Maandag fietsen. Gewoon zelf een uurtje. Langzaam aan. Niet met de haantjes mee van de training. Daar kan ik niet aankomen met mijn zone 1. Ik breng Vincent weg en ga de andere kant op. Op de dijk ging ik wel even wat harder, maar verder… Geslingerd door de wijkjes. Inhouden, rem erop, lage hartslag. Moeilijk maar o-zo nodig. Klaar met de trainingen voor dit jaar. Ik rauw er geen seconde om. Fietstrainingen zijn mijn lichtpuntjes van de week niet! Rob haalt Vincent en mijn tijdritfiets op. Ik rij door naar Joyce voor een rondje in de avond. Eventjes bijpraten. Door het donker. Weer inhouden, weer afremmen. Het is niet te moeilijk helaas.
Dinsdag zwemmen buiten met MZ het werd snel donker. Ik ging niet zo snel. Gewoon niet. Ik dobberde wat voor mijn gevoel. Beetje bangig. Kon MZ niet zo goed bijhouden. We moeten het er voor zaterdag maar mee doen. Een walvisje ga ik niet meer worden. Gewoon doen wat ik kan met zwemmen en hé, dat is binnen een jaar we erg hard vooruit gegaan!
Woensdag stukje hardlopen ipv koppeltraining. Ik kon het niet meer opbrengen. Weer fietsen paste er niet tussen. Ik breng MB en Vincent naar het 
zwembad en ik ga zelf rennen. Er staan een paar intervallen. Ik ga naar de brug en kom die verdacht soepel op, ook in zone 3. ik loop naar de andere kant en terug. Dan is de interval op en plak ik er zelf kilometers achter. Het druppelt en regent, maar mij deert dat niet. Zaterdag zal het nog erger worden, vooral op de fiets. Ik kijk niet naar het grote billboard over de challenge. Maar de regenboog boven de afsluitborden treft me. Ik loop door het park verder en dan vermoed ik dat ik de tien kilometer in een uur kan afwerken. Wat doe ik?! Streberigheid wint van verstand. In de laatste kilometers belt Rob en vertraag ik. Toch heb ik maar 58 minuten nodig voor tien kilometer. Ik schaam me en durf het in de kleedkamer niet te zeggen. Dit was het laatste. Ik win er niks mee, alleen een goed gevoel dat lopen me moet lukken.
Donderdag doe ik niks.
Deze plek is voor mijn fiets gereserveerd.
Vrijdag zenuw ik. De therapie helpt me om alles los te laten en te accepteren. Ik leg alles klaar. Ik drink veel. Ik ga het vast kunnen, maar ik zie nog veel beren op de weg. Ik verander ze in vlinders, dan kunnen ze voor me uit fietsen. Samen met Manuel ga ik een half uurtje door de regen rennen voor ik naar de briefing ga en het circus induik. Ik wil alles boven de 7 minuten lopen, maar in de tweede kilometer gaat het mis en zijn we iets te snel. Ik ben gewend aan de regen. Dit was het dan. Nu kan nog maar 1 ding doen: starten en afmaken.
Zie de blog van de wedstrijd.
Zondag ben ik onrustig. De rest van het leven gaat verder. Ik heb lang geroepen dat ik nu piano ga spelen en nooit meer ga sporten. Maar dat is natuurlijk niet waar. Ik moet nog uitfietsen en als er iets is, wat ik wil is het uitfietsen. Mijn eigen ding. Niets meer moeten, geen beperking, het bord zoeken waar ik zo om moest lachen. Ik merk al snel dat ik niet meer bang ben van de klikpedalen. Dat de wereld leuker is in het oranje. En dat ik van de rust en de stilte op de polderwegen hou. Ik neem de wind graag mee. Nog geen uur fiets is, ik word er niet moe van. En ik weet het zeker: hier eindigt mijn sportcarierre nog niet.