Veel tekst, weinig foto’s en geloof me…. daar ben je blij om!
Eerlijk gezegd kan ik het niet anders zeggen dan dat het helemaal mis is gegaan deze week.
Sprak ik in de vorige mail al voorzichtig van een bultje op een (letterlijke) k*t-plek: ‘s nachts werd de bult pijnlijker en pijnlijker. Ik stapte op maandag in de auto en kon moeilijk zitten. Dit is mijn laatste werkweek, dus ik moet en wil eigenlijk graag naar Zeist. Maar nog liever wil ik dat de huisarts even naar het bultje kijkt. Misschien kan ze er nu nog iets aan doen!
Het is warm deze week en ik heb nog een paar fietstrainingen nodig. Er mag nog iets meer afstand op de tijdritfiets in mijn benen gaan zitten voor ik de 180 kilometer aan kan.
Op maandag 24 juni ga ik naar onze huisarts en zal ik ‘s middags doorrijden naar het werk. Onze dokter is een vriendelijke, begripvolle vrouw. Ik kan haar uitleggen wat de triatlon voor me betekent. Ze kijkt en geeft het bultje meteen een naam: een bartholinisch cyste. Een kliertje wat verstopt zit. Niks gevaarlijks. Moet vanzelf helen. Komt van het fietsen. Het is geen abces. De huisarts gaat het niet opensnijden, dat heeft geen zin. De cyste slinkt vanzelf of breekt open. Dan leg je er een gaasje op.
Dat is het goede nieuws. Ik hoor vooral slecht nieuws: (anke.badnews) fietsen voor deze week zit er zeer zeker niet meer in. En of dit binnen twee weken heelt is een hele grote vraag. Als het niet binnen twee weken weg is, kan ik de triatlon niet doen. Dat vind ik wel heel erg. We spreken af voor volgende week. De huisarts leeft met me mee en hoopt me niet terug te zien omdat het dan weg is.
Ik ben een vrouw met ballen. Letterlijk. Het is een kutprobleem. Ook letterlijk. Al die tijd heeft mijn lijf vrijwel nergens last van gehad: nauwelijks spierpijnen, geen greintje blessure, nog geen blaar. En nu
DIT
Al die tijd veroorzaakte mijn hoofd de meeste stress. Mijn lijf het slechtste moment uitgezocht om zich te roeren.
De werk(mid)dag duurt lang. Het is bloedheet buiten. En ik sport niet. Een dag rust na de training van gister is geen overbodige luxe. Dat ik moet afhaken vanwege pijn is nieuw en stemt me niet gelukkig.
Ik spreek met de trainer af zoveel mogelijk te gaan zwemmen. Mijn conditie hou ik wel vast. We moeten er het beste van hopen. Dat doe ik heus. Maar wel met veel pijn. Zitten doet pijn, gaan zitten doet pijn, autorijden doet pijn, lopen doet pijn en alles schuurt. Dinsdag is het ook bloedheet buiten. Ik werk en dat begint zinloos aan te voelen. Nu heb ik pijn op twee plekken: beneden aan mijn lijf en boven in mijn hoofd. Ik wil wel gaan zwemmen ‘s avonds, maar de hitte, het zinloze werk en de pijn maken me erg moe. Van nog een rustdag word ik niet slechter meer nu.
De laatste woensdagen had ik vrij genomen voor een lange fietstocht en de laatste trainingen. Het is er heerlijk weer voor. Maar ik kan niet. Ik hang op de bank. Dat is de beste houding voor mij. De enige houding die ik volhoud. De bult wordt alleen maar groter en pijnlijker. Ik twijfel me helemaal gek: ga ik naar de dokter morgen op mijn laatste werkdag? En als het dan toch opengesneden moet worden, mis ik de laatste werkdag dan? Dan mis ik alles opeens echt, ook de triatlon. De (vrouwelijke) huisarts is er niet op vrij- en woensdagen. Een andere arts?
