Maandag 15 februari 2021 Zonder Zin in Zwift ?
Na de sneeuw in Nederland, ijzelt het nu. Daarom moet iedereen thuis blijven en thuis werken. He! Dat moesten we toch al, dus er verandert voor ons helemaal niks ? Na het werken mag ik Vincent helpen met zijn huiswerk en alles loopt uit. Er moeten haren gehuis-kappert (dat is ook 2021) en eten gebrouwen. Ik had eigenlijk moeten gaan zwemmen, maar het water kan nog niet verwarmd worden en de ijzel belet mensen om te komen, dus dat zit er niet in. Dan maar weer fietsen…. Binnen wel te verstaan. Ik heb totaal geen zin. Dat is echter geen enkele goede reden om het dan maar niet te doen… Opstappen en in Watopia een rondje trappen!
Dan ga ik toch lekker mijn best doen op het hoog houden van de cadans! Zal ik die eens boven de 80 proberen te houden. Waar ik een paar maanden geleden nog op de 70 zat. Ik bekijk de route van alle kanten vandaag.
Na 3 kwartier en 20 kilometer spring ik van de fiets af, blij dat het erop zit. Maar wel met een gemiddelde cadans van 83! Kijk, dan is de training toch ergens goed voor. Soms moet je even iets doen waar je niet zoveel zin in hebt, omdat je tijdens een triatlon ook niet aan 1 stuk door zin blijft hebben.
Dinsdag 16 februari. Lopen in smeltende sneeuw ❄️? en een FTp training in Londen ???????
Samen met Manuel en Vincent ga ik een lunchrun doen. Ik ben erg prikkelbaar doordat op mijn werk een hoop dingen niet goed gaan die de dingen die wel goed gaan nogal overschaduwen. En ik moet een dicht hek hebben voor de foto-opdracht van de dag. Dus ik wil even langs de Oostvaardersplassen. Intussen heeft de ijzel plaatsgemaakt voor dooi en is het boven de 5 graden. De sneeuw smelt weg. En dat is het probleem! Er zijn stukken waar papperige, koude sneeuw ligt. Daar krijg je natte en koude voeten van als je er doorheen loopt. En het is ook nog steeds glad. Mijn toch al niet beste humeur wordt er niet beter op. Maar we vinden wel het gesloten hek!
We lopen verder langs de Oostvaardersplassen. Maar wel over het fietspad. Ik heb andere schoenen gevonden, die ik jaren in de kast heb laten liggen. Behalve dat ze nu nat en koud worden, zitten ze prima!
Ik loop helemaal niet gemakkelijk vandaag. Ik slof een beetje achter de mannen aan die druk kletsen en ondertussen vinden ze het ook nog nodig om van het werk te bellen. Manuel en Vincent lopen de berg 2 keer op en af, maar ik doe even niet mee.
Misschien zitten de 10 kilometer van zondag toch nog een beetje in mijn benen. Het feit dat de ondergrond zoveel uitmaakt in tempo dringt tot me door, dus zondag heb ik best goed gelopen met die sneeuw! We maken een rondje van 7,5 kilometer en dan kan ik weer verder werken.
‘s Avonds staat er nog een FTP training. Is maar een half uurtje en daar zitten 2 keer 9 minuten op de hoogste FTP in. Ik ga gewoon een hoge cadans aanhouden. In Londen. Greater Flat Route.
Het is eigenlijk wel te doen, als ik de cadans maar supersoon hou. Dan voelt het gemakkelijker aan. Ik vind het verschil tussen 95% van de FTP en 105% van de FTP maar weinig verschil maken. Als je een training doet, merk je veel minder dat er heuvels zijn. Of misschien heb ik dat niet ingesteld?
Nu hier toch in Londen ben, wil ik de route ook afmaken ook. Het tempo blijft er heel goed in zitten en ik scheur lekker verder. Een stuk beter dan gisteren!
En passant verbreek ik nog wat PR’s en dan kan ik na 25 kilometer in 46 minuten weer afstappen. Dat is een gemiddelde van dik 33 kilometer per uur! En ik heb ook nog eens een cadans boven de 85 gehaald.
Woensdag 17 februari. Medailles ? ? en -natuurlijk weer- Zwift!
Tussen het werken door, hang ik boven mijn werkplek al mijn medailles, zodat ik daar naar kan kijken.
Voor de avond staat er een fietstraining van dik twee uur. Ik zit er helemaal niet op te wachten, maar ja. Na een bord frietjes stap ik toch maar weer op. Ik heb weer een route in Londen en ik ga me van niemand iets aantrekken. En ook niet van het tempo, de cadans of het gebrek aan zin. Ik zie wel hoe lang ik ga trappen. In elk geval tot de Greater Londen 8 klaar is.
