11 juli. Als we wakker worden….. regent het! Ik wil hier gewoon weg, ik ben Drenthe en het Nederlandse weer spuugzat. We pakken alles in en rijden naar Almere terug. En daar is het droog. En zelfs een beetje zonnig! We pakken alle spullen weer uit en de wasmachine draait al snel weer. We zijn op tijd voor alle pakketjes, en Vincent krijgt ook een prachtpakket van Trispiration met een fietsjasje en zwembroek! Ik heb ook een mooi fietsjasje. En dan? Dan kunnen we hier zwemmen! Gewoon buiten, want Vincent zijn nieuwe wetsuit is ook binnen. Jammer dat we er nu voor moeten rijden.
Als we bij het water zijn, voelt het kouder aan dan ik dacht, dus ik ga ook in wetsuit. Er zijn best wat golfjes eigenlijk. We gaan naar de boei zwemmen. De verre boei. Er zijn maar weinig badgasten. Het duurt weer even voor Vincent er met zijn nieuwe wetsuit doorheen is. De golven vallen mee als je eenmaal gaat. Voor Vincent valt het niet mee om te blijven zwemmen. Die moet steeds op me wachten. Ik gebruik redelijk mijn benen, maar door de golven en het steeds stoppen is een ritme lastig te vinden. We halen de boei! En daarna zwemmen met golven mee terug. Maar dat is nog veel lastiger! Het valt me echt erg tegen! De golven komen een beetje van schuin en ik raak er wankeler van, dan van toen we tegen de golven in zwommen! Het zou makkelijker moeten gaan, maar zo voel ik dat absoluut niet. Ook nu halen we het strandje weer. Dan hebben we tussen de 900-1700m gezwommen.
‘s Avonds gaan we op zoek naar een geocache bij de Oostvaardersdijk. Op de racefietsen. Rob blijft thuis. Het kan niet moeilijk zijn om de cache op de gemeentegrens te pakken te krijgen, maar de realiteit is anders…..
We zoeken op de dijk en de golven zijn hoog. Met fietsschoentjes klautert dat wat ongemakkelijk. Na 15-20 minuten geven we het op en fietsen we weer naar huis.
Allebei in onze nieuwe fietsjasjes van Trispiration!
12 juli. Tijd om toch nog te gaan hardlopen deze week! Het is mooi weer en ik wil wel 15 of meer kilometers lopen. Mooi weer, mooi weer…. Het is gewoon warm en heet! Net nu we weer thuis zijn natuurlijk, maar goed. Ik krijg Vincent zo ver dat hij meegaat op de stadsfiets. Dan kan ik door het bos. Het plan is om naar de dijk te lopen, en dan terug door het Kotterbos. Misschien worden het wel 21 kilometer… We kletsen nog even met de buurman en dan gaan we. Eerst door het bos. Ik heb het al snel bloedheet.
In het bos valt het nog mee, daar is van tijd tot tijd schaduw. Ik tel de kilometers af tot ik mag drinken en eten. Vincent vertelt me over Pokemons en fietst er rustig naast of bij. Na 4 kilometer stop ik voor een gelletje.
Hoewel ik hoop dat het nog mee zal vallen, weet ik al dat ik geen halve marathon zal lopen. Straks loop ik onafgebroken in de zon en ik heb het nu eigenlijk al wel heel erg veel te warm. En weer door hobbelen. Ik besluit niet over de dijk te gaan, maar gewoon over het fietspad langs de Oostvaardersplassen terug te lopen. Aan de ene kant is het superfijn dat Vincent erbij fietst, want ik hoeft zelfs niet eens mijn telefoon te dragen! Aan de andere kant voel ik me bezwaard en een beetje alsof ik voor hem moet blijven lopen.
