Zaterdag 1 mei. Rondom Zandvoort ?♀️ ?♀️ ?♂️ ? ? ?
Ik slaap slecht. Extreem slecht. Vervelend, want ik heb het herstel zo nodig. Ik kom niet in slaap en ben vaak wakker en ook weer vroeg. Toch koude voeten! Voor het negen uur in de ochtend is heb ik al 5 sta-uren bij elkaar gesprokkeld. In de ochtend wandel ik met Rob naar Zandvoort om boodschappen te doen. Het is heerlijk rustig in het centrum van Zandvoort. Ik maak mijn fiets schoon en dat geeft me wat rust. Als mijn beauty maar weer netjes is!
‘s Middags hebben we een family fotoshoot op het strand. Voor het avondeten wil ik nog gaan fietsen. Gewoon even alleen. Muziekje op. Geen route in mijn hoofd en gewoon maar richting Bloemendaal trappen. Het eerste stuk gaat lekker snel. Het is soms wel wat slingeren om dagjesmensen heen, maar het gaat erg lekker. Wat heb ik toch een fijne fiets! Ik heb ook wind mee en vlieg zowat naar Bloemendaal toe. Ik hou het gemiddelde hoog en het gaat goed. Dan kom ik in Overveen en ik heb niet zo’n idee waar ik ben. Ik vind dit wel een leuk dorpje. Moet ik richting Haarlem? Zandvoort is alleen maar terug. Ik rijd langs bossen en dan kom ik een grappig bordje tegen van een 8% helling.
Het smalle fietspad gaat omhoog en omlaag en het lijkt net Zwift 😀 Heerlijk. Ik kom aan de rand van Haarlem en het wordt weer onrustig. Ik kom bij een mooi pad door het bos over de Kennemerduinen.
Bij nader inzien rij ik liever een andere weg, want dit komt weer uit bij Bloemendaal aan Zee. Ik rij door richting Aerdenhout. En daar pak ik de weg naar Zandvoort weer. Deze keer wil ik via Zandvoort Zuid. Ik vergis me hoe groot Zandvoort is en hoeveel tegelpaden er zijn die lastig te berijden zijn. Ik kom door het centrum en moet steil omhoog. Ik word door een mooie rood-zwarte mercedes voorgelaten! Ik onthou het nummerbord voor Vincent (7SJC20) De boulevard is te druk om te fietsen. Dus ik slinger door de straten tot bij het circuit. Daar is de Mercedes weer! Ik ga het park weer op via het trapje/rolstoelafgang. Dan heb ik 25 kilometer gefietst.
Na het eten gaan Vincent en ik hardlopen. We gaan heen over de boulevard. We hoeven vooral niet hard te lopen! We kletsen lekker. De zon is erg mooi, vooral het licht is geweldig.
Op de boulevard is het wel lekker lopen, maar ik voel wel dat ik moe ben. Aan alle kanten. We lopen langs de vuurtoren en verder over de Boulevard waar ik nooit geweest ben. We komen bij het einde en daar beginnen de duinen. We nemen een fietspad. Het is echt mooi.
We lopen een stuk door en zullen dadelijk, na kilometer 3, een duinovergang zoeken en teruglopen over het strand. De duinovergang verschijnt precies op het goede moment, maar het is een flinke duin en een flinke klim door het zand.
We genieten boven van het uitzicht en de mooie kleuren.
Dan stuiteren we door het zand omlaag en we gaan het strand op. Ik begin echt moe te worden van alles op deze volle en lange dag. Het zand is nog vochtig en elke stap kost extra energie. Het is maar goed dat we geen haast hebben!
We houden wandelpauzes om te genieten van het moois. Vincent verheugt zich dat hij door de zee mag lopen, maar nog niet vandaag. We kijken uit over Zandvoort. Naar kilometertijden kijken we niet. Ik kijk wel uit naar het einde van het strand! In elk geval is het heerlijk lopen samen met Vincent.
Vincent moet 40 minuten lopen, ik eigenlijk een uur, maar ik neem genoegen met alles! De zon gaat onder. Maar dat zie ik alleen aan de verandering van kleuren, want de zon zit achter de wolken. Na precies 40 minuten en voor het Center Parcs Hotel stopt Vincent zijn horloge. Ik laat m nog 5 minuten lopen en dan zijn we weer terug bij het huisje!
Zondag 2 mei Fietsen ?♀️ ?♂️ met Vincent langs de ? ?
Vincent vertelt: “We gingen fietsen. Mama had een rondje van dertig kilometer uitgezet in Zandvoort. En aangezien het vandaag lekker weer is besloten we vandaag een rondje te gaan fietsen in plaats van rennen. Na veel gedoe hebben we het rondje op het fietscomputertje gekregen omdat Garmin niet meewerkte en we de route op mijn account moesten krijgen. Toen we wilden vertrekken, was ik mijn bril kwijt. Na het halve huisje te hebben afgezocht, bleek die in de auto te liggen.
