1 november.
Ik sta op met spierpijn. Ik herhaal: spierpijn! In mijn bovenbenen. Voor iemand die na een marathon of triatlon zelden spierpijn heeft, is dit een rare gewaarwording. Maar het is nog erger: die benen zullen mij vandaag toch 17 kilometer door het bos moeten laten hobbelen! Vincent en ik doen mee met een trail van PL met als thema ‘paddenstoelen’. We gaan in groepjes van 4 en Vincent en ik gaan met de langzaamste groep mee. We starten al om 9 uur, maar dan is het bij de Kuil van Drakesteyn al een drukte van belang! We starten met een warming-up met uitvalspassen en enkels draaien. Hoe lang is het geleden dat ik dat heb gedaan!!
Vincent en ik lopen mee met DvA, een man die de route bij zal houden, en met GRMa die heel veel van paddenstoelen weet. Ze is scherp en ontzettend open en vriendelijk; we mogen haar meteen. Ik moet zeggen dat Vincent de gemiddelde leeftijd van dit groepje behoorlijk naar beneden haalt.
In de eerste kilometer lopen we een paar keer een verkeerd pad in, dat is altijd even wennen. Het tempo ligt rond de 7 minuten per kilometer. Mijn benen en ik vinden dat helemaal prima!
Na een paar kilometer staat GRM opeens stil bij een paddenstoel. Ze vertelt ons wanneer je een paddestoel mag plukken, hoe een paddestoel in elkaar zit, waar je aan kan zien met welke paddestoelensoort je te maken hebt (de schubben en de steel), hoe je de steel openbreekt. Dit is haar hobby, maar op de vraag of ze alle paddestoelen in Nederland kent antwoord ze ontkennend. Dat zijn er meer dan 7000 namelijk! Ik kan de namen niet onthouden, maar de overige informatie is allemaal totaal nieuw voor me.
We lopen door Lage Vuursche en dan door het bos en om de modder heen. Het zou regenen vandaag, maar gelukkig hebben ze het daar bij het verkeerde eind! Het is de hele ochtend droog (op 25 miezerdruppels na) en niet te warm of te koud.
We stoppen bij Boleten met een glanzende kap. GRM vertelt ons over het eten van paddestoelen en dat zij graag zelfvoorzienend is en vaak paddestoelen plukt. Er gaat echt een wereld voor me open! Vincent fluistert me ook toe: “ik dacht dat ik ging trailen, maar ik krijg een biologieles erbij kado!” Dat vind ik het jammere van de paddestoelenlessen: dat je steeds weer moet opstarten. Daar houden mijn benen, de spierpijn en ik niet zo van. De andere groepen halen ons in.
We komen bij de Wolfsdreuvik, waar we een sleuteltje moeten scoren. Het blijft een magische plek. Er zijn geen paddestoelen, dus we lopen al snel weer door. Dan komen we bij een pad waar we stil overheen moeten lopen. Ik luister naar vogels. Maar ik vind 1,2 kilometer best veel, maar ik blijf gewoon lopen. Vincent vraagt stilletjes tussendoor: “Komen we nog geen paddestoel tegen ;-)”
Om ons heen loopt een ander meidenclubje. Soms net voor ons, in een hoger tempo, maar ze kunnen ons niet echt inhalen. We komen bij restaurant de Paddenstoel. Een groot deel van deze route heb ik al (3 keer) eerder gelopen. Weinig verrassend voor mij. Ik heb er deze keer iets meer moeite mee dan normaal. Vooral omdat het tempo niet hoog ligt. Maar de berg van Zwift speelt me een beetje parten! We komen bij een perfecte Stinkzwam. GRMa vertelt ook de andere groepen de bijzonderheden van de paddestoel die ook Bospik wordt genoemd en die volgens Vincent stinkt.
We hobbelen weer verder. Ik weet nu dat er het hele jaar door paddestoelen zijn. Maar in de herfst het meest, omdat ze dan het beste te zien zijn.
We lopen langs een Aardster en een ‘Plofpaddestoel’. Ineens zie je overal paddestoelen! Elk soort hout heeft zijn eigen paddestoel-soort. En in elk klimaat zijn paddestoelen verschillend. Het is belangrijk de juiste soorten te determineren, want paddestoelen die op champignons lijken en in Oostenrijk groeien zijn wel giftig!
