1 juli: Het is de eerste week als werkeloze, maar ook de laatste week voor de triatlon…. Tenminste… als ik die mag doen van de dokter! Ik kijk of er nog een mogelijkheid is om een ander zadel aan te laten meten bij TriPro. Er is nog plek op woensdag. Maar eerst afwachten wat de dokter zegt! De wond doet geen pijn meer en er komt ook geen troep meer uit. Nu jeukt het als de lieve lust! Maar dat is niet zo erg als pijn.
11:50 De huisarts hoort mij aan en baalt met me mee dat het is gaan ontsteken. Ze vraagt direct door waarom ik geen werk meer heb. Dan kijkt ze naar het plekje. De wond is dicht, maar er zit nog wel een verdikking in de klier. Die is echter niet pijnlijk. Met een open wond raadt ze me af in het buitenwater te gaan zwemmen, maar dit ziet er goed uit. Ik heb de liefste huisarts van Almere! Ze begrijpt het. “Ik kan je niet van de triatlon weerhouden denk ik.” Ik beloof haar dat ik zal stoppen als het écht niet meer lukt.
Waren er vanmorgen voor woensdag nog 2 plekken voor de zadelmeting, nu zijn ze vol .
2 juli: Als ik bel om 10 uur, blijkt dat de eigenaar zelf in de kreukels zit met zijn rug. Dan moet ik maar niet zaniken! Ze schrijven mijn nummer op.
Vandaag ga ik zwemmen. Het is een extreem speciale zwemles. Precies 3 jaar na de eerste les. Exact! Dezelfde leraar, ik ga in dezelfde baan 1. Ik leg het RO uit, maar hij is zijn opmerking ‘je-hebt-een-lange-weg-te-gaan’ vergeten. Kon ik 3 jaar geleden de overkant niet bereiken, nu zwem ik op en neer zonder moeite. 4 banen achter elkaar. Ik heb er gelukkig nog steeds net zo veel plezier in! De trainer is bijna net zo trots als ik dat ik de hele lange weg gegaan ben!
3 juli: Om kwart over 11 bellen ze van TriPro dat ze om 12 uur een plekje hebben! Ik pak mijn fiets, fietsspullen en ik ga als de wiedeweerga naar Hilversum. Alles wordt ingesteld en mijn fiets kan nog zeker worden verbeterd! Maar nu ga ik van het ene zadel naar de andere. Ik ben niet aan tijdrit-regels gebonden. Het gaat om hoe het voelt – of beter: niet voelt. Op het beste zadel heb ik het idee dat ik nauwelijks zit! De pijnlijke delen komen helemaal niet in contact met het zadel en dat is de bedoeling.
Er zijn twee kleine nadeeltjes: de prijs van het zadel (maar ach, daar had ik op gerekend) en dat het zo lelijk is! Maar dat zie je niet als mijn billen er op hangen en er van genieten, zal ik maar denken!
En dan ga ik ‘s middags fietsen. Trisuit aan, zalf gesmeerd en ik ga ‘zitten’. Het gaat goed! Ik fiets een rondje Noorderplassen en ik draai wat op het zadel, maar pijn gaat het niet doen. Het is licht gevoelig, maar meer niet.
‘s Avonds zijn we voor de funtriatlon in Amersfoort. Vincent doet mee en geniet met volle teugen, terwijl wij mogen supporten!
4 juli: Slapen blijft lastig met een mauwende/kotsende kat, laat naar bed, vroeg weer wakker door het licht en wat zenuwen die zich roeren. Vandaag is de zwelling ook weg, er zit wel een wond, maar die is dicht.
Ik ga samen met RW buiten zwemmen in het Weerwater. Rustig aan! Kijken hoe het voelt en meer niet. Het voelt heerlijk. Gemakkelijk. Windstil. Kalm. Lekkere temperatuur. Rustig. Overzichtelijk. RW wacht aan de kant op haar dochter en vriendin. Ik ga in het vochtige trisuit zonder sokken (die zijn nat geworden toen ik ze probeerde aan te doen aan de waterkant ) gaan we hardlopen.
Nou ja, joggen. Heel rustig aan. Kletsen en kijken hoe het voelt. Ik voel me goed, hooguit voel ik de plekjes, maar niet pijnlijk. We hobbelen netjes 7:00 per kilometer. Steeds ietsje sneller. En dat 5 kilometer lang. Hoewel we nog lang niet klaar zijn met kletsen, hou ik het hierbij. Ik ga nog zalf smeren, spullen verzamelen, me mentaal voorbereiden en zo rustig mogelijk blijven. Ik eet me suf.
Ik denk dat ik er wel klaar voor ben. Nu nog starten én…. finishen!
ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan