Ik had gisteren de hele reeks aan redenen genoemd waarom ik het niet zou gaan halen. De grootste stond er nog niet eens bij en was wel het gebrek aan zelfvertrouwen. Angst voor blessures, om het niet te kunnen, het niet binnen 50 minuten te halen. Ik had een haas in mijn loopmaatje (iemand die meeloopt voor het houden van tempo) en een knieband om (hoewel dat niet helpt volgens de fysio).
Gelukkig hoefde ik aan de lijst van redenen niet ‘slecht slapen’ toe te voegen, maar ‘slecht eten’ mag toch wel en ‘zenuwen’ ook absoluut. Mijn hartslag op de heenweg in de auto lag op 94 – behoorlijk hoog. We waren op tijd (eerst naar de WC), startnummers ophalen (weer naar de wc), kijken bij de start en de auto proberen te verplaatsen (nog ‘s naar de wc) en een stukje inlopen wat de zenuwen noch het zelfvertrouwen kon opvijzelen. Om 5 voor 1 drongen we wat naar voor in het startvak. De 5 kilometer startte ook om 1 uur voor 1 rondje: 10 kilometer-lopers moesten 2 ronden. In de eerste kilometer heb ik op vrij lompe wijze mensen ingehaald tot ik behoorlijk vooraan liep. Er gebeurde voor mij een wonder: het snelste meisje van Almere haalde ik in! Voor mij was de race toen al geslaagd 🙂
(als er meer foto’s komen, zal ik die erbij zetten)
De eerste kilometer liep ik veel te hard. Veel, veel te hard met een tijd onder de 4:40. Mijn hartslag liep op naar 170, maar mijn ademhaling kreeg ik niet goed onder controle. Daar baalde ik van en ik kreeg mijn gedachten ook niet op orde. “Dit kan ik niet”, vormde de basis. Voorts kwam alles in de trant van “dit is niet leuk” en “ik had meer moeten eten” ruimschoots voorbij. Het is dan ook absoluut geen leuk fietspad in de zon om over te lopen, al niet toen we uit Weesp kwamen en het tempo héél wat lager lag. De tweede kilometer haalde het snelle meisje ons weer in. Terecht hoor. Hoewel ook kilometer twee nog (net) onder de 5 minuten zat. We gingen de bocht om en even onder de bomen lopen. Het verdreef de negatieve gedachten niet. Integendeel. Het hielp me ook niet dat ik een haas had. Ik voelde me alsof ik hem aan het ophouden was en niet mijn eigen race kon lopen. Alsof ik iets moest bewijzen wat ik niet kon. Ik wilde het graag opgeven. Gewoon stoppen op 5 kilometer na 1 rondje: 50 minuten was onhaalbaar in dit veel te hoge tempo.
Ik probeerde mijn ademhaling wat meer onder controle te krijgen en dat lukte best een beetje omdat er ook dames (van de 5 kilometer) werden aangemoedigd door een triatlon-coach-fietster. We haalden ze in. Op naar de volgende vrouw! Dat ging gemakkelijk. (lichte glimlach) Tussen de 3 en de 4 kilometer ging ik wat aan het mopperen tegen mijn haas en vertellen dat ik er heus mee ging kappen. Mijn hartslag ging nog wat omhoog en het tempo bleef net boven de 5 minuten liggen, maar ik kon de rust niet vinden. Ik voelde me wat misselijk. Ik beloofde de tien kilometer uit te gaan lopen binnen het uur, dat gaf iets rust. Na 4 kilometer stuurde ik mijn haas vooruit en het is aan de ene kant frustrerend dat hij moeiteloos zijn tempo ernstig omhoog gooit en aan de andere kant voelde ik me bevrijd. Nu was ik weer alleen met mijn gedachten. Langs het topsportcentrum (weer even schaduw) en ik ging gewoon langzamer lopen. Niet echt zeer veel langzamer natuurlijk, maar het voelde in elk geval wat kalmer.