Bij het rondje fietsten we als eerste het park uit om daarna langs de grote weg te gaan fietsen. En – omdat het natuurlijk Zandvoort is- verdwalen we ook meteen op het eerste rechte pad. Als we het pad terug hebben gevonden, fietsen we over een verminderd fietspad. Maar wel langs de REUSACHTIGE huizen!!” Aanvulling van mij: We moesten steeds tussen hekjes door en er waren enorm veel andere zondagmiddagfietsers. Dat drukte het tempo en dat we lekker door konden fietsen. Vincent: “Als we van het rare fietspad afgaan, fietsen we weer langs de grote weg. Er waren veel fietsers en ook wandelaars.” Anke: “Het ging op en neer en als we daar alleen hadden gefietst was het heel leuk geweest. Nu was het fietspad net te smal eigenlijk”. Vincent: “Als we nog maar een klein stukje wind -tegen hebben komen we de bloemen tegen. Tulpen of wat dan ook. Dus we besluiten er een fotootje van te maken, omdat er meer bloemen zijn dan in heel Almere :-D”
Vincent: “Dus ik dacht: ik ben van de wind tegen af en eidnelijkl een beetje warm worden! Hadden we natuurlijk nog een stuk tegen. Gelukkig is mama erbij en blijft het wel gezellig.” Anke: “We zijn intussen bij Noordwijk. Echt in de bollenstreek. Met vele andere dagjesmensen op de elektrische fiets of met de auto. Dan gaan we weer richting het strand.” Vincent: “Als we eindelijk de drukte achter ons laten, gaan we richting de duinen. Nog 1 druk stukje en dan hebben we rust. Het zonnetje begint te schijnen en we hebben heerlijk weer! Het is eerste stuk in de duinen is nog druk, maar naarmate we verder de duinen in gaan wordt het rustiger. Je zou denken dat het Denemarken ?? is in GeoGuessr!”
Vincent: “Het uitzicht is adembenemend. Na de foto en een slok water fietsen we verder.” Anke: “Eerlijk gezegd baalde ik een beetje van alle oponthoud, want ik mis de start van de F1 race. Echt tempo zit er ook niet in vandaag. Bij mij niet en bij Vincent niet. En bij al die andere mensen al helemaal niet geloof ik.”
Vincent: “Nou, na alle duinenpracht komen we in Zandvoort. We fietsen niet via de Boulevard helaas, want daar is het veel te druk! We komen langs de vuurtoren. We gaan door de schattige straatjes. Als wij voor een spoorwegovergang komen zijn de slagbomen dicht. Daarna rijden we recht op de centerparcs vlaggen af! Dan komen we terug en zijn we klaar.” Anke: “Niks gemist aan de race! We komen binnen met een safety car. Na de wandeling met iedereen vanmorgen, ben ik voor vandaag klaar met sporten.”
3 mei Lopen over pier en door zee van IJmuiden naar Zandvoort
De andere familie gaat blowkarten, maar wij gaan liever hardlopen aan zee, Vincent en ik. Opa en oma gaan kijken. Ze gaan blokarten in IJmuiden. Ik zie mijn kans schoon! We kunnen meerijden en dan vanaf IJmuiden teruglopen naar Zandvoort. Dat is toch leuker dan heen en weer. En we kunnen de Pier meepakken. Het enige waar ik over inzit, is dat we wind tegen hebben. We nemen 1 rugtasje mee. In IJmuiden parkeert pa de auto en dan wil ik graag zo snel mogelijk gaan.
We gaan eerst naar de pier. Met Joyce stonden we aan de andere kant, vandaag de zuidzijde. Tempo is heel rustig aan. Met wandelelementen. Het eerste stuk heb ik echt moeite met rust en ademhalen. Tjonge, hoe nieuw is dat! Ik moet echt even de rust in het ademen krijgen. We lopen over het strand naar de pier toe. Op 1300m komen we erbij. En dan pal tegen de wind in de zee in, maar dan op de dijk. Blijven hardlopen! Ik heb mijn ademhaling onder controle en mijn benen doen moeiteloos hun werk. Dit vind ik dan weer gaaf. Al blijf ik wat onrustig.
Als we een kilometer hebben gerend wandelen we even. Vincent geniet enorm van het opspattende water en van de wilde zee aan de ene kant en de rustige haven aan de andere kant. We stappen flink door naar de vuurtoren aan het eind van de pier. Het laatste stukje wil ik weer hardlopen. Bij deze pier heb ik bijna 25 jaar geleden Rob gekust en sindsdien hebben we ‘verkering’. Het is wat raar om hier nu met de vruchten van die relatie te staan, maar ook geweldig!
De zee is prachtig, ik ben echt dól op de golven die tegen de rotsen uit elkaar spatten. Kan ik uren naar kijken. En echt op de foto zetten hoe dat voelt, is erg moeilijk. Maar tof is het zeer zeker! Ondertussen komt er een grote boot binnenvaren. Het is niet druk hier aan het eind van de pier. Ook Vincent kijkt goed om zich heen en vindt het prachtig.
