Week 47: de trainer heeft het voor het zeggen….

Ik train toch het beste met een trainer of trainster. Daar heb ik geen doel voor nodig, ik heb iemand nodig om zo nu en dan op te mopperen, iemand die mijn richting in de gaten houdt en iemand die het mij gemakkelijk maakt en voorschrijft wat ik moet doen. Zo iemand heb ik weer gevonden! En vanaf deze week schrijft hij mijn schema voor. Ik ga gewoon naar de trainingen van de triatlonvereniging en ik geef aan wanneer en hoeveel ik wil en kan trainen. Hij houdt in de gaten dat ik niet te hard train, dat ik een goede mix tussen de drie sporten heb en dat ik klaar ben voor een volgend doel – wat dat ook mag worden…
Op maandag blijft de rustdag staan. Dus de eerste opdracht op het schema volbreng ik met glans 🙂
Dinsdag 20 november ga ik aan het hardlopen bij de TVA. Van de trainer mag en moet ik met de langzame groep mee. Anders verbruik ik te vroeg in de week veel te veel kracht en kom ik niet aan herstel toe. Ik had dat zelf ook al een beetje door, maar nu is het onderbouwd. Het is koud vanavond. We lopen een grote ronde, eerst rustig aan inlopen. Dan de loopscholing en rekoefeningen. Daarna gaan we de ronde 3 keer lopen, 3 keer hetzelfde tempo. Ik vind dat ik traag moet gaan, maar na een kilometer kom er ik in en dan gaat het stoomlocomotiefje gewoon door. Het voelde kalm en goed, ook wind tegen. De tweede ronde versnelde ik iets en kreeg ik op mijn donder, de derde ronde was weer iets zwaarder en zat ik weer op het tempo van de eerste ronde. Gek dat de ene kant om beter gaat dan de andere kant. Even uitlopen en uitrekken (letterlijk) en dan zit het eerste trainingsuur er op. Door naar het zwembad! Ik weet niet meer precies wat we gedaan hebben. Ik zwom in baan 2, vooraan vaak. We deden techniek en duur en de trainer van de TVA corrigeerde mijn uithaal weer. Ik probeer minder slagen te maken en zwem niet meer met pullboy. Ik lever tempo in en haal 1 op 2 adem, maar de schema-maker heeft gezegd dat het twee weken doorbijten is en dat ik dan zonder pullboy kan zwemmen. Laat ik maar testen of hij daar gelijk in heeft!
Woensdag 21 november. Ik weet al dat ik vrijdag de hele dag moet werken en onderweg ben en dat twee uur fietsen dan echt lastig gaat worden. Het mocht naar maandag, maar toen was ik nog moe van de 24 kilometer trail. Vandaag zou ik er twee uur tussen kunnen proppen. Maar dan wel op de Tacx en dan om half 2 beginnen. Die stomme Tacx werkte niet mee natuurlijk: aansluitingen werken dan niet en uiteindelijk werd het kwart voor 2. 2 Uur op de Tacx…. Dat zijn twee afleveringen Outlander. Het eerste uur op een lagere hartslag dan het tweede uur. Tussendoor 3 keer 5 minuten op een hogere RPM. En dat vind ik lastig te begrijpen! Hartslagen ken ik en kan ik met de de versnellingen en mijn horloge controleren, maar RPM snap ik niet op de vermogensmeter. Ik kan het zien, maar ik haal de 100 RPM niet. Moet ik dan nog lager schakelen of sneller trappen? Dat lukt niet binnen de hartslag die ik opgekregen heb. Voor mij is het altijd een hele opgave en ik heb even spijt van het trainingsschema. Ik kijk serie en trap en zweet. Op de Tacx, zonder wind en buitenlucht, druppel je helemaal leeg. In het tweede uur wordt het echt wel lastig om de hogere hartslag vast te houden. De telefoon raakt leeg en de serie is niet zo heel pakkend meer. Na twee keer op een hogere RPM trappen, krijg ik de hartslag niet meer hoger. Ik denk dat ik eerder ga stoppen, dat laatste half uurtje doe ik een andere keer. Een kwartiertje later: Ik denk dat ik ga stoppen, dat laatste kwartier kan me gestolen worden. Weer een kwartier later: ik heb de opdracht niet precies volbracht of volgehouden, maar wel keurig netjes volgemaakt. Nu doorrennen naar de volgende afspraak.
En nog even zwemmen. Ik tel even en kom op 4 mensen in baan 1 en 8 in baan 2. Baan 1 dus! We krijgen briefjes en dat vind ik helemaal fijn: kan ik mijn eigen ding doen. Op mijn eigen tempo en zonder pullboy. Ik zit niemand in de weg. De wisselslag bij het inzwemmen sla ik over. En 50 meter slag mis ik ook ergens. Maar die haal ik later in. Ik moet 1 keer teruggrijpen op de pullboy omdat ik wat energie mis wat op de Tacx verbruikt is. Een uur maak ik bijna vol.