We hebben er al zo’n 12 kilometer op zitten en ik word moe. De afgelopen weken waren zwaar en ook nu nog ben ik in mijn hoofd niet helemaal rustig. Dat loopt wat minder gemakkelijk. Zeker met een paar protesterende spieren, al voel ik die amper meer. We halen zondagswandelaars bij bosjes in. Vincent komt bij mij lopen. Hij houdt me aan het rennen en hij houdt de moed erin. Hij maakt me zelfs aan het lachen door een wedstrijd boompje-slingeren te introduceren! Mijn tempo gaat omlaag na 15 kilometer en ik hou GRM en DvA niet meer goed bij. Waarschijnlijk hebben zij gisteren niet gezwift op de berg!
Het laatste stukje, als we de parkeerplek al zien liggen, heb ik nog energie om ze bij te halen. Ik heb 2 gelletjesop en die werken op mijn maag. We zijn als laatste groepje binnen en hebben ruim 2 uur over de 16,8 kilometer gedaan. Uch- 16,8 – dus ik ren nog een rondje om het veld tot de beloofde 17 kilometer vol zijn. Dit was de meest leerzame en meest paddestoelrijke trail ooit! De schatkist is al open met een andere sleuteltje, maar het paddestoelenkistje mag Vincent als trofee meenemen!
2 november. Een drukke werkdag die uitloopt. Ik had met een vriendin afgesproken, maar dat wordt een belafspraak. Ik besluit een stukje te gaan fietsen voordat en wanneer ze belt. Vandaag zoek ik een vlakke route uit! Het is ‘maar’ 20 kilometer en aan het einde kom ik toch wat heuveltjes tegen. Ik ga stayeren achter ene ‘Paul’, die er best leuk uitziet als ik hem opzoek, dus ik fiets er graag nog even achteraan 😉
Als JH belt, ben ik al bijna rond, maar ik fiets lekker nog even door. Kan zij eerst vertellen. Ik heb een koptelefoontje op en ze heeft geen enkele last van de Tacx. Ik fiets door de tunnels en trap rustig verder. Intussen ken ik de weg een beetje in Watopia, wat voor mij altijd een geruststelling is! Ik kan zelf ook prima kletsen. In Watopia wordt het ook donker en als JH het heeft over de maan, rij ik door een neon-verlicht dorpje.
Ik blijf vlak rijden en sla deze keer de heuveltjes over. Ik keer om en na 50 kilometer stop ik met fietsen. We bellen nog iets langer door. Dat was een vrolijke combinatie: fietsen en bijkletsen!
3 november. We mogen nog zwemmen. Nog 1 keer. Of toch niet? Als ik mijn spullen pak, komt er mail dat het zwemmen met onmiddellijke ingang wordt gestaakt. Maar daar trap ik niet in! Ik ga! Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat ik bij de TVA zwem. Ze zeggen dat de zwembaden (met ingang van morgen) voor 2 weken dicht gaan, maar ik denk dat het langer gaat duren. Ik rij naar het zwembad en samen met zo’n 24 anderen sta ik daar en blijkt dat de leiding de zwemtraining van vanavond even was ‘vergeten’.
Ik ga in baan 1. Het kan me niet schelen, ik vier hier dat ik ooit in deze baan begon en maak de balans op waar ik nu sta. Of beter: zwem. Ik zwem zoveel mogelijk zonder achtje. Ik zwem vooraan. Ik zwem rustig. En ik zwem zo goed mogelijk. En ik mijmer. Over al die zwemuren. Over de eerste keer dat ik benen moest doen. Over buiten zwemmen. Ik denk aan de eerste slagen in het pierenbadje. Aan de opmerkingen van alle trainers. Ik denk aan mijn ademhaling. En aan het doorhalen. Ik denk aan de vele, vele tips die ik heb gekregen. Ondertussen tel ik de baantjes, varieer ik in snelheid en zwem baan na baan.
