1 september:
Nieuw werk! Nieuwe plek, nieuwe mensen, nieuwe dingen leren, nieuwe uitdagingen. En daar komt voor iedereen ook een verhuizing aan volgende week. Het is een leuke plek, vol leuke mensen en leuke dingen die ik mag gaan doen ook. Maar het is wel rommelig: ik heb net een computer, nog geen telefoon of eigen nummer en ook nog even geen inwerktraject. Maar ik ben met een kwartiertje rijden weer thuis! Dus we kunnen op tijd eten en naar de training toe fietsen. Het zal ongeveer de laatste keer zijn dat we op de fiets kunnen in verband met het feit dat het steeds vroeger donker wordt. Ik ga niet met de groep mee fietsen. Ik mag rustig mijn eigen tempo alleen doen. Eerst wil ik met Vincent naar het nieuwe pand fietsen.
Ik fiets de Hollandse Brug over en ga nog maar iets nieuws doen: er ligt een weggetje waar ik altijd al eens van wil kijken waar het uitkomt. Dus in plaats van links voor het rondje Muiderberg, ga ik rechts onder de snelwegen door.
Een lange rechte weg die uitkomt in Naarden. Ik ga onder de A1 door en weer terug onder de A1 door richting de golfvelden. Ik ben wat vroeg voor het einde van de fietstraining. Ik bel Rob dat hij Vincent kan ophalen, ik ga over de dijk naar huis fietsen: dan haal ik de twee uur en ben ik voor het donker terug. Het gaat lekker. Ik hoeft niet hard of veel, maar het gaat wel goed. Het licht is prachtig. Als ik stop om een foto te maken, vraagt een passerende wielrenner direct of alles goed is.
Na 57 kilometer is het al dik aan het schemeren en dan ben ik thuis. Ik heb het de collega’s nog maar niet uitgelegd dat dit een “gewoon-maandagavond” ritje is.
Woensdag 3 september
Zwemmen gisteravond zag ik even niet meer zitten. En vandaag was het een leuke uitdaging: ik stop om 5 uur met werken en moet dan iets gegeten hebben (een salade). Ik rij naar het zwembad, Vincent komt met de trein. Het zwemmen gaat niet zo soepel. Ik zwem in baan 2, die druk is. Ik zwem soms vooraan, maar heb dan het gevoel te langzaam te gaan. Achter MB aan is weer net te gemakkelijk. Ik kom gewoon niet in een ritme en ben een beetje moe. Zoveel nieuwe indrukken op het werk! En vandaag was ik een beetje ‘verloren’. Na deze zwemsessie moet ik gaan hardlopen en daar zie ik tegenop. Al met al is het niet de beste zwemtraining.
Ik treuzel in het hete zwembad. Om half 8 is er een fotomoment voor alle Almeerse deelnemers aan de triatlon. Ik ga kijken of ik dat halen zal. Twijfel over wat ik aan moet. Heb geen zin. Ik moet 6×12 minuten in zone 2 lopen en daar tussenin wandelen of dribbelen. Ik heb de OV kaart bij me, want ik ga langs alle stations lopen over het Spoorbaanpad. Ik geef Rob de autosleutel en die neemt mijn spullen en Vincent mee naar huis. Dan is het Spoorbaanpad bij Poort dicht. Ik moet omlopen. Het tempo zit wel lekker, maar ik heb misschien niet al te veel tijd op deze manier, dus ik sla de wandelpauze over. Ik zwerf door de Literatuurwijk en hou de bordjes Almere-Stad aan. Ergens is het soms bekend, maar ik ken de weg hier niet zo en ik kan moeilijk inschatten hoe ver het nog is. Ik weet de plek van het fotomoment ook maar ongeveer. Zone 2 en de pauzes laat ik achterwege. Voor de rest gaat het prima. Handflesje en slechts een beetje trek. Als ik het centrum doorkruis neem ik de navigatie ter hand. Het zal ook niet erg zijn als ik (met mijn rode hoofd) niet op de foto kom. Als ik het gevonden heb is het half 8 geweest (de afgesproken tijd), maar iedereen loopt net naar buiten. In nette kleding. Ik ben bezweet, maar wel het allermeest mezelf.
