Zaterdag 17 april Zwemmen ?♀️ in ?-? Putten
Vincent heeft last van zijn rug. Ergens een verkeerde beweging gemaakt. Dus hij gaat niet mee fietsen met mij. En dan ga ik ook maar niet, want er komt hier en daar wat tussen. Ik ga wel zwemmen! In Vincents plaats neem ik MBB mee. Zij zwemt in een totaal ander tempo dan ik, maar alleen is ook maar alleen he! We rijden samen naar Putten toe.
Ik moet me nog omkleden in mijn wetsuit. Het had zonder gekund, want ik heb een trisuit aan. Ik spring in de baan voor rustige zwemmers. Er is 1 iemand anders. Ik ga gewoon op en neer zwemmen. De man achter me volgt gewoon. Ik vind het prima. Nou ja, eigenlijk vind ik het niet zo geweldig. Ik heb dit ook wel weer gezien. 25 meter heen, 25 meter terug. En soms met benen en soms in een lekkere slag en soms niet. Eigenlijk ben ik er na 700meter wel klaar mee. Niet dat ik stop! Maar ik vind het vandaag niet lollig. Lekker weer, lekker water, lekker de ruimte, mooie omgeving, maar de zon in mij staat een dag niet aan. Ik zou liever een eend zijn, die lekker loom ligt te wezen.
Ik zwem door als ik een kilometer vol heb. En ik zwem ook door als er 1600 meter op het horloge staan. Ik zwem zelfs zonder ook maar 1 onderbreking door tot ik ruim 2000m gezwommen heb. Dat dan weer wel. Maar fietsen, dat komt er niet meer van en daar heb ik ook al geen zin meer in! Elke keer dat we hier zwemmen, komt er een badeend bij!
Zondag 18 april. Intervallen hardlopen ?♂️ ?♀️ achter Vincent aan en De Alpe de Zwift fietsen ?♀️
Op een warme zondagmiddag gaan Vincent en ik hardlopen. Dat moet van Vincents schema. Eerst 50 minuten in zone 1 en dan gaat hij intervallen van een minuut hard doen met 2 minuten rust ertussen. Die eerste 50 minuten kan ik ook! Het is korte broeken-weer!
Dus het is ook heet. We gaan na 2 kilometer iets langzamer, want anders blijft hij niet in zone 1. Ik klaag en klets Vincent de oren van het hoofd. Niet over het tempo, maar omdat ik me erger aan sommige dingen. We lopen langs de manege en door het bos onverhard weer terug naar de Trekweg. Als we weer aan de andere kant van de Vaart zijn (aan de stadskant), beginnen de intervallen. Ik ga ook een minuut hard en dan wandelen we samen de 2 minuten. Dat moeten we 5 keer doen.
De eerste keer gaat Vincent nog niet zo hard en zit ik er maar een klein stukje achter, maar naarmate we vaker gaan, gaat Vincent harder en ik zachter. ☺️ Dan moet ik iets langer hardlopen om weer bij hem te komen, dus ik hoeft minder de wandelen. We lopen de 10 kilometer vol in een dik uur. Het is dan echt wel heet intussen!
Na het avondeten gaan we verder met de speech voor Engels. Om 21:00 uur ga ik voor de laatste en zwaarste etappe van de Tour of Watopia. Bergen. Ik doe mee aan de ‘meisjesroute’ en ga de Alpe de Zwift op. Als ik 5 minuten van tevoren aansluit zijn er pas 12 meiden! Uiteindelijk zullen het er 27 worden. Ik weet dat dit z’n tijd gaat duren.
In de jungle ga ik weer eens slecht. Niet snel in elk geval. Er is ook iemand op een gewone fiets! Als we afslaan naar de Alpe de Zwift lig ik op de 20ste plek. Stiekem hoop ik in de top 10 terecht te komen, omdat ik tegenwoordig een Zwift-berggeit ben geworden. ?
Ik begin al snel met inhalen en na de eerste 3 bochten sta ik al op plek 15. Met zo weinig mensen kun je niet echt samen fietsen. Ik ga gewoon een cadans van 70+ aanhouden en een tempo van rond de 8 kilometer per uur. Ook dan zal het nog wel eindeloos duren. Ik vind het superleuk dat ik goed kan kijken zonder dat er hordes andere fietsers zijn! Bochten aftellen en zweten, dat is de basis. Je telt de bochten af, van 21 naar 1 en dan naar de finish. In bocht 12 lig ik op plek 12! Dan wordt het wel lastiger, maar ik heb een enorm duurvermogen.
Dus ik hark maar door en door en ik haal uiteindelijk ook nummer 10 in. Een Engelse geloof ik. Ik denk elke keer: als ik maar bij bocht 6 kom. En als ik daar ben: op naar bocht 3. Het stijgt voortdurend en onafgebroken.
Na bocht 3 wordt het wel echt een stukje afzien! Iemand stopt er nog vroegtijdig, dat ik zonder inhalen op de 9de plek terecht kom. Mijn zin zakt een beetje richting de fietsschoenen. De laatste 2 bochten zijn echter erg gaaf! Het is weer eens donker geworden en op de Alpe de Zwift is dan noorderlicht te zien!
Geweldig gewoon! Je kunt dan ook aftellen. Ik haal het (weer) niet binnen anderhalf uur, maar dat maakt me niet uit. Halen zal ik het! En ja hoor, ik kom ook boven net als de zon weer opkomt.
Ik ben blij dat ik er ben! Ik fiets het rondje nog wel even uit. Naar beneden ga ik niet meer. Dat was een kort ritje van 18 kilometer, maar met 1000 hoogtemeters was het absoluut geen cookie! Ik heb de Tour of Watopia uitgefietst, maar mooier vind ik het dat ik naar level 21 ben gegaan. Mijn bedoeling was level 20 halen in april, dus nog een niveau hoger is alleen maar mooi! Ik heb de hoogtebadge van Garmin (nog lang) niet gehaald.
En dan is het wel bedtijd intussen.
19 April – Een duurtocht ?♀️ de avond in.
Vincent heeft weer TVA training en daarom staan we om half 7 bij de parkeerplaats van de atletiekbaan. Ik ga zelf fietsen. Eerst fiets ik richting de Oostvaardersdijk. Ik let een beetje op de cadans en trap gewoon maar wat. Meer is het niet vandaag. Op de dijk kan het tempo wel wat omhoog, maar superhard niet vandaag. Ik vind het wel prachtig als ter hoogte van Pampus het zonnetje erdoor komt! Verder is het wat somber.
Na een kort stopje weer door. Ik hou een beetje de tijd in de gaten, want ik heb ‘maar’ anderhalf uur. Ik rij door tot het Kromslootpark. Eigenlijk best stoer dat ik zo op een maandagavondje een eind weg trap! Ik ga helemaal aan de andere kant langs en neem dan zelfs nog een ommetje bij het Kasteel! Het is voor mij maar moeilijk in te schatten hoe ver het nog precies is en hoe lang ik daar dan over doe. Ik fiets terug langs de Vaart. Mijn tempo ligt nooit zo hoog, maar ik kan wel eindeloos doorgaan. Na nog een klein rondje extra om de baan ben ik weer op de parkeerplaats. Precies op tijd. Dan zie ik het SMSje van Vincent dat ik nog een stukje door kan fietsen, want ze hebben wat tegenslag en zijn later. Dat laat ik me niet nog eens zeggen, want zo haal ik de 50 kilometer! Dus ik rij nog een groot blokje om het sportpark heen. Ik ben bijtijds weer terug, maar de kinders zijn er nog niet. Ik ga ze tegemoet rijden. Intussen neemt het licht wel af!
Ik fiets samen met Vincent naar huis en ik haal (makkelijk) de 50 kilometer, zelfs 52. Al is dat niet binnen 2 uur. Zomaar op een maandagavond.
Vincent zit heel hoog op zijn fiets nu, diens houding is wat aangepast. En zijn tempo past zich daar dan weer op aan ook! Dat belooft nog wat….
Dinsdag 20 april Op kantoor ?? en buiten fietsen op zoek naar ? .
Ik werk een dagje op kantoor! Tussen de middag wandel ik een klein stukje met mijn collega, maar dat is lang niet genoeg buitenlucht voor mij. Daarnaast staat er een badge open van Garmin om deze week 100 kilometer te fietsen en ik ben gisteren een heel eind gekomen! Vincent gaat niet mee, die moet hard leren, dus ik ga alleen. Het lijkt warm weer. Ik fiets richting de bloemenvelden aan de Ibisweg. Nou ja, dat probeer ik. Er zijn maar weinig bloemen. ? Ik fiets tot de Knardijk. Er is wel wind. Bij de sluisjes maak ik een foto.
De zon gaat al onder en ik moet nog naar huis fietsen! Ik trap lekker door en geniet van de mooie kleuren, maar voorbij de Praambult wordt het wel koel. Zeker voor mijn korte broek! Ik fiets 28 kilometer en dat is genoeg voor de badge van Garmin. Weer een paar puntjes dichter bij level 5.
Woensdag 21 april een wandeling ?♀️ ?♂️ bij de lunch En dat is het! Nou ja, ik ga naar de sportdietist. Mijn basisvoeding op orde krijgen met zoveel sporten, lukt niet met de Weight Watchers. Gek genoeg is de hoofdboodschap: ga meer eten! Meer koolhydraten. Volkoren. Het is geen streng dieet, maar een leefregel.