“Ja”, zegt mijn vriendin; “Je gezondheid gaat voor!” “Wat jammer”; zegt mama “dat de triatlon dan niet doorgaat.” “Nee joh, starten” zegt de triatlonvriendin; “als het met een paracetamol kan, dan ga je op z’n minst zwemmen.”
Ik tape mijn bult in en ga vanavond kijken of ik kán zwemmen. Ik moet iets doen, anders word ik gek!
Het zwemmen lukt. Goed zelfs. Ik zwem veel met achtje, dan schuurt ‘t minder. Ik kom lekker mee en doe ook heel lekker mee. Achteraf sta ik te kletsen met HO. Ik wil als laatste de kleedkamer in, want ik heb een hele foute grote onderbroek! HO vertelt me dat zij dat ook heeft gehad, maar ze heeft er geen pijn van gehad. Haar dokter herkende het niet en ze zouden het wegsnijden, maar toen sprong het open bij haar, zo vertelde ze. En dat was precies ook bij mij gebeurt! Smerig. Heel vies. Ik had natuurlijk weinig bij me. Ik wilde snel naar huis, maar het was warm en broeierig. Ik zat op de handdoek en toiletpapiertjes. Thuis spoelde ik het af en deed wat ik de hele ochtend had gedaan: hangen op de bank.
Ik was blij: het zou over gaan! Dat was een vergissing. Er bleef troep uit de wond komen en het schuren werd zo mogelijk nog erger. Zitten en gaan zitten werd nog veel pijnlijker. De donderdag was een drukke dag: de laatste dag bij Civity in Zeist. Ik hoefde geen feestje, ik voel me niet feestelijk, niet op mijn best. Ik leef op ibuprofens. Gaasjes verversen en inlegkruisjes wisselen doen zoveel pijn dat ik op de WC mijn tranen verbijt. Op mijn afscheidsfeestje red ik het prima. De pijn op de terugweg in de auto is minder, maar zodra ik uitstap schuurt er weer iets en weet ik dat ik vanavond ook alleen maar kan blijven zitten op de bank.
De nacht van donderdag of vrijdag slaap ik bijna niet. Elke beweging, elke houding doet ontzettend veel pijn. Er zit nog steeds een bultje en daar is een wond bij gekomen. Vrijdag raadt iemand me een hele fijne zalf aan, of Sudocreme er op smeren. Ik doe het meteen en dat doet onwijs veel pijn. De huid is op meerdere plaatsen helemaal stuk. Toch heb ik een paar belangrijke afspraken en ik voel dat de zalf intrekt en helpt. Opstaan blijft pijnlijk. De huisarts mag maandag beslissen of het een beetje verantwoord is om te starten. Ik mag zelf beslissen welk beetje genoeg is.
Vincent heeft een wedstrijd in Zeewolde. Hij is geweldig bezig: zwemt als een prof, fietst als een malle en rent rechtop en trots. Hoewel hij derde wordt, is hij terecht heel blij en we zijn apetrots. De zalf werkt gelukkig goed, zolang het gaasje er op zit.
Zaterdag is weer een slechte dag: het is weer erg warm. Ik voel me op de reservebank zitten. Moet ik uitkijken naar de wedstrijd? Alles voorbereiden? Of niet? Blaas ik het -nu alvast- zelf af dat ik weet waar ik aan toe ben? Ik mis mijn uitlaatklep sporten. Eigenlijk wilde ik een stukje hardlopen, maar dat lukt nog niet. De zalf doet z’n werk, maar niet zo snel. Ik heb nu in elk geval geen ibuprofens meer nodig. Ik kom in de snoepwinkel van de triatlon in Hilversum: TriPro. De eigenaar doet ook mee volgende week en baalt van de lage temperaturen en voorspelde drizzle. Ik wou dat ik er blij mee kon zijn, dat ik me er op kon verheugen. Ik weet niet of ik de gels voor niks koop. Ik weet niets zeker. De vriendelijke man herkent mijn probleem en zegt dat ik een triatlonzadel moet hebben, om de druk te verdelen. Nu voel ik me naast bezeerd en onzeker ook nog dom. Dat ik niet het juiste materiaal heb. Ik heb er alles voor over om de komende week een bruikbaar zadel aan te schaffen als dat helpt. Aan de andere kant: bij ‘geen werk meer’, hoort ook ‘geen inkomen meer’.
