, ongelooflijk. Ik wil wat vroeg gaan staan, want ik zie er tegenop dat pak uit te doen. Maar de tip werkt: schep water, sta op, stroop af. Ik heb geen last bij het opstaan, alleen om de rits te vinden. Ik zie Manuel en wil hem duidelijk maken dat hij mijn looptijden in de gaten moet gaan houden. ik stroop het pak makkelijk af en loop flink door de wisselzone in.

Dan begint het gelummel. Ik reset mijn horloge (first things first) en stroop snel het pak af. Kan het nergens kwijt. Ik moet een vieze plakkerige gel eten, warme colasmaak is megamegagoor. Drinken! Schoenen willen niet aan. Plakkerig handen afspoelen. Gaan zitten. Helm op. Startnummer om. Handschoenen om natte handen aan is het ook niet. Fiets pakken en daar op springen. Vastklikken duurt ook net iets te lang. Maar dan ga ik los. Dit rondje is verkennen en wind mee. Ik ga de chicane door en wordt ingehaald door kerels. Niks van aantrekken. Na de chicane word ik ingehaald door ene Jim (namen fictief). Die ga ik volgen. Op respectabele afstand, maar ik blijf erbij. Ik ga hard. Mijn horloge is gestart, het fietscomputertje ook. Ik vind 36/37 hard. En zalig. Ik begin intens te genieten. Achter Jim. De bocht om en ik zie de anderen al terug rijden die verschrikkelijk hard gaan. Ik zie de windmolens. Ik trap me niet stuk. Wacht eventjes: ik ga 35 kilometer per uur en ik trap me niet stuk?! Nee, ik zit perfect zo.

Het bochtje gaat me slecht af: ik rem teveel af, kom wat langzaam op gang en schakel te weinig. Dan volgt wind tegen. Daar begint voor mij het grote genieten pas echt! Ik denk even aan MvdB en haar ‘pacman spelen’. Zo voelt dat dus. Ik haal de kerels in en hier en daar een vrouw. Jim houdt mijn tempo vast. Ik zie Amsterdam en de rook van de brand. Het is helder. Wacht even, fiets ik nu nog steeds op brommersnelheid?! Ik hem mijn specialiteit gevonden! Tegen de wind in fietsen! Nou, je kan maar iets kunnen, maar voor nu komt het goed uit. Het nummer wappert een beetje lastig. Ik denk dat de gel door mijn aderen stroomt. Dan verschalk ik ook Jim. Jammer maar helaas. Na de chicane moet ik drinken van mezelf. Een paar slokken, dat gaat onhandig. Het bochtje gaat weer niet al te soepel, ik vergeet zelfs terug te schakelen. Ik zie tijden voorbij komen onder de tien minuten. Wat een feestje is dit!

Dan raast Yvo mij voorbij, aangemoedigd door een maat. Yvo is mijn volgende Jim. Maar die Yvo zál ik inhalen en met een doel voor ogen fietst het fijner. Voor de chicane is Yvo al van mij. Maar na de chicane trapt Yvo mij voorbij. Ik hou net genoeg afstand. Ik weet dat ik hem na de bocht ga pakken, geholpen door een beetje wind en een beetje ambitie. Haal ik verdamt de 45 kilometer bijna! Op mijn eigen kracht, mijn eigen beentjes.

Ik moet Yvo in het bochtje net achter me houden en dan tegen de wind in. Dat gaat weer lekker. Ik bedenk me dat ik hier mijn talent gevonden heb. In deze sport. Dit kan ik! Dit gaat me echt goed af. Dan haalt Yvo mij in en hij roept: ‘hier ben ik weer’. Ik ga hem volgen en dat is heerlijk. Ik kan hem straks bij het lopen niet meer volgen, dus nu maar wel dan. Ha, Rob en Vincent weten niet wat ze zien, zo snel als ik ga. Ik ga harder dan vincent! Ik krijg het even iets zwaarder, maar schakel lichter. Dadelijk goed oppassen bij het afstappen. Dat lukt me ook. Binnen de 34 minuten gefietst. Verrekie zeg…

Dan begint het gehannes opnieuw. Ik krijg mijn fiets niet goed opgehangen, schoenen uit, sokken aan, slok water. Het horloge stond natuurlijk op zwemmen… zet m even uit. Ik kan dadelijk de looptijden zien in elk geval. Vincent roept gelukkig: helm af! Dan ga ik hardlopen. Het gaat goed, maar ik heb het warm.

