He Anke,
Het was me het jaartje wel he… Duidelijk een geval van “je-hebt-maar-één-potje-energie”! Zaten we aan het begin van 2016 nogal aan de grond, we hebben het toch maar overleefd! Laten we daar nog maar een keer bij stilstaan: we hebben het niet alleen ‘overleefd’, we hebben het heel wat beter gemaakt, zeg nou zelf! Die prachtige omarming van de modder in het Pampushout was wel een lichtpuntje he. En weet je nog dat je ook voor de CliniClowns gewerkt hebt? Maar ja, het leek allemaal een beetje eindig eigenlijk. Zeker op het gebied van sport was het doelloos. In maart die zware halve marathon in de Ardennen: dat viel wat tegen toch? Nu kijk ik er op terug als iets zwaars en de aanzet naar het verleggen van grenzen, maar de sneeuw, de droge lucht en de heuvels waren best killing toen.
Dit jaar gaan we het weer doen: Eau Rouge op. Maar dan samen met het beste loopmaatje ever: Vincent! We zijn op de 26ste maar vast begonnen aan de training samen: 1 keer de woondome op. En ik zonder ontbijt. Daar omheen hebben we saampjes 6 kilometer hardlopen -ohnee- gejogd! Want we deden er wel drie kwartier over.
En daarna verschoof de focus volledig. Nieuwe baan, werken en dat koste wel energie zeg. 
Minder tijd over om te sporten. Minder tijd om te bloggen. Moeheid voert de boventoon. Niet bij de pakken neerzitten natuurlijk. Integendeel. Ik ben nu eenmaal van de uitdaging en toen Rob opperde dat ik ook wel eens kon proberen om de triatlon op te pakken, ging het vuurtje branden. Vorig jaar nog bedacht de trainer hetzelfde en het antwoord was helder en wel: nee. Ik had geen racefiets, geen geld voor een racefiets en zwemmen kon ik absoluut NIET. Tja, die racefiets kwam er. Omdat je niet alles in 1 keer kunt doen.
Maar deze week kwam het fietsen er niet aan te pas. In plaats van door het bos trappen, werd het door het bos wandelen met Vincent op 30 december. Door de prachtig berijpte natuur en alleen maar genieten en kijken. Het is bijna een rustdag: of telt 10 kilometer wandelen in 2 uur zo niet mee? Fysiek misschien niet meer nee.
En dan toch, ondanks alle vermoeidheid, ondanks het nieuwe werk: Gewoon die eerste trailwedstrijd doen van 21km. Tjonge Anke, ook daar kijken we gemengd op terug he. Echt eens een keer te weinig gegeten! Dat maakte ook deze halve marathon geen overweldigend succes. Tja, er is echt maar 1 potje energie hoor! Hier ben je het schema ergens kwijtgeraakt: die kon je echt niet langer als leidraad zien helaas. En de vakantie gaf ook niet echt oplaadmogelijkheden met een zieke Vincent natuurlijk en die hitte op Kos! Een echt doel qua sport paste er simpelweg niet bij.
En toen heb je jezelf werkelijk in het diepe gegooid Anke: je meldde je in het zwembad. Hoe eng was dat! Hoe moeilijk was dat! Wat een overwinning, meid. Sta daar maar eens bij stil: niemand, maar dan ook werkelijk niemand verplichtte je te zwemmen, maar je deed het wel: je pakte het aan, pakte het op en wat een vooruitgang heb je daar geboekt! Niet dat jij er bij stilstaat, want jij doet een dag later gewoon mee aan een trail van 28 kilometer. Door het onweer, door de modder, door het zand, over de heuveltjes. Gelukkig heb je er alleen maar genoten. Met al die afwisseling kun je de energie een beetje opladen en het geeft tegenwicht voor het werk wat je doet.
En nu doen we het twee dagen achter elkaar, dat zwemmen. Zowel op 27 als op 28 december oefen ik met borstcrawl. Ik durf de uitdaging van de medezwemmen om om het snelst te zwemmen nog niet aan, maar ik merk en voel het verschil. De laatste training in gemengde groepjes al ganzenbordend geniet ik. Ik spiek bij de snelle anderen en zonder al te veel inzet gaat het zwemmen zelfs beter. In het diepe!
Je gaat gewoon elke dag sporten: waar loop je voor weg, meid? De eerste 15 dagen van augustus élke dag. Anke: stel je eens even voor hoe dat er voor anderen uitziet: een nieuwe baan en extra veel uren gaan sporten! Ik weet hoe jij het ziet: “als ik het kan, kan iedereen het toch?” en zo stap je er al snel weer overheen. Nee, Anke, niet iedereen gaat naar de Ardennen voor een trail van 33 kilometer (op de 15de dag sporten achter elkaar). Het was gaaf he, zwaar en langzaam. Maar wat heb je overwonnen! De rivier door, de klimmetjes, de hitte: het was echt een hele grote grens over. Jammer dat het verloren ging en zo snel verleden en vergeten was. 
