Maandag 10 mei Hoge Cadans en de GoPro ?
Ik heb een nieuw speeltje: een GoPro. Dat is een superkleine camera, zo klein als je hand en daar kun je foto’s mee maken en filmpjes. Het dingetje is waterdicht en zou moeten reageren op stemcommando’s, maar dat is nog lastig voor me. Ik heb een steun voor op de fiets en die ga ik deze avond proberen! Vincent rijdt naar de training en ik ga mee. Mijn doel is de Hollandse Brug. Die wil ik op en af.
Al roepend tegen de GoPro (make a photo) kom ik door stukken van Almere die ik nauwelijks herken! Dat leidt me erg af en ik heb geen idee of ik foto’s maak of niet. Niet, zo blijkt achteraf. Intussen hou ik de cadans hoog. Ik probeer minstens 75 keer per minuut een rondje te trappen en liefst tachtig keer. Dat is in het begin wennen, maar het gaat steeds beter. De snelheid lijdt er niet echt onder merk ik tot mijn verbazing. Ik kom op het Spoorbaanpad uit (via een omweg) en ik merk dat de hoge cadans me ook helpt om de bochten wat soepeler te nemen. Als ik de brug opga en even moet wachten bij de stoplichten zet ik de GoPro handmatig aan. Om te bewijzen dat ik over de brug fiets! Ik ga lekker heen en weer.
En dan langs Almere Duin. Er is nauwelijks wind, maar ik zal dat het kleine beetje wind-mee op de dijk hebben. Bij Almere Duin stop ik even om de GoPro uit te zetten handmatig.
Het water is spiegelglad! Zo zie ik het echt heel zelden. Er komt een waterig zonnetje door en het fietst prima. Al luistert de GoPro niet naar me en dat is wel jammer natuurlijk. Maar dat weet ik dan nog niet. Ik roep van tijd tot tijd: GoPro-make-a-photo, maar kan niet controleren of het werkt. (niet dus) Ik rij langs het Blok van Kuffeler en dan ga ik door het Wilgenbos. Ik zet op de brug nog een keer de GoPro aan.
Het Wilgenbos is een feest van tinten groen! Prachtig. Daar zie je echt dat de natuur opknapt van regen afgewisseld met hete zonnige dagen.
Ik kom bij het sluisje en film ook dat ik daar overheen ga.
Dan fiets ik terug naar de atletiekbaan. Al die tijd heb ik mijn cadans heel hoog gehouden. En dat bevalt prima! Oei, schrijf ik dat nu echt op… Ik pik Vincent weer op en dan maak ik de 50 kilometer vol. Dat lukt niet binnen 2 uur, doordat het druk was in de stad in het begin denk ik. Maar ik ben supertevreden met een gemiddelde cadans van 80!
Dinsdag 11 mei – Lunchwandeling voor de badge ? en een hele rustige loop met Vincent ?♀️ ?♂️ ?
Tussen de middag spoeden Rob en ik ons naar de Plus. Ik neem deze lunchwandelingen op en samen dragen ze bij aan de wandelbadge die ik met Garmin kan verdienen. De Plus is net niet ver genoeg weg, dus ik maak de drie kilometer vol na het werk.
‘s Avonds hebben Vincent en ik een soort overeenkomstige training: hij moet heel rustig en ik pak de zone 1/2 training van morgen, omdat ik daar zin in heb. 10 Minuten in zone 1 of laag in zone 2 en dan een minuut wandelen. Dat gaat me wel lukken! We nemen het gewone rondje langs de Oostvaardersplassen met een klein ommetje door het Kotterbos. Het is overal lekker rustig.
We tellen de tien minuten met de hand af en het wandelen ook. Dus de eerste pauze is na tien minuten, maar de tweede pas na 21 minuten! Ondertussen is er ruimte genoeg om te kletsen. Vincent rent over de berg heen.
Als we langs het water rennen, gaat in de verte de zon bloedrood onder. Er zijn veel dieren op de Oostvaarders-vlakte. Het is rustig met mensen op dit tijdstip. We rennen nog door het bos achter het centrum en daar staan een stel hertjes ons aan te staren.
Wij gaan om ze heen en laten ze lekker grazen. De negen kilometer moeten we wel zo’n beetje volkrijgen, als we zo’n 6 keer de opdracht voldoen. We maken nog een ommetje achter de wijk langs en dan is het mooi geweest. Zon onder, oogjes toe.