Ik moet een heuvel over en kruip naar boven, maar ik stop niet hoor! De duurt al met al een uur. En dan vind ik het eigenlijk ook wel goed. Voor 1 keer geef ik er aan toe dat ik geen zin heb. Voor de helft tenminste. Jammer dat ik me daar schuldig over voel dan. Al met al zit de cadans toch weer boven de 80! Dat is toch nog iets.
Donderdag 18 februari. Hardlopen in de regen ? op zoek naar vlaggen ?
Vincent gaat hardlopen op de atletiekbaan. Ik ga ondertussen ook een stukje lopen. In de loop van de middag gaat het regenen. Wat zuur is, omdat het hierna alleen maar mooi weer zal zijn. Maar goed: aan regen ga je niet dood; je wordt maar 1 keer nat! (en daarna alleen maar natter) Ik moet een vlag fotograferen voor de opdracht van de dag en ik denk dat ik de vlag bij het Bloq van Kuffeler op het plaatje gaat zetten!
Het is zo dat je maar 1 keer nat en koud wordt, maar de wind tegen maakt het niet beter. En het is donker. Ik voel me niet senang als ik alleen over de donkere paden ga lopen nu. In mijn hoofd zit ook de hele tijd: stop nu maar, dit hoeft niet. Ik onderdruk het wel, maar het kost me meer moeite dan normaal. Ik besluit maar via de Noorderplassen te lopen en dan terug door de stad. Dan kan ik altijd… stoppen en terug met de bus? Nou, nee, want ik heb geen mondkapje. Eerder terug? Dat zou kunnen. Ik hoop bij het Boat House op een vlag. Die is er wel, maar ik krijg ‘m niet op de foto.
Ik heb het niks gemakkelijk. Ik hobbel maar wat voor mijn gevoel. Het tempo is behoorlijk, maar dat gaat niet vanzelf. Mijn telefoonhoesje werkt totaal niet mee. Die glijdt steeds af en weg. Mega Irritant. Ik loop de stad in bij de eerste oversteek die ik tegenkom. En dan denk ik rechtdoor te lopen en dan linksaf te gaan en dan kom ik weer bij richting de atletiekbaan. Na een kilometer of 6 is het hopeloos. Het onwaarschijnlijke is echt gebeurd: ik ben in Almere Stad totaal de weg kwijt. Ik zie de Rabotoren staan, maar veel te dichtbij- ik zie de stad, maar ik begrijp niet waar ik ben. Alleen dat het nog ver terug is. En een winkel met vlaggen is me ook niet gegund. Gelukkig is het intussen droog. Mijn voeten niet meer, maar de regen is gestopt. Ik kijk op de kaart (!!) en zie waar ik heen wil en opeens weet ik waar ik ben! Dan ga ik de vlag vlakbij de atletiekbaan maar fotograferen. Ik zie ineens een vlag op het industrieterrein. En dan nog 1. En nog 1. En nog 1. En. nog 1!
Oke, dat heb ik gehad, nu nog om de Leeghwaterplas heen. Het is er donker en ik zie iemand voor me. Ik ga ineens wat haast maken als ik nog om wil lopen ook. De negende kilometer zet ik er de sokken in en ik heb wind mee en het gaat opeens een stuk meer vanzelf! Tsjakka. Dan loop ik nog een klein stukje om voor een politievlag die er maar bij hangt. 10 Kilometer binnen een uur, maar dan tel ik (lekker vals) de stops voor de vlaggen en de kaart niet mee. Ik ren terug naar de parkeerplaats en ben net op tijd. 10,56 kilometer in 59:55 en het begint weer te regenen. Dus ik ben er helemaal klaar mee! En nat.
Vrijdag 19 februari. Fietsen voor de badge terwijl ik bel ?
Inpakken, schoonmaken, organiseren en er moet dit weekend 40 kilometer gefietst worden. Het voelt niet alsof we met vakantie gaan. De fietsen gaan niet mee, dus als ik 40 kilometer wil fietsen voor de badge, met dat deze ochtend er tussen passen! Ik stap om 10 uur weer op in Watopia en ga lekker met mijn zus bellen. Een gewone route over de prairie, door de aquariumtunnels en over de vulkaan en terug. Geen snelheid, geen cadans, geen tempo. Gewoon lekker kletsen. Het is nacht, het regent en onweert, de vulkaan is warm en hoog, geen enkele inspanning voor een segment: ik klets met mijn zus en trap.
