Maandag 8 februari – ❄️ Sneeuw Ploegen in het Bos ❄️
Na wat langer werken trek ik om een uurtje of 3, half 4 mijn nieuwe trailschoenen aan. Op voor een rondje door het bos, nu het nog sneeuwt en het toch nog kan! In het schema staat dat ik niet mag hardlopen, nu en de komende dagen, maar zwemmen kan niet vandaag in verband met het weer (te koud om het zwembad te verwarmen en Nederland is op slot vanwege het winterweer). Ik ga rustig richting het Kotterbos. Gewoon maar blijven lopen, ook al is dat tegen de wind en de sneeuw in. Er zijn erg veel sleeënde kindertjes op de taluds. Die loop ik hard voorbij! Dan het bos in. Op het fietspad ligt een dikke laag sneeuw. Mijn trailschoenen vinden het prima!
Ik ga het verlaten pad op. Hier staan nog geen voetstappen van iemand die hier vandaag eerder heeft gelopen! Dat is gaaf. En zwaar. Want je zakt in sneeuw weg net als in zand. En het absorbeert alle energie. Daarbij is het ook nog eens koud. En … mooi! Je wilt wel stil staan om de besneeuwde bomen te bewonderen!
Ik ga langs het water, wat nog niet dichtgevroren is. En ik ga naar de uitkijk heuvel, waar al iemand is. De natuurbrug ligt leeg voor me. Ik ga er overheen en het is prachtig wit. Maar wat is het hard werken om hier doorheen te ploegen!
De energie stroomt sneller weg dan ik vandaag heb bijgegeten, zeg. Ik vraag me af hoe anderen (de meesten toch zeker wel) zoveel sneller kunnen zijn in de sneeuw. Ik ga even over de Kotterbosweg en dan het bos weer in. Mijn collega belt me; hij vergeet weer eens dat ik vrij ben en het irriteert me. Het brengt me terug naar de tijd dat ik door een baas op elk moment gebeld kon worden met de vraag: wanneer doe je dit-of-dat. Met de wegsijpelende energie maakt het me dat in het besneeuwde bos niet gemakkelijker! Ik ploeter echt door. En dan te bedenken dat ik naar huis moet om Vincent te helpen. Ik neem de andere brug, waar ook veel sleetjesrijders zijn- mij te druk! En ik ben al niet zo blij! Ik besluit door de wijk terug te gaan. Dan heb ik wind mee en hier zijn al een aantal stoepen schoongeveegd. Nu snap ik hoe de rest het doet: zo maak ik ook een boel tijd goed! Ik ben blij als ik thuis ben en hou het bij 9 kilometer. De foto-challenge van vandaag laat mijn after-training snack zien:
Dinsdag 9 februari 2021 – ?♀️ Tour de Zwift afronden in New York ? en daarna al bellend ? Innsbruck door
Tussen de middag ga ik wandelen met Rob door het besneeuwde landschap van de Oostvaardersplassen. We doen lekker de lange route! Het is heel mooi nu de wind is gaan liggen en het allemaal niet meer zo koud aanvoelt.
‘s Avonds staat er een FTP training, maar ik heb niet zoveel zin in de inspanning die dat kost. Voor morgen staat een duurtraining en die ga ik oppakken en combineren met de laatste etappe van de Tour de Zwift. Ik moet nog door een stad en het wordt New York. Gewoon rustig aan en met een hoge cadans.
Ondertussen ga ik bellen met een vriendin, maar die is wat verlaat. Ik zit al in het tweede van de drie rondjes en ik ben helemaal op stoom als ze contact met me opneemt. Omdat ik nu lekker ga, mag zij eerst vertellen! Het laatste rondje ga ik wat kalmer aan, maar hallo: ik ben 1 van de weinige vrouwen en toevallig wel één van de snelsten! Ik wil graag de 30 kilometer volmaken binnen het uur en dat gaat me gemakkelijk lukken! Maar dan is het rondje eerder op en ongewild verlaat ik New York na 29,6 kilometer.
Ik kom terug in Innsbruck en daar zal ik dan maar even uitfietsen. Volgens het schema moest ik 2 uur fietsen immers. Ik kan nu kletsen en ik fiets niet meer zo hard. Tenminste, dat hoeft niet! Ik hou de cadans hartstikke hoog en daarmee blijft het tempo ook flink hoog. Al kletsend.