In de felle zon langs het Oostvaarderscentrum kom ik tot de conclusie dat het prima is als ik minder lang loop, omdat het gewoon ontzettend zwaar aanvoelt. Laat het Kotterbos maar zitten, echt schaduw is daar ook niet! Dus ik buffel door en ik krijg nog een gel en wat sportdrank van Vincent. We gaan over de Evenaar terug naar huis. Het gaat niet erg snel (meer). En dan na 9,8 kilometer voel ik me íntens moe opeens, ik weet even niet meer precies hoe ik de ene voet voor de andere zet, ik word misselijk en ik krijg kippenvel. Ik voel me even helemaal niet goed en ik ga nog wel naar beneden de brug af! Vincent fietst voor me en ik moet stoppen. Ik zwalk zelfs een beetje en ik voel me even niet goed. Ik maak de tien kilometer vol en zet het horloge uit. Ik sta even stil, maar overal is zon en hitte. Ik wandel door. Ik moet ook naar de toilet, wat niet meehelpt. Na een stukje lopen kom ik weer bij en dan jog ik heel langzaam naar huis.
Ik zet mijn horloge voor die laatste kilometer in 7:45 nog wel aan! Thuis ga ik naar de WC, ga ik aan het drinken en trekt het wel weer bij. Dit is niet goed. Het is een combinatie van te weinig drinken, te veel zon, te veel willen en vooral teveel extra gewicht aan Anke.
We gaan ‘s avonds nog wel wandelen om geocaches te zoeken in het Kotterbos. Mijn benen zijn iets minder snel dan normaal, maar ik ga wel gewoon weer mee. Overigens zijn van d 4 caches er maar 2 bereikbaar, omdat er zoveel mensen in het bos zijn op deze avond.
13 juli. Een vakantiedag. Gewoon thuis. Weer zo’n zonnige dag. Vincent is vandaag aan de beurt om te hardlopen. Hij moet 6 keer een kilometer op tempo. Dan kan ik mee op de fiets! Staan we weer gelijk… Ik ga op de racefiets, dus hij kan niet door het bos. Hij loopt ook richting de dijk. Ook voor Vincent is het warm. Ik kwebbel wat terwijl hij inloopt.
Dat rustig fietsen is saaier en moeilijk dan je zou denken! Hij gaat een kilometer versnellen, maar de allerhoogste snelheid zit er niet in. Hij wandelt met liefde in zijn pauze en dan krijgt hij te drinken van me. Hij besluit het eigenlijk maar 4 keer te doen in plaats van 6 keer. Ik laat hem in plaats van over de dijk over de verbindingsweg lopen. Daar is nog een beetje meer schaduw. Het gaat niet veel sneller, zoals ik van ‘m gewend ben.
Aangezien mijn slechte ervaringen gisteren, snap ik het wel en ga ik ook niet lopen pushen. Dan ga ik hem vermaken met het vertellen van moderne sprookjes. Het is niet voor herhaling vatbaar, maar Roodkapje had een rode sluier en de overvaller van oma hulde zich in oma’s djebella. Vincent kon niet meer hardlopen, zo hard moest hij lachen! Ach, het hield hem gaande… De wandelpauzes sloegen we in elk geval niet over!
We gaan nog langs de Plus. Ik haal brood en heb eindelijk door waar de bars op mijn fiets voor zijn! Het laatste stukje fiets ik even alleen, dan kan Vincent heel kalm uitwandelen.
We wandelen nog langs de laatste 2 caches in de warmte en dan snel eten, want om kwart voor 7 hebben Vincent en ik afgesproken dat we mee mogen zwemmen met mensen in de Vecht! Dat wilde ik nou altijd al, eens in een echte rivier zwemmen. Vincent vindt het wat spannend, maar ik vind het vooral spannend om er via de slingerwegen naar toe te rijden. Het is een groepje zwemmers uit Weesp. 1 Daarvan ken ik via Trispiration. En zo staan we aan de rand van de Vecht bij Weesp.
