Het is dinsdag 9 juli. Ik voel me prima! Van spierpijn heb ik geen last, en eigenlijk ook geen last gehad. Ik kon gewoon de trap op en af lopen. 1 Keer, op zondag, gaf dat een beetje pijn in de bovenbenen, maar niet zo erg dat ik treden moest dubbelen. Die vink ik niet aan op de lijst!
Op zondag 7 juli heb ik met Rob uitgefietst. Een dik half uur op een laag tempo. Het voelde aan alsof mijn benen ingekort waren! Die spieren hadden moeite met de hele rondjes draaien. Ben ik heuvel op al niet de sterkste, vandaag zeker niet! Ook de cyste is duidelijk voelbaar en hinderlijk. Ik ben blij dat ik niet op dit zadel een hele triatlon heb gedaan!
Als je op 1 dag 7000 calorieën verbruikt en 14,5 uur onafgebroken sport, dan krijgt het lichaam flink wat te verduren. Al bij de massage direct na de race bleek dat mijn spieren geen ernstige knopen vertonen, maar de aanhechtingen en de pezen zijn gevoelig.
Voordeel van zo’n lange sportdag en het lef hebben om voor de triatlon nog wat te sporten is dat ik op de lijst van 300 triathlonliefhebbers op de tweede plaats sta!
Ondanks dat ik niks meer binnen kon houden, is mijn maag/darmsysteem niet erg in de war. Ik heb geen diaree of moeite met de stoelgang. Wel duurt het nog een tijd voor ik echt weer trek krijg. Eigenlijk maandagavond pas. Ik heb wel een rammelende buik, maar na een paar koekjes is het alweer genoeg. Ik eet wel de after-race hamburger op zondag, maar veel frietjes passen er niet meer bij dan. Ook het gedroomde croissantje is lekker, maar na 2 kleintjes zit ik helemaal vol!
Laten we van onder tot boven even nagaan wat er overgebleven is van de aanslag die Frysman heet:
- De voeten hebben het meest te leiden gehad! Mijn linkervoet heeft nergens last van, maar mijn rechtervoet is het meest gehavend van het hele lijf! De snee is groter dan op het eerste gezicht lijkt en ziet er niet goed uit. Ik week nog even in de biotex. Er zitten blaren op mijn kleine teen en onder de voet zit een heel klein wondje, maar die is wel een dagje pijnlijk geweest.
- De knieën. De aansluitpunten bij de knieën zijn pijnlijker dan de spieren in de bovenbenen. Grappig genoeg verscheen de blauwe plek van het vallen tussen het zwemmen en de wisselzone 1 pas ná de wedstrijd!
- De benen zijn oké, er is al na 1 dag niks meer aan de hand. Wandelen vormt geen enkel probleem.
- De gevoelige plek tussen de benen heeft wel wat ongemak opgeleverd. De cyste is terug en zorgde op zondag voor veel last bij het fietsen op de racefiets. Het gebied is schraal qua huid. Op maandag barst de uitgestelde menstruatie ook nog eens los. De cyste is aan het einde van de maandag vrijwel weg!
- De buik en darmen doen het uitstekend! Afgevallen, dat lijkt het niet echt, maar ik ben vergeten voor de race te wegen. Maar goed ook…
- De schouders en bovenrug voelen op zondag een beetje verbrand aan. Dat is er al snel ook weer af. Doordat de zon zich niet echt heeft laten zien, is het niet ernstig.
- Dan een rare: mijn tanden doen een paar dagen pijn! Ze zijn heel erg gevoelig, vooral links. Ik denk dat het komt door de zoete troep en de cola en dat het speeksel dit niet goed kan verwerken. Poets ik 3 keer per dag en dan is het op dinsdag alweer voorbij.
- Tot slot het hoofd zelf: ik heb ‘s morgens hoofdpijn, maar dat lijkt een vochttekort. Niks wat een paracetamol niet kan verhelpen.
- De vermoeidheid is de enige echt serieus zware klacht. Ik ben moe. En dan bedoel ik MOEmoe. Slepend moe. Vermoeiend moe. Ik slaap nog steeds slecht, omdat de kat mauwt, omdat ik onrustig ben, omdat mijn hoofd maalt… Als ik maandag overdag nu en dan even kort slaap, gaat het al iets beter. Maar de vermoeidheid is de grootste klacht. Wederom zit de vermoeidheid niet in mijn lijf, maar tussen mijn oren.