Dan hobbelen we weer terug, tussen het opspattende water door – al word je er niet echt nat van. En dan hebben we wind mee en wat mij betreft maken we daar zo lang mogelijk gebruik van om iets goed te maken! Kan het tempo eindelijk een beetje omhoog 😉 Het gaat lekker zo. We kijken naar de kitesurfers. Als we weer strand langs de pier hebben, gaan we van de verharde pier af het zand op. Ik maak me een beetje zorgen dat we al zo’n 5 kilometer hebben gelopen en we er nog 7 moeten. Dat wordt best een flinke tocht! In de verte zien we Zandvoort, maar dat verandert niks aan de afstand.
Dan komen we (o)pa en (o)ma weer tegen! Die wandelen ook even naar de pier. We zeggen ze dat het wel een flink end is. En dan gaan wij langs de kustlijn lopen. De zee is ver weg. Er is veel schuim. We zien de blokarts in de verte, maar op en neer zou toch snel een kleine kilometer extra zijn. Kunnen we niet gebruiken nu. We joggen/rennen gewoon verder. Stukken. Soms wandelen we een deel. Allebei zijn we over het algemeen vermoeid. Ander bed, pas nog een stuk gefietst, gister nog gelopen, slecht geslapen. Het is wel heel gezellig saampjes, maar er ontbreekt wat energie die we normaal wel eens hebben.
Desalniettemin is het gewoon gaaf dat dit kan. We laten het beetje drukte achter ons en we vullen de zee een klein beetje aan. Ik merk dat het mij en vooral Vincent meer moeite kost dan normaal. Niet dat het erg is dat het tempo niet zo hoog ligt, maar dat het niet moeiteloos gaat is jammer. Ik denk dat het ligt aan de wind. Windkracht 5 tegen is toch behoorlijk veel zwaarder. En dat geeft de hele tijd herrie. Wind en golven geven een constante ruis af die ook vermoeiend is. Ik kan wel ‘een kop erop zetten’ en door gaan stampen, maar voor Vincent is dat minder gemakkelijk. We sprokkelen de kilometers bij elkaar.
Kilometertje wandeltempo, kilometer proberen te blijven rennen. Ik ben meer van het blijven rennen, maar dat lukt niet heel erg gemakkelijk. Als we rond de tien kilometer zitten, mogen we het water in. We nemen een marsje op de zandbank. We zijn bewust die zandbank op gegaan, dus het is onze eigen schuld als de zandbank in zee verdwijnt en we terug moeten door het water. Tot ver boven de knieën komt het!
Ik vind het niet meer zo koud als in februari. Misschien went het? De mars valt erg goed bij mij en ik krijg wat meer energie. Ik dender nu gewoon door het water en het schuim heen! Vincent is een stuk vermoeider. We hebben er ook dik tien kilometer op zitten en we zijn er nog (lang) niet. Over die kilometers hebben we erg lang gedaan. In mijn optiek dan. Vincent gaat niet meer het water in en volgt me rustig. Hij krijgt de rugzak van me voor het laatste stukje, zodat ik het water door kan plonzen.
Ik ben dan wel moe, maar ik geniet er wel degelijk van! Je merkt dat we dichter bij Zandvoort komen, omdat het drukker wordt. Na een kilometer of elf, twaalf komt Rob ons tegemoet gewandeld!
Zolang hij wind mee had, ging het wel lekker, maar hij keert samen met Vincent om. Ik kan nu helemaal (soort van) zorgeloos rondplonzen! Echt koud heb ik het niet, maar ik weet wel dat ik nat ben en niet meer stil moet vallen nu. Rob en Vincent lopen naar de parkeerplaats omhoog en ik pak een opgang verderop, waardoor ik boven kom met wind mee. Ik loop op en neer rond Rob en Vincent. Joggen. Ik merk nu dat ik ook erg vermoeid ben. Het is wel eens gemakkelijker gegaan! Vincent is gestopt op 13 kilometer, ik ga gewoon door en door. We lopen het park weer op en het allerlaatste stukje rent Vincent mee door het park. Ik zal ook blij zijn als ik er ben, dat wel. Uiteindelijk maak ik de 15 kilometer vol. Het is wel eens gemakkelijker geweest. Ik denk dat de wind ons meer parten heeft gespeeld dan ik vooraf dacht. Een warme douche en een omelet maken veel goed! En het is toch een hele prestatie om zo’n end te lopen tegen windkracht 5 in en door het water!
Dinsdag 4 mei Storm aan Zee ?
Het stormt in Zandvoort. Windkracht 7. In de ochtend is het nog droog volgens de buienradar. Om half 10 gaan wij naar het strand. Het is vloed en de golven zijn heerlijk hoog.
Het is echt heel erg mooi en wat is het heerlijk om tegen de wind in te lopen. Dat kost mijn benen geen enkele moeite. En de rest van mij geniet er echt enorm van. Maar het is wel mega-heftig. ik wil eigenlijk tot het einde van Zandvoort lopen, maar dat redden de heren niet. Na 2 kilometer keren we om en dan hebben we wind mee. Over de boulevard. We kijken even of de stroopwafelkruimels al open zijn, maar het is hartstikke stil overal. Alsof het heel vroeg is! Op de Boulevard waait het zo hard dat je amper kunt wandelen: de benen moeten gewoon sneller!