Donderdag 22 april. Tempoloop 6 kilometer ? mijn aandeel in de Batavierenloop
Met de meiden van Trispiration doen we mee aan de virtuele Batavierenloop. De Batavierenloop is een studenten-hardloopwedstrijd over 125 kilometer. Een estafette-loop. Met veel bier en gezelligheid natuurlijk! De gemiddelde leeftijd van Trispiration ligt wel dik boven die van een student! Dit jaar moet alles digitaal, dus deze race ook. Iedereen van Trispiration heeft een afstand opgegeven waarover zij wil knallen en we hebben het gelijk verdeeld. Ieder doet haar eigen best. Haar eigen rondje. En dat moet je uploaden, en bewijzen dat je zonder stoppen hebt gelopen. Ik ga als Vincent baantraining heeft, dan ga ik mijn 6 kilometer knallen. Ik zie er behoorlijk tegenop, want ik heb geen idee meer van mijn tempo! Ik hoop echt binnen de 35 minuten te komen, stiekem denk ik aan 32 minuten.
Trispiration shirt aan, fijnste en snelste schoenen aan, gedag zeggen buiten de baan tegen de bekenden en dan ga ik maar. Hopelijk krijg ik het niet koud! De eerste kilometer gaat hard. 12 Kilometer per uur loop ik. De brug over. Koud is dan al ver weg. Doorrammelen, daar gaat het om. Ik heb een route langs het Bloq van Kuffeler in gedachten. Rechttoe-rechtaan. Niet denken, maar rennen! De tweede kilometer gaat zo mogelijk nog harder! Doorzetten nu. Ik haal het nog wel binnen de 32 minuten en daarna mag ik terugwandelen. De derde kilometer is ietsje langzamer. Een pietsie. Zat een ophaalbrugje in en een bocht. Het lastigst vind ik het dat ik geen foto kan maken onderweg, verdikkie! Dan komt de vierde kilometer en die gaat weer op 12 kilometer per uur. Ik weet dat de vijfde kilometer het moeilijkst is, want ik moet de dijk op omhoog en daar zijn stoplichten en ik moet nog een keer oversteken. Voor ‘omhoog’ vind ik zwaar! Het eerste oversteken gaat prima, maar daarna moet ik op auto’s anticiperen. Ik moet ook de brug over (weer geen foto). Over 5 kilometer doe ik 25 minuten en 27 seconden. Respectabel snel, al is die vijfde kilometer langzaam gegaan met 5:17. Ik heb het heet intussen en ik ben in het Wilgenbos. Ik had niet gedacht dat ik met 6 kilometer zo ver zou komen. Maar nu ga ik tellen. Hopelijk tot 300. Admenhaling onder controle houden en aandacht afleiden. Rechte weg en ik kom weer op 12 kilometer per uur. Ik ben niet de snelste dame, want een jonge blom van 24 kan mij er makkelijk uitlopen en er zijn ook dames van mijn leeftijd die een heel hoog basistempo hebben, maar dit is voor mij echt maximaal! Ik zit ruim on der 32 minuten. Ik heb er 30 minuten en 30 seconden over gedaan. Daar ben ik extreem trots op!
Bij het sluisje kom ik op adem. Zo ver ben ik gekomen. Ik ben zoals altijd, snel weer bij positieven. Ik wandel de sluis over en dan ga ik weer hobbelen. Nu heb ik geen haast meer. Schelpenpad om er van te genieten dat ik hier daarstraks al wilde joggen. En dan het bos in. Omdat het rust geeft, dat onverharde. Zowel in het oververhitte hoofd als voor het tempo. Ik dwaal wat en wandel ‘s een stukje.
Ik heb meer dan genoeg tijd. Als ik weer verhard loop, voelt het als joggen, maar het tempo blijft zeer acceptabel. Om niet af te koelen blijf ik rond de baan lopen tot Vincent klaar is. En dat zijn weer 5 kilometer. Maar die gaan maar op 9 kilometer per uur!
Ik heb mijn bijdrage geleverd. De rest heeft nog tot zaterdag.
Vrijdag 23 april Friesland – een veelzijdig ? (of rommelig❓) loopje met Joyce – van alles wat!
Voor de jaarchallenge van Trispiration loop ik elke maand 10 kilometer in 2 provincies. Ik heb er al een heleboel gehad. Begin deze maand was ik in Brabant. En vandaag neem ik Joyce mee naar Friesland. Ik heb een route bij Wolvega gemaakt. Vincent en Joyce gaan mee. Vincent heeft ‘s morgens nog school, dus we gaan ‘s middags. Helaas wordt Vincent onwel op school, waardoor hij beter een middag niks kan doen. Ik ga samen met Joyce. Wolvega lijkt niet zo ver weg om te reizen, maar ik rij helemaal binnendoor. Het is zonnig. ☀️ We wandelen vanaf het Hotel van der Valk waar we geparkeerd staan onder de A32 door en dan gaan we hardlopen. Nou ja, we lopen. Mijn benen voelen wel goed, maar algeheel vermoeid. Dus het tempo vandaag maakt niet uit! De route is 13 kilometer. De eerste 2 kilometer zijn heerlijk onverhard en we komen bij een uitkijkpunt. Over de Poolder.
Ja. leuk. En weer door! Dat onverharde vreet wel meer energie en al snel is het echt warm. En modderig. Of course. Kan er ook nog wel bij! In kilometer 2 komen we bij het Helomasluisje. Een prachtig antieke sluis.
