Deze weken maar weinig foto’s. Het was een onrustige week, omdat allebei mijn ouders ziek zijn en ik ze niet kan helpen en alleen maar met ze mee kan hopen dat ze opknappen. Dat geeft veel onrust. En wat kan ik dan? Heel goed sporten!
Dinsdag 20 oktober. Dat ik vast niet mee ga lunchrunnen, omdat ik al 2 dagen heb gelopen, zo verwacht Manuel. Nou, dat heeft hij mis! Ik weet niet of ik kan zwemmen vanavond, want ik ben niet ingedeeld, dus ik heb wel wat sporttijd over. Als het maar niet zo hard hoeft! Dat hoeft niet, want we kunnen nog heel goed kletsen. We gaan door het bos en ik ben verbaasd dat ik nog steeds moeiteloos kan hardlopen! Ik heb nog niet gegeten. En ik heb ook nog best veel vergaderingen op het werk. Uiteindelijk gaan we 10 kilometer per uur over de ruim 8 kilometer.
En dan vraagt Vincent: mama, ga je mee fietsen? En ik zeg maar weer ja! Meteen na het werk dan maar. Gewoon kalm aan op de ATB. Net voordat we vertrekken, komt er een zwemplekje voor me vrij! Hm, was het vanmorgen nog een lege sportdag, nu is dat volledig omgeslagen! Maar eerst even fietsen, dan maar iets minder lang. Als we de ATB’s willen pakken, blijkt de band lek. Dus de racefietsen van stal. Ik heb me vergist. Het wordt sneller donker dan ik dacht. We kletsen lekker bij en hoeven niet hard te fietsen. Vincent doet de route en die is origineel. We eindigen bij de snackbar, waar de monden openvallen over onze schamele tien kilometertjes. En weer geen foto!
Na de patat door naar het zwembad. Ik mag in baan 1 en er zijn maar 3 mensen. Heel lekker! Ik zwem achter H, lekker gemakkelijk! Hij houdt de afstanden bij. Gelukkig maar, want dat vind ik na een lange vergaderdag best lastig! Ik zwem lekker, vind deze trainer ook fijn. En dan maak ik 1 foto:
Donderdag 22 oktober. Nog steeds veel onrust en drukte. Ik hou me aan het eet-window van 12:00 tot 20:00 uur, maar in die tijd kan ik best veel ‘rommel’ naar binnen werken… De rusthartslag is ook wat hoger dan normaal. Logisch door alle stress en het vele werk. Vandaag gaat Joyce mee fietsen. Kan ze me even aanhoren. Wij hebben nooit haast samen! Andere vriendinnen gaan uithuilen met thee en koekjes, wij trappen rond. Helaas hadden we niet gekeken naar de windrichting en dat viel op de dijk natuurlijk wat tegen! Ik wilde wel eens een keer bij de Noorderplassen de stad terug in. Nieuwe route voor me, al weet ik wel waar ik blijf. Uiteindelijk een leuk rondje gefietst. Bijna 30 kilometer.
Vrijdag 23 oktober. Het is lekker weer en eigenlijk moet ik voor de challenges van dit weekend 15 kilometer heel hard fietsen én ik moet voor de Ironman uitdaging 20 kilometer fietsen, maar dat gaat mij om het doen. Ik hou niet van jagen op de fiets. Dus ik vraag of Manuel me wil hazen. Ik zie er steeds meer en meer tegenop. Uiteindelijk vraag ik of Manuel gewoon meegaat, geen snelheid, gewoon fietsen. We gaan het rondje Oostvaardersplassen doen. Bijkletsen en veel opzij gaan voor alle dagjesfietsers. Dan moeten we afstappen en naast het fietspad lopen! Ze leggen nieuw beton.
Na 23 kilometer in meer dan een uur heb ik de ene challenge gehaald. Voor de andere moet ik nog 15 kilometer fietsen. Maar nu hebben we wind tegen! Ik wil snel, dus ik moet later de snelle stukken eruit gaan vissen. Dat is een taakje voor Rob! Ik fiets tegen wil en dank het hele rondje van 38 kilometer in totaal, maar met alle challenges is het wat ingewikkeld. Ik stel het lopen van de 2 kilometer uit.