Dan is het voorbij. De zwemtrainingen eindigen hier. Ik sta stil aan het begin van de baan. Toen er een Anke op 2 juli 2016 aan het begin van deze baan stond, was dat in naam dezelfde, maar in tussentijd is er zwemtechnisch heel erg veel gebeurd!
4 november. Omdat ik maandag lang heb gewerkt, ga ik vanmiddag niet werken en ga ik met Joyce hardlopen. Ik wilde een keer richting Harderwijk en Joyce heeft een route uitgezet. Ze pikt me op om 2 uur en ik ben net klaar met werken en zit met mijn hele hoofd nog bij het werk. Ik ben ongelooflijk onrustig en 17 kilometer hardlopen door het bos klinkt me als oneindig ver. Joyce rijdt naar Harderwijk, wat eigenlijk best vlakbij is. We hoeven alleen maar te kletsen. Lopen is bijzaak. Rugzakje op en het zonnetje in. Het is prachtig loopweer. Maar we gaan meteen een beetje omhoog! Ik moet echt even wennen. We komen op een mooi uitkijkpunt.
Grappig dat het hier zo ongelooflijk mooi is en dat ik hier eigenlijk nooit kom. We kwebbelen aan 1 stuk door. Het tempo ligt niet zo hoog vandaag. We gaan door het bos en het werkt uitstekend met de route. 1 Keer staan we voor een pad wat er eigenlijk niet meer is, maar we nemen een parallelpad. Het is stil in het bos, maar er zijn wel mountainbikers van tijd tot tijd. Dat is een veilig idee en toch is de eenzaamheid heerlijk. Beetje bij beetje verdwijnt mijn onrust. We komen op een uitkijkpunt over de vlakte en de hei. Geweldig.
Ik moet plassen. Ik neem een gel en dan hobbelen we weer verder. We komen langs een prachtig beekje. Echt adembenemend.
Het is dat het vlak is, anders waan je je in Luxemburg. En de zon schijnt er heerlijk bij. Ik heb het niet koud in mijn korte broek, maar ik ben wel blij met de lange mouwen. We kletsen en lopen. Dat is de hele basis!
Afgewisseld met foto’s maken en de route volgen. Om ons heen bos, water, modder, paddestoelen en bladeren in alle kleuren. Na een kilometer of 15 word ik moe. Joyce rekt even. We wandelen een stukje. De zon is fantastisch.
Die gaat een beetje onder en daar wordt het mooier van en wat killer. We zijn er bijna. De 16 kilometer komen ook vol. En dan zijn we er alweer! Ergens in het Hierdense Bos (of het Leuvenumse Bos) is al mijn onrust en werk achtergebleven. Ik ben wel moe geworden, maar deze vermoeidheid voelt een stuk beter! Ik loop de 17 kilometer vol.
Donderdag 5 november. Ik doe een dagje niets. Nou, op sportgebied. Mijn beentjes zijn moe en ik heb veel te werken. De fiets blijft stil staan wat mij betreft.
Vrijdag 6 november. Ik ga wandelen met een vriendin en haar hond bij Kasteel Groeneveld. Maar ik ben toch vroeg wakker en ik ga een uur eerder. Kan ik een rondje lopen. Er wordt gebeld, ik moet nog iets regelen, het ontbijt gaat traag, al met al hou ik steeds minder looptijd over en kom ik wat gehaast aan. Dan is het telefoonhoesje te klein, de muziek niet helemaal goed, ik onrustig en het is kouder dan ik dacht. Hop, gaan! Het gaat niet hard, maar het is wel lekker rustig in het bos.
Ik ga voor de 6 kilometer route. Achter langs. Ik zal niet zeggen dat het een eitje is, maar ik loop gewoon door! Al snel ben je dan op de helft. Ik cirkel door het park terug en neem het ommetje. De 5 kilometer in een half uurtje haal ik niet. Ik geniet er niet zoveel van als ik zou kunnen doen. Aan het einde van de loop wachten mijn vriendin en haar hond me al op. Ik doe een warme jas aan en we gaan samen wandelen.