Ik wil nog even terug over het strand. Er is wel erg veel schuim. We houden het helemaal droog! Eerlijk gezegd vind ik storm leuker dan zon op het strand.
‘s Middags vraagt mijn zus of ik een half uurtje mee ga. Natuurlijk! Ik ben altijd in voor een stukje wandelen…. Kunnen we even bijkletsen. We lopen tot het eind van Zandvoort over het strand. En dan terug ook langs de zee. Het waait iets minder hard, maar mijn voeten worden toch nat van het kleine laagje water en vooral veel schuim. We lopen een uur en ik tel er nog maar 5,5 kilometer bij op. 11 Kilometer wandelen bij windkracht 7 langs de zee. Yes!
Woensdag 5 mei – Taxi ? – ?bloemen – strand en zee ? – duinen – ? herten en een halve marathon van Noordwijk naar Zandvoort
De ochtend was heerlijk rustig: bouwen met de Lego en schilderen. Het regende van tijd tot tijd. Maar na een paar uur begint het me toch te kriebelen. Ik ga dadelijk wandelen! Dan hoor ik dat mijn ouders naar de bollenvelden gaan. Die bollenvelden kunnen me niet boeien, maar de wind komt vanuit het zuid-westen en daar liggen de velden…. Rond 12 uur / half 1 bedenk ik dat ik mee kan en dan heb ik maar een uurtje om te zoeken waarheen, welke route, iets eten, spullen verzamelen en naar het weer kijken en haar vlechten. Intussen weet ik prima wat ik mee moet nemen gelukkig. De route vanaf het Vuurtorenplein in Noordwijk aan Zee naar Zandvoort aan Zee loopt 8 kilometer over het strand en dan door de duinen. Trailschoenen schoonmaken past er niet meer bij en ik plan dan ook asfalt in (behalve het strand natuurlijk). Als we naar de auto lopen, worden we nat van een dikke regenbui. Slecht begin…. In de auto drink ik sportdrank (zelfs daar heb ik aan gedacht) en dan komen we bij Zilk en de bollenroute. Ik volg met mijn telefoon. Het regent potdikkie weer! We rijden een beetje om, maar dan komen we bij de bloemenvelden. Nu ik er toch ben, ga ik maar even kijken! Mooi en het ruikt lekker, maar echt boeiend…. hmmmm.
Dan rijden we weer door en we zien nog wel velden in de verte. Ik vind het moeilijk om dadelijk uit te stappen en mijn ouders de route zelf te laten uitzoeken, maar ik denk ook dat ze dat wel zal lukken. Het Vuurtorenplein is herkenbaar aan… de vuurtoren! Het is intussen later als ik dacht en ik denk 2,5 a 3 uur over een halve marathon te gaan lopen. Ik heb geen haast namelijk. Maar ik weet ook niet meer wat ik zelf zou kunnen. Ik loop altijd met Joyce samen. De laatste keer dat ik alleen een halve marathon liep? Geen idee hoe lang dat geleden is!
Ik maak snel een selfie met de vuurtoren hier in Noordwijk en dan ga ik op pad. Ik heb de route, ik heb water en gel bij me en ik heb net een bidon sportdrank soldaat gemaakt. En daar moet ik van plassen; zoals altijd. Dat bedenk ik in de eerste kilometer, maar ik loop even door Noordwijk en dan ga ik het strand op. Even ogen toeknijpen tegen het opwaaiende zand en dan het strand op. De zee is nog steeds onstuimig en schuimig. Maar het is droog en er komt een zonnetje aan. Ik ga lekker niet hard lopen, rond de 6:30, en zo voelt het ook. Na 1 kilometer blijkt het eerder tegen de 6 minuten aan te liggen, maar dit voelt prima. Het is een beetje waterig zand, maar net hard en soms is het schuim niet te vermijden. Ik blijf gewoon rennen, dat lukt me wel.
De eerste kilometers denk ik alleen maar aan plassen. En weet je dan hoe de zee klinkt? En weet je dan hoe druk het is zo aan de rand van de stad? De tweede kilometer bleef ook net boven de 6 minuten, dus dat is ‘m blijkbaar voor vandaag. Na de derde kilometer is het opeens rustig en ga ik ‘zitten’ voor een foto… Dat lucht op! Ik kan weer verder. Ik loop tot kilometer 8 over het strand. Dan ga ik het fietspad op, heb ik bedacht. Kilometer 4 gaat heel snel; dat zal de opluchting zijn 🙂 Daarna weer rond de 6 minuten. Ergens is het nog een stukje heel druk, daar zal wel een parkeerplek zijn. Ik ren zoveel mogelijk.
Dan zie ik de strandopgang, maar het is totaal niet wat ik dacht! Het gaat steil omhoog en het is mul zand!! Ja he!