Heuvel af en op zoek naar een ritme. Het is warm. Niets voor mij. Dit zou wel eens zwaar kunnen worden! Over het mulle zand. Ik doe de fietshandschoentjes te laat uit, hou ze vast, mag ik ze weggooien naar iemand? Ik weet het niet. Een kilometertijd onder de 5 minuten? Stik de brand, dit kan niet, dit is veel sneller dan het voelt!! Drankpost, twee slokken water. De man roept me toe hoe goed Vicoos is. Omhoog lukt me ook en dan de lichte stijging richting de dijk en de Marina. Dat is wat ik kan: als het afzien is, gaat Anke harder. Wind tegen, stijgen – Anke komt voorbij. Mijn schoenveter. Dat was het met deze adidassen, die gaan los. Links natuurlijk. Ik loop over het fietspad en dat stukje is niets voor mij. Warm asfalt. Zo haal ik het niet! In de bocht stop ik om mijn schoen aan te trekken. Kan ik weer verder gaan met inhalen. Ik zie weinig dames echt voor me, maar dat kan bedrog zijn. Kilometer twee in 5:18 ofzo.

Jammer, maar inclusief strikken! Ik moet ‘m oppakken. Rob en Vincent op de dijk: ‘drinken’, roept Rob en dat maakt me nijdig. Ik word kwaad. Afreageren is gemakkelijker. Ik wil niet weer drinken of nat worden. Ik prop de handschoentjes weg en ze zitten in de weg. Manuel meld me dat de kmtijden op 5 minuten liggen. Dat weet ik ook wel! Tjongejonge. Dit is zwaar hoor. Weer dat mulle zand, dat rotbos en die piep-zon. Ik ben er klaar mee eigenlijk. Dan vind ik mijn ritme. Dat ligt hoog. Dat voel ik ook, maar nu heb ik het. Omdat het van Rob moet, drink ik weer twee slokken en ohja, dit pakje kan nat worden, dus ik giet de helft over me heen. Omhoog gaat weer goed, maar ik kan Yvo niet bijbenen. Ik haat dat fietspad en voel me gewoon boos en opgefokt. Omdat ik niet weet wat mijn eindtijd wordt. Weer die scherpe bocht, ik mag langzamer. De aardige trainer roept me toe. Ik kan honderden meters lang niet op zijn naam komen. Ik ben dus wel erg heen. Dan realiseer

ik me dat ik een triatleet ga worden. Nog een paar honderd meter en ik ben een triatleet. Onoverkomelijk. Dat wil ik niet. Punt. Ik vertraag. Omhoog klimmen is nu echt zwaar. Ohneezeg, een triatleet. Het zal toch niet zeg. Ik wordt nog 1 keer nat en dan zie ik het onder ogen. Ik heb nog energie, haal nog iemand in vlak voor de streep en dan ben ik er.
Ik ben emotioneel stuk.

Huil alleen maar. Ik moet zo huilen. Van pure emotie. Wat was mijn tijd, welke plek heb ik gehaald? Ik brul alleen maar. Ja, alles is goed, dit was alleen te leuk. Het kan me ook niet schelen hoeveelste ik ben, dit was te gaaf. Ik kom tot zinnen en kan alleen maar zeggen hoe gaaf het was, het zwemmen, het fietsen. Ik kan niet beschrijven hoe overweldigend dit was, hoe fantastisch ik dit vond, hoe deze overwinning aanvoelt. Ik ben redelijk snel weer bij en up. Ik ga mijn spullen halen en zeg A gedag, spreek met Ivo in het startvak: we hebben allebei genoten van de strijd. Ik ben vierde of vijfde geworden. Ik pak mijn spullen, spreek nog een man van de trainingen en als we weglopen spreek ik JM nog. Wat zij heeft gedaan, daar kan ik trots op zijn, ikzelf  – ach. We praten met aardige trainer wiens naam ik nu wel weer weet en lopen terug naar de auto.
En dan is het op. Leeg. Kapot moe. Ik laat me naast de auto vallen. Ik kan me nauwelijks bewegen. Ik voel me zo slap dat ik flauw ga vallen. Mijn ogen vallen zowat dicht en ik voel mijn vingers niet meer. Ik blijf erbij in de auto, maar met moeite, alles ziet er raar uit. Thuis wil ik weer liggen midden in de kamer op de handdoek, maar ik pel een banaan, drink cola light en eet 3 dextro’s. Dan kan ik weer staan en praten. Dat was weird.

Daarna zat ik op de bank. Ik ben vierde geworden. VIERDE. Voor de eerste keer. Er deden 28 dames mee! Ik had niet zo lang moeten wisselen, maar ja. Ik vind het prima zo. Ik heb er 1 uur 20 minuten en 45 seconden over gedaan. De drie dames voor mij zijn 10 of 20 jaar jonger dan ik! Bij het fietsen ben ik zelfs tweede geworden.

Ik geniet nog dagen na en krijg overweldigend veel reacties op Facebook.