Voor mij is die 5,5 kilometer een ministukje, voor mijn vriendin klinkt het ver. We wandelen, kletsen, roepen de hond, zitten op een bankje, roepen de hond, sjokken verder, wachten op de hond, nemen het lange pad en kijken naar de zwemmende hond. Ik maak een paar foto’s. Ik laat mijn vriendin het ommetje zien, wat ze nog niet kende. We wandelen er 4 kilometer achteraan. Dan ben ik een beetje uitgewaaid!
6 november De zwembaden zijn dicht. Op 1 bad na: het DeMirandabad in Amsterdam. Een buitenbad van 50 meter. Het is verwarmd. Je moet van tevoren reserveren. En dat doe ik voor Vincent en voor mij. Ik vind dat spannend. Om naar Amsterdam te moeten rijden. Om in een onbekend en groot zwembad te moeten springen. We zijn ruim op tijd. Reeds omgekleed en reeds betaald. We kleden ons om en dan via het trapje het koude water in. BRRRR.
Het is iets van 20-21 graden. Ik ga snel zwemmen met achtje! Inzwemmen. We hebben een training bedacht. Inzwemmen, dan techniek en daarna 200tjes. We sluiten aan in een soort van baan1. Daar zitten de langzame zwemmers in blijkbaar! Voor het inzwemmen en de techniek-trainingen prima. Ook de ademhalingsoefening is daar goed te doen, maar ik moet al inhouden voor de schoolslag-zwemmers.
Voor Vincent is het allemaal net iets te ver en te koud. Versnellen lukt me niet in deze baan, ik schuif een baan op naar de borstcrawlbaan. 50 Meter op tempo, 50 meter terug en op de doorhaal letten en dat twee keer. Ik zit maar 1 keer iemand ‘in de weg’, ze keert eerder en ik kan in haar voeten hangen bij het versnellen. Vincent heeft het te koud. Hij hangt ook veel aan de kant. Ik doe netjes 4x de 200tjes. Heerlijk dat ik niet zo vaak hoeft te keren! Ik zwem wel met achtje. Aan het eind is de kant lastig te zien. Aan het begin is de kant mooi in de zon. Er liggen wat bladeren in het bad. Ik zwem nog 1 keer rustig uit in de borstcrawlbaan. Dan ga ik zonder achtje nog in de langzame baan 150 m zwemmen. En dan zijn de drie kwartier om. Vincent is alweer aangekleed en klappertand nog na. Ik vond het gaaf en zeker voor herhaling vatbaar!
Voor de Virtuele Ironman moet ik dit weekend ook 40 kilometer fietsen. Het is lekker weer, maar ik ga liever Zwiften!! Wie had dat ooit gedacht… Ik ga de Ruins and Old Towns route doen. Daar zit niet zoveel hoogteverschil in. Lijkt me. Het valt wat tegen, maar ja, in de polder is er dan ook echt niks.
Ik kom langs Maya tempels en ik ga over een hele hoge brug, waar ik in het echte leven nooit overheen zou durven!! Ik kom door grotten met watervallen. Gelukkig is het niet zo benauwd als de Ironman Malaysia en ook niet zo benauwd als de beelden in de jungle doen vermoeden. En ook nog eens niet zo heet als ik door de vulkaan fiets! De route is maar 30 kilometer, maar ik weet niet hoe ik die kan stoppen, dus ik fiets nog een keer door de watertunnels heen en weer. Ik trap lekker door, maar door de hoogteverschillen haal ik de 40 kilometer net niet binnen anderhalf uur.
zondag 8 november. Voor de Ironman moest ik ook nog 15 kilometer hardlopen. Ik had daar al 2 kilometer voor gezwommen en 40 kilometer voor gefietst. Ik vroeg Manuel of hij mee wilde, maar hij wachtte eerst nog even af of er iemand die meer zijn tempo loopt, mee zou gaan. Helaas voor Manuel was dat niet het geval 🙂 Dus ik stond om half 11 bij Manuel op de stoep met het vaste voornemen 7 minuten per kilometer te gaan lopen. De eerste kilometer hield ik al 40 seconden over. We liepen te kletsen. Na 2 kilometer ging Manuel een kilometer op tempo lopen en ik hield mijn gehobbel van rond de 6 minuten per kilometer gewoon aan. Grappig hoe snel hij dan weg is! Het was best druk met wandelaars en fietsers. Ik ging niet echt heel veel zachter en daarna kwam Manuel weer terug. Liepen we een paar kilometer te kletsen tot op de dijk. Ik deed geen 35 minuten over 5 kilometer, maar met 30,5 minuten zaten die 5 kilometer er al op. Een derde van de afstand al gehad! Het was echt heerlijk loopweer: droog, koel, vrijwel geen wind. Op de dijk nam Manuel het lange rondje en maakte hij een fotootje.