Ik plak er nog maar een rondje achteraan, want we zijn nog niet uitgebeld! Vincent kletst ook nog even mee, als ik de klim doe. Vond ik net 3 rondjes door het park in New York nog saai, nu merk ik dat ik nog een keer 3 rondjes rijd in Innsbruck. En dat ik weer 30 kilometer in een uur kan halen. Als ik klaar ben met bellen, ga ik nog een rondje en ik zal de 30 kilometer volmaken ook binnen het uur!
Ik moet zelfs nog een half rondje extra, maar dan ben ik ook trots ook. Ik fiets ietsje extra om New York te compenseren en -voila- dan heb ik binnen 2 uur 60 kilometer gefietst! Als bonus verhoogt Zwift mijn FTP van 159 naar 170.
Woensdag 10 februari 2021 – Rustdag! ?
Een korte lunchwandeling naar de Plus om brood te halen en verder een drukke dag, waarin even geen plaats was voor sport. Ik haal de drie ringen op het Apple horloge ook zonder sport vandaag! Ik ga zelfs lekker in bad. De foto-opdracht van vandaag vraagt namelijk een badmuts. Nou, zo voel ik me in het bad ook!
Donderdag 11 februari. FTP training in Richmond ?
Tja, met die extra verhoogde FTP is de training van vandaag niet iets om je op te verheugen! Ik moet twee keer 10 minuten op de hoogste FTP rijden. Ik kleed me heel koel aan en ondanks de vrieskou buiten, zet ik het raam open. 30 Minuutjes maar…. Ik heb een vlakke route gevonden in Richmond, waar ik niks mee heb. Doe ik wel drie rondjes, had het maar niet Flat moeten heten.
Infietsen gaat lekker op hoge cadans en dan de eerste keer 10 minuten. Die mogen nog iets lager, maar na 5 minuten raken zelfs mijn benen verzuurd! Dat overkomt mij zeer zelden!! Niet dat ik stop, integendeel: ik tel gewoon af en trap er doorheen. Het foto-thema van vandaag is tijd namelijk. Ik ben blij als ik het poortje zie naar 3 minuten verlossing!
Daarna komen nog 10 minuten en die moeten voluit. Ik kan dat best. Ik ga gewoon snoeihard en ben alleen maar bezig met hard trappen, een hoge cadans en veel watts trekken. Ik fiets als een man! Mijn houding is die van de mannen! Het beeld vervaagt een stuk harder dan ik gewend ben! Echt niet normaal, ik zie alleen maar vage grijze vlakken meer op het einde.
Mijn gemiddelde zit boven de 32 kilometer per uur en ik heb nu de helft van Richmond gehad. Ik ga de rest van de route nu ook maar eens bekijken, nu ik er toch ben. Ik ben ingefietst, zullen we maar zeggen….
Ik hou mijn cadans heel hoog en ondanks dat het rustig aan voelt, ga ik nog hard. Ook de haarspeldbochten door. Ik wil nu echt 30 kilometer rijden binnen een uur! Tijd was toch het thema?
Nog nooit heb ik zo hard gefietst! Ik heb het heel warm en ik ben ook heel trots op mijn gemiddelde cadans van boven de 80.
Vrijdag 12 februari 2021 Lange rustige duurloop met Joyce in Almere en in de sneeuw ❄️, zon ? en kou
De auto moet naar de garage. De weersomstandigheden zijn dusdanig dat het niet zo handig is om ver te rijden of onbekende omgevingen op te zoeken. In Almere weten we dat er fietspaden gestrooid zijn. Ik doe mijn trailschoenen niet aan, want die zijn zo lastig bij verharde ondergronden. Vanuit de garage loop ik naar Joyce en probeer ik de schoenen en het weer uit. Alles zit goed bij mij, alleen mijn handen zijn wat koud. Ik doe rustig aan, maar de looprustdagen hebben geholpen: het voelt gemakkelijk aan om een aardig tempo vol te houden. Na 2,5 kilometer pik ik Joyce op. We gaan richting de Oostvaardersdijk en dan wil ik door het Beatrixpark weer terug.
We lopen te kletsen. Eerst ik, tot Joyce de mojo ook heeft gevonden en later zij om de zorgen te delen. Ik ga hartstikke lekker! De paden zijn prima begaanbaar voor me en ik versnel even. Ik denk dat ik net op de 5 kilometer zit, maar het zijn er al zes. We komen bij het sluisje.
Daarna door het prachtige Wilgenbos. De zon in de rug, de bomen goudkleurige stammen en de grond is wit van de sneeuw. Echt gaaf!