Je hebt er weinig lessen uit meegenomen, ook niet de kracht die je geleverd hebt.
Van de TVA-training op 29 december was alleen het gedeelte over het gras leuk. Dát kan je, daar glimlach je bij! De rest was donker en ging traag, maar Anke: je doet alles wel. Wie had ooit kunnen denken dat jij bij de triatleten mee zou trainen?!
De vakantie in de Ardennen was wel helemaal jouw ding: spelletjes winnen, wandelen, fietsen en race-auto’s. Toen leek het potje zo vol, dat het overliep. Wat was jij even vreemd ziek: ineens kwam al die moeheid van een half jaar er uit. Er moest rust komen, maar in je schema geloofde jij toen niet meer. Waarschijnlijk was het ziek-zijn en de eis om rust de manier om je doelen wat uit te stippelen, maar jij wilde niks horen, niks begrijpen, niets vertrouwen en vooral niks geloven. Soms moet je je eerst even afkeren van een idee: wie had gedacht dat jij het zwemmen onder de knie zou krijgen?! Maar ja, jij genoot er van. Alles kan! 40 Kilometer fietsen en direct daarop hardlopen: Je gaat alle uitdagingen aan. Dat zie je zelf niet he?! jij voelt alleen hoe zwaar het is. Alsof het nooit genoeg is, ga je ook mountainbiken. Why not?!?! Dat is leuk he, maar wel doodeng. 
Zijn er nog grenzen te verleggen Anke? Fysiek lijkt er weinig onmogelijk te zijn, maar mentaal zul je hard moeten werken: die wedstrijdangst, die faalangst, die moeten we echt maar achterlaten in 2016. En dat zelfvertrouwen, dat zelfbeeld moet echt verbeteren. Waarschijnlijk is dat moeilijker dan leren zwemmen en leren mountainbiken, maar ook deze uitdaging ga je weer niet uit de weg.
Op de laatste dag van het jaar doe ik het jaarlijkse rondje langs de snelwegen. Maar dit jaar niet om het snelst, maar netjes in lage hartslagzones. En met mijn beste vriendin en spiegeltje: Joyce. We raken elkaar nooit kwijt! In mijn hoofd dan, want hardlopend kunnen we er wat van… Ik in zone 3 en Joyce liep maar door. Een prachtige verbeelding van onze vriendschap: ik bewonder haar om de kracht die ze heeft en dat ze nooit opgeeft; zij is de enige die mij door en door kent.
Overigens niet de enige keer dat we samen liepen deze week. Op woensdagmiddag 29 december waren we ook al samen rondom Soesterberg te vinden. Langs de bunkers over onverhard terrein en toch ook even in de mist op de startbaan.
En dan staat het daar op de kaart voor 2017: De Halve Triatlon. 
1,9 kilometer zwemmen in buitenwater, 90 kilometer fietsen en 21km hardlopen. “Stom idee” van de trainer, maar zelf had je het niet onder ogen durven zien! Tja, als je kijkt naar afgelopen jaar, is niets onmogelijk meer. Maar beloof me Anke, luister en kijk goed om je heen. Luister naar de trainer; die bedoelt het echt meestal het beste, hoe hard jij er ook tegenaan trapt. Luister naar Rob: die weet ook best wat goed voor je is, hoe maf zijn ideeën ook lijken! En luister naar jezelf: dat is het moeilijkste van allemaal, want jij roept het hardst dat je je grenzen niet kent. Nee-nee: probeer dat maar achterwege te laten. En kijk ook goed: kijk naar je beste vrienden en zie eens met hen mee als zij naar jouw kijken. 
Kijk bovenal naar je kleine spiegeltje: daar loopt een tiener die je misschien wel plaagt dat hij de enige echte triatleet in huis is, maar jij bent een voorbeeld hoor! Zet soms het andere brilletje op om naar jezelf te kijken: je zult verbaasd staan van wat je ziet Anke.
Het afgelopen jaar heb ik 1841 kilometer hardgelopen alles bij elkaar. Gemiddeld 5 kilometer per dag. Met als topmaand juli met 197 kilometer. December is door de SantaStreak ook bijna tot 190 gekomen.
Daarnaast heb ik gefietst vanaf maart. Duidelijk een zomeractiviteit! Maar wacht even… Dat had ik vorig jaar al niet gedacht! En bijna naar Veldhoven gefietst: die activiteit staat zowel bij Vincent als bij mij in de top 3 van Leuke Dingen In 2016.
En tot slot: dat zwemmen. Vanaf juli kwam dat er ook nog bij. Vanaf augustus, in het ‘grote bad’ ben ik het pas gaan registreren. Al met al heb ik toch bijna een marathon bij elkaar gezwommen. En had ik al twijfels over of ik ooit zou fietsen: zwemmen leek me helemaal onmogelijk! En kijk nou eens……