Het jaar afsluiten!

Dan is het opeens alweer week 52! Het jaar is voorbij gevlogen. Iets met terugkijken…. 2017 gaat de boeken in als Het Jaar Dat Ik Triatleet werd. Het jaar begon niet goed, ik was heel ziek in de eerste week. Maar ik pakte het op. Ik ging gewoon weer lopen en zwemmen. Ik heb dit jaar vanalles opgepakt en uitgebouwd. Dat was het thema wel: proberen, overwinnen en verleggen!
Op maandag 25 december, eerste kerstdag, stond er ook gewoon een hardlooptraining. 40 minuten, waarvan de eerste helft rustig en de tweede helft versnellen. Voor de gourmet uit, was ik buiten te vinden. Kalm aan. Ik ben blij met de 40 minuten: ik vind de afstand van 7 kilometer het allerfijnste. Een halve marathon is 3 keer dat, een rondje Weerwater is 7 kilometer, het circuit van Spa is 7 kilometer. En dan hebben we alle meteen de wedstrijden te pakken waar het om draaide dit jaar! Hoe zwaar het laatste rondje Weerwater ook was, hoe emotioneel het rondje Spa: dit was gewoon 7 kilometer en net als vorige week 1 mooie oplopende steigerun. Na 20 minuten begon het zonnetje over de Oostvaardersplassen te schijnen en werd het mooi en bijna gemakkelijk om door te versnellen! Ik loop rechtop en geniet er simpelweg van. Behalve die laatste kilometer van de 7: ik moet echt doorpezen en het is zwaar! Maar ik ga dóór. Ook dat heb ik als nooit eerder geleerd: doorzetten, niet opgeven, doorgaan. Ik dacht dat ik dat al aardig kon, maar die grens heb ik in 2017 nog iets opgerekt. In Amsterdam bijvoorbeeld bij een bloedhete en superdrukke halve marathon. Ik liep uit en zo stonden er 8 kilometer op de teller. Net binnen de tijd!
Tweede kerstdag: rustdag, uitslaapdag, knutseldag. En ik ging fietsen. Op de Tacx. Vorig jaar wist ik niet wat dat was. Een rustige duurrit van een uurtje. Ook het fietsen is dit jaar naar een hoger plan getild. De tijdritfiets heeft er een nieuwe dimensie aan toegevoegd! Fietsen op de Tacx en op de racefiets bekoort mij niet, maar tijdens Duin blijkt er een andere Anke te zijn, die fietst op wedstrijd-motivatie. En die kwam ik ook tegen in Alphen a/d Rijn. Vandaag zat er geen wedstrijd aan: gewoon een uurtje trappen en ondertussen appen, candy-crushen, internetten. Het viel reuze mee, zeker toen de Tacx na 28 minuten besloot mee te werken en lichter te gaan trappen. Ik was niet te warm gekleed en het ging best lekker. Ik hou mezelf voor dat dit me helpt om volgend jaar nóg beter aan het fietsseizoen te beginnen!
Derde kerstdag. Als iemand me vorig jaar had durven te zeggen dat ik op een schaarse vrije op zou staan om te gaan zwemmen, dan had ik dat niet gegloofd. Of ik had gedacht dat er dan wel een heel overtuigende trainer moest zijn. Dat ik extra vroeg op zou staan, leek me ondenkbaar. Vanmorgen echter, telde er maar 1 ding: tussen half 9 en half 10 kan ik een uur zwemmen. Er zijn geen trainers bij TVA, dus ook geen trainingen, maar ik G A . Gek genoeg heb ik er nooit aan gedacht dat de vroege trainingsuren wel doorgaan en kwam ik een TVA-ster tegen! Half 8 had ik ook wel erg vroeg gevonden – er zijn grenzen! 5 over half 9 lag ik in het bad. Met pullboui. In BAAN 6. Samen met drie andere heren. Ik ga en ga en ga en ga en ga. Slag na slag na slag. Niet het snelste van de baan en soms laat ik de heren even voorbij gaan, maar ik ga maar door en door. Een uur lang. Lang niet elke slag is goed. Lang niet elke slag is constant. Het ademhalen kan nog beter. De benen doen niks. Maar ik zwem 2750 meter. Mooi zo. Dat begint de dag goed van het jaar waarin ik niet alleen leerde zwemmen, maar ook buiten zwom. En dat was geweldig. Wat niemand mij vorig jaar had kunnen voorspellen. Niemand.
Maar de dag is nog niet om. We gaan buiten fietsen. Vincent en ik. En niet zomaar ergens, maar over het circuit. In Zandvoort. Het regende, Stekker moest eerst naar de dierenarts en daarom waren we wat later. We hadden tussen kwart over 2 en 3 uur de tijd. Het regende nog steeds. Het was koud. Het waaide guur. Het was spannend. Maar bovenal was het GAAF GEWELDIG COOL VET FANTASTISCH BRILJANT. De grijns van Vincent was groter dan op zijn gezicht paste. Het was zo leuk om de kuipbochten door te gaan. De heuvels op. En vooral hard weer af. Om op het heerlijke asfalt te zijn. Tussen de crubstones. En er was bijna niemand anders. Ik had mijn oranje bril op, maar het was 1 groot zonnetje! Ik vloog met mijn kanariegele jasje open. Maar die hebben we op de start-finish even dichtgedaan en ik pakte de telefoon. Ik fotografeerde en filmde Vincent een hele ronde lang. Met koude vingers. En koude voeten. En een grote lach. Lekker  belangrijk dat we werden ingehaald! Ik denk dat er nog geen 20 mensen op de baan waren, dus het was echt uniek. In de derde ronde nam Vincent het kleine rondje om mij op de foto te zetten. Ik ging even hard. Leuk dat je veel moet schakelen. Ik verheug me nu al op 10 rondjes OD daar in juni. Dat wordt veel schakelen. En niet bang zijn! Vincent zet me op de foto en dan spreken we af dat Vincent nog een klein rondje doet en ik een groot rondje op eigen tempo. Heerlijk! Echt zo lekker. Vincent wacht me op in de pitstraat en de wedstrijd begint. Wij gaan de fietsen op de auto vastzetten, warme en droge kleren aandoen en chocomelk of Fristi drinken. Dit is georganiseerd door de fietsclub en de triatlonclub. En als je je meest foute kerstkado inlevert, maak je kans op een gratis startbewijs voor de triatlon. Wij gaan op zoek naar organisator Lars. We komen in het scheidsrechtershokje terecht, waar ze vertellen dat Lars nog moet komen. Intussen wordt Vincent blij van het vasthouden van het rondebord voor de racende fietsers. Als hij dan ook nog mag afvlaggen, is het feest helemaal compleet. Ik vermoed dat er niemand anders is, die een fout kerstkado komt afgeven. Waarmee ik mijn geld voor de OD teruggestort kan krijgen. Ik leg Lars uit dat Vincent nog te jong is om mee te doen aan het zwemmen in zee en om zijn dag helemaal compleet perfect te maken, zegt hij bij afscheid ‘tot over drie jaar aan de start’ tegen Vincent. Die hoeft niet meer naar de zee, die stuitert de rest van het jaar door van blijdschap! Wat een bijzondere middag.
EN TOEN GING HET MIS
Ik werd opeens hartstikke ziek. Keelpijn, oorpijn, hoofdpijn en moe-moe-moe. Ik sliep, dronk thee, sliep, waggelde naar de bank, sliep, waggelde terug naar bed en sliep weer. Dat ik de ringen van het horloge niet ging halen, waar ik al heel december mijn best voor deed, kon me niet boeien. Dat ik niet kon sporten, maakte mij niks uit. Ik voelde me beroerd, ziek en niet lekker. Op donderdag sliep ik uren achter elkaar. Op vrijdag was ik een deel van de dag op en voelde ik me al iets beter en op zaterdag was ik weer de hele dag op, maar niet in staat om te sporten. Zo begon ik 2017, dus zo eindig ik 2017 ook maar: rust!
Dat geeft tijd om terug te kijken: ik heb alles bij elkaar bijna