Ik zag op tegen het stukje omhoog, maar net als de brug valt het mee. We doen het gewoon niet zo snel allemaal om extra lang te genieten. Op de Oostvaardersdijk is het fietspad heel erg goed begaanbaar. Ik ben extra blij met de straatschoenen. Het uitzicht is geweldig: superhelder met ijs op het Markermeer. Ik ga de tiende kilometer mijn eigen tempo en dat gaat zo lekker dat ik elf en twaalf ook meeneem. Ik zit helemaal in de flow! Maar ik vergeet Joyce niet en ik wacht op haar.
We stappen een stuk samen op als Joyce zich afvraagt hoe de andere kant van de dijk er uit ziet met ijs. We steken over (het is totaal niet druk) en het is gaaf! Ijsblokken glinsteren tussen de prachtige vormen van bevroren planten. En het ijs kruit op.
We hebben de wind in de rug op de dijk en het gaat lekker, dus we pakken het Da Vincipad verderop in plaats van de Noorderplassen door te steken. Joyce moet iets meer zwoegen met haar spieren in de kou, maar ze doet het gewoon wel! De foto-challenge van de dag komt maar niet door, waardoor ik helaas geen foto maak van de kitesurfer op het board in de sneeuw op het veld. We lopen het hele Da Vincipad af. Joyce heeft na het telefoongesprekje ook een last achter kunnen laten.
Ik wil naar het Beatrixpark, maar ergens gaan we niet volgens het plan wat ik in mijn hoofd had! Dat is niet erg, want we komen in een stuk waar ik eigenlijk zelden kom. Joyce weet wel waar we blijven en we lopen helemaal richting Muziekwijk. Op het pad waar je mag zingen ga ik nog een keer stukje testen hoe het lopen in losgewoelde sneeuw voelt. Dat is het zwaarste! We komen bij Station Muziekwijk. Van de auto heb ik nog niks gehoord.
We lopen rustig terug langs het verzamelpunt voor de fietsen. Ik zit er even doorheen en heb wat minder zin, maar een gel helpt. We lopen kletsend de volkstuintjes door en dan wil ik nog om het Weerwater heen. Als we weer hardlopen, voel ik aan de wind en de kou dat dat onverstandig is. We zullen door de stad lopen. Voor de foto-challenge moet ik iets vinden wat vliegt. Dat hoor ik nu pas! Helaas, maar ik ga op zoek naar een vogel. Langs het Weerwater is het gruwelijk koud. En mooi. Met ijsbollen!
Ik loop zo snel mogelijk naar de stad toe, maar Joyce heeft het zwaar. Ik zit al over de halve marathon heen en het gaat nog even duren! Ik vind duiven die voor me wegvliegen. Ik wil dichterbij de vogels beneden, maar de trap is heel erg eng en veel te glad. Dan langs de Esplanade. En langs het ziekenhuis waar het druk is. Joyce wil (terecht) naar huis. Dit is zo niet haar temperatuur! Maar ze loopt wel een halve marathon bij elkaar. Na de ziekenhuisbrug gaan we blokjes lopen. Anke The Buddie, haha; niet iets voor mij, maar ik geniet er van. Bespreken we tot waar we joggen en waar we wandelen. En dan blijkt het joggen ruim de overhand te hebben. Als je wéét dat je ook kunt wandelen is dat al bijna genoeg! Ik vind het mooi hoe dat werkt en ik kikker er ook van op! Joyce maakt de 24 kilometer vol en ik zit op dik 26 kilometer. Bij Joyce bel ik de garage en de auto kan om 2 uur klaar staan. Ik eet 2 mini-marsjes als soort van lunch en ga dan voor het laatste stukkie. Het gaat me niet gebeuren dat ik op 29 kilometer strand! Ik loop voor mijn gevoel gewoon rustig en kalm, maar ik merk wel dat ik al een stuk achter de kiezen heb. Ik loop een beetje door de wijk en op het laatst gaat er nog 1 afslag verkeerd en bij de garage heb ik er 30 kilometer op zitten! Beetje trots en weinig vermoeid eigenlijk.
Zaterdag 13 februari 2021 Schaatsen ⛸ en fietsen ?♀️
Na een onrustige ochtend gaan we kijken of we kunnen schaatsen. Ik heb helemaal niks met schaatsen: daar wordt je doodmoe van, je krijgt het heet als je net koud in de sneeuw veters hebt moeten aantrekken en die schaatsen zitten vreselijk! Dat laatste is het enige wat klopt: mijn schaatsen zijn eigenlijk te klein. En daarom vind ik het niet leuk.
