Week éénenveertig

Maandag – Rustdag
Dinsdag – Ren/zwemdag. Rennen met de TVA training mee. Omdat Vincent gaat. Niet omdat ik zo graag ga. Maar ik geef het nog een kans. We zijn weer met één grote groep en het is in één oogopslag duidelijk: ik ga de allertraagste zijn. Bij het inlopen niet direct en bij het warmlopen ook niet meteen. Veel loopscholing. En dan weer rondjes rennen. Andere dan vorige week, maar net zo saai. Twee, drie, vier rondes. Snel, langzaam en traag. Snel is een breed begrip: ik ga met mijn vijf-twintig aardig rap, maar voor de rest is dat het trage tempo. Dat motiveert niet. Ik erger me niet, maar het helpt ook niet om het leuk te vinden. Ik loop op mijn best, maar hou niemand bij. Het interesseert ze niet hoor, als ze mij voorbij lopen, moedigen ze me aan; maar juist dat is ook een beetje pijnlijk. In de trage ronde klets ik met de trainer die een ronde meeloopt. De geweldige man kan zijn marathons niet meer tellen, loopt al dertig jaar van zijn leven, maar weet zich de eerste marathon nog te herinneren. Inmiddels is hij vijfenzestig en is mijn traag zijn traag ook niet meer. Ik doe het gewoon ook en de opdrachten tussendoor handel ik ook netjes af. Hinkelen, jumping jacks. Alleen bij het opdrukken kom ik maar tot zes met tellen… Volgende week ga ik met de langzame groep mee.
Zwemmen dan. Daar had ik niet zoveel zin in. Mag het rustig? Nee, want ik moet in baan twee. En dat gaat net te snel voor me. Zonder achtje tenminste. De trainer wijst me nog (maar een keer of zes) op mijn armuithaal. We doen veel benen. Iets van tweehonderd meter. Ik doe gewoon mee, maar let wel op niet te overdrijven. Ik ben klaar met overdrijven. Ik drijf gewoon 😉
Woensdag – Fiets/zwemdag. Het is lekker weer. Heel lekker weer. Samen met Vincent en Manuel gaan we het rondje Oostvaardersplassen fietsen. Ik moet achter de mannen blijven, maar Manuel is op de mountainbike. Ik ga rustig achter ze aan. Dat is niet moeilijk, maar ook niet gemakkelijk. Daarom neem ik een blokje extra. Ik ga over de Trekweg naar de sluizen op de Knardijk, de mannen gaan rechtdoor. Dat is even lekker, in mijn eigen tempo tegen de wind in knallen. We zien elkaar weer op de sluizen en gaan het bos door. Minder mijn ding met alle eikeltjes onder de banden en de vele bochten. Op de dijk gaan de mannen een dieren-slang aan het maken. De kilometers schieten voorbij. Het is mooi en erg lekker. Heerlijk als het tempo niet hoog hoeft te zijn en er toch 40 kilometer voorbij gaan.
Zwemmen dan. Daar had ik niet zoveel zin in. Mag het rustig? Nee, want ik moet in baan twee/vijf. En dat gaat net te snel voor me. Zonder achtje tenminste. Deze trainer geeft ons afwisselende opdrachten en ik denk zelf aan mijn armdoorhaal. Ik zwem achteraan, zodat ik niemand ophoudt. En ik denk bij elke slag na, maar let wel op niet te overdrijven. Ik ben klaar met overdrijven. Dat is overgedreven. Ik drijf gewoon mee. 🙂
Donderdag – Hardlooptraining. Naar de baan of niet? Het is weer gehaast en zowel Vincent als ik hebben niet heel veel trek in rondjes. We gaan samen hardlopen. Als het langzaam donker wordt. Langs de plassen. Prachtig mooi. In de eerste kilometer beslis ik dat het een opbouwrun wordt. Elke kilometer ietsje harder. Rustig beginnen dus. Dat lukt Vincent al kletsend prima. Het voelt voor mij zwaar en traag. Ik ben blij niet op de baan te staan om te ‘moeten’. Pas in kilometer vier komen we onder de zes minuten. Kilometer vijf is aardig aanpoten, maar als ik de laatste honderd meter Vincent aanspoor tot een eindsprint, verslaat hij zijn moeder met groots gemak. Dan dribbelen we naar huis. Hij dan. Ik ga de straatjes verder door en begin met een langzame zesde kilometer en bouw nogmaals op. Het is donker intussen. In de derde kilometer zit ik al onder de zes. De laatste kilometer zet ik erg aan, maar het is best heavy. Ik weet best waarom trainers je dit nooit opdragen. Onder de vijf minuten. Het zit er best in, terwijl dit zo zwaar begon.