Daarachter liggen de duinen. Prachtig in de zon. Geweldige kleuren. En mul zand naar beneden. En dan… steek ik het fietspad over! Wattus? Maar goed, ik volg de route. Ik heb geen trailschoenen aan, maar ik loop wel onverhard. Kilometer 8 (met duinaf-oprit) en kilometer 9 gaan traag. In kilometer 9 geniet ik namelijk enorm van de duinpannen, de kleuren, de weidsheid en de pracht. Ik app Joyce maar, bij gebrek aan haar aanwezigheid.
Ik mis Joyce enorm. Het is zo gek om dit alleen te doen! Het is stil en net alsof ik het met niemand kan delen. Er liggen hertjes. De bomen zijn gaaf. De afwisseling is enorm. Het enige voordeel is, dat ik mijn eigen tempo kan aanhouden. En ik kan het zelf weer oppakken als mij dat het beste past. Uiteindelijk loop ik 10 kilometer in 1 uur en 3 minuten. Het moet gek lopen, wil ik er nu nog 3 uur over doen, zoals ik bij mams had aangekondigd. Het stikt hier van de hertjes! Ze lopen voor me het pad over.
Ik stop maar gewoon met ze fotograferen. Ik ben duidelijk in de waterleidingduinen! En dan -hallelujah- na een dikke 11 kilometer kom ik verhard te lopen.
Weet je dat ik vlak daarna gewoon al netjes mijn tweede gel neem? Op 6 kilometer, op 12 kilometer en straks op 17 kilometer weer. Ik sta dan stil, net als mijn Garmin-horloge. De Apple-watch telt door, dan weet ik straks het verschil. Ik vind het jammer dat ik nog maar zo weinig hoeft, maar in de verte zie ik Zandvoort al liggen. Eigenlijk al vanaf het begin.
Of het komt door de gel, door het asfalt en de schoenen die daar op zijn aangepast of door de prachtige omgeving die me afleidt, mijn kilometertijden schieten omhoog! Ik loop nog steeds met het gevoel dat het ook 6:30 kan zijn, maar het zit tussen kilometer 12 en kilometer 15 meer rond de 5:40. Onder me ligt het heldere water van de waterleidingduinen. Er omheen lopen hertjes. Boven me blauwe luchten. En niemand te zien zo ver ik kan kijken. Het is echt, echt adembenemend en geweldig.
Ik heb al tien minuten stilgestaan, maar dat vind ik geen schande, want ik loop verder gewoon hard. Mijn eigen tempo ligt hoog tegenwoordig! Ik verras mezelf. Op kilometer 17 ga ik weer onverhard lopen. Tja, het wordt toch tijd voor dat fietspad zeg…. Ik neem nog een gel en wil dat ook echt. Dat het onverhard is, merk ik aan het tempo, dat gaat iets omlaag. Ik vind het aan de ene kant echt jammer dat ik nog maar een paar kilometer hoeft te lopen, aan de andere kant zal ik ook blij zijn als ik er ben. Want ik had niet echt gepland om een halve marathon te lopen, dus het is wel stoer dat ik dit ‘zomaar’ kan.
Na kilometer 18 weet ik dat ik het zelfs binnen 2,5 uur ga redden. Met of zonder stops, dat lukt me! Ik hoop wel dat ik niet nog een keer het duin over hoeft te klimmen, want dat doe ik niet meer hoor! Ik blijf nu verhard lopen over het fietspad en door Zandvoort straks. Als ik even een stukje wil wandelen, doe ik dat gewoon. Ik hoeft geen wedstrijd te winnen!
Ik ga Zandvoort in via de verharde weg. Tegen de wind in wandel ik eventjes, want het zand waait weer in mijn ogen. Op de stoep langs de weg ren ik weer, maar het tempo is wat weg. Het is ook drukker en onrustiger. Ik maak een selfie bij de vuurtoren hier in Zandvoort.
Het is druk op de boulevard en soms loopt de hele familie zo dat ik er amper langs kan. Ik ben moe aan het worden, maar nu zal ik het ook afmaken ook! Ik loop 20 kilometer in dik 2 uur (2 uur en 1 minuut) en ik denk alleen maar: ik ben om kwart over 5 weer in het huisje, terwijl ik 6 uur had gedacht! Nog een paar minuten doordrammen en dan ben ik klaar!
Ik voel ook weer hoe het was hier te lopen met de triatlon. Wat was het toen warm en ik denk aan de mensen die meegingen. Verder ben ik een beetje lastig van de vermoeidheid. Ik mis het trapje naar boven en neem maar een opgaan ietsje verderop. Het moeten nu natuurlijk wel 21,1 kilometer worden! Ik ren het park in met nog een mini ommetje en dan ren ik volgens de Garmin een leuke 21,12 vol in 2 uur en 8 minuten! De Apple-watch geeft met de pauzes 2 uur 20 minuten aan. Netjes!
Ik loop even bij pap en mam binnen om te laten weten dat ik er alweer ben. Zij snappen maar nauwelijks dat ik 21 kilometer heb gelopen in zo’n korte tijd.