We gingen de volgende afslag weer van de dijk af. In plaats van het verbindingspad, gingen we rechtdoor. Manuel moest even bijkomen van zijn versnelling en ik mocht lekker kwebbelen. Tot hij weer ging versnellen! Voor Manuel een goede intervaltraining, dit. Voor mij een lekkere looptraining, gewoon de ene voet voor de andere. 10 Kilometer in 1 uur en 1 minuut. Ik heb geen zin om een gel te nemen, want dan gaat het maag-darmstelsel weer zo irriteren. Manuel loopt meer dan ik en elke kilometer die hij versnelt loopt hij ongeveer 250 meter extra. Ik hou me niet echt aan mijn 7 minuten per kilometer.
We lopen naar de Vaart. Het is een lekker verhard rondje. Op 11,5 kilometer voor mij en 12 kilometer voor Manuel versnelt Manuel voor de laatste keer. Ik vind dat ook niet erg, ik loop lekker even alleen en kan helemaal mijn eigen tempo oppakken. Ik loop gewoon aan 1 stuk door, maar ik krijg het wel moeilijker merk ik. Minder zin en het kost allemaal wat meer moeite. Ik ga vanaf kilometer 13 echt uitdribbelen. Twee kilometer die rond de 6:30 komen te liggen. Voor Manuel is dat nog moeilijker dan versnellen tot 4:20! Hij kijkt de hele tijd op zijn horloge of we er al bijna zijn en hoe lang het gaat worden. Tussen het Schanullekesluisje en de Evenaar heb ik het echt gehad en eindelijk ga ik richting de 7 minuten per kilometer lopen. Manuel houdt dat niet vol en loopt iets harder. Ik loop 15 kilometer in 1 uur en 33 minuten. Maar ja, ik ben nog niet thuis en hoe langzaam het ook gaat: die laatste kilometer blijf ik doorhobbelen! Ik vertraag intussen echt en de laatste kilometer loop ik in 6:49. Dan heb ik 10 Engelse Mijlen gelopen. Mijn gemiddelde tempo was 6:14. Ik heb me dus niet echt aan de 7 minuten per kilometer gehouden! Maar ik heb de virtuele Ironman van Malaysia wel mooi afgerond!
Maandag 9 november: ik doe niks. Niks sportiefs tenminste. Ik werk hard, zodat ik donderdagmiddag vrij kan nemen.
Dinsdag 10 november: Tussen de middag ga ik hardlopen met Manuel. Het is lekker weer: niet te warm of te koud en droog. Er is zelfs een zonnetje. Manuel wil de heuvel op en af rennen, maar ik voel daar niet zoveel voor. Het begin is altijd best stroef bij mij, dus ik zal een ommetje door het bos lopen en dan kan Manuel omhoog en omlaag sprinten. Na het stroeve begin, vind ik een lekker tempo.
Ik loop de 5 kilometer binnen een half uur en dat vind ik best prima van mezelf. Samen met Manuel lopen we dezelfde route terug als we heen gelopen zijn. Manuel is dan best vermoeid, waardoor ik mijn fijne tempo prima kan aanhouden. Uiteindelijk ben ik na 7,77 kilometer weer bezweet thuis.
‘s Avonds kruip ik nog maar een keer op de Tacx met Zwift aan. Ik verlaat vandaag Watopia en ruil dat in voor een route in Yorkshire. Dat is op de kaart in elk geval echter!
Vincent wil ondertussen Yatzee spelen. Hij denkt dat je je verveelt op de fiets, maar sinds Zwift doe ik dat niet meer echt. Hij maakt een opstelling zodat ik erbij kan en we dobbelen als ik de heuvels bij Harrowgate door rijdt. Ik vind het lastig me op verschillende dingen tegelijk te concentreren, maar het is wel lollig om met 80 kilometer per uur bergaf te vliegen en tegelijkertijd te dobbelen! Ik win gigantisch. Met Yatzee, niet met het fietsen. Morgen zullen we het omdraaien, ik zal Vincent hebben.