Ik heb er 8 kilometer op zitten. Ik klets niet te lang om niet te veel af te koelen. En dan weer door. Het is nog 7 kilometer tot thuis. Naar huis lopen? Ik heb nog wel een paar blokjes staan en die zal ik afmaken. Dan zie ik wel weer. Ik mag langzamer, maar dat doe ik niet echt eigenlijk. De pauzes heb ik al lang verlaten. Als ik bij Parkwijk ben, zitten de blokjes er nog net niet op. Dan maar door naar Almere Buiten. Als de blokjes er op zitten, is de zin een beetje over. Ik heb trek, het hoeft allemaal niet meer van me. Dan fietst H voorbij, hij staat ook op de foto. Hij spreekt me wat moed in en ik beloof hem tot het station Almere Buiten te lopen. Maar als ik daar kom, rijdt de trein net weg en ik zie geen bus. Dan maar uitlopen. Ik zit nu op 13 kilometer en ik weet ook wel dat 15 kilometer 10 dagen voor een halve triatlon best een belasting is. Ik gooi het tempo drastisch omlaag en dribbel. De laatste kilometer mag ik zelfs wandelen van mezelf! Ik doe het even, maar moet naar de WC. Het licht neemt af, maar dat vind ik mooi. Ik wil de 15km in anderhalf uur lopen, dus wandelen doe ik niet meer. Gered! Maar het trok wel een zware wissel. Ik ben moe van nieuw werk en heb moeie beentjes van dit lopen na het zwemmen.
6 september.
De zenuwen komen niet echt van de grond dit jaar. Hallo – ikke – we doen een halve triatlon volgende week! Tijd om je druk te maken! Maar… ik heb al het eten in huis, ik weet wat ik ga doen en waar en hoe. Ik hou me niet teveel vast aan hoe lang, dat zal ik wel zien. Gister heb ik gewandeld met Rob toen Vincent op de baan liep. De werkdag was weer erg leuk en vol. Lekker uitdagend! De vrijdagen hou ik vrij. En vandaag ga ik met Manuel fietsen. Ik ben nog steeds een beetje moe aan alle kanten: zowel in mijn hoofd als mijn benen. Als ik nu terugkijk, heb ik met dat vorige overspannen werk en de hele triatlon wel veel van mezelf gevraagd. Zo’n avontuur ga ik pas weer aan als ik qua werk echt goed zit! Nu maakt Qonsío daar alle kans op, maar dit was pas de eerste week! Ik doe het tempo: LAAG en Manuel doet de route. Zodat we op het einde wind mee hebben op de Oostvaardersdijk. We rijden om en langs het Spoorbaanpad. Wat nog steeds (en voorlopig tot volgend jaar) afgesloten is. De brug over mag Manuel in zijn eigen tempo doen. Mijn fietsbenen staan niet zo aan. We gaan naar de brug over de A1/A6 en tot zover is alles bekend. Langs het Naardermeer en alles gaat prima. We hebben wind tegen, maar pas als de wind wegvalt, merk ik hoe gewend ik daar wel niet aan ben. Ik roep deze exercitie uit tot tourtocht en dat helpt me heel erg. Dan hoeft het niet hard, is het geen training, geen wedstrijd. Jammer voor Manuel, maar hij weet het: met mij gaat het niet op hoog tempo. We rijden langs het water en dat is nieuw! Leuk! Het zonnetje piept er zelfs even bij. Dan over een prachtig fietspad langs de Spiegelplas. Ik geniet dubbel en dwars. Het is mooi, anders en de wind is weg. We kletsen onderweg, want dat hoort ook bij een tourtochtje. Tochtje… Er staat 75 kilometer op de planning. Vervormde ik vind dat ‘een beetje ergens op lijken’. We komen door Nederhorst en langs het kasteel. Dan buigen we af een totaal nieuwe richting op. Ergens maak ik me zorgen dat ik niet alleen te veel heb gelopen deze week, maar ook teveel zal fietsen. Ik heb een pauze-moment-verzoek ingediend. We fietsen echt prachtig langs de Vecht. Genieten. Elke keer als ik denk: o, we moeten eigenlijk harder fietsen, zeg ik hardop dat we een tourtocht maken. We willen Ankeveen graag fotograferen. Dan ineens moeten we linksaf. Maar dat kan niet, want er is geen brug! Het is nogal apart. Er blijkt een mini-pontje te zijn. We hebben natuurlijk geen dubbeltje bij ons, maar de mevrouw van het pontje vertelt ons dat we gratis mee mogen. Het is een feestje. Een kers op de toertocht-taart.