Daarna hobbelen we verder. Langs een pony met berijdster en fotografen, waarmee we toch niet alleen zijn in Friesland! In kilometer 3 laten we de onverharde paden achter ons. Ik loop even door tot de bruggen over de Lende, het riviertje waar dit gebied naar vernoemd is. Één voor de voetgangers en fietsers, 1 voor de autoweg A32 en 1 voor de treinen.
Ik wil ook de vierde kilometer even doorlopen, maar…. na een klein stukje is dat klaar, want het fietspad maakt plaats voor zand. Ze zijn bezig met een nieuwe fietspad. We wagen ons een stuk op het zand, maar verderop staan de bouwwerktuigen te stampen. Omkeren en iets anders verzinnen dus.
Mij maakt het niet uit, als het maar 10 kilometer worden! Wat heeft kilometer 5 te bieden? Nou, een Fries landschap met water, een fietspad en in de verte een kerkje. En een recht fietspad. In het water staan staken van oude bomen. En er zijn eenden en zwanen.
We wandelen over het fietspad. Een stuk. En daarna gaan we weer hardlopen. Een stuk. We komen in kilometer 6 LANGS DE SNELWEG te lopen! Binnen een paar kilometer van ‘n onverhard verlaten pad naar een fietspad langs de snelweg! We stappen flink door – in wandelpas. We wisselen vandaag toch alles af! Ging kilometer 6 nog in 6 minuten en 11 seconden; over kilometer 7 doen we 10 minuten! En dan… staan we in Peperga. Bij het kunstwerk van het bootje. Voor de afwisseling.
We zoeken een nieuwe route uit, want we zijn nu totaal aan de andere kant als we oorspronkelijk zouden zijn. En dan rennen we weer. Onder het spoor door, over de trottoirs van Blesse. Ik klets, Joyce loopt mee in mijn tempo. We nemen een fietspad achter langs. En dan lopen we opeens een kilometer in 5:53 (mijn horloge) of 5:40 (Joyce’ horloge). Voor Joyce haar doen is dit extreem!
Zo zijn we weer langs een drukke en lawaaiige weg en we vinden dat we weer een wandelkilometer hebben verdiend! Ik zou ook wel willen dribbelen, om maar sneller van de herrie van de auto’s af te zijn. Maar we kunnen nu even kijken of we achter langs Wolvega kunnen lopen. We steken de Lende nog een keer over en dan gaan we weer een soort van park/natuurgebied in. Verhard. Dat wel.
Als we de tien kilometer vollopen, doen we dat weer op een tempo wat mij meer past dan Joyce. Ik ben klaar en in de verte zien we het hotel al liggen gelukkig. Ik heb niets genomen onderweg, maar Joyce blijkt als een zonnetje te lopen op Marsjes 🙂 Zo rustig als het eerder was, in dit park nabij Wolvega is het wat drukker. Vanaf kilometer 11 pak ik mijn eigen tempo op. 5:41.
Kilometer 12 wandelen we. Langs de volkstuintjes. Wat wij aanzagen voor het hotel, blijkt een woonflat te zijn. Ik ben er echt wel klaar mee! Ik heb 10 kilometer plus gelopen in Friesland en mij ontbreekt elke zin. Maar we moeten Wolvega nog door. Over het spoor, langs de kerk, langs de Friese huizen. Ik weet er nog een beetje dribbelen uit te persen, maar als het hotel dan echt in zicht is, kap ik er mee. Horloge stopzetten na 13 kilometer die voor mij tellen als Friesland! Het was echt van alles wat.
‘s Avonds wil Rob nog een frisse neus halen en ik ben nooit te beroerd om mee te gaan wandelen! Ik vind de zonsondergang zo heerlijk. Mijn benen hebben er niks over te zeggen!
25 April – Lekker rustig fietsen ?♀️ ?♂️ en bijkletsen met Manuel
Van het afwisselen hardlopen en wandelen word ik niet echt moe. Of eigenlijk ook weer wel. Of ik ben nog wat vermoeid van de tempoloop. Of ik ben gewoon moe van het werken, huiswerk begeleiden en alles. Uitfietsen dan maar. Vincent moet nog rustig aan doen, dus ik mag met Manuel mee! Yeah! Manuel is zo lief om voor mij op de ATB te gaan. Dan hoeft ik niet hard en is het voor hem toch een flinke workout. Zo’n ATB is een stuk zwaarder dan mijn racefiets, dus hij moet harder werken. We kijken uit naar tulpen, maar een keer lekker bijpraten vind ik belangrijker! Ging ik vroeger keer op keer met Manuel overal heen om te lopen, nu is hij wat te snel voor mij. Fietsen is een ideale oplossing! Manuel doet de route. We gaan over de Grote Trap.