Inmiddels ken ik alles wel zo’n beetje en dit gaat alleen maar om kilometers verzamelen. Meer of minder doe ik niet! Uiteraard lukt me dat prima.
Daarna weer verder met inpakken, de was en zorgen dat we een paar dagen tussenuit kunnen naar Zeeland!
‘s Avonds maken we met z’n drietjes een lekkere wandeling door het bos achter het park.
Langs de vogelkijkhut. Speciaal voor mij. Had niet gehoeven.
Zaterdag 20 februari 2021. Met Vincent Zuid-Holland door over strand en pier. ?
Voor de jaarchallenge van Trispiration moet ik 2 keer tien kilometer lopen per maand, liefst in verschillende provincies. En nu zitten we op de grens van Zeeland en Zuid-Holland! Dus ik ga beide provincies meepakken. Vandaag de Brouwersdam op richting Zuid Holland. Vincent gaat mee. Nadeel is dat we eerst wind tegen hebben. En dat we op het strand uitkomen. Vincent vindt het helemaal geweldig!
Ik zal maar eerlijk zeggen: ik vond het zand zwaar, wind tegen zwaar, mijn benen zwaar… Ik genoot meer van Vincent dan van het strand en de kabbelende zee. Ik liep gewoon dapper mee, maar als het 10 kilometer “moeten” worden, voelt dat voor mij al minder goed. Het was vol met strandsurfers en fotografen en surfdudes. Het gaafst was echt Vincent die oh en ah riep en genoot van natte voeten krijgen, onhandige ribbels om op te lopen en de vergezichten. We stopten regelmatig (ook het horloge) voor een foto momentje.
Na een kilometer of 3 gingen we weer de parallelweg op naast het strand lopen. En dan zijn we al vrij snel bij de onderdoorgang naar de andere kant. Vincent huppelt blij naast me, kijkt auto’s en zoekt mee nummertjes (we moeten 2021 in getallen verzamelen). Ik ben alleen maar bang dat we te kort hebben zo. Aan de andere kant hebben we wind mee. Ik wist dat er een pier lag, maar om daar nou op en neer te lopen… “Mama, zullen we daar gaan lopen?” vraagt Vincent, terwijl hij naar de pier wijst. NATUURLIJK! Ik roep het net niet uit van geluk! Het is geweldig om tussen het water door te lopen. Onverhard. Daar geniet ik nou van! Ik ben zo onwijs blij dat ik (voor mijn gevoel) daar mag lopen door Vincent en van Vincent. Helemaal in mijn element.
Op de heenweg zet ik hem op de foto en we worden uitgewaaid en natgespetterd op het eind. Op de weg terug gaat hij voor me uit voor mijn plaatjes.
Als we dan weer op de weg lopen en het best saai is, gaan we gewoon maar eens een kilometer lopen zonder te stoppen. “5:37, mams; je kan het best.” En bedankt pubert van me! Maar we doen het nog een kilometer op 5:40! Niet vanzelf, maar gewoon lekker rechtdoor en wind mee en verhard. Ik ben er bezweet van, terwijl Vincent nog huppelt alsof hij gewoon een wandeling doet. Dan komen we bij het stationnetje. Ziet er erg leuk uit!
We lopen het park weer op en jawel, dan zit ik op 9 kilometer. Vincent gaat Pokemons vangen en ik moet de tien kilometer vollopen in rondjes langs het haventje en de huisjes. Zonder de stops loop ik de 10 kilometer in Zuid-Holland in 1 uur en 17 seconden. We hebben 13 minuten heel erg genoten van de nieuwe omgeving.
Later op de dag (na de regendouche en de Ferarri-assembly) gaan we de zonsondergang op het strand kijken. Vincent daagt me uit om pootje te baden, en dat laat ik me geen twee keer zeggen! Het water is ijs- en ijskoud aan de voeten. Chillling. Maar het is wel stoer om te doen!
Zondag 21 februari Over het strand en door de zee met z’n twee! ? ?
We gaan pas in de middag, Vincent en ik. Want dan zijn we uitgeslapen, is het warmer en hebben we weer een stuk Ferrari gebouwd! Rob brengt ons weg en wij lopen door Zeeland terug richting het vakantiepark. Het vakantiepark ligt namelijk in Zuid-Holland. We hebben allebei de nieuwe trailschoenen aan. We stappen uit bij de Verklikkerssteeg en het eerste wat Vincent doet is in de hondepoep trappen. ??♀️
Het Verklikkerspad gaat op en neer door de duinen, maar is wel verhard. Het zonnetje schijnt er heerlijk bij en de korte mouwen en korte broek zijn een prima keuze. Vincent vind die ‘bergen’ maar niks! Als we door het mulle zand omhoog moeten ploegen, komt de zee in beeld.