We eten friet en ik ben wel vermoeid en prikkelbaar. Alle drukte is me wat veel. Toch ga ik ‘s avonds nog even in het donker met Rob naar het strand wandelen. Een klein stukje maar. Als we naar 2 kilometer weer naar boven moeten klimmen naar de boulevard en het druppelt wat, blijken mijn benen toch echt moe! Ik baal van het slot op het hek en daarna slof ik echt.
Donderdag 6 mei – Wandelen ?♀️ ?♂️ met Rob door de waterleidingduinen
Soms telt wandelen wel mee! Als we flink doorlopen en ver gaan. We gaan naar de waterleidingduinen met z’n tweetjes. Even samen er tussenuit. We rijden naar Panneland. Ik heb een route op mijn horloge staan, het is zowat windstil en er schijnt een zonnetje. We lopen lekker verhard omhoog en we kletsen. Over hoe ver iets is en hoe slecht ik dat kan inschatten. Over de vakantie; nu en voor de zomer. Het is mooi en stil, als je ander mensen ziet, valt dat echt op.
Het water is prachtig en kraakhelder. Geen vis te zien. De route is prima te volgen. En we lopen behoorlijk door met kilometertijden onder de 11 minuten. Over een brugje.
De route is 8 of 11 kilometer. Na 5 kilometer gaan we even zitten om wat te snoepen. De duinen zijn prachtig, maar de herten houden zich verborgen. Rob vind de lange route prima en ik ook. We hebben de tijd, Vincent is nog aan het hardlopen – oh-nee, die is gestrand naast het circuit waar mooie auto’s rijden. We halen wat mensen in en dan komen we in het ‘hertenkamp’. Hele kuddes staan er in deze hoek! Op de vlakte die meer wegheeft van de Serengeti.
We lopen nog een stuk langs het water en ik loos er nog wat bij tussen de bomen. Hier loopt de blauwe route die wat drukker is, maar we zien nog altijd meer herten dan mensen! Het is heerlijk om samen te kunnen wandelen zo. Echt fantastisch.
We lopen nog door het bos, waar ik ooit met Joyce de halve marathon afmaakte in 2 uur. Nu wandelen we binnen 2 uur 11 kilometer. Flink doorgestapt! En dan telt het zeker mee als sport als je het mij vraagt!
‘s Middags nog even wat ge-yogaat en met de familie op een terras gezeten en tot slot op blote voeten door de zee gelopen. Vakantie aan zee tot de max de afgelopen dagen: storm weerstaan, hardlopen langs de zee en door de duinen, wandelen langs de hertjes en pootjebaden in de zee.
Verijdag 7 mei – Terugfietsen van Zandvoort naar Almere met z’n tweetjes ?♀️ ?♂️
We hadden het gezegd: als het regent gaan we zéker níét fietsen. Maar het bleek droog te blijven. En we hadden wind mee. En we kennen de weg nu een klein beetje. Nadeel is dat Rob ons nauwelijks kan ophalen. En 75 kilometer is toch een heel eind. De familie zwaait ons uit en bewondert de fietsen, maar echt snappen dat wij voor onze lol zo’n end gaan fietsen is lastig!
Ik weet dat het eerste stuk onrustig zal zijn. Het lijkt al lang te duren voor we Zandvoort uit zijn! Maar het is wel erg gemakkelijk met z’n tweetjes en het is allemaal prima te doen. We hebben wind mee. De zon schijnt, al zijn er ook Hollandse wolken. De temperatuur is echt prima. Ik drink zelfs van tijd tot tijd! En onder elke brug roepen we samen hard ‘echo’. Wat een wereld van verschil met vorige week! Al is het in Haarlem wel anders als de vorige keer qua route. Vincent loodst ons er prima doorheen. Een enorm nadeel zijn de paden die gemaakt zijn van tegeltjes (die ongelijk liggen), stenen (die vreselijk hobbelen) of welke andere fietsonvriendelijke ondergrond dan ook. Ik heb vannacht weer erg (erg) slecht geslapen, dus ik ben soms wat vermoeid en prikkelbaar. Maar op de weg in de heerlijk buitenlucht is dat geen probleem. Als we het ziekenhuis voorbij zijn, moeten we 1 keer omdraaien omdat we toch de brug over moeten en dan fietsen we al richting Schiphol. We doen eventjes Vincents spelletje met de woordjes van Engels, maar ik heb hem veel te snel door 😀 We kwamen door Boesingheliede. En langs de snelwegen. De McDonalds in Amstelveen slaan we over omdat we lekker gaan. We reden nog even om in Badhoevedorp en dan komen we echt bij de snelwegen, treinbanen en het vliegveld. Waar Vincent vorige keer strandde, zijn we nu al een heel eind op weg .