Tulpen zien we eigenlijk nauwelijks aan deze kant van de polder. We fietsen langs de Vaart en dan moeten we een ommetje maken door het Oosterwold. Net waar Manuel het bosachtige gebied had uitgezocht om de wind wat te temperen, fietsen we nu over de vlakte. Wind tegen tempert vooral het (toch al lage) tempo. Manuel mag mij de schuld geven! Het zit er niet zo in vandaag. De zin, het tempo, de cadans – allemaal niet. Met mijn lichte fiets heb ik iets minder last van de wind. We fietsen langs de Vaart terug. Al met al fietsen we 40 kilometer.
Zondag 25 april. Zwemmen ?♀️ zonder wetsuit en trailen ? ?♀️ met Vincent ?♂️ direct na het zwemmen.
Vincent en ik rijden naar Putten om daar te gaan zwemmen. Voor alle challenges heb ik intussen genoeg zwemmeters gemaakt, dus ik wil vandaag wel eens proberen om in mijn trisuit te gaan zwemmen! Ik zal straks toch het buitenwater in moeten… En dan is dit water nog redelijk verwarmd. Ik bedenk me niet. Het is heel rustig in het bad. Heerlijk! Vincent en ik hebben een baan voor onszelf. Ik spring er maar snel in! Als ik al 300m gezwommen hebt, komt Vincent er ook bij. Het is heerlijk. Het water zo dichtbij te voelen. Ik ga eerst een stuk met achtje. Doordat ik in de zon zwem, heb ik het niet koud. En ik zwem natuurlijk ook lekker door! Na een paar honderd meter doe ik het achtje aan de kant. Dan gaan mijn benen doen wat ze moeten doen. Het valt me intussen mee en ik kan gewoon door blijven flipperen. Ik zwem de hele tijd maar op en neer. Borstcrawl. Ik zwem in de zon en geniet van de kleuren in het water. Ergens op de bodem staat de lollige tekst “opschieten”. Als daar goed naar kijkt, hou ik mijn hoofd laag genoeg. Ik neem na een kilometer zwemmen het achtje weer. Vincent heeft het kouder dan ik. En hij was gister nog vermoeid. Ik zwem tot er niemand anders meer in het zwembad is en er 3 kwartier voorbij zijn. Heerlijk!
Zelfs het uit het water komen, valt qua kou wel mee. Maar ik kleed me om om te gaan hardlopen. Vincent en ik koppelen het zwemmen eens een keer aan hardlopen. We gaan niet hard, maar we gaan wel onverhard. Ik heb een route van SG. Spullen in de auto en we gaan hobbelen.
We lopen over een pad vol kiezeltjes en dat loopt net zo lastig als zand! Ik was hier ook toen ik met Joyce de utlratrail liep, maar toen gingen we de andere kant op. Al snel blijkt het eigenlijk best warm te zijn! We komen onder een brugje door. Heel geinig.
We lopen de hele tijd over landgoed Oud Groevenbeek. Blijkbaar zit er ook een soort blindeninstituut, daarom zijn er trottoirbanden langs de route! Ik herken het! Intussen heeft Vincent mijn horloge aangedaan en heeft hij de route tot zijn beschikking. Het voelt voor mij wat kaal, maar hij vindt het prachtig. En ik vind het handig.
Tussen de bos en de hei gaan we even op een bankje zitten! Vincent neemt een mini-mars, ik vind dat voor 7 kilometertjes niet nodig. In alle rust zitten we even. Dan gaan we de hei op bij Ermelo.
Het is er mooi, maar ik krijg een beetje een mopperbui. Zeur graag even over dat het warm is. En kaal. En dat het hard waait. En dat het druk is. We lopen de 5 kilometer in 32 minuten. De zin vergaat me ook een beetje. Zelfs mijn benen hebben er even iets minder zin an. We gaan gelukkig het bos weer in en we nemen wat vaker een wandelpauze. Dan komen we bij het huis van het landgoed. Ziet er erg mooi uit!
We maken even een ommetje naar het oude torentje, maar we mogen er niet dichtbij komen. We wandelen ook. Voor die laatste kilometers maakt het tempo al helemaal niet meer uit. We joggen nog langs het kasteeltje.
Dan zijn we zo’n beetje rond en heel erg toe aan de lekkere dingen die in de auto liggen! Een snelle loop was het niet, maar het was erg mooi en zo dicht bij het zwembad! Vincent heeft ook genoten.
Maandag 26 april Fietsen ?♀️ met Vincent ?♂️ en veel wind ?
In plaats van de duurrit bij de fietstraining, gaan Vincent en ik samen fietsen. Het idee is om langs Mariola in Almere Haven te gaan voor ijs en om wat tulpenvelden te zien. Verder ben ik aan alle kanten wat besluiteloos. We gaan naar het Paradijsvogelpad. En dan door over de één-of-andere vogelweg. Er zijn daar geen bloemenvelden. Dan komen we bij het nieuwe fietspad bij Nobelhorst, waar ik vorige week voor het eerst met Manuel fietste. Dan realiseer ik me dat we de brug over het water hebben gemist en dat we aan de verkeerde kant zitten! Dan moeten we maar de andere kant langs.