We zien wel hoe hard of hoe ver we zullen gaan! Ik geniet enorm van het beperkte uitzicht op de molens en de huizen. Geen weidsheid en ook geen golven! Geen geploeter, gewoon lekker zwemmen en echt het gevoel hebben in de vrije natuur te zijn. Zwemmen gaat niet vanzelf, maar op deze manier is dat niet zo erg. Op het 750-meter punt wacht een groepje op elkaar. Vincent gaat weer terug, maar ik wil nog wel verder. Er gaat nog iemand terug en ik ga verder door. Langs het ponton, aan de kant. Er zijn ook hele snellen. En dan weer terug. Dan zie ik vooral riet, maar er zijn ook suppers aan de andere kant die ik in de gaten hou. Het gaat lekker! Wat gaaf dat ik dit nu zomaar kan zeg. Na 1500m ga ik mijn benen gebruiken en dat is ook super, alleen moet ik nu wel goed uitkijken voor nog meer suppers en dat vertraagt. Na 2000m op mijn horloge vertraag ik lekker om nog eenmaal te kijken naar de haven, de brug in de verte, Weesp en de ondergaande zon. Ik heb echt lekker gezwommen!
Er blijkt een snelle weg terug te zijn.
14 juli. Ik durf even niet meer zo goed te gaan hardlopen, na de slechte ervaring van zondag. En de weegschaal heeft me ook de waarheid vertelt. Maar een suf dagje niksdoen – wat?- een VAKANTIEdagje niks doen, maakt mijn verslaafde sporthart onrustig, dus in de avond ga ik toch echt nog een stukje rennen. Dan is het wat koeler. En morgen gaat het weer regenen. Muziekje mee en hobbelen maar! Eerst sta ik met de buurman te kletsen die zijn rondje net afrondt. 700m later kom ik MW tegen en ook daar sta ik mee te kletsen. Ik ben al een half uur weg en nog geen kilometer opgeschoten, maar… ik voel me wel een stuk opgewekter! En dat helpt. Ik loop lekker. Het kost niet zoveel moeite. En het is mooi, ook al kan ik dit uitzicht ook met mijn ogen dicht voor me halen.
Ik vind het wel fijn dat het wat later is en wat rustiger aan alle kanten. Ik loop gewoon de stukjes onverhard. En ik geniet ervan dat het een keer weer lukt om te lopen en de kilometertijden onder de 6 minuten te houden. Ik maak een rondje over de berg.
Ook dat is bekend, maar het is toch wel eens goed om er bij stil te staan dat dit zo dichtbij ligt voor ons! Uiteindelijk loop ik lekker 7,5 kilometer.
15 juli. Schildpad op de Fiets. Zo heet de geocache. De fietsroute start bij het Oostvaarderscentrum en is ongeveer 25 kilometer lang. Voor ons een mooie kans als de regen weggetrokken is! Vincent en ik gaan op pad. Onderweg moeten we een twaalftal punten langs, waar we cijfertjes moeten ophalen. Het is apart om een door iemand anders voorgekauwd rondje te fietsen, dat je eigenlijk ook allemaal al wel kent. Ik vind het vervelend. Stoppen, zoeken, stilstaan, opschrijven.
Dingen die er dan niet zijn of die discussie opleveren… Laat mij maar doorfietsen. Maar goed, we gaan netjes alle knooppunten af en slingeren om ons huis heen. We komen nog langs de cache aan de gemeentegrens op de dijk en daar wil ik nog wel even kijken. Zonder fietsschoentjes aan, zodat ik over de rotsen kan klimmen.
Deze keer geen golven en al snel spot Vincent de ingenieuze cache die we eerder niet hadden kunnen vinden. Dan maken we het fietsrondje af. Vanavond gaan we met zijn viertjes de cache zelf zoeken in een avondwandeling. We speuren ons rot, verbeteren nog een aanwijzing en zoeken tot we een ons wegen, maar de cache vinden we niet. Wel vinden we een andere cache. En maken we een fijne wandeling!
16 juli. Zul je zien, op deze dag weer somber en regen! Net nu ik met Joyce een hoogtemeters-trail ga lopen. Bij Rhenen. We gaan pas in de middag. Het is een stukkie rijden en we gaan pas na de lunch. Rond 2 uur staan we in het bos. Om 10 over 2 ga ik nog ergens de bosjes in en om kwart over 2 bestijgen we een trap die voor mijn gevoel wel duizend treden heeft!