Donderdag 22 november Op de baan. “We doen lekker veel loopscholing” roept de trainer. Ik haat dat. Het leukste vind ik dat we een stukje met ogen dicht moeten rennen voor het gevoel. Ik wil mijn ogen wel dicht houden! We gaan 600, 400, 200 meter lopen: rustig, snel, snellerst. En tussendoor 30, 20, 10 seconden pauze en 400 meter dribbelen. Na de eerste 600m moet ik naar de WC. Geen rust, ik dribbel de baan af, dump wat in de toilet, dribbel terug en ga voor 400m. Nu heb ik de ruimte en de ronde voor mezelf. Maar ik geniet er niet echt van. Ik krijg een nare app van de baas en ik loop gewoon niet lekker, voel me niet op mijn gemak. Nergens pijn, maar geen zin. Ik doe de hele cyclus 2 keer. We dribbelen uit en ik ben er helemaal klaar mee. Het ging, voelde en was traag.
Vrijdag 23 november: ik heb therapie, het is die dag van de maand die je over zou willen slaan, (maar de therapie en de buik combineren erg goed en ik voel me beter) Ik reis en praat met de mannen. Ik luister en leg contacten. Ik reis terug en eet ongezond. En voor sport is geen plekje vrij meer.
Zaterdag 24 november. Een ontbijtloopje staat er op het schema. Een half uurtje op belachelijk lage hartslag. Nooit iets wat ik zelf zou doen, nooit! En al helemaal niet met gewandel tussendoor. En nog minder, nog minder, nog minder zonder ontbijt op! Als dat is wat hij bedoelt tenminste. Ik ga gewoon de kou in en accepteer elk tempo. Na 2 minuten inwandelen mag ik 10 minuten rennen met een hartslag tot 130. Ik hou keurig het trage gehobbel vast. Het lukt prima en ik krijg het in de tweede tien minuten (na weer een minuut wandelen) zelfs een beetje warm. Ik loop om de wijk heen, moet eigenlijk naar de WC, maar ik hobbel lekker verder. Ik hobbel zelfs door naar de AH voor melk en kaas. Hier werd ik niet moe van, ik haal 5 kilometer en het tempo is dramatisch. Maar ik weet dat het moet, dat het helpt.
Later in de middag mag ik weer meezwemmen in het kinderuurtje. Met 3 supersnelle gasten en langzame Anke in 1 baan. Doen zij de oefening 8 keer, doe ik het 6 keer. Of zelfs 6 en een half keer. Ik laat ze voor en let op mijn slag. Ik doe alles -op 200m na- zonder pullboy. Daarna ga ik in het grote-mensen uur nog 400 meter zonder pullboy zwemmen.
Zondag 25 november. Eerst het moeilijkste van de dag: een surprise maken. Dan strijken, opruimen en daarna wacht er nog een lange sportopdracht. Duidelijk door de trainer verzonnen, want zelf zou ik het niet eens willen bedenken! Eerst een half uurtje op de fiets infietsen, vervolgens een half uur “easy” rennen: alsof je tien keer harder kunt en dan tussendoor een half uurtje ontspannen op de fiets -hier verschillen we duidelijk van mening- en dan nog een half uurtje op een lekker tempo lopen. Het is te vroeg donker en de Tacx werkt weer mee (of je zet ‘m aan – echt waar…). Ik moet tussen de 85 en 95 rpm trappen. Dat is voor mij een enorme opgave. Lage versnelling, nog minder, nog lager en dan is er weinig infietsen meer aan! Een half uurtje is net vol te houden, na een kwartier kun je al aftellen. Vincent gaat met me mee rondrennen op laag tempo. Ik ga op een hele lage hartslag lopen. De straatjes door, zo stelt Vincent voor en dat vind ik prima. De ene straat gaat sneller dan de andere en volgens Vincent komt het omdat we wind mee of tegen hebben. Ik geloof dat eerst niet, maar hij blijkt gelijk te hebben! We gaan de straatjes weer terug en hij slaat een ommetje over. We halen het net niet. Dan stap ik weer op de fiets en nu is ontspannen helemaal wel weg! Ik moet mijn uiterste best doen de rpm boven de 85 te houden en druppel weer smerig leeg. Dit half uur duurt nog langer! Laat mij maar ontspannen lopen, fietsen vind ik niks ontspannends aan! Ik kleed me even om, want met natte spullen door de kou is onverstandig. Net als fietsen en zweten zonder fietsbroek trouwens. Ik ga nu alleen, want ik moet mijn eigen tempo hebben: wat ik wel een uur vol zou kunnen houden. Dat ligt een stuk hoger! Het gaat heel gemakkelijk, toch zeker de eerste 5 straten. Ik zet gewoon door en zou nu geen Engels meer kunnen overhoren. Ik haal tijden rond de 5:40 en ik loop alle straatjes binnen een half uur. Dan is het ook wel klaar.
Precies het trainingsschema gevolgd voor zover dat ging en het bevalt me uitstekend.