We kijken bij de overvliegende vliegtuigen. Daar worden (kleine) jongens blij van! We wachten twee vliegtuigen en dan trappen we weer verder. We houden een flink tempo aan, maar we hebben geen haast. Langs het Amsterdamse Bos en dan door naar Ouderkerk. Daar staan we aardig wat stil bij stoplichten, maar eenmaal het brugje over komen we lekker langs de Gein te fietsen. Het is er prachtig zo in de zon. Ietsje drukker dan voorheen, maar we kunnen iedereen met gemak passeren. We hebben echt wind mee! Ik moet alleen nodig plassen van alle sportdrank. Vlak voor Abcoude is het even rustig en houden we een stopje. Dat lucht me op!
Abcoude door is weer wat rommelig, maar met wat vertragen en achter mensen met honden en busjes hangen komen we er wel doorheen. Op naar Weesp, waar we wel zullen stoppen voor een ijsje! We dwalen nu niet meer rond en gaan recht op het doel af. Vorige week lieten we ons door het fietscomputertje in Weesp rondsturen, maar deze keer komen we keurig na 50 kilometer bij Nelis IJssalon. Die heeft Joyce ons aangeraden. Ze maken een plek voor ons vrij en we nemen allebei 2 bolletjes overheerlijk ijs!
Toch wil ik weer verder. Ik hoop dat we er vandaag uit en thuis minder dan 4 uur over kunnen doen. Dan zijn we nog mooi op tijd thuis en kan ik de was nog afhandelen ook vandaag. Rob heeft alles al uitgepakt. We fietsen Weesp uit. Voor we Weesp achter ons kunnen laten, moeten we eerst limbo-en onder de ophaalbrug door, waarvan de slagbomen vast zitten. Dat gebeurt zo vaak dat de plaatselijke bevolking er niet meer van op kijkt en de brugwachter ons zelf zegt dat we door kunnen.
Na Weesp is het bekend terrein. Vincent wordt wel wat moe, maar als je er bijna bent (25 kilometer is ‘bijna’), dan is dat niet zo erg. We steken de A1 over. Het tempo gaat omhoog, want we hebben nog steeds wind mee en in Almere altijd nog meer ook! Almere is saai, recht en makkelijk begaanbaar. Als we de Hollandse Brug op rijden is er 1 viaduct waar Vincent nog echo roept, naast een meneer die daar hard om moet grinniken. Het lijkt er op dat we het Spoorbaanpad af kunnen fietsen bij Poort, dus dat gaan we proberen! Het is niet verbeterd qua pad, het is nog steeds bochtig. We flitsen het Spoorbaanpad over. Gek dat we echt genieten van het brede, vlakke pad wat me anders zo tegenstaat om z’n saaiheid! Het enige waar ik me zorgen om maak is dat het net geen 75 kilometer zal worden. Op de brug over de vaart is het zo druk dat we bijna botsen. Ik wil over de Evenaar rijden. Vincent snapt het wel. We rijden dus iets verder door tot op (bijna) alle computertjes 75 kilometer staat. Fietstijd van Zandvoort tot Almere is 3 uur en 50 minuten, waarvan we 35 minuten bij stoplichten hebben gestaan, stops hebben gemaakt en een ijsje hebben gegeten. Echt moe ben ik niet van het fietsen, maar wel door het slaapgebrek. Daardoor lijkt de dag lang en die tijd kan ik mooi gebruiken om alles van de vakantie op te ruimen!
8 Mei – Zwemmen ?♀️ bij zwembad de Sijsjesberg ? ⛰ 10 ➕punten ?
Vandaag gingen Vincent en ik zwemmen bij het openluchtzwembad de Sijsjesberg in Huizen.
Hier komen 10 pluspunten, want intussen kunnen we de buitenzwembaden vergelijken:
- 1 Het is maar twintig minuten rijden vanaf ons huis! Dit is het dichtste bij, ongeveer net zo ver als het zwembad in Almere Poort.
- 2 Het water is helemaal niet koud! Zelfs Vincent stapt er vrijwel meteen in.
- 3 Een vijftig meter bad. Altijd fijn voor mij. Voor Vincent iets zwaarder.
- 4 ‘Maar’ 3 banen waar duidelijk bij staat voor wie het bedoelt is: rustige zwemmers, gemiddelde zwemmers en een snelle baan. 3 Hele brede banen dus, want er kunnen er 6 zijn.
- 5 Vriendelijk personeel, heel geduldig. En met de barcode mag je zo om precies de goede tijd naar binnen.
- 6 Anderhalf uur tijd in het bad! Dus je kunt makkelijk effectief een uur lang zwemmen. Ze waarschuwen op tijd dat je er uit moet.
- 7 Kleedhokjes! Luxe…. En er is een WC ook. En er zijn kluisjes, een ongekende luxe, maar daar moeten we volgende keer een euro voor meenemen.
- 8 Een plek naast het bad waar de tassen droog kunnen staan.
- 9 Rustig. In totaal waren er maximaal 15 mensen. Bij Vincent in de gemiddelde baan waren 4 mensen, ik had een deel van de tijd de rustige baan voor me alleen en de andere helft van de tijd deelde ik het met 2 (echt) rustig zwemmende dames. Met 50 meter kom je elkaar amper tegen.