We gaan over de weg in plaats van over het fietspad wat slecht is. Dat helpt niet zoveel, want de weg is ook slecht omdat ze daar aan het werk zijn. En het waait. Hard. Veel. Nu snappen we waarom het daarstraks lekker ging! Het ergste van de wind vind ik altijd de herrie op je oren de hele tijd. Ik zou graag de wind uit willen. Veel liever als tegen de wind in op de Grote Trap. Maar hoe moeten we anders rijden?! Ik kom er niet uit, besluiteloos als ik ben. We doen een stopje en dan hakt Vincent de knoop door: we gaan de Grote Trap af en dan naar huis.
Er blijft maar wind en herrie. Het is niet druk op de Grote Trap. Soms valt de wind even weg achter een bosje en dan is het weer lekker fietsen! Intussen ben IK ook een keer klaar met de wind in de polder! Dat gebeurt niet vaak! We gaan de bruggen over naar het Kotterbos en dan door naar huis. De 40 kilometer maken we vol. En dat is meer dan genoeg uitgewaaid!
Dinsdag 27 april Intervallen omdat het moet ?♀️ ?
Ik hou niet van de intervallen. Dat je snel gaat en rust neemt. Ik bedoel dat je dan echt harder moet lopen dan je kan en dan mag wandelen. Bah. Je krijgt het er warm van. Het is zwaar. En het gemiddelde ligt aan het eind toch laag. Maar door de grote hartslagverschillen train je die spier en uiteindelijk ga je er sneller van lopen. Meestal sla ik ze over. Maar dat mag niet meer van de trainer. Ze zijn goed voor me. Dat wéét ik wel… maar ze zijn niet leuk ? Vincent moet ook intervallen doen. Anders dan ik, maar we moeten wel even lang. Ik moet 15 minuten inlopen en dan 10 keer 1 minuut heel hard en 2 minuten rust: wandelen en dribbelen. Vincent doet iets met afstanden en harder-harder-harder of zoiets. Hij zal wel voor me uit gaan. We spreken de route goed af en ik zet mijn snelle tempo tussen de 4:30 en 5:30. Off we go! Vincent loopt minder lang in en versnelt eerder, maar ik haal hem in mijn minuutje in.
Ik heb mezelf dik onderschat! In de minuut zo hard mogelijk kom ik onder de 4,5 minuut per kilometer!! Dan krijg ik een tikje op mijn pols van mijn horloge. Dat leidt af. Ik tel elke minuut af. Rustig tot 60 tellen. Vincents rust is behoorlijk lang, dus hij kan me niet inhalen. Als we allebei rust(ig) lopen, kunnen we appen samen 🙂 In die ene snelle minuut ga ik helemaal los en ik haal elke keer ongeveer 220 meter.
Als er veel bochten zijn en na een keer of 5 word ik moe en haal ik 210 meter. Ik heb het intussen heet, ondanks de korte broek. ? De zesde en zevende keer zijn altijd wat lastig. ? Ik vind de trainer op dit moment niet echt leuk ? Er zijn heel veel vliegjes die blijven plakken op het zweet. ? Dan kom ik bij het viaduct. Natuurlijk valt de negende interval hard omhoog ? Die is het langzaamst. Nog 1 keer. Vincent ligt ver achter me. De laatste keer zet ik alles op alles om de 230 meter te halen en dat lukt me! Ik hou 1 minuut een tempo van 4:16 dan vol.
Ik keer om en ga terug om Vincent op te vangen. Vóór het viaduct. Ik dribbel en jog nu nog alleen nog maar! We gaan samen rustig terug. De enige reden om de intervallen te doen is het buitengewone tevreden en trotse gevoel achteraf. Ik kan niets anders bedenken.
Woensdag 28 april Back to Zwift en Londen ??
Ik werk deze dag. Heel hard en veel, zodat ik met vakantie kan gaan en alles af moet nog even af. Het regent buiten. Troosteloos april-weer. Niet eens uitnodigend om te gaan wandelen! Dan ga ik ‘s avonds maar weer eens op de Tacx zitten. Ik zoek een route uit in Londen die de Triple Loops heet. Heb ik nog niet.
Eerst de stad door. Dat is vlak en snel. Ik doe gewoon mijn eigen ding en ik let helemaal nergens op. Ik heb muziek op. Zit me gewoon te vervelen. En dan ga ik een berg op. Dat weet ik wel, maar ik ben hier nog nooit geweest, dus ik heb geen idee hoe ver of hoe lang deze beklimming is.
Ik vlieg naar beneden. En dan is er nog een beklimming, maar ik vind dat niet meer zo lastig. Ik trap gewoon naar boven. En dat is dat.
Het gaat niet meer hard of op een hoge cadans. Gewoon naar boven hobbelen. En dan naar beneden! Als ik niet trap, ga ik in Zwift heerlijk aerodynamisch liggen. Grappig ?
Ik weet altijd dat ik nog 1 keer bij de metro omhoog moet en ben deze keer eens bijtijds teruggeschakeld! Dan is het nog een klein stukje voor de route erop zit. Nog over de Tower Bridge. Intussen is het laat geworden en ik wil graag naar bed!