Een medereiziger vertelt ons niet alleen dat we in Nigtevecht zijn, maar ook waar de naam Nigtvecht (nijgt-de-vecht) vandaan komt en waar het Amsterdam-Rijnkanaal loopt. Het is te toertochterig voor woorden! Als de mensen bij het pont ook nog eens omvallen van het feit dat wij “helemaal” uit Almere komen, is het feestje compleet. We rijden door een stukje Weesp naar het Amsterdam-Rijnkanaal en daar gaan we langs. Onder de spoorbrug, de A9 en de A1 door. Dat hadden we ook altijd al eens willen doen! En dan langs de Maxis: nog zo eentje uit “altijd al eens willen doen”. Ik tel het pontje als pauze, maar ik heb echt trek intussen. Ik heb een gel gehad, maar de twee boterhammen van het ontbijt zijn verwerkt. We fietsen Muiden door en dan wennen we al aardig aan wind-mee. We vinden net het fietspad langs de stranden van Muiderberg. Dan is het terrein weer bekend en gaan we richting huis. Raar idee, nog iets van 25 kilometer te gaan en dat noem je dan ‘bijna thuis’. Maar ja, wind mee, met gemak boven de 30 rijden (TOERtocht) en een bekend uitzicht. Ik besluit het lopen achterwege te laten. Ondanks het lage tempo, vind ik dit wel goed zo. En ik heb trek. Ik klets met Manuel (tourtocht) en tel af naar 75 kilometer. Ik rij nog een luid piepende muis omver naast de Oostvaardersplassen en dan naar huis. 76 kilometer. Leuk tochtje! Ik eet in plaats van loop.
7 september
Voor het ontbijt moest ik nuchter lopen in zone 1. Altijd een verschrikking. Maar vandaag ging Vincent mee! Hij had al gegeten. Er ging weer eens een lange broek aan. Rondje langs de Oostvaardersplassen.
Vincent liep niet lekker. Hij voelde zich stijf. Beentjes die niet wilden. Ik had een hartslag die onder de 130 moest blijven. Dat wil ook niet hard. Ik loop me dan de hele tijd in te houden. Het klinkt gemakkelijker dan het is. Vincent nam de korte route langs de brug omlaag. Kon hij zijn broek opstropen. Ik jogde door. Toen ging het Vincent iets beter, maar hij vond het niet erg dat mijn tempo net onder de 7 minuten bleef steken. Ik wees hem er op hoe mooi het eigenlijk is. We maakten foto’s.
Tijd zat! Bij het Oostvaarderscentrum was het druk met toeristen. Wij liepen over het mooie bospad. De zon en het licht waren erg mooi. Vincent ging foto’s aan het maken.
Omdat we nu onverhard liepen, ging het tempo nog verder omlaag tot over de 7 minuten per kilometer.
Vincent fotografeerde de beelden en waterdruppels en het pad en mij. En toen nam ik een extra ommetje, dan kon meneer-de-fotograaf even zijn eigen gang gaan 😉 Hij was uit het zicht en ik kreeg het moeilijk: hogere hartslag, totaal geen zin meer, trek en ineens pijntjes. Ik kreeg natte voeten en baalde van het zand. Ik was blij toen ik Vincent in de verte weer zag en kon weer dieper ademhalen.
Blijkbaar is samen afzien op lage hartslag toch gemakkelijker! We jogden de brug nog over en ik begon wel zin in een bordje pap te krijgen intussen. Ik maakte 3 kwartier vol en liep nog niet eens 7 kilometer! Maar ik kan ‘m wel afstrepen.
‘s Middags had ik eigenlijk echt geen zin. Het sport-enthousiasme is een beetje op. Na anderhalf jaar veel trainen, is het wel klaar. Vorig jaar een halve, dit jaar een hele triatlon, volgende week nog een halve en dan ben ik even toe aan rust. Ik verheug me op weken met 5 uurtjes sporten!