11 november. Ik doe tien minuutjes krachtoefeningen. Ik vind het niks. Het is vast en zeker hartstikke goed, maar ik vind er geen klap aan. Daarna stap ik eerst op de fiets. Tot mijn verbazing liggen veel vlakke Zwift-routes in Innsbruck en ik wil niet klimmen. Ik dacht niet dat ik een route had geselecteerd, maar ik mag toch niet zelf kiezen hoe ik rij.
Zodra ik moet gaan klimmen, draai ik om. Na een half uurtje wisselen we van positie: Vincent gaat fietsen en ik ga met hem Yatzee spelen!
Hij doet dezelfde route als ik gisteren deed, maar hij kan zich beter concentreren en we doen zelfs meerdere potjes! Hij wint 2 keer en ik ook. Op de klimmetjes gaat Vincent beduidend harder, maar de 80 haalt hij niet. Al met al is hij op hetzelfde parcours maar een minuutje sneller. Op 36 minuten.
12 november. Mijn verjaardag. Ik ga ‘s morgens werken en vanmiddag ga ik met Joyce hardlopen. Van Joyce en Vincent krijg ik ‘De Ring of Kerry’ kado. Die mag je dan virtueel afleggen. Onderweg krijg je te zien waar je bent, ontvang je ansichtkaarten en als je 200 kilometer hebt volgemaakt, volgt de medaille. Ik vind de Ring van Kerry in Ierland natuurlijk een prachtige uitdaging! Die heb ik ooit met Rob gefietst. In een week. Vandaag begint de looproute in Killarny.
Om 1 uur haalt Joyce me op en we rijden naar Nunspeet. Om kwart voor 2 gaan we hardlopen. Joyce heeft de route uitgezet. Terwijl ze een hekel heeft aan door het zand lopen, zitten er toch 2 zandvlaktes in! Het is niet meer zo warm en toch zal het de hele middag droog blijven. 1 Mini-miezerbuitje krijgen we over ons heen, maar dat mag geen naam hebben. De route is 21,1 kilometer lang. Tempo is niet interessant. De eerste 2 kilometer gaan door het bos, gaan omhoog en omlaag en tussen de boomwortels door. Ik moet echt even omschakelen van bureau- en auto-stoel naar hardlopen-in-het-bos. Oude vrouw 🙂
Binnen 2 kilometer heb ik al ergens een plas achtergelaten. Na een paar kilometer begint het ‘feest’. We staan voor de zandvlaktes.
Ik verheug me er wel op, Joyce ziet er tegenop. Aan de andere kant zal ik haar opwachten.
Ben je net omgeschakeld op hardlopen-door-het-bos, moet je weer omschakelen naar hardlopen-door-het-zand. Daar ben ik niet (meer) zo goed in. Wat niet inhoudt dat ik stop of vertraag, maar dan voelt het meer als ploeteren. Ik stel dan een doel: dat paaltje, daar ga ik heen.
Ik ga het bergje over, zodat Joyce het bord “De woestijn van de Veluwe” kan overslaan. We zijn nog niet klaar met het zand! Ook naast de zandvlakte, tussen de heide-achtige plantjes, ligt ploeter-zand. Niks voor Joyce. We zijn hier ooit eerder geweest en ook toen had ik al respect dat Joyce door het zand liep, maar nu heeft ze er zelf voor gekozen!
Niet dat Joyce blij is met haar keuze, ze loopt niet echt lekker. En er komt nog een heel stuk zand aan! Ik stuif naar beneden en probeer een beetje te kijken naar de route, maar ik ben aan de verkeerde kant van het bosje. Ik voel me ontzettend rijk dat ik dit zomaar mag doen op mijn verjaardag.
We komen aan de andere kant van de grootste zandvlakte. Ik wacht gewoon op Joyce.