Het is redelijk eb en we rennen naar de waterkant. Dan gaat Vincent helemaal L O S. Hij is zo blij als een kind (van 4 wel te verstaan) en over de ribbels springen. “Mag ik door het water mama, mijn schoenen mogen toch nat worden he, o, wat lopen ze lekker, en er komt geen water doorheen en weet je dat dit echt heel leuk is” Hij ratelt maar door en door. Van mij mag hij ook door het water heen en dan is het helemaal één groot feest! (dat zal de hondenpoep leren…) Zijn enthousiasme is aanstekelijk en onbetaalbaar.
Hij loopt met een grijns van oor tot oor. De kilometers gaan een beetje vanzelf. We hoeven niet hard ofzo en laten de horloges aanstaan als we stoppen voor een foto of genietmoment. Vincent ratelt aan 1 stuk door hoe leuk het is; alsof ik dat niet aan hem merk. Ook als zijn schoenen en sokken toch nat blijken te worden en ik hem waarschuw voor blaren.
Op het strand is het hartstikke rustig. Er zijn hier nauwelijks mensen. In de verte zie je het torentje waar we heen moeten en Vincent hoopt dat het nog mijlen ver weg is. Ik loop ook wel lekker. Redelijk ongedwongen. Ook maar door het water heen dan. Dat is wel koud aan je voeten!
En alles sopt dan. We houden de vloedlijn aan. In de verte zijn meer en meer mensen te zien en een paardenkarretje ook. Dan staan we voor een hele brede lagune. Daar moeten we DOORHEEN. Ik ga voorop, want we weten niet hoe diep het wordt. Doorgaan, zeg ik tegen Vincent. Ga in elk geval door achter me aan.
Tot de bovenkant van de broek komt het! Het is koud, ijzig, maar we lopen door! Zo!! Dat was wel erg stoer van ons. Nu komen we op het drukke strand bij Renesse. We gaan weer hardlopen om de benen niet te veel te laten afkoelen. In de verte liggen zeehondjes, maar die boeien ons niet zo. Vincent is meer geobsedeerd door de kabbelende zee. We lopen om een heleboel mensen heen. Meestens rennen we gewoon, soms een wandelpauzetje.
We hebben te maken met honden en anderen, maar lastig is dat niet hoor. We zitten al zomaar op 7 kilometer! Vincent is nog steeds helemaal in zijn element en het liefst zou hij nu elke week met mij mee naar het strand gaan. In plaats van Joyce. Hij vergist zich en zegt zelfs even dat hij dit liever doet dan Pokemon vangen! Hij huppelt er zelfs bij!!
We lopen de 10 kilometer vol en dan plak ik er voor alle zekerheid nog een kilometer aan. In totaal 73 minuten. Vincent krijgt het nu wel iets zwaarder. Ik juist niet. We zullen dadelijk mijn horloge stoppen en dan zijn we aan de Brouwersdam en dan gaan we wandelen. Daar is het verhard. We gaan nog 1 keer de zee in, zo ver als we durven!
De mensen in de strandstoelen vinden ons maar raar. Dan gaan we de parkeerplaats op. Vincent raakt helemaal hoteldebotel door alle fantastische auto’s die daar staan en rijden. Ik irriteer me vreselijk aan een overvolle parkeerplaats vol onrust en zonder ook maar 1 mondkapje. Terwijl Vincent Audi’s, Porche’s, Jaguars en Caterhams zag, zag ik families van 20 mensen die allemaal even oud waren en zich aan geen corona hoefden te storen. We liepen flink door in ferme wandelpas langs de auto’s die over de boulevard scheurden. Rob kwam onze kant op. Vincent zette zijn horloge uit op 14 kilometer met een mooi gemiddelde van 7:23 inclusief de wandeling over de dijk. Met zijn drietjes gaan we nog een keer het strand op. Nu het eb is, is de zee heel laag en kun je er heeeeeel ver in lopen. Heel in de verte staat Rob dan.
Dan moet je wel blijven bewegen, anders raak je onderkoeld en zullen je benen wel dienst weigeren! Zo ver als we konden zijn we gegaan. Voor dippen is het mij te koud met water tussen de 3 en 8 graden. We wandelen terug naar het huisje. Met natte voeten én mondkapje nog even langs de supermarkt! In het huisje ga ik in de sauna en in het bubbelbad. Ik ben zo trots op Vincent dat hij mee is gegaan en zo onwijs genoten heeft!