Woensdag 12 mei. Geen Sport. ?
Werken, naar de sportdietist (wel bezig met sport) en dat is het dan.
Donderdag 13 mei Fietsen ?♂️ op een warme ☀️ Hemelvaartsdag.
Vincent gaat logeren bij een vriend met zijn club maten en hij gaat daar rennend heen. Ik ben wat moe en suffig vandaag, geen idee waarvan precies. Ik wil een beetje lui zijn, maar echt stilzitten kan ik niet goed. Als we Vincent zijn spullen brengen, blijkt het heerlijk warm te zijn buiten. Door een rennende en zwemmende Vincent moet ik toch ook naar buiten! Ik kies voor de fiets en de GoPro. Of ik echt zin heb, weet ik niet zeker.
Ik ga eerst door het Kotterbos en plan een rondje om de Oostvaardersplassen. Cadans hoog en go-pro-make-a-photo proberen te zeggen, maar vooral fietsen. Muziekje aan en trappen maar. Ik ga hard. Het is simpel: ik haal een heleboel dagjesmensen in en hou de cadans hoog. Ik merk maar weinig dat ik wind tegen heb, maar de windmolens laten toch zien dat er wat moet zijn! Misschien moet ik eens vaker een dagje rust proberen… op de Knardijk ga ik filmen. Zodat je ziet hoe lastig het is om andere fietsers en parkerende auto’s te ontwijken. Omdat het versneld is, ziet het er nog enger uit!
Nu heb ik echt wind tegen en ik ga lekker liggen op de fiets. Dat helpt. Ik trap gewoon hard door. Dan ben ik er het snelste vanaf. Aan het einde van de dijk stop ik de opname met mijn stem – ja, het lukt een keer! Ik ga de dijk over om te kijken wat er voor rare schoorstenen varen.
Het blijken onderdelen van windmolens te zijn, die -heel slim- over water naar Lelystad worden vervoerd. Als ik de foto maak, kruist een wandelaar mijn pad die al 45 kilometer onderweg is en nu op zoek is naar een bushalte. Stoer hoor. Daar kan ik even op fietsen, op zoveel energie! Ik ga liggen en ik ga snoeihard.
Ik ken mensen die 37 kilometer per uur heel normaal vinden (urenlang), maar voor mij is het echt top! Het gaat heerlijk, de cadans is hoog en de fiets past me echt als een verlengstuk. Ik zit /slash/ lig helemaal op mijn gemak. Iedereen die voor me fietst, wil en zal ik inhalen. Ik vlieg gewoon door de zon de dijk over! Ik moet hierna hardlopen koppelen, maar ik zie daar echt tegenop. Dus ik besluit maar even lekker door te fietsen.Nu het zo heerlijk gaat, moet ik daar maar van profiteren!
Al die tijd snort de GoPro mee. Ik kan dat niet goed zien, maar ik maak me er ook niet druk over. Ik sjees de dijk over. Ik besluit om binnendoor te gaan bij de Noorderplassen. Hopelijk is het niet zo druk. Zeker aan het begin is het dat wel en dan realiseer ik me dat ik boven de 30 rij en dat de recreatiefietsers en wandelaars echt tijdig opzij moeten. Op het smalle fietspad is het gelukkig helemaal stil en hoeft ik alleen maar te genieten van het groen.
Bij de rode ophaalbrug zet ik de GoPro eindelijk uit. Ik twijfel even, maar wil dan toch terug over de dijk en langs onze ‘eigen’ route langs de oostvaarderplassen naar huis. Ik ga vandaag zeer, zeer zeker de 50 kilometer halen binnen 2 uur! Liefst hou ik mijn gemiddelde ook eens boven de 27, net als alle anderen altijd lukt. Ik merk dat ik wind tegen heb, maar ik zit/lig nu zo lekker op mijn fiets, dat het gemiddelde hoog blijft. Foto’s maken met de GoPro lukt me echter niet zo goed met de stembediening. Blijkbaar lukt het me wel om de Recording aan te zetten.
Langs de plassen is het gelukkig rustig, want ik heb wind mee. Ergo: het gemiddelde kan nog flink omhoog! De dertig haal ik niet, maar voor mij is 29 echt super-super-knap. En vooral dat ik zo ontzettend lekker en vol vertrouwen heb gereden. Mijn cadans ligt op 78. Ik ben echt tevreden als ik thuiskom, maar ik heb geen enkele zin meer om te gaan hardlopen, dus die skip ik mooi!