Ik ging door de finish en zag de vrouw die ik al had ingehaald en die mij intussen weer ‘te grazen’ had langskomen en finishen! De tijd stond nog op 24 minuten en ik dacht niet meer aan stoppen. Ik hoefde ook niks te drinken en daar had ik geen spijt van toen ik een andere dame inhaalde, maar iets verderop in de zon toch weer wel. Weer dat vreselijke fietspad in de zon. Er fietste nog een moeder ook met haar jonge zoontje wat net kon trappen! Ik werd ingehaald door mannen en besloot met grote stelligheid dat ik dit fietspad NOOIT meer zou lopen. Mijn tijd lag rond de 5:30 en voelde inmiddels comfortabel aan. 6 kilometer in 31 minuten – ondanks de bezwaren in mijn hoofd was ik niet langer ontevreden. In een uur moet het lukken, dat ga ik toch wel doen, dacht ik. 7 kilometer in 36 minuten exact. Dat gaf me wel een goed gevoel. (nog een glimlachje)
Inmiddels liep ik op met een man die precies mijn tempo had. Heel vlak 5:26. Ik bleef twee kilometer lang achter hem hangen. “U bent de derde vrouw” meldde een vrijwilliger langs de kant en dát was de opmerking die me echt op de been ging houden! Intussen bewonderde ik de quads en minimotoren. Ik wilde graag bij de man blijven tot de bushokjesdump en de laatste anderhalve kilometer nog wat versnellen. Maar ik was wat misselijk geworden en na 8 kilometer kon ik alleen nog maar denken aan uitlopen en dat dat niet in 49 minuten zou lukken. Kilometer 9 werd met 5:39 veruit de langzaamste, sjips. Had ik daar maar even door kunnen zetten… Nog een klein stukje en mijn haas liep nog net even mee. Ik baalde ervan dat het me niet in mijn beoogde tijd ging lukken, maar dat ik in elk geval derde werd. Een trainster die mij heel goed kan aanmoedigen stond langs de kant en gaf me de kracht om het nog net af te maken. De spreker zei warempel mijn naam goed! Gelukkig lachte ik daar nog om toen ik finishte.
Mijn knie en voet deed geen pijn, maar ik was aan het schelden en ik was woedend toen ik de klok op 50 minuten zag springen net voor ik de finish overging. Te lang! Ik had er te lang over gedaan en slecht gelopen. Wat een neerdalende tempolijn. Ik was echt niet blij, hoe stom is dat als je in de top drie gefinished bent? Ik dronk wat sportrank en een appel hielp me ook wel iets, maar ik was erg kwaad op mezelf, hoewel ik minder dan 20 seconden over de 50 minuten heen was. Maar eerlijk is eerlijk, het waren geen tien volle kilometers geweest. Ik liep naar de trainster en andere clubleden die toch echt dachten dat ik tweede was zelfs. Met de medaille in mijn hand ging ik rondwandelen om de knie niet op te sluiten nu. We deden een jas aan en misschien was ik naar huis gegaan, maar nu wilde ik weten of ik tweede of derde was! Er was zelfs een seniorencategerie voor veertig-plussers.
Gelukkig keek ik niet naar mijn hartslag, want ik was helemaal in de zenuwen toen en jawel! Ik was EERSTE in de categorie dames 40+ geworden met een tijd van 50:12. (twaalf seconden maar, grmbl)
Ik kreeg een gouden medaille!
De rest van het podium was al naar huis (en met een gevoelige knie is de 1 best hoog). Het vergoedde heel wat van mijn boosheid en ik voelde me er wel degelijk beter door, maar het neemt niet weg dat ik slecht gelopen heb en weer in wat valkuilen getrapt ben zoals: te weinig eten en drinken van tevoren, totaal gebrek aan zelfvertrouwen en (hoe vaak nog?!) te hard starten. Ik heb het doel om de halve marathon over twee weken in 1 uur en 50 minuten te halen bijgesteld naar een nieuw persoonlijk record (dus: sneller dan 1 uur, 56 minuten en 30 seconden). Ik hoop dat het dan regent. 😐
Op weg naar huis was mijn hartslag in de auto gedaald naar 73 slagen per minuut. Dat was minder dan een uur ná de wedstrijd en nu was de hartslag lager dan op de heenweg! Ik zou wel iets willen doen aan die blokkerende wedstrijdstress, want vandaag heeft het me niet geholpen.
Verder ben ik best blij met mijn eerste medaille en ik hoop dat het niet de laatste zal zijn, maar ik heb toch geen goed gevoel over de wedstrijd. In de loop van de dag (na nogmaals winnen, maar dan zittend met een bordspelletje) speelt mijn knie wat op en is traplopen een verzoeking.
Ik was inderdaad de derde dame overall. Op een totaal van 35 dames niet heel slecht. 27ste van de in totaal 90 deelnemers.
319=startnr 1=positie 🙂 24:08-eerste doorkomsttijd (na 4,8km) 26:04- tweede doorkomsttijd 50:21 bruto 50:12 netto