We gaan een trapje op en genieten van het uitzicht over het zand. Joyce in de hoop dat het voorbij is, want ze voelt zich niet senang met al dat zand en ik vind de paddenstoelen en de stilte en de schorpioen in hout gebeiteld allemaal leuk. Dat is mijn sterrenbeeld.
Ik bel Vincent even en we gaan ook nog trapjes op en af. We komen aan de andere kant van het zand. Daar waren we een paar weken geleden ook! Nu beginnen we met het afwisselen van hardlopen en wandelen. Joyce voelt zich niet heel oke. Ze heeft al twee keer een pitstop moeten maken en het geploeter door het zand heeft nog extra energie gekost. Het maakt mij niks uit, het tempo boeit me echt niet. Het enige is dat het nu wel kiele-kiele of we de halve marathon halen voor het donker wordt. Na elf kilometer in meer dan anderhalf uur is het voor Joyce tijd om te beslissen. Ze vind het vreselijk voor mij dat het haar vandaag niet lukt, maar ze heeft teveel last van haar buik om te blijven hardlopen. Ik vind het helemaal niet erg, maar vooral vervelend voor haar dat ze zich niet lekker voelt. We besluiten geen halve marathon te doen en na 16-17 kilometer weer naar de auto af te slaan. En vanaf dat moment wandelen we. Dat geeft ons de gelegenheid om te kletsen. Hoewel ik het gevoel heb dat ik Joyce al eeuwig ken, zijn we nooit bij elkaar bevallingen geweest en daar kunnen we nu dus kilometers lang over kwebbelen. We blijven in het bos.
Ik vind het nog steeds superleuk. Al is het echt vervelend dat Joyce zich niet lekker voelt. Zou ze een blaasontsteking hebben? Vanmorgen was er niks aan de hand en ik weet dat Joyce niet voor een pijntje niet gaat lopen, dus dit is wel ernstig. We volgen de route gewoon en komen geen zand meer tegen. Het koelt wel een beetje af en langzaam aan wordt het donkerder.
We lopen al met al 17,5 kilometer en ik heb een gemiddelde tijd van precies 10 minuten. Ondanks dat het anders liep (letterlijk) dan we verwacht hadden, was het een heerlijk middag!
En wat betreft de Ring of Kerry: ik sta al in de heuvels! Muckross House en de Torc Waterval ben ik gepasseerd. Ik loop aan de Lakes of Killarney voorbij.
Niet dat mijn verjaardag voorbij is… Ik krijg van iedereen chocolade: ze denken zeker dat ik veel sport ofzo… Vandaag kun je met Zwift fietsen in Londen. En dat lijkt me zo leuk! Dus ik stap nog voor een half uurtje op de fietstrainer.
Er is een storing geweest (ik moest ook 20 minuten wachten voor ik kon inloggen), dus het is lekker rustig in Londen. Ik moet lachen om de typische engelse korte rokjes naast de kant van de weg en de zakenlieden die met een koffertje aan het rennen zijn. Ik kom langs de Houses of Parliament en Buckingham Palace. En ze hebben slingers opgehangen
Na een half uurtje en 15 kilometer fietsen, vind ik het wel mooi geweest. Was toch een lekker sportdagje op mijn oude dag 😀 In mijn 47ste levensjaar heb ik 521 uur sportend doorgebracht. Dat komt neer op ruim 21 dagen. 8,5 Dag rennend en 8 dagen fietsend. Nog wat gezwommen en gewandeld. Dus als ik vandaag begin en onafgebroken ga sporten (12 van de 24 uur per dag!), dan ben ik voor kerst voor dit jaar klaar…. Ik denk dat ik daar net iets te oud voor ben intussen! Dan maar de chocolade opeten die ik heb gekregen.
13 november. Mijn spieren doen (weer) pijn. Blijkbaar is wandelen, iets afkoelen en Zwiften op 1 dag teveel van het goede. Het is zo’n vrijdag de dertiende waarop je alleen maar thuis wilt blijven en op de bank wil hangen, maar ik ga wandelen met een vriendin op de Kemphaan. Heerlijk om zo bij te praten! We lopen 6 kilometer, voor haar een wereldprestatie, voor mij een prettige manier om van de spierpijn af te komen.