Speelt ook mee dat weer 4 dagen werken best vermoeiend is. Nog even doorbijten, dat is ook een onderdeel van deze sport geloof ik. Zwemmen dus. Tijdens het kinderuurtje in de baan met drie hele snelle heren. Ik ga gewoon zwemmen, baantje na baantje na baantje. Ik zal voor de heren aan de kant gaan en neem mijn achtje mee. Ik zwem. Baantje na baantje na baantje na baantje. En als ik de mannen laat passeren, kijk ik bij ze af hoe ze de doorhaal doen. Ik tel ademhalingen, slagen, meters. Na 2100m zijn 2 mannen weg en doe ik het achtje aan de kant. Stuk zwaarder! Na 500m zonder, maak ik het uur vol mét achtje. Ik heb een eind gezwommen, maar het voelde niet soepel. Ik besluit de avondhardlooptraining over te slaan. Dat is best lastig voor me, want ik denk dan: ja, maar volgende week moet ik… aan de ene kant weet ik dat het nu niks meer oplevert om wél te gaan, aan de andere kant staat het niet voor niks op het zorgvuldig geplande schema.
8 september
Vroeg op op de zondagmorgen… Om half 9 reden Vincent en ik al naar het centrum met de fietsen in de auto. Het was nog erg stil op de straten! Om 9 uur stapten wij op de fiets en zochten onze weg – per lift – naar de Esplanade. We gaan de parkoersverkenning doen voor de Junior Triatlon. Eerst 18 kilometer fietsen en daarna 4,2 kilometer hardlopen.
We fietsen niet hard, dat doet Vincent donderdag maar! Nu kijken we waar de bochten zitten en vooral de lange rechte stukken waar hij hard door kan rijden. Omdat het fietspad nog niet helemaal af is, rijden we een stukje om via stoplichten. We komen langs het kasteel aan de ene kant, over de brug in Almere Haven en dan langs het kasteel aan de andere kant. Dan op de kruising naar rechts richting de dijk. We komen niet op de dijk, want al eerder slaan we af. Het is goed voor Vincent dat hij een beetje weet waar hij blijft. Rotonde over en dan richting de Kemphaan. Stukje bij beetje leert Vincent de wegen rond Almere ook al herkennen! We houden het midden van de fietspaden aan en bij de Kemphaan het midden van de weg. De cross Triathlon zal straks beginnen. We komen bij het kruispunt met alle bruggen en gaan weer terug richting het Kasteel. Op de kruising waar we eerst naar rechts gingen, gaan we nu weer rechts, terug richting Almere. Het is een heel stuk drukker geworden rond het Weerwater met fietsers en sporters. we rijden de parkeergarage in en leggen de fietsen in de auto. Een snelle wissel is dit niet! Dan gaan we nog hardlopen. We gaan weer met de lift. En dan nog een keer terug, want mijn telefoon ligt nog in de auto. Het stukje lopen is een heen en weertje langs het Weerwater. Ik heb best de sokken in. Vincent is weer mokkig, want hij eet en drinkt erg weinig onderweg. Ik moet het dan ontgelden met mijn ‘klotsende’ waterflesje en piepend horloge. Ik hou het tempo gewoon hoog. Voor mij dan, hoewel Vincent mokt dat hij dan in gaat storten. We komen nu veel mensen tegen. Ik val erg op in mijn rode trisuitje! We komen langs de oefenende brandweermannen en we zien mensen die we ook al op de fiets hebben gezien. Dan keren we om. Ik ga Vincent uitleggen wat de voordelen zijn van heen en weer: je hoeft niet achterom te kijken om te zien waar je concurrenten liggen in het veld. Dat bespreken we. Het tempo gaat niet omlaag.
Het tempo ligt boven de 11 kilometer per uur. Als we de witte brug over gaan, stelt Vincent zich voor hoe het is als hij bijna gaat finishen. Als we de Esplanade in zicht krijgen, zeg ik hem nog harder te lopen tot het punt waar we begonnen zijn. En dan kan er nog een tandje bij! We spreken de mensen die voor ons aan het opbouwen zijn, voor de triatlon. Helden!
Nog 1 week doorsporten. En dan…. Nog 1 keer knallen!
Ik heb nu al meer gesport dan vorig jaar in het hele jaar. Meer dan ooit tevoren in een jaar. Ik ben sneller met minder activiteiten. Ergo: meer gefietst dan ooit!