Het uitzicht is prachtig! Het voelt echter wel alsof het toch weer 30 graden is! En het voelt zwaar. Maar ik ga gewoon maar lekker door. We hebben een route van Strava die iemand anders eerder liep. Wat zij fout liepen, moeten wij nu ook doen 🙂 Het slingert door het bos. Geen idee waar we blijven. Overal liggen plassen en ik ga er toch maar dwars doorheen. Natte schoenen krijg ik toch wel. Het gaat op en neer met het landschap.
We kletsen wat, we lopen door en heel soms drink ik wat. Ik heb anderhalve liter mee en die moet eigenlijk wel op. Er zit weinig tempo in. Niet dat het me boeit, maar ik voel gewoon dat er minstens 3 kilo teveel in de weg zitten. Het is wel ongelooflijk mooi. Nog net geen Ardennen, maar daar zijn dan ook nog eens veel meer hoogtemeters. En dit is al aardig wennen voor de meisjes van de polder 🙂
Alles is wat zompig. Maar liever dan zoNNig, wat mij betreft! Van tijd tot tijd wandelen we gewoon. Ik weet net zo goed als Joyce dat een halve marathon er vanmiddag niet inzit. We komen op plekken waar we al zijn geweest of vlak langs zijn gelopen. Het blijft een beetje in het ongewisse. We komen bij een prachtig vennetje.
We stoppen en genieten onderweg gewoon. Wij nemen de tijd. Dit is geen wedstrijd om zo snel mogelijk te lopen, maar een avontuur! Diep in mijn hart vind ik het totaal niet erg dat Joyce niet zo’n snelle loopster is. Ik zou wel willen dat het gemakkelijker was voor mij. En dat ik de route meer onder controle had. Nu wist ik alleen hoeveel kilometers het nog waren.
Er vloog een Apache helicopter over. En later straaljagers. Verder was het erg stil in het bos. Soms een plukje wandelaars, maar voordeel van dit sombere weer is dat de fietsers en dagjesmensen ontbreken! We staken wel een paar keer een grotere weg over, maar of dat dezelfde is dan? Zoveel mogelijk probeerden we de paden omlaag hard te lopen, dan konden we omhoog iets rustiger aan doen. Ik werd het een beetje zat. Gewoon moe-achtig en verveeld. En dan moet ik er dus niet aan dénken dat we in de Ardennen nog zwaarder en veel langer moeten! En dat het dan misschien wel heel zonnig is. Nog 1 keer omhoog en toen was ik het wel zat en ging ik lekker wandelen. We stonden weer boven bij de trap, maar nu ging het omlaag de andere kant langs. Daar lag nog een prachtig meertje!
Ik begon er net weer een beetje bovenop te komen, maar toen waren we er plotseling! Het waren 16 kilometer geworden en het gemiddelde tempo lag laag. De anderhalve liter was nog absoluut niet op, net de helft pas. Oei, niet zo best…. Ik had alles nat, vooral mijn voeten. Maar ik was ook tevreden. Want we hebben het toch maar wel weer gedaan!
17 juli. Ik heb hoofdpijn van het te grote vochtverlies. Spierpijn of gevoelige kuiten, blaren op voeten van het vocht, ernstige schuurplekken van het ondergoed: dat zou logischer zijn geweest, maar daar heb ik totaal geen last van! De lattenbodems die al 3 dagen vertraging hebben opgelopen komen vanmiddag, dus op deze droge, windstille ochtend kunnen Manuel, Vincent en ik prima gaan fietsen! Over de Grote Trap en dan langs de Groene Kathedraal. Mijn benen vinden het iets minder, maar die kunnen gelukkig niet praten. En het tempo zal me wat!
We hebben ook veel smalle paden en langs de vaart, waar ik nog nooit geweest ben. Dat vind ik erg fijn. Vincent fietst dan voorop. Het nadeel van met zijn drietjes fietsen is, dat er geen drie mensen naast elkaar kunnen fietsen. Dus kletsen we om de beurt met Manuel. We fietsen langs de Groene Kathedraal en dan langs de Vaart weer terug. Het is opmerkelijk dat Vincent tegenliggers, obstakels en overzicht net iets later ziet dan wij. Ik vraag me af of dat komt door onervarenheid of omdat hij nog net te jong is om hard te gaan autorijden in het verkeer.