Zaterdag 24 oktober. Er is ook weer zo’n leuke Running Day, waarbij je met oortjes op een run doet en in je oortjes publiek hoort. Dat vond ik leuk. En ik ‘moet’ 4 kilometer lopen voor de Trispiration Challenge. Laat ik een 5 kilometer loop combineren met die 4 kilometer als Vincent aan het zwemmen is. Dan kan ik daarna uitzwemmen. Had ik al gezegd dat ik onrustig ben en dus extra veel sport deze week 😉 Ik ga vanaf het zwembad lopen, even inlopen en om 4 uur klinkt het startschot. Het Beatrixpark in Almere is mijn werkelijke battleground, Eindhoven is de virtuele achtergrond. In de eerste kilometer moet ik inhouden voor een hondje wat oversteekt. Niet erg, hoort erbij! De eerste kilometer gaat in 5:19. Netjes. Het zijn er maar 5. Ik heb het warm en span me flink in. Onderweg word ik aangemoedigd – virtueel. Brengt toch een glimlach voort! Kilometer 2 en 3 gaan nog harder in 5:06 en 5:14. Na de vierde kilometer zit ik op 20 minuten en 48 seconden. Dat is voor mij echt oke! De laatste kilometer is wat emotioneel, de vorige keer dat ik écht op Stratumseind liep was met de marathon en ik zie dat nog beter voor me dan het huidige park. Daar zit meer vermoeidheid achter! Ik loop de vijfde kilometer harder dan de eerste en eindig in 26:03. Heel tevreden! Maar iemand van 25 is nog veel sneller, dus deze challenge zal ik ook wel weer niet winnen. In deze wave ben ik tweede! (van de drie haha) Er zijn in totaal 143 deelnemers en ik ben 28ste. Van alle deelnemende vrouwen ben ik vierde.
Intussen zijn de snoepbuien, de verhoogde rusthartslag en de ons extra verklaard. Die maken het zwemmen niet gemakkelijker, maar ik sta nu ingedeeld! Dus ik meld me om 17:00 bij baan 2 in het zwembad. Voor me zwemt MvZ, achter me 3 andere meiden. Een heerlijke training! We doen eerst oefeningen: slepen, bijleggen en helaas ook 50m benen. Daarna doen we ademhalingsoefeningen. Ik zwem vandaag met pullboui. Dat moet van mijn beentjes! Dan gaan we 300, 2×150, 3×100 en 4×75 zwemmen met telkens de tweede baan snel. Erg lekker! Ik zwem het hele uur mee, achter MvZ. Deze training ga ik vaker doen!
Zondag 25 oktober.
Er staat nog een hoop op het programma: het hoofdpunt is Frans leren. Omdat ik daar vroeger op de middelbare school al weinig talent voor had, mag ik dat samen met Vincent waarschijnlijk een keer overdoen. Woordjes overhoren dus. Hij kent het nog zo slecht dat we de trilloop maar even overslaan. Daar is geen tijd voor. Maar ik wil nog wel de 2 kilometer lopen, voor zowel de Ironman VR 29 als voor Trispiration. Ik moet snel zijn! En ik ga ‘valsspelen’. Dat is wat velen voor mij doen: als je stopt, stop je je horloge en stopt de tijd. De ene PR na de andere kunnen zo zonder wedstrijd gelopen worden. En vandaag ga ik er 1 neerzetten! Ik ga 2 kilometer hardlopen met Vincent voor me uit en een tempo van 4:50 – 5:10. Na de eerste kilometer ga ik rusten. Ik loop zo hard als ik kan. Alles in mijn lijf vindt dat het te hard gaat: mijn benen doen pijn, mijn ademhaling maakt het geluid van een stoomlocomotief, mijn rug doet zeer: alles vanbinnen schreeuwt: stop-nu. Mijn hoofd moppert tegen Vincent die voor me uit huppelt. En ik probeer te denken: het is maar 1 kilometer, 1 kilometer, één… Ik weet waar die moet liggen. De eerste kilometer is in 4:47 gegaan. Harder kan ik niet. Ik hijg uit en dan moet ik nog een kilometer en daar zit een viaduct tussen. Vincent gaat me voor. Ik ga maar aan het tellen, want dat houdt in elk geval de ademhaling onder controle. Ik heb geen idee hoe hard het gaat. Hou me maar bij, zegt Vincent telkens en ik doe mijn best nog ook! Viaduct af roept Vincent dat ik moet doorzetten. Ik doe heus mijn best, maar wat zal ik blij zijn als dit voorbij is! De tweede kilometer loop ik in een astonishing 4:40! Ik ben er helemaal kapot van en sta op het hekje bij te komen.