Vrijdag 30 april Almere – Zandvoort ?♀️ ?♂️ met heel veel regen ? ?
We gaan met vakantie met mijn ouders. Dat was in 2020 al het plan, maar toen geraakten we door Corona niet in Frankrijk. Eind van de zomer in dat jaar boekten we in een Duits Centerparcs. Maar ook dat leek niet goed te komen, dus wordt het een week in Zandvoort in 3 huisjes. En vanaf het begin heb ik gezegd: daar fietsen wij naar toe. Vincent heeft al vakantie en ik heb een route onder Amsterdam door. Maar dit is Nederland. En vrijdag 30 april regent het tot 11:00 uur volgens de buienradar. Maar dat is dan alleen in Almere. Twijfel alom. Gaan we dit doen… Is het handig… Ik wil het zo graag! En als ik iets in mijn hoofd heb gehaald… Na een uur zal het droog worden. We gaan in Amstelveen langs de McDonalds. Om kwart voor 11 stappen we op en accepteren we dat we nat zullen worden. Dat kost niet al teveel tijd. We fietsen over het Spoorbaanpad. Het is koud. En nat. Nat-uurlijk. 1 Keer moeten we stoppen om mijn tasje vast te doen. Voor foto’s is er weinig plek. Mijn fiets rammelt ergens enorm en mijn remmen piepen. We fietsen om bij Poort. We kletsen wel! Dan gaan we de brug over en zijn we Almere uit. En al helemaal nat. We zien 2 andere rare racefietsers. Dan gaan we de brug over de A1 over.
Vanaf hier is Vincent verantwoordelijk voor de route, die op zijn fietscomputertje staat. Ik weet nu dat we naar Weesp gaan en dan door langs de Gein, maar ik ben zo nog nooit gefietst. Het stoppen was geen goed idee, want daar krijg je het nog veel kouder van! We fietsen flink door naar Weesp. Daar is het schattig. We gaan het ijsje maar overslaan, maar daardoor klopt de route niet meer. We lijken wat te dwalen, over een industrieterrein en langs het kanaal en dan een brug over en nog 1… Ik raak het spoor bijster. Dan komen we langs de Gein te rijden. Prachtig! Rustig. En nog steeds regent het. Ondanks de handschoenen met lange vingers, wordt het steeds kouder en kouder. Voeten ook. Koud, nat en vies. We doen een woordslang met aardrijkskundige begrippen. Dat leidt af. Van de kou en het tempo. We trappen gewoon maar door. Langs Nigtevecht, door Abcoude. De letter N en A zijn gecoverd! Het blijft maar regenen. Ondertussen zijn we de grens van de buien toch wel gepasseerd, zou je zeggen. Maar nee, overal druppels. En mijn handen bevriezen zowat. Ik krijg moeite met remmen. Mijn fiets rammelt van tijd tot tijd. We zien een terras, maar dat fietsen we voorbij, want we gaan naar de Mac. In Ouderkerk echter is het klaar. We moeten opwarmen en rijden een duur terras op. We mogen gelukkig op het terras zitten, vlak bij de warmte-kanonnen.
Ik voel me vreselijk misplaatst op het terras. Na thee en een WC, besluiten we een stukje door te rijden naar de McDonalds op een paar kilometer afstand nog. We overleggen met Rob. Hij kan ons komen halen, want alles is ingepakt in de auto. We kunnen er nog bij. Het blijft regenen vandaag. Ik twijfel, maar voor Vincent spreken we af op de Spottersplek bij Schiphol. We rijden door naar Amstelveen. Bij het blokje om voor de Mac, blijkt daar een rij van jewelste te staan! Daar kunnen wij dus in gaan stilstaan met de fiets aan de (bevroren) hand. Dan maar een mini-mars en door naar de spottersplek. We dwalen Amstelveen door.
Dan komen we langs het Amsterdamse Bos. Ik denk dat ik door wil fietsen tot Zandvoort. Eigenlijk denk ik achteraf dat ik het te koud heb gehad voor een weloverwogen beslissing. Het blijft maar regenen en we rijden langs de A9 en langs de trein en er komen vliegtuigen over en langs. Vincent vind het prachtig! We missen de spottersplek. Als we weer van Schiphol af rijden, moeten we terug. Mijn fietscomputer is leeg en we wisselen om. Heb ik straks de rest van de route. Een kilometer of 20 nog. Dat moet me lukken binnen een uur. Vincent heeft 55 kilometer gefietst. Hij heeft de stoelverwarming nodig. Ik laat Vincent achter bij de spottersplek en ga zelf verder.