We fietsen ongeveer 12 kilometer per persoon.
‘s Avonds gaan Vincent en ik weer met de meiden (en heer) meezwemmen in Amsterdam. Het is haasten, totdat blijkt dat we naar een ander (dichterbij gelegen) adres moeten. Parkeren blijft een puntje.
En dan snel wetsuit aan en in het koude water springen. Ik vind het behoorlijk kil, zeker omdat er net een hele groep is ingesprongen met alleen een zwembroek aan! We gaan naar de groene boei zwemmen. Ik ga lekker. Heel lekker. Het gaat een beetje vanzelf. Lekker gemakkelijk. Ik haal meiden in en bij de boei zwem ik er omheen en weer terug. We gaan naar de volgende rode boei. Vincent zwemt langs me, maar ik merk het niet, want ik kijk alleen naar rechts. Dan wachten we tot ongeveer een groot deel van de groep er weer is. Ik wil zwemmen-zwemmen-zwemmen. Laat dat wachten en kletsen maar achterwege. Ik zwem terug via de groene boei, naar de rode boei en naar de andere groene boei. Ik moet niet in de hele groep. En dan zoek ik een rode boei uit in de hele verte, bij de brug. Daar moet ik heen! Dat is lastiger navigeren. Beetje uitdaging mag wel.
Een groep zwemt terug en ik maak een ruimer ommetje. Vincent keert terug, terwijl de rest voor me zwemt onder de brug door. Vincent en ik wisselen van boei. Vincents boei is lichter, maar daar zit ook geen telefoon in. Ik moet nog naar mijn rode boei-doel en ga dan ook onder de brug door. Ik wil naar het hoekje van de steiger. De rest is klaar met discussiëren en zwemt weer terug. Ik ga nu nog naar een groene boei aan deze kant van de brug.
Ik permiteer me een moment om te genieten van het uitzicht over het IJ en Amsterdam. Het water is spiegeltjevlak. Dan weer naar de rode boei. Iedereen is het water al uit en ik heb nog geen zin om eruit te gaan. Ik maak nog een ommetje naar een klein drijvend stootkussentje. Dat is nog een navigatieuitdaging. Dan ga ik er ook maar uit.
Ik heb niet eens 2 kilometer gezwommen, terwijl dat makkelijk had gelukt. Maar goed, niet iedereen hoeft op mij te wachten. Ik doe gauw kleren aan die al even snel ook nat zijn en dan de drukte van Amsterdam graag zo snel mogelijk weer uit. Het zwemt lekker, maar het is er zo vol met zeker 20 andere zwemmers op de steiger en bootjes en dat vlak bij een terras vol mensen en een brug vol fietsers. Overal om je heen huizen en verkeer…. Vanavond was het heerlijk, maar de kale open wateren van Almere zijn minder gemakkelijk te temmen!
18 juli. Het is ineens weer warm buiten, dus we stellen het hardlopen uit. Vincent moet voor de TVA-competitie deze week 2,5 kilometer lopen. Het was even zoeken naar een stuk weg waar het rustig is en waar je zonder moeite 2,5 kilometer rechtuit kan lopen. De Kotterbosweg werd het.
En ik ga mee op de MTB van Rob. Als Vincent klaar is met lopen, zal ik dan terugrennen, dan kan hij fietsen. Vandaar de MTB van Rob: die is verstelbaar. Eerst 3 kilometer inlopen. Hij doet oefeningen, knieheffen en versnellen. Het is best warm – zegt ie. Op de Kotterbosweg zetten we de metingen aan (al lukt dat niet bij mij) en loopt meneer er vandoor met 14/15 kilometer per uur. Het ziet eruit alsof dat voor iedereen haalbaar is, maar ik weet heel zeker dat dat niet zo is!