Anno 2013 ging ik liever hardlopen dan schaatsen. Dat is nog niet veranderd, maar…. nu schaats ik zonder moe te worden of het warm te krijgen 6 kilometer weg. Niet hard hoor! Ik vind de drukte overweldigend en ben alsmaar bang om te vallen. Wat ik niet 1 keer doe. Zelfs de 200m op de noren van Rob niet!
Zondag 14 februari 2021 10 Kilometer Valentijnsrun ? in de winter ?
De laatste dag dat er sneeuw ligt en geschaatst kan worden, maar net als in 2013, ga ik hardlopen. De mannen gaan schaatsen en ik ga lopen. De Valentijnsrun van NNRunningDay. Ik ga met Robert ten Brink door romantische steden reizen terwijl ik door de Oostvaardersplassen loop. Het tempo zal niet zo hoog zijn, want het is er net iets te winters (lees: glad) voor. Toch doe ik de nieuwe loopschoenen aan en geen trailschoenen.
Om precies half 11 vertrek ik met de muziek van It’s A Jolly Good Fellow en natuurlijk ‘gaan’ we eerst naar Parijs, waar Robert ten Brink over verteld. Ik loop gewoon lekker door en let goed op de sneeuwranden die ijzig zijn. De eerste kilometer gaat al best lekker in iets van 5:30. Ik vind dat prima. Dan Rome. Ik heb niet zoveel met al die “romantische” steden merk ik. Maar ik vind de opzet wel leuk, met locals die iets vertellen en liefdesspreuken. Het fietspad langs de plassen is meer besneeuwd dan ik had gedacht. Kilometer 3 is in Barcelona. Kilometer 4 in Venetië. Sommige weetjes zijn wel leuk. Over de gondeliers. Kilometer 5 zit erop in 27 minuten en 35 seconden. Ik heb het al lang warm gekregen! Zo leuk dat je een rondje volloopt als route! Dat zie ik onderweg als ik een fotootje maak.
Ik loop over de dijk voor het kleine stukje en dan komt de wind tegen op het gladde fietspad. Met Praag heb ik ook niks. Door de wind tegen is het audio wat moeilijker te horen en is het wat zwaarder ook! Ik moet ook wat harder werken om een tempo van rond de 5:30 vast te houden. Van mezelf mag ik niet onder de 5:40 komen. Ik krijg niet uitgerekend hoe lang ik er dan over zal doen, maar het is zeker niet sneller dan de 53 minuten van vorige maand! Ik vind dat gezien de sneeuw geen probleem. Kilometer 7 loop ik over de weg, want het fietspad is onbegaanbaar met de sneeuw. En dan komt Dublin voorbij! Kijk! Daar heb ik wat mee!
Vanaf kilometer 8 wordt het wel afzien en doordrammen. Porto interesseert me echt niks en ook Kopenhagen ken ik niet echt als een romantische plek eerlijk gezegd. Toch is de achtste kilometer de snelste net onder de 5:30! Ik loop 9 kilometer in 50 minuten en ik weet nu dat ik binnen een uur klaar zal zijn ook. Van de liefdesspreuken in elke kilometer vond ik “liefde is de ander ruimte geven om te doen wat ie het leukst vindt” (of zoiets) de meest toepasselijke. De weg voor me is opeens helemaal leeg!
De laatste kilometer gaat het langzaamst. Istanbul kan me dan ook totaal niet boeien en ik ben behoorlijk moe. Met 55:45 ben ik echter heel erg tevreden. De jongens zijn nog aan het schaatsen op het stille ijs. Ik heb het niet slecht gedaan en in mijn wave deden 35 mensen mee en ik ben 8ste van de 35 en 3de vrouw.
Dan moet ik vandaag ook nog de wandelbadge halen. Dus ik ga met Rob samen naar de Plus, want we moeten echt brood en melk hebben. Ik kan prima wandelen, maar ik merk wel dat ik best vermoeid ben en dat ik steeds minder zin krijg. Dat er (naast brood en melk) ook duo-paaseitjes zijn, maakt de dag goed! Het thema van vandaag was natuurlijk een hartje. Dat heb ik dan maar in de sneeuw gezet, want in de witte natuur van dit moment kom je die niet tegen! En de hartjes onderweg van de NNrunningDay tel ik ook zeker mee!