- 10 Een soort spiegelende bodem waar je een schaduw van jezelf ziet. Dus ik kijk omlaag. Ziet er fascinerend uit en ik denk met een zonnetje dat het nog mooier is.
- Bonusreden: het is net zo duur als Putten en Amsterdam, maar in Amsterdam moet je ook nog betalen voor het parkeren.
Zijn er ook nadelen? Ja, eentje…. Het regende. Maar daar kan het bad niks aan doen. Ik denk niet dat ik nog naar Amsterdam of Putten rij. Ik heb zo’n 2700m weggezwommen in een uur volgens Garmin, die er wel eens 200m naast kan zitten. Maar 2000m heb ik zeker gemaakt!
‘s Avonds ga ik nog een stukje wandelen. Lekker zelf. Om de badge te halen van Garmin. Het is droog en intussen warmt het enorm op! Met al het groen en de hertjes is Flevoland ook erg mooi!
9 Mei – Moeders-loopje om bij te kletsen ? en moeder-zoon loopje met de GoPro ?
Ik geef niet zoveel om moederdag. Maar ik wil wel hardlopen vandaag. En even bijkletsen met mijn “bestie” en mede-moeder. We kunnen om 12 uur en we spreken af op de parkeerplek bij de gevangenis in Almere Buiten. Daar om het water heen wil ik wel eens een rondje lopen! Het lijkt anderhalf uur droog te zijn tussen de onweersbuien door. De hitte van gister heeft doorgezet en het is korte broeken-weer opeens! Supervochtig tropen-achtig weer. Plotseling. We beginnen met kletsen en we gaan om het water heen. Het is adembenemend. We kennen hier Almere totaal niet terug.
Een watervalletje? Tussen 2 meren door? Zoveel groen en pracht? Geen idee dat het hier lag! Maar wat is het warm en benauwd zeg. En modderig. En onverhard. We vinden dat allemaal prima redenen om hardlopen met wandelen af te wisselen. We komen bij de Vaart en lopen dan langs het Block van Kuffeler. Dat is wel bekend. Dan gaan we onverhard wandelen richting de vogelkijkhut bij de Lepelaarsplassen. Ik klets Joyce helemaal gek over de vakantie! Zij weet nu alles 😉
We hebben de vogelkijkhut voor onszelf. Ik zweet me ongans, terwijl het tempo niet eens hoog ligt! Maar het gaat verder wel. We lopen over het fietspad en ik kwek maar door. Als mede-moeder is Joyce met haar oudere kinderen al een stap verder en kan ik nog van haar leren! We gaan dezelfde weg terug als heen langs het Block en dan weer terug het Vaartbos in.
Daar lopen we nog een keer dezelfde kant van het water terug, omdat het zo mooi was. De kilometertijden boeien helemaal niks meer. We houden het gelukkig droog. Zo apart dat hier een prachtig stuk natuur ligt wat ons totaal onbekend was tot vandaag! We komen nog een brug tegen en daar vallen een paar druppels.
Als we bij de auto zijn blijkt in een dik uur de parkeerplaats te zijn volgestroomd en vallen er wat meer druppels. Ik ga gauw naar huis voor de frikandellenbroodjes en de F1 wedstrijd. Echt moe ben ik nog niet van het loopje, dus ik denk dat ik vanmiddag ook nog wel met Vincent mee kan als hij in zone 1 blijft. Dus na een paar uur rust, waag ik me weer buiten. Om de GoPro te testen!
De GoPro is een hele kleine camera die alles wat ik loop, fiets of zwem kan opnemen. Live. Ik draag het cameraatje op mijn borst met een band. Het is zo mogelijk nog benauwder buiten! Gelukkig maar dat we niet hard hoeven te gaan zeg. We gaan naar het bos en van tijd tot wandelen we. Maar dat nemen we lekker niet op!
We gaan zo snel mogelijk het bos in. Daar is iets meer schaduw, maar het blijft heet. We kletsen. Moeten we natuurlijk wel mee uitkijken als de camera loopt! En ondertussen oefenen we met spraakbediening van de GoPro. Vincent vindt het geweldig. Hij neemt de camera over.
We wandelen net zoveel als dat we rennen, net als vanmorgen. We gaan allemaal onverhard door het bos. Ik merk wel dat ik al gelopen heb en mijn benen zijn iets minder gewillig aan alle kanten. Maar we sprokkelen kilometers bij elkaar. Bijna lopen we de enorme kudde herten ongezien voorbij!
De accu van de GoPro gaat snel leeg. Vincent houdt de camera om en geniet er echt heel erg van. Ik wil graag naar huis, want ik heb er wel genoeg van intussen. We wandelen al kletsend de kilometers vol. Met zo nu en dan een jog-element.
Ik heb uiteindelijk 2 keer 8,5 kilometer gelopen vandaag, wat in totaal dik 17 kilometer op een bloedhete, benauwde dag maakt. Afgelopen week heb ik meer dan 50 kilometer hardgelopen. Met al het wandelen en yoga’en en fietsen en zwemmen bij elkaar heb ik meer dan 18 uur gesport. Dat klinkt als een goede vakantie toch 😉