- Maar het meest ontstaat er trots tussen de oren! Niet in 1 keer dat ik supertrots en blij ben, maar in stapjes en terugdenkend, sijpelt er steeds meer door. Steeds meer hoe knap ik -mentaal- heb gereageerd op dit avontuur. Wat een opoffering en mooie weg het is geweest van het eerste idee tot aan de finish. Dat nemen ze me nooit meer af! Wist ik 5 jaar geleden nog niet af van het bestaan van triatlon en kon ik niet zwemmen: ik heb me alles eigen gemaakt en gecombineerd met een dosis wilskracht en doorzettingsvermogen die uniek passen bij mij.
En nu ben ik een triatleet, ik kom er niet meer onderuit!
Maandag 8 juli. Ik wandel met Rob. We kletsen weer veel bij een warme chocomelk en milkshake bij de McDonalds. Er hoeven geen kilometers meer gehaald te worden, geen trainingen tussengepropt te worden. Voor Vincent houden we gewoon het schema aan, want nu is het zijn week: afscheid van de basisschool.
Ik ontvang heel veel reacties: via Facebook, op de whats-app, zelfs via LinkedIn weet een oud-collega me te vinden. Heel veel mensen wisten het stiekem wel en hebben me gevolgd. Mijn trainer heeft van Krista alles gehoord, omdat hij ook haar trainer is. Ook nu nog kan ik met al mijn vragen bij hem terecht en hij beveelt me te blijven stilzitten deze week. Als we op zondag terugwandelen (!) van de Albert Heijn fietst de zwemtrainer RO langs. Niet toevallig, maar om me te feliciteren. 3 Jaar nadat hij mij ‘motiveerde’ met zijn lange-weg-te-gaan, blijkt hij als één van de besten te begrijpen en waarderen waar het in een hele triatlon echt om gaat.
Zondagmiddag komt de clubgenoot die Hawaii heeft gedaan me samen met zijn vrouw -die als geen ander Robs opoffering begrijpt- een bos bloemen brengen. Mijn oude collega’s sturen me persoonlijk hun berichten. Mijn moeder en schoonouders bellen. Tijdens Vincents fietstraining staat GN me te woord, feliciteert TE me en zegt terloops dat ie het toch wel wist en ontdekt FV dat ik ook in die vreselijke golven heb gezwommen. Het is hartverwarmend.
Sinds het moment van inschrijven op 5 december heb ik 345 uur getraind en 4790 kilometers gemaakt. 1100 Kilometers hardgelopen, 3434 kilometer gefietst en 160 kilometer gezwommen. Ik heb 138 keer hardgelopen, 123 keer gefietst en 76 keer gezwommen.
10 juli: Ik ga zwemmen! Ik móét bewegen, stilzitten is niks voor mij en vind ik moeilijk. Ook omdat ik geen spierpijn meer heb – helemaal niks. Ik ben alleen moe. En dan bedoel ik MOE DoodmoeMoe. Net niet helder kunnen denken-moe. De ogen vallen bijna dicht-moe. Een beetje slaapwandelen Moe. Maar ik mag bij 2 vriendinnen langs en die houden me prima wakker! Van Joyce krijg ik een prachtig bedeltje voor de triatlon. Het is eigenlijk teveel….
En dan ga ik zwemmen. De meesten zijn verbaasd me alweer te zien, maar ik moet me even bewegen! Even kijken hoe het gaat! Ik mag en ga en kan niet te lang, maar ik geniet van het kalme water, van de rechte baantjes en ik zwem met en zonder achtje. Ik zwem niet eens langzaam of slecht. Deze keer vind ik het niet erg dat er water in het brilletje zit, want dan kan ik tenminste 1 oog dicht doen! Hihi. We zwemmen 6 keer 100, waarvan de laatste 25 sneller. Daar heb ik nog moeite mee, maar ik zwem niet achteraan en ook niet voorop. Ik doe het lekker met achtje. Dan doe ik nog 6x100m waarvan de eerste 25 rugslag mee en dat doe ik zonder achtje. Dat gaat eigenlijk nog beter! Daarna zwem ik uit en na drie kwartier heb ik de meeste moeite met het bad uit klimmen!!
11 juli: weer een nacht te weinig geslapen. Als je weken achter elkaar in plaats van 7,5 uur 7 uur of minder slaapt, dan wordt dat toch een nieuwe norm? Het voelt niet zo! Ik blijf moemoemoemoemoemoemoemoe. van het zwemmen heb ik wel weer spierpijn, zowel in mijn armen als in mijn knieën; dus misschien moet ik verder toch maar even rustig aan doen!