Dan rustig de trap op omhoog en nu is het Vincents beurt. Ik ga niet meer hard lopen, maar hij wil de 5 kilometer nog op een toptijd ‘scoren’ met pauzes tussendoor. Dan zal hij op mij wachten. Ik loop gewoon aan 1 stuk door. We beginnen boven aan de berg. Ik loop grappig genoeg nog steeds door. De knul verdwijnt in no-time uit beeld. Zit ik nog steeds op een tempo onder de 6 minuten per kilometer. Dat voelt nu rustig! Vincent wacht me op en roept nog net: ik ga het onder de 20 minuten proberen; voordat hij weer uit beeld verdwijnt. Geen idee waar de 2 kilometer zal zitten en ik word een beetje moe. Toch gaat mijn kilometertijd niet boven de 6 minuten uitkomen. Ik geniet er een beetje van, dat helpt wat. Even gedag zeggen tegen Vincent en weg stuift hij weer!
Dan begint de regen. Vervelend, want nu koelt Vincent af als hij op me moet wachten. Ik zeg hem door te gaan rennen en hij roept: ik haal het! Het regent eigenlijk best flink door en dat maakt het er niet warmer op. Ik stamp gewoon door, alsof ik niet gisteren vijf kilometer hard heb gelopen, heb gezwommen en zojuist nog 2 kilometer op mijn allerhardst heb gerend. Er knaagt toch een onbevredigd gevoel dat het niet eerlijk behaald is… En dat er toch wel iemand sneller is, die jonger is of nog beter getraind. en ik vind dit gewoon niet zo leuk! Zo is het.
Ik loop de 5 kilometer aan 1 stuk door, zonder pauzes, zonder stoppen binnen 29 minuten. Eerlijk gezegd is dat een grotere prestatie als je ziet wat er aan vooraf is gegaan, dan de 2 kilometer in negen en een halve minuut.
En voor de Ironman heb ik de challenge ook gehaald! In deze rustweek die nogal onrustig was en waarin ik flink wat af te reageren had, heb ik dik 9 uur gesport. In nogal diverse tempo’s.
Maandag 26 oktober. Ik heb eigenlijk spierpijn op mijn borst.Verder niks. En de zin is er weer even uit. We willen graag een Tacx kopen, maar die zijn uitverkocht overal. Rob is niet helemaal lekker, pa en ma zijn nog lang niet beter, het werk is wat matigjes en Vincent en ik moeten Duits leren straks. Ik ga toch maar even fietsen. Bij gebrek aan Tacx. En de aanwezigheid van zon. Het is best koel. Muziekje op, lekkere fiets mee en mijn neus achterna. een route zonder doel. Ik wilde op mijn werk gaan kijken waar ze het kantoor verbouwen, maar dat leek me zo ver weg! Uiteindelijk werd het een rondje Almere Buiten. Gewoon maar een beetje trappen.
Eigenlijk heb ik er na een kilometer of 10-15 wel genoeg van, maar dan is er toch altijd een stemmetje in mij die zegt dat het er 20 moeten worden en dat ik een uurtje weg moet zijn… Op de dijk gaat het erg lekker. Ik maak een klein ommetje, maar de 25 kilometer kunnen me gestolen worden! Het heeft me aan een frisse neus geholpen die ‘der gute seite aufsteht vor Deutsch’ 😀
Dinsdag 27 oktober. Manuel daagde me uit of ik mee ging lunchlopen. Ach, waarom ook niet…. Ik heb het druk op mijn werk en kan me niet zo best concentreren. Er lijkt vanalles door elkaar te lopen. Ik doe gewoon rustig aan. Manuel gaat maar een keer extra de berg over! We lopen lekker over het pad, wat grappig rondslingert.
Daarna gaan we door het bos en de modder. Het maakt mij niet zoveel uit vanmiddag. Ik loop gewoon en that’s it. 7 Kilometer in 3 kwartier. En gauw weer verder werken! En dan opeens heeft Rob een Tacx bemachtigd! Hij was er binnen 4 minuten bij en als hij de verkoper binnen 10 minuten aan de lijn heeft, krijgt die al overbiedingen binnen! Tacxen zijn in alle winkels uitverkocht. Morgen kunnen we ‘m gaan halen!
