Een superfijne eerste training naar de Almere City Run toe

De hele dag heb ik gewacht tot de eerste hardlooptraining. Ik ben er best nerveus voor en wat ben ik blij dat mijn vriendin ook komt! Ik weet niet of ik met de A-groep mee moet gaan lopen en of ik dan achteraan loop… Als zij met de C meegaat… Ik kom dus best zenuwachtig aan, maar gelukkig mag ik in de auto eerst nog kei-hard Loreena McKennitt luisteren.
Mijn vriendin gaat met de B mee. Twijfel ik weer. Ik zie wel een paar bekenden. Ik heb geen idee wat mijn nivo is en welke mensen met de A mee gaan lopen. Dan blijkt er één A/B groep te zijn. Pak van mijn hart! Jammer dat die kwebbelende dames nu ook mee gaan. Geinig dat zij blijkbaar ook nerveus zijn.
Er komt veel uitleg aan te pas en dat vind ik erg fijn. Ik weet het natuurlijk allemaal wel inmiddels, maar het is heerlijk dat ik nu weet waar het over gaat. We gaan indribbelen en ik loop lekker achteraan. We komen op het industrieterrein en daar begint de loopscholing. Afwikkelen van de voet in een tripling, de skippings. De trainer legt het heerlijk duidelijk uit en ik ben wat ongeduldig. De steigerung loop ik netjes telkens ietsje harder, maar of ík schat het niet goed in, of de rest gaat al bij de vierde lantaarnpaal te hard! Ze halen me allemaal in.
Dan gaan we lantaarnpalen tellen: 2 hard, 2 zacht. Ik ga voorop. Tel rustig zelf de lantaarns af. Weg van het gekwebbel. Ik ga lekker door en kan mijn eigen tempo goed opvoeren, al vind ik de stukjes wat kort. Ik dribbel netjes terug en dan mogen we om de flats heen.
Dat deden we vorig jaar ook in de eerste training waarin het niet donker werd. Op het fietspad zacht lopen, de drie zijdes om de flat heen hard. Dat is maar 170 meter en ik besluit al snel om vier zijdes om de flat heen hard te gaan. Dat moeten we 5 keer doen (5 verschillende flats). Ik ga voorop en mag hard. Ik ga ook hard, maar ik heb niet het gevoel té hard te gaan. De trainer zegt dat ik die laatste zijde ook rustig aan moet doen, maar ik wil mijn eigen training en ik weet dat ik het aankan. Ik bliksem om de flats heen en geniet ervan om lekker hard te kunnen lopen en mezelf uit te kunnen dagen. Omdat ik zoveel voor lig, heb ik geen last van anderen (ik zie ze niet eens).

Omdat ik natuurlijk wel sneller klaar ben, mag ik een rondje extra! Ik haal de groep in en loop lekker mee achteraan uit. We       gaan de rondjes om de flat vergroten en alleen op het fietspad rustig lopen. Ik besluit iets langzamer in te zetten. Wetend dat ik   dat ook zelf kan regelen. Dus eerst om 1 flat heen, daarna om 2 flats heen, dan 3 en tenslotte om 4 flats heen. Alleen op het fietspad mag je rustig.
Ik weet eigenlijk niet hoe hard ik ga. Ik kijk niet op mijn horloge tijdens de training. Ik kijk naar de lampen van Almere in de verte, naar het water naast me en naar de arme lieden die hun hondje uit moeten laten terwijl er renners langs komen. Ik zie me nog afzien bij een eerdere training op dezelfde plek. Op de andere renners let ik helemaal niet. Ik probeer te letten op mijn loophouding en mijn voetplaatsing.
Als ik nu kijk, loop ik op tempo ruim 13 km per uur. Ik heb het daar ook warm van! Dan loop ik ook te zweten! En dan ben ik ook moe en buiten adem, maar het gaat voor mij om kleine stukjes. En ik kan ook heel goed langzaam lopen en op adem komen. Het laatste rondje doe ik ietsje rustiger aan. Dan loop ik ‘maar’ 12 kilometer per uur. We lopen uit langs de flats en bij de tweede en vierde flat zet ik voor 1 keer nog aan. Stiekem…
Als ik me omdraai om de rest van de lopers in te gaan halen, schrik ik wel. Achter mij lopen 2 mannen en daarachter nog 1 man. Ze lopen redelijk vér achter me, meer nog dan ik dacht. Ik heb al 2 flats teruggelopen en dan komen de (intussen rustig geworden) dames pas. Ik sluit achteraan na 4 flats terug te hebben gelopen en we lopen weer terug. Mijn hartslag ligt bij de versnellingen op ongeveer 170 slagen per minuut, maar nu daalt het al heel snel terug naar 140 slagen per minuut.
Mijn vriendin kan er niet over uit hoeveel sneller ik geworden ben. Ze zegt dat de anderen het ook hebben opgemerkt. Ik zit vol energie en heb echt genoten van het trainen. We doen de oefeningen braaf en dan voel ik pas hoeveel beter ik echt geworden ben. Ik ben niet doodop, niet leeggelopen of vermoeid. Ik ben opgewekt en loop te fluiten!
De trainer maant me wel om ook echt rustig aan te doen als dat moet. Hij zegt erbij dat hij ziet dat ik het wel kan, maar dat rust ook belangrijk is.  Voor mij wordt dat steeds moeilijker. Het liefst zou ik elke dag gaan lopen, zeker nu het lekker weer is en het zo goed gaat. Maar ik leer nu ook veel, ook over de fysica van hardlopen en weet dat het niet goed is om geen rust te nemen.
Ik baal er wel van dat mijn horloge zo weinig nauwkeurig is. Ik heb ‘maar’ 8,8 kilometer gelopen. Het zou toch echt meer moeten zijn, aangezien de anderen ook al op 8,5 zit. Als ik het nameet, kom ik op ruim 9 km uit. (9,2km)
Behalve al die kleine pijntjes -beetje aan mijn rechtervoet, beetje aan mijn linkerknie – heb ik eigenlijk niets. Een beetje spierpijn de volgende dag, maar het ergste is dat ik ervan baal dat ik toch echt een dag rust moet houden!