Vrijdag – De Trimbaan. Vincent wilde met mij de trimbaan doen bij de Soesterduinen. Die heeft hij op triatlonkamp gedaan. Het is mooi weer, hij heeft een middag vrij, we hebben vervoer: ik kom er niet onderuit! Ik weet dat je ook lekker onverhard kan lopen daar. De trimbaan is eerst een leuke uitdaging: beetje springen en proberen over een (te hoge) balk te klimmen. We lopen een stukje verkeerd en dat lopen gaat me het beste af. We maken bokkensprongen, ik probeer me op te trekken (volkomen hopeloos), we springen van blok naar blok en ik durf niet van het klimrek af te springen. De steeds-sneller-sprint vind ik leuk, de evenwichtsbalk is leuk, het opdrukken is niet zo leuk. Maar het is mooi in het bos en we lachen heel veel. Dan gaan we verder met blauwe paaltjes volgen. Joggend. Het is heel zwaar. Onverhard en warm. We gaan de duinen in. Het zand is nog zwaarder. Wat zijn we heerlijk traag! Vincent vindt het erg, erg zwaar. De vijf kilometer duren heel lang. Dan blijft hij spelen en ga ik nog een stukje extra, maar ik vraag me na een paar kilometer af waarom. En dan steek ik over het zand terug. Dat is zo mogelijk nog zwaarder. Acht kilometer is meer dan genoeg! Superzwaar, dat getrail. We rusten uit in het zand, het lijkt wel strand!
Zaterdag – Fietsen/zwemmen. We gaan naar Hilversum fietsen. Vincent en ik. We zijn er zo lang niet geweest, dat we niet eens meer precies weten hoe lang het is. Ik vind vijfendertig kilometer niet meer zoveel tegenwoordig. Het fietst heerlijk. Weinig wind, veel zon. Wel druk overal. We kletsen wat, maar ik ben niet zo kwebbelig. Al snel zijn we op de brug. We zien een heleboel nepkoeien in Eemnes. We doen anderhalf uur over vierendertig kilometer en genieten van soesjes bij opa en oma!
Op tijd weer weg voor de zwemtraining. In het uur van Vincent neem ik rust: lekker lezen, stilte aan mijn hoofd. Daarna mag ik. Baan twee weer. We zijn met zijn vieren en we moeten tellen: ademhalingsslagen (één op twee, één op drie etc) en één op vijf bevalt me het beste. Met achtje. We gaan ook slagen in de baan tellen. Ik zit op twintig / eenentwintig en dat is redelijk. Het moet terug naar negentien en dat vind ik nuttig. Hoop getel, maar ik laat het aan de rest over en zwem mee. Ik zwem achteraan, zodat ik niemand ophoudt. En ik denk bij elke slag na, aan mijn arm, een stevige doorhaal en een vroege insteek. Ik ben klaar met overdrijven. Dat is overgedreven.
Zondag – Hardlopen. Nog steeds mooi weer. Ik moet rustiger gaan lopen. Daarom ga ik met MBB mee. Zij gaat niet zo hard en wandelt tijdig. Dat is goed voor me en ik loop graag met haar mee, want ze is supervriendelijk en ontzettend eerlijk. We hoeven niet stil te zijn. We roddelen en ze beantwoord geduldig en zonder oordeel mijn vragen. Ik heb al vaker naar haar geluisterd en ook nu zegt ze buitengewoon zinnige dingen. Als zij daarom vraagt, wandelen we een stukje. Ik vind het heerlijk en erger me geen seconde. Ik blijf ook zonder haar rustig lopen en besluit zelfs in mijn eentje dat een stukje wandelen niet erg is. Ik heb deze week elf uur getraind. Dat is een mooi uitgebouwde basis van zes naar acht naar tien naar elf uur in een maand tijd. Sommige dingen gingen soepel, andere dingen waren zwaar. De balans is er nog niet helemaal, maar ik toon mezelf aan dat ik de trainingsuren aankan. Nu op zoek naar een doel wat daarbij past. Al heb ik die stiekem in mijn hoofd al gevonden….. En ergens dit jaar heb ik het ook al eens gezegd: er ontbraken toen nog twee afstanden, nu nog maar 1. MBB gaat navragen of het kan, ik ga bij mezelf na of er mogelijkheden zijn en ik ga op zoek naar een trainer. Deze blog heeft heel lang op zich laten wachten, pas laat in het jaar prop ik ‘m er tussen. Dat ik altijd kan zeggen: ik liep in oktober al met het plan rond, maar wel op mijn eigen manier: zonder enige “media” aandacht! En toen ik de eerste halve triatlon liep in Almere, wist ik diep in mijn hart ook al welke ik wilde gaan doen. Ik kan nog tot 5 december twijfelen, dan begint de inschrijving.