5500 KILOMETER

bij elkaar gesport. Om precies te zijn 5495 kilometer. Helaas liet mijn gezondheid de laatste 5 kilometer niet toe.
Daarvan ben ik het meest trots op de ongeveer 267 kilometer die ik zwemmend heb doorgebracht. Daar zitten meer dan 110 uren in. En ik vond het geweldig! Wat een overwinning!
Ik heb ook ruim 3500 kilometer gefietst. Wie had dat gedacht, dat ik dat in een jaartje bij elkaar ging fietsen?
En dan het hardlopen: ik heb in al die jaren nog niet vaak zo ‘weinig’  bij elkaar gelopen! “Maar” 1600 kilometer. En toch… Dat is prima! Aangezien het niet meer de enige activiteit was.
Er waren in 2017 slechts 62 dagen waarop ik NIET gesport heb. In totaal heb ik 467 uren sportend doorgebracht. Dat is een dikke maand van het hele jaar! Zo’n 39 dagen!

 
Maar de getallen zeggen niets over de overwinningen: Zwemmen in het buitenwater. Fietsen en hardlopen combineren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Een run bike run. Op een triatlonfiets stappen. In de triatlon ontdekken dat er heel veel fiets-spirit in mij zit. Lang buiten zwemmen tussen de plantjes en eendjes. Genieten op de fiets tegen de wind in. Harder kunnen lopen na het fietsen, dan zonder het fietsen. Een solo-sporter zijn. En heel veel nieuwe vrienden en kennissen gemaakt. Het aangaan van heel veel zenuwen. Gewend geraakt aan nieuwe extremen. Natuurlijk was de halve triatlon de allergrootste overwinning. Over de grenzen van de overwinning heen. Op naar een nieuw jaar!