14 november. Voor de IronmanVR32 (Africa) staat een korte run-bike-run van 1,5 kilometer hardlopen, 20 kilometer fietsen en 5 kilometer hardlopen. Ik ga het maar eens allemaal achter elkaar proberen! Vincent doet de loopstukken mee en in het tweede loopstuk moeten we naar de Hema. Joyce loopt virtueel mee, nu ze (toch met een ontsteking) tot de bank veroordeeld is. Mijn horloge heeft de software geüpdatet vannacht en zoekt lang naar de GPS. Ik heb korte spullen aan en de Tacx staat klaar. Anderhalf rondje om het park. In het begin voelt het alsof we 5 minuten per kilometer lopen, zo zwaar, maar het zit zelfs boven de 6 minuten per kilometer! De oude taart moet opstarten….
Maar later gaat het wat beter en in de tweede ronde kan het tempo flink omhoog, al blijft het nog wel zwaar aanvoelen. En dan loopt Vincent eventjes vooruit alsof het niks is, om een fotootje te maken.
Anderhalve kilometer in 8 minuten en 16 seconden. Dat heb ik mooi voor je gedaan Joyce!
Dan doe ik er een fietsbroek over aan en ga ik fietsen in Londen. De eerste 10 kilometer gaan nog prima, die zijn lekker vlak. Ik word een stayer-meester! Ik tel uit dat ik er 36 minuten over ga doen. Dat zal een misrekening blijken. Helaas regent het flink als ik de Thames oversteek richting de Surrey Hills.
Ik word alleen maar nat van het zweten. Het is geweldig hoe je Londen verlaat: je gaat door de Tubes!
Dan kom je in de heuvels en daar gaat het omhoog. Klimmen, klimmen, klimmen. Het is er mooi groen, dat wel.
Naar beneden ga ik lekker hard, maar de tijd die je met klimmen kwijt bent, maak je niet meer goed. 36 minuten gaat ‘m duidelijk niet meer worden! En dan mag je weer terug door de Tubes, maar dan moet je de trap op
14 Procent omhoog, dat is een kleine verrassing haha. Ik doe over 20 kilometer 44 minuten en na 20eneenbeetje zit de route erop. Ik ben nat en moet me omkleden voor we gaan hardlopen naar de Hema. Vincent neemt een rugzakje mee.
Al na 500m merk ik dat ik dit veel te lang niet meer heb gedaan! Ik voel me bepaald niet sterk en moet echt mijn best doen met lopen. Vincent kwebbelt over Pokemon. We lopen een beetje om langs het centrum van Almere Buiten en ik moet mijn uiterste best doen om te blijven denken dat het ‘maar’ 5 kilometer zijn. Pas na de tweede kilometer komt er wat regelmaat in. We lopen door Doemere, lekker onrustig. Na 3 kilometer zijn we bij de Hema. Het is vreselijk om met een mondkapje op een winkel in te moeten. We zijn dan ook heel snel klaar en met een fietsbel en fietslampjes lopen we weer verder. We hebben nog 1 tussenpuntje en dan nog 1 kilometer te gaan.
Ik zie dat we 24 minuten onderweg zijn en dan gaat er een lampje aan: nu moeten die 5 kilometer ook binnen een half uur ook! We lopen langs de Kalenderweg en ik ga harder en harder. Meer dan ‘ja’ en ‘nee’ komt er niet uit. Heel irritant als Vincent dan zegt: “Heb je haast, want we gaan nu wel een stuk harder”. In een hele zin!! “ja”. “Ben je boos ofzo, toch niet op mij?” “Nee” “Moet ik verder praten” “Neehh!” “Ik merk dit ook best hoor, dat we nu harder lopen”. grmbl. “We gaan het halen, mama, hoor, met gemak” “Ik-puff-stop-5-hijg-gelijk” 29 minuten en 21 seconden. Ik vind het mooi! We dribbelen heel rustig uit en terwijl Vincent in de Albert Heijn is, loop ik rondjes om de winkel om niet te veel af te koelen.
Al met al heb ik 1:22:49 over de run-bike-run gedaan. Ik heb me lekker uitgeleefd en ik heb een warme douche verdiend zeg ik.