Hij heeft ook even last van steek, maar ik klets dat hij door moet lopen en dat hij vooruit moet kijken en dat het maar eventjes afzien is. Met een gemiddelde van 4:17 per kilometer is Vincent na 10,5 minuut klaar. Hij is erg moe. Even dan. Daarna doet hij mijn helm op, zetten we het zadel lager en weet ik dat ik dik 5 kilometer moet teruglopen. In mijn eigen tempo.
Deze keer krijg ik van Vincent een modern sprookje wat hij vertelt. Mijn eerste kilometer gaat precies in 6 minuten. Ik kan beamen dat het best warm is! Vincent is alweer aardig op adem gekomen. Ik loop de tweede kilometer sneller en we gaan de 5 minuten in. Vincent fietst soms voor me uit. Dat ik zo snel liep, is lang geleden. Ik besluit het door te zetten en de derde kilometer ook harder te lopen. Er is nu weinig meer te kletsen voor mij, maar ik kan Vincent nog wel even vooruit sturen. Voor een foto en dat hij even kan afkoelen in de fietswind.
Ik verwacht Vincent bij de berg, maar hij staat al eerder op me te wachten. Ik doe mijn best om kilometer 3 harder te lopen, met de wetenschap dat kilometer 4 en 5 dan nog sneller zullen moeten.
Het voelt goed me weer eens een keer vreselijk in te spannen. Met al mijn extra kilo’s en mijn dikke billen. De brug op valt me tegen en ik moet echt pushen. Kilometer 3 en 4 zie ik allebei voorbij komen in 5:24. Ik ben nu behoorlijk buiten adem en het moeilijk aan. Vincent pusht me nog en hoewel alles in mij schreeuwt dat ik mag stoppen en dat mijn lijf het niet lukt, zit in mijn hoofd dat ik de fietser nog in moet halen. Ik doe mijn stinkende best en kilometer 5 gaat ook in 5:24! Achteraf zullen kilometer 3 en kilometer afgerond worden op 5:25. Ik ben ook even erg moe. De Laan der VOC doe ik nog in intervallen van 2 lantaarnpalen hard en 1 lantaarnpaal rustig. Het voelt goed dat ik weer eens een keer hard heb gelopen en 5 kilometer in 28 minuten heb gerend.
19 juli. Ik ga fietsen met MBB. Zo leuk, dat ik eindelijk een keer met een “klein” idool van me, die een ontzettend lieve en gewone meid blijkt te zijn! We kunnen samen heerlijk roddelen. Ik ben wat vroeg en doe een rondje extra. Wat wonderlijk is voor me, is dat ik niet meer dan een vaag idee van een route heb. We rijden de polder door. Lange rechte wegen, breed en we kunnen prima naast elkaar kletsen. Zeker als we wind mee hebben! Ik trek me maar niks aan van het tempo, al die andere mensen mogen 30 rijden in hun trainingsrondje: wij gaan gewoon hoe het gaat. In het begin vond ik het koel, maar boven op de Hoge Vaart bij Zeewolde heb ik het warm en kan het jasje van MBB uit.
We komen nu op fietspaden die ik nog niet ken(de) en rijden door het bos naar het Horsterwold. Daar gaan we naar links in plaats van richting de Flehiteweg. Leek mij een keer leuk! Ik raak de richting wel een beetje kwijt. We gaan de bordjes naar Almere volgen en komen langs Zeewolde. Pas als we de Hoge Vaart weer overgaan, ben ik weer op koers en weet ik waar ik ben. We fietsen terug richting de Grote Trap. Ik zie de tijd voor me, dus ik heb niet zo’n goed idee hoe hard (of zacht) we rijden. Het is heerlijk om samen te kletsen! We roddelen wat af, wij tweetjes 🙂 Over de Grote Trap komen we helemaal op de Ibisweg. Het gaat mij prima af en ik ben verbaasd dat ik alweer de 50 kilometer ga halen! We blijken 24 kilometer per uur te rijden. Ik vind het prima.
We kletsen nog even bij het Paradijsvogelpad en dan maak ik op weg naar huis de zestig fietskilometers in 2,5 uur vol. Al met al toch nog een lekker sportweekje, waarin ik veel leuke dingen heb gedaan!