Beste Merijn,
Bedankt.
Ik heb veel op je gemopperd hier, vaak dingen opzettelijk niet willen begrijpen en me vaak afgereageerd als ik vond dat ik eens te weinig moest doen of te hard moest opletten op mijn hartslagen. Je idee om onverhard te gaan lopen, heb ik in eerste instantie niet bepaald juichend ontvangen. Als er drie trainingen in een week stonden, begon ik al bedenkelijk te kijken. Het duurde weken voor ik niet langer moedeloos werd als er ergens ‘Z1’ vermeld werd.
Maar je hebt gelijk gehad.
In jouw opdracht ben ik op zoek gegaan naar onverharde routes en het avontuur. In jouw opdracht ben ik passen gaan tellen. In jouw opdracht heb ik mijn hartslagzones uit mijn hoofd geleerd en in mijn horloge gestopt in alle mogelijke varianten. Ik volg je opdrachten allemaal even netjes op en het is eigenlijk nooit echt te moeilijk of onhaalbaar.
Jij weet beter wat goed voor me is dan ik zelf weet.
Inmiddels kijk ik uit naar onverhard lopen en moet bekennen dat ik de traillopen inmiddels het allerleukste deel van de trainingen vind. De hartslagzones zijn niet langer synoniem voor sloom, saai en langzaam, maar ze zijn getransformeerd tot de basis van het hardlopen.
En wedstrijden zijn van stressvolle en blessuregevoelige doelen overgegaan naar uitdagingen met elk hun eigen charme en leermomenten. Toen ik vandaag de lijst maakte van dingen die ik van de wedstrijden heb geleerd, vond ik het zelf eigenlijk al opmerkelijk!
Door jouw toedoen heb ik het plezier in het hardlopen weer helemaal teruggevonden.
Vorig jaar stond ik geblesseerd en gefrustreerd aan de kant. Ik was het plezier kwijt, was bang voor wedstrijden en er was zelfs een tijd dat ik liever niet meer ging hardlopen! Dat er ooit een tijd van 1 uur en vijftig minuten voor een halve marathon zou komen, daar ging ik na 2014 niet meer vanuit. En er was misschien nog een flard van een droom van ooit nog eens een marathon, maar hoe kon ik al die blessures die daar bijhoren overleven?
Het is je gelukt Merijn. Misschien ben ik wel degene die braaf al die trainingen gedaan heeft, heb ik netjes naar je raad en adviezen geluisterd, maar uiteindelijk heb jij het gedaan. Je hield gewoon vol met je onverharde duurlopen op het schema. Je keek naar mijn ellenlange wedstrijdverslagen en haalde er precíés uit waar de pijnpunten lagen en waar je nog net iets meer kon betekenen. Wanneer dat nodig was, heb je me op de bank gezet. Maar je begreep als geen ander hoe nodig het op sommige momenten is om je hardlopend ook helemaal af te reageren. Je hoefde niet te vragen of ik nog ergens last van had, omdat je wist dat ik zonder kleerscheuren en blessures door je schema heen zou komen. Nooit heb je tegen mij gezegd dat ik overdreef, misschien keek je wel eens hoofdschuddend als er weer meer uren opstonden als die je opgegeven had, maar je hebt me nooit teruggefloten (al verdenk ik je ervan dat je tegenwoordig expres iets minder erop zet, omdat je weet dat ik toch 10 minuten extra ga). Ervaring? Kennis? Het kan me eigenlijk niet schelen hoe je het doet, voor mij is het magie. Een goedwerkende tovermiddel.
Gisterochtend stuurde je me een berichtje om me succes te wensen. Trots kon ik je in alle eerlijkheid vertellen dat er geen sprake meer was van wedstrijdangst en dat ik gewoon ging doen wat ik kon. Volkomen terecht was je antwoord daarop dat dat de grootste winst is en dat de rest vanzelf komt. Dat moest ik nog afwachten en ergens tussen kilometer 13 en 14 schoot het me wel te binnen, maar mijn hoge tempo voelde toen niet als vanzelf. In de laatste kilometers dacht ik er niet meer aan, maar ik had genoeg zelfvertrouwen om te weten dat ik zo ver kon gaan als mijn benen en mijn hoofd gingen. En ineens ging de rest vanzelf. En rolde daar een droomtijd uit.
Ik was trots, maar jij mag minstens zo tevreden zijn! Vlak na de finish berichtte ik je al. En het is een groot compliment dat je het er ontspannen uit vond zien, maar zo voelde ik me niet direct! Een mooi meetmomentje, maar voor mij ook een mijlpaal als gehaald tussendoel. Met vlag en wimpel.
Een groot deel van de geslaagde Almere City Run is jouw verdienste. Doe het niet af als ‘mijn werk’ of ‘daar huur je me voor in’, want voor mij is het belangrijker dan dat. Je hebt me niet alleen het plezier teruggegeven in het hardlopen, maar bewijst er ook nog mee dat ik harder kan als ik zelf voor mogelijk had gehouden. Het enige wat je mag zeggen is zie je nou wel, ik zei het toch? Ach, fluister het maar liever. Omdat ik zoveel vertrouwen gekregen heb in je schema zat ik gisteravond doodmoe op de fiets. En weer heb je gelijk: de spierpijn had veel erger kunnen zijn. Er is in de verste verte geen sprake van blessures.
Over vier maanden heb ik de marathon van Eindhoven gelopen. Dat gaat me lukken, met jouw hulp. Bedankt Merijn. Je hebt gelijk gekregen. Je weet beter wat ik moet doen dan ikzelf. Door jouw werk heb ik het plezier in het hardlopen teruggevonden. Op het startnummer staat mijn naam, maar op het medaille van de Almere City Run hoort jouw naam te staan.