Vrijdag 14 mei BUITEN in open water ZWEMMEN ?♀️
Vorig jaar om deze tijd zwommen we alleen maar buiten, maar dit jaar blijft het weer -op z’n zachtst gezegd- wat achter. Vandaag gaan we echter met een groep van Trispiration zwemmen in Amsterdam. Die beginnen al om 6 uur en ik vind dat met eten een crime. Gelukkig rijd ZGvG met me mee en hoeft ik er niet alleen heen, want ik vind het best spannend! Is het niet te koud? Kan ik wel goed genoeg zwemmen? Hoe ga ik dit ervaren? Ik ga in mijn oude wetsuit, want die krijg ik snel aan. Eigenlijk sta ik even voor zessen te popelen om het water in te gaan! Ik droom altijd over zwemmen buiten en nu ik hier op het punt sta om het water in te gaan, kan ik nauwelijks meer wachten. Er zijn veel meiden van het team.
Mijn eerste reactie is: het valt mee met de kou! Na de hels koude fietstocht naar Zandvoort toe, is dit lang zo erg niet Ik spring erin en kan gelijk zwemmen. Even wat schoolslag, maar al gauw in borstcrawl. Rustig aan. mijn bril zit goed, mijn wetsuit vertrouwd, het water boezemt me geen angst in. En ik kan mijn benen gebruiken! Ik ben één van de weinigen hier die geen handschoenen of zwemsokken aan heeft, maar ik mis er niks aan. Ik ga naar de boei en door naar de andere groene boei. Heerlijk! Ik geniet van mijn vingertoppen tot mijn tenen. Het water om je heen. Rust, stilte, kracht, slag na slag. Jammer dat je niks ziet in dit water. Ik ga om de groene boei heen en weer terug. Geen golven, geen vermoeidheid en ik zwem in de buurt van een andere gele boei. Ik voel me supersterk! Ik ga richting de brug naar de rode boei en ik heb er nog lang geen genoeg van, dus ik zwem weer naar de verre groene boei. Ik kan zelfs met beenslag en 1 op 4 ademen (met gemak) tempo maken en ik zit helemaal in de slag.
Er zijn zwemmers om me heen, maar toch doe ik dit lekker allemaal zelf. Het voelt supergoed! Ik ga nog een keer helemaal terug en dan denk ik: waarom zou ik nu niet de 2000m volzwemmen die ik 2 keer per maand ‘moet’ halen? Ik ga die laatste 400m ook! Ik zwem naar groen terug, naar rood, weer naar de dichtstbijzijnde groene, naar een scheve rode en weer terug naar de groene. Onderweg maak ik een praatje met de (bijna jarige) teamcoach; ja, dan lig ik even stil en kun je prima kletsen. Nog steeds niet koud, nog steeds kan ik zwemmen met beenslag en ik ga nog één keer naar de rode boei. Ik vind een rondje zwemmen leuker persoonlijk. Op de Garmin maak ik de 2000m ruim vol (2040), maar de Apple Watch houdt het op 1997m. Ik vind het zeer zeker tellen! Heel blij en opgewekt kom ik het water uit. Wanneer weer?
Pas in de auto op weg naar huis, koel ik wat af. het enige nadeel is dat ik een (heftige) schuurplek heb in mijn nek van het wetsuit.
Zaterdag 15 mei: Een triatlon ?♀️ ?♀️ ?♀️ in 3 delen met eigen afstanden ?, eigen pauzes ⤵️ en een eigen volgorde ?
‘s Ochtends ga ik hardlopen met de trainer. We gaan vanuit zijn werkplek bij de Koploper, voor als hij onverwacht moet opdraven. Ik heb een route rondom Lelystad van 11 kilometer. We moeten nodig een bijkletsen: over de vakantie in Zandvoort, over zijn werk wat hij weer bijna volledig doet, over alle afgelaste wedstrijden, over dieten en eten, over wie het koppigst is (wat ik met glans win), en over doelen en plannen en ideeën. Het loopt heerlijk! Wel veel verhard, maar dat houdt het tempo er in. Ik ben best verbaasd hoe snel wel lopen eigenlijk. Het is lekker weer. Al heb ik het wel warm.