Ik ga kijken of zwemmen lukt met de zalf en wilskracht.
Een hele speciale zwemtraining. Als ik al niet moest huilen van een beetje pijn of door gebroken dromen, dan wel omdat dit 3 jaar na de eerste zwemtraining bij TVA vertegenwoordigt. Het pierenbad ging ik vandaag in om te kijken hoe de wond en de pleister reageren. Toen vond ik het pierenbad diep. Ik kwam nauwelijks aan de overkant van het grote bad toen. Nu zwem ik baantje na baantje na baantje. Ik zwem 500m achter elkaar met achtje. En aan het einde ook nog 500m zonder achtje. Nooit, nooit, nooit had ik drie jaar geleden gedacht aan dit: aan deze droom, dat ik volgende week 4 kilometer buiten zwem.
Het uur bewegen doet me goed. De wond wordt beter -daar ga ik van uit- en ik ga zorgen dat ik goed kan zitten op de fiets. We gaan ‘s avonds ook een stuk wandelen. Met 1 pleister en tape lukt dat alweer en daar ben ik zo blij om dat ik alle rotvliegen negeer! De tape schuurt het meest. Het lijkt een eeuw geleden dat ik op zondag nog een lange training voor de boeg had. Het lijkt een maand geleden dat ik op mijn tijdritfietsje zat. Ik denk dat ik niet meer weet hoe ik moet hardlopen. Ik heb tijd te over en verveel me zo dat ik ga kleuren. Om rust te vinden. Een paar machines was per week: is dat in normale huishoudens zonder sport zo?! Ik zou graag mijn dagen indelen rondom een loopje, tochtje en zwemtrainingen als rustpunten zien.
Op zondag gaat het al beter. De wond is een beetje dicht. Ik slaap weer een keer redelijk goed, het is niet meer zo heet en ik heb wat meer energie. De pijn die ik een week lang toch behoorlijk heb gehad, trekt weg. Ik heb weer hoop, ik maak weer (voeding)plannen, ik koop eiwitshakes en ik begin met de uitstelpil. Ik kan strijken, lopen zonder gaasje en zit in een warm badje. ‘s Avonds ga ik proberen om hard te lopen. Een beetje hard dan 😉 Vincent gaat mee om zijn trisuit te proberen. Wat ziet ie er stoer uit!
De hardloopbroek zit me verrassend goed, zo lekker strak. Ik heb een gaasje vastgeplakt. De tape zit me dwars en zit duidelijk niet lekker. Het is ook gevoelige huid daaronder! Het hardlopen ben ik nog niet verleerd. Het tempo zijn navenant de hartslag en de warmte, niet erg hoog en niet erg gemakkelijk. Vincent tettert maar door, gezellig en gelukkig! Het ergste is dat het hele gebiedje ‘daar beneden’ beurs voelt. Ik realiseer me dat het enorme knauw heeft gehad. Mijn stuitje en de binnenkant van de dijbenen zijn echt gevoelig. Ik heb ook gevoelige spieren in mijn benen omdat ik de afgelopen week de spieren gespannen heb en ze iets anders zijn gebruikt dan normaal. Nu is de grootste ellende klaar, dat voel ik, maar ik vertrouw het nog niet helemaal. Aan een fiets moet ik nog niet dénken! Maar het gevoel van vrijheid, het geluid van vogels (tussen Vincent door) en het gevoel van onverharde paden vermengt zich met zweet, een schrale huid en dat maakt me gelukkig en sterker en tevredener dan ik was.
Kan ik deze week achter me laten?