Ik zou echt niet kunnen zeggen waarom ik perse door wilde fietsen. Omdat het in mijn hoofd zat. Omdat ik dacht dat ik dat wel kon. Omdat ik toch al nat was. Omdat mijn fiets zo heerlijk is. Geen idee. Toen ik de snelwegen achter me liet en een omleiding tegenkwam, wilde ik me eigenlijk alweer omdraaien en mee terug rijden. Maar ja, dat deed ik niet. Ik moest enorm wennen aan de route. Ik zag het maar slecht. En elke keer stoppen voor een stoplicht. Daar werd ik moe van. Het regende nog steeds. Op een gegeven moment deed ik mijn bril af. Dat scheelde! Het leek minder te regenen, ik kon het fietscomputertje lezen en de omgeving werd maar iets waziger. Ik dronk wel redelijk wat, maar bij lange na niet genoeg. Ik probeerde een foto te maken, maar dat mislukte ook al.
Ik kwam een hoop plekken tegen voor de woordslang. De route was vreselijk saai: vooral langs 80 wegen. Ik riep zelf maar ‘echo’ onder een brugje. Wat ik vooral deed was aftellen. Tot Haarlem. Mijn tempo ging enorm omhoog. Ik stopte ook niet meer. Doorgaan was het enige wat ik nog kon. Hopen dat ik ooit in Zandvoort zou aankomen. Proberen rond de 26/27 te blijven fietsen. Ik genoot enorm van mijn fiets, want die bleef maar lekker rijden, hoe smerig ie ook was. Ik beloofde een fijne poetsbeurt als we in Zandvoort zijn. In Haarlem zag ik het aapje van Rob met de vraag waarom ik was doorgefietst. Dat vroeg ik me ook enorm af. En ergens voelde ik me vooral heel asociaal dat ik was doorgefietst. Ik stond weer stil bij een stoplicht, wat de doorgang er dan vreselijk uit haalt. En ik moest ook goed opletten in Haarlem met de route en het andere verkeer. Toen ik het Spaarne over was, zat ik op 70 kilometer. Dat was balen, want ik had er toch echt bijna moeten zijn. Maar dat het nog maar 5 kilometer was tot Zandvoort stond niet op de borden, allemaal was het verder weg. Het moet gezegd: het stopte ergens met regenen, maar ik was al zo nat dat ik het niet meer merkte. Ik had het door het hoge tempo ook niet meer koud. Dat waren de enige meevallers. En na Haarlem en Aerdenhout werd het wel weer mooier met grote villa’s, al reed ik nog steeds langs drukke wegen. Ik haalde de 75 kilometer ook. Ik telde uit dat het 78 kilometer zou worden en ik vond alles best, als ik maar zou arriveren! Liefst nog voor 4 uur.
Deze foto is van een ander moment, want afstappen zou ik echt niet meer doen, maar ik kwam in Zandvoor aan ook! Daar werd de weg weer eens van die lastige tegeltjes. Blijven trappen nu. En opeens moest ik van de route naar links en daar lag Centerparcs! Ik was het anders voorbij gefietst. Ik vroeg naar het huisje, waar mijn ouders zeker al waren (hadden ze me geappt ergens bij Haarlem). Ik kon de nummers nog volgen en ging bijna verkeerd, maar toen zag ik Rob. Al was het 79,9 geweest: ik was dan ook gestopt, maar nu waren het er precies 80! 80 Koude, natte, moeilijke kilometers. Ik was nat aan alle kanten, vies, vuil en goor, maar niet opvallend moe. Rob en Vincent waren er nog niet heel lang, want zij waren nog meer verdwaald rondom Haarlem. Ik had nog energie om mee uit te laden en de auto weg te zetten. ‘s Avonds heb ik me helemaal volgepropt met pannenkoeken. Niet omdat ik die met de goede voeding tot me nemen had verdiend, maar omdat ik f*ck*ng tachtig kilometer door regen en kou heb gefietst. Alleen mijn voeten doen erg moeilijk: had ik geen gevoel toen ik aankwam – dat had ik graag zo gehouden. Ze doen erg veel pijn van het opzetten, nat worden en bevriezen. Ook mijn vingers kunnen een tijdje moeizaam appen. Maar de voetenzalf en een warme douche doen prima hunn werk. Mijn familie zegt er verder niks van, die snappen het totaal niet. ‘s Avonds zijn we nog een stuk gaan wandelen. Herstellen kan ik namelijk super-supergoed. En ik wil zo graag bij het mannetje op het bankje zitten. Dat wil ik sinds ik de triatlon van Zandvoort heb gedaan.
Met een heleboel tickvakjes ✅ op mijn bucketlist kan ik deze dag afsluiten.
De maand is omgevlogen! Ik liep nogal door elkaar met bloggen door het vele sporten. 162 kilometer hardgelopen, 530 kilometer gefietst, bijna 8 kilometer gezwommen en ruim 46 kilometer gewandeld. 745 kilometer in totaal. Met wat yoga erbij maakt het 53 uur gesport in de maand. De grote vraag blijft waarom-eigenlijk, want wedstrijden zijn door corona nog steeds ver weg. Waarschijnlijk vind ik trainen erg leuk! ? Voor Trispiration heb ik de maand ook weer netjes afgesloten met alle activiteiten voor de jaarchallenge.
Op naar mei, die we lekker van start gaan met een vakantie in Zandvoort!