Echt vernieuwend is de route niet. Wel een afwisseling van landelijk en rustig en langs wat grotere wegen. We komen ook door een stuk bos, maar daar klaagt de trainer over de modder. Daar geef ik nou niks om. Dan maar even wandelen, maar ik ga er gewoon doorheen hoor.
Zoals het een goede trainer betaamt, heeft hij het ook nog over looptechniek. Eigenlijk ben ik te eigenwijs om daar naar te luisteren ;-), maar ik hoor hem wel heel goed! En na 9 kilometer ga ik het toch (stiekem) even proberen of letten op looptechniek en pasfrequentie nou helpt en jawel… We lopen de tien kilometer vol binnen een uur. En dan door naar de 11 kilometer door de woonwijk. Met een keurig gemiddelde van 5:57.
In de ‘wisseltijd’ tussen het lopen en het zwemmen, bouwen Rob en ik verder aan de auto van Lego.
‘s Middags hebben we zwemkaartjes voor het bad de Sijsjesberg, Vincent en ik. Het wetsuit is nog niet droog, maar hoe moeilijk kan het zijn om in verwarmd water te stappen? Nou… het valt me flink tegen! Ik vind het de eerste stappen best koud zo in mijn trisuit… Ik sta voor de langzame baan ingeschreven, maar daar val ik wat uit de toon met mijn borstcrawl en achtje. Ik ga 500m (dat is 5 keer op en neer) met achtje. Ik verhuis naar de andere baan, waar Vincent ook gaat zwemmen. Dan doe ik 500m zonder achtje, zonder wetsuit én met benen! Dat hou ik gewoon vol! Ik ben verbaasd. Maar na 500m telt mijn Garmin van de kilometer pas 800 meter. Verdikkie. Ik ga 500m met achtje zwemmen. De andere zijn misschien wat sneller, maar ik hou dit eindeloos vol. En ik weet niet of de andere ook al 11km hebben hardgelopen vanmorgen (misschien wel meer).
Na de 1500m ga ik 300m met paddels zwemmen. Dat is lang geleden en dat voel ik best in mijn armen! Ik zwem nog 300m zonder hulpmiddelen. Dan zitten er toch echt wel 2000m op, zelfs volgens de Garmin. Ik zwem nog 100m schoolslag en daarna nog 100m met achtje. Dan ben ik het wel zat. De donkeren wolken komen er aan. Het noodweer barst los als Vincent zijn tien minuutjes hardlopen-koppelen-aan-zwemmen uitvoert.
Tja, dan ben ik er nog niet helemaal natuurlijk…. In de volgende wissel maken we de Lego-auto af en eten we iets. Ergens heb ik niet meer veel zin om te fietsen, maar ach, ik ga gewoon. Ik hoeft ook niet lang. In Watopia is het rustig en ik ontdek dat je het scherm van alle toeters en bellen kunt ontdoen.
Ik fiets geen route ofzo, gewoon mijn virtuele neus achterna! Dan bedenk ik dat ik alle afstanden van de Jaarchallenge van Trispiration wel kan doen vandaag: ik heb al 11 kilometer gelopen, 2200m gezwommen en nu kan ik ook nog 33 kilometer fietsten! Ik koers wel op de vlakke stukken af. Daar gaat het tempo wat omhoog, maar ik voel dat ik al wat uurtjes heb gesport vandaag.
Uiteindelijk ben ik na 33 kilometer weer ongeveer bij het startpunt.
Mijn eigen triatlon van de dag! Met eigen afstanden, eigen volgorde en eigen pauzes. Eigenwijs he 😉
Zondag 16 mei. Een koppeltraining ?♀️ ? ?♀️ die een motivatie-zoektocht werd
Een dag vol Hollandse regen. Nodigt uit tot bankhangen en uitslapen. Of bloemen bouwen van Lego. Een beetje achter de computer zitten. En binnen fietsen. Dan maar. Ik heb nog een koppeltraining staan van bijna 2 uur, maar dat gaat ‘m zeer zeker niet worden, want daarvoor ontbreekt alle zin. Alle wedstrijden in juni zijn van de baan, de vakantie is van de baan en wat is er eigenlijk nog over om hard voor te sporten, vraag ik me de laatste dagen van tijd tot tijd af. Ik heb geen intrinsiek doel, niks om voor te denken: als het regent, moet ik ook. En dat helpt me niet. De bank, uitslapen, een warm bad: het is allemaal zeker zo uitnodigend. Het enige wat ik me nog kan indenken zijn de badges van Garmin. Zou mooi zijn als ik deze maand level 5 kan worden. Daar moet ik 500 punten voor halen. Ik heb er nu 496…. Voor een extra punt moet ik nog 300 meter hardlopen. Dat vind ik de moeite niet. Dus toch een koppeltraining. Als ik 15 kilometer fiets haal ik nog 2 punten binnen en dan lijkt het erop! Op de Tacx dus! Anke gaat een stukje door Londen.