Ik mocht zwemmen. En als dat mag ergens in de week, moet je er gebruik van maken! De dinsdagavond vind ik leuk. Al is het laat en moet je je dan nog van de bank af slepen. Maar ik ga! Ik ga in baan 1. We zijn met z’n vijven: ik zwem vooraan en GN achter me. Twee blijven wat achter hangen, maar dat kan ook prima.
Woensdag 28 oktober. We gaan weer tussen de middag hardlopen, Manuel en ik. Omdat hij filmpjes moet hebben voor de trainersopleiding. Ik ga me houden aan de opdracht van mijn horloge: heel, heel langzaam lopen!
Ik neem de filmpjes voor Manuel op en hou het tempo boven de 7 minuten op een kilometer. Dat is best wel gemakkelijk en ook lekker! Daar word je niet moe of bezweet van.
‘s Avonds halen we de Tacx op. We zetten ‘m op, maar het gaat niet meteen vanzelf. Op de Tacx software moet ik heel erg zwaar trappen. Ik heb een beetje hoofdpijn en voel niet honderd procent, daar kan het ook aan liggen. Niet ziek ofzo, maar moe en wat afwezig. Morgen maar weer proberen en kijken hoe Zwift werkt.
Donderdag 29 oktober. We zetten de bank boven aan de kant en zetten daar de Tacx neer. Dan openen we een Zwift account en daar sluit de Tacx op aan. Dan voel je het als je naar boven moet trappen! Ik ga eerst en daarna gaat Vincent. Het is allemaal even zoeken, maar ik heb er lol in!
Het lijkt best een beetje echt zo met de Apple TV en een groot scherm. Hoe dat precies zit met de snelheid is ons nog niet duidelijk. En waarom de Garmin iets anders ziet dan Zwift moeten we ook nog maar een uitvogelen.
30 oktober.
Weer een stapje verder: de telefoon kan dienen als afstandsbediening voor Zwift en de ventilator heeft een goede plek gevonden. Nu kunnen we naar de Vulkaan fietsen. Eerst mag Vincent.
We komen er achter dat we de cadans meter niet van de Tacx moeten halen, maar van de losse meter, dan klopt de snelheid beter! Je voelt het als je omhoog trapt. Na Vincent ga ik de vulkaar op en om en door.
Nooit gedacht dat ik dit leuk zou vinden! Maar ik fiets 20 kilometertjes weg.
Zaterdag 31 oktober. Eerst zwemmen ‘s middags. Ik heb niet zoveel energie. Maar ik ga, want het mag! In baan 2 moeten we achter A zwemmen. Maar eerst krijgen we 4×50 benen! Vreselijk, maar goed. Daarna armen en we doen ook hele slag en dan ga ik 300m zonder achtje en duidelijk trager, maar dat maakt me niet uit. Dan zwemmen ze achter mij maar wat minder hard! Tussendoor doen we rug- en schoolslag. Om 5 voor 6 moeten we het bad uit, om plaats te maken voor de volgende groep.
‘s Avonds wil ik nog een half uurtje op de Zwift. Ik moet mijn account bevestigen en dan vergeet ik de ventilator aan te zetten. Lijkt mij leuk om even door de sneeuw te fietsen. Ik had er echter geen rekening mee gehouden dat ik dan BERGOP moet. En hoger en hoger en hoger ga. Hellinkjes van 9, 10 en 13 procent! Dat ben ik totaal niet gewend. Ik ploeter door en ik zweet me het apelazarus. Ik ontdek hoe ik foto’s kan maken. En ik trap maar door en door. Steeds hoger! Ergens mag ik toch een keer naar beneden? Ik ga over het half uur heen, maar het zou echt zonde zijn om de afdaling te missen! Ik kom boven en ga dan met 60 kilometer per uur omlaag! Maar goed dat ik niet hoeft te sturen, want dan had ik dat echt niet gedurfd! Ik fiets 25 kilometer en dan doen mijn benen er pijn van. Niet zo handig met een flinke trail morgen op het programma! Helaas bewaart de Zwift alleen de laatste 3 foto’s van de afdaling.
Nog iets om uit te vinden! Maar dit was wel leuk.
Oktober is voorbij. Ik heb de doelen gehaald voor de Apple Watch.
Ik heb 132 kilometer hardgelopen, bijna 300 kilometer gefietst en 12 kilometer gezwommen al met al.