Maakt mij niet uit hoe en waar, maar zonder heuvels graag. Ik app ondertussen wat en de regen trekt weg. In Almere dan. Ik check de buienradar nog een keer en dan begint het grappig genoeg virtueel te regenen in Londen! Toch geen voorbode…. Dan word ik liever virtueel nat!
Ik haal 15 kilometer net niet in een half uur, maar ik maak ze vol in 31 en een halve minuut. De lange hardloopbroek heb ik al aan, dus ik hoeft alleen de fietsbroek uit te trekken en hardloopschoenen aan te doen. Door de achterdeur was ik minder dan 5 minuten later buiten om 5 kilometer te gaan hardlopen. Ik wilde niet kijken hoe snel. Dus ik liep gewoon een rondje om de wijk. Dan kan ik al terug na een kilometer. Of twee. En daar had ik me toch zin in! Badge binnen, koppeltraining is gedaan. De eerste kilometer ging in 5:47. Prima. Dan onder de bomen door. Tussen de honden door. Iedereen gebruikt dit droge momentje om de hond uit te laten.
Kilometer 2 overdrijft met 5:22. Natte blaadjes he. En geen zin. Dan loop ik maar harder om er sneller vanaf te zijn. Het idee was om 10 kilometer binnen 55 minuten te lopen, dus ik bedenk dat ik 5 kilometer in 28 minuten zou moeten halen. Of ik hou het bij 3 kilometer. Wanneer moet ik een triatlon doen? Waarom moet ik dat snel doen? De derde kilometer gaat in 5:21. Dat verbaast me. Weinig natte blaadjes hier. Wel honden, maar die hol ik voorbij. Allemaal. 4 Kilometer. Gewoon vanaf het einde van het fietspad naar huis rennen. Is ook prima. Het onverharde pad ga ik alleen op als het leeg is. Helaas. Het is leeg. Onverhard is langzamer. Kilometer 4 gaat nog sneller zelfs in 5:20! Ik loop inwendig alleen te vloeken en te mopperen en te balen en ik ga harder en harder! Ik heb gister nog 11 kilometer gelopen. Ik heb wel tien redenen om dit vandaag niet te hoeven. En als ik er een half uur over doe is het net zo prima als 28 minuten. Maar ik loop gewoon hard door en zet zo langs het park nog wat extra aan. Why not? Hoe eerder ik klaar ben hoe beter. 5 Kilometer in 27 minuten. Zeven-en-twintig. Klaar. Bezweet. Een beetje moe. En trots. Dat je met zoveel tegenzin zo snel ergens kunt komen. Dat ik voor 15km fietsen en 5 kilometer hardlopen net iets minder dan een uur nodig heb. Met wisselen erbij 62 minuten.
En die badges? Voor het hardlopen is het punt binnen, maar voor het fietsen… kom ik achthonderd meter te kort!!!!! Nog 3 punten tot de 500, maar vandaag gaan ze er niet meer komen!
Maandag 17 mei Fietsen om kleding te passen met thee ☕️ onderweg! ?♀️
Vincent heeft training, ik hoeft maar een uur te fietsen. Op een hoge cadans “hoger dan je fijn vindt”, staat er op het schema. Eigenwijs als ik ben, zou ik deze week WEL eens het hele schema zo netjes mogelijk willen volgen! Dus ik ga op een cadans boven de 80 fietsen. Door de stad naar vriendin KH. Zij heeft kleding in de aanbieding. Het is vaag of ik ze mag overnemen, omdat ze bij een team horen. Ik ben benieuwd of ze me passen. Maar eerst drinken we thee! Fijn om weer eens bij iemand op visite te zijn, zonder corona-angst. De kleding zit me als gegoten!
Alleen kan ik ze niet meenemen op de fiets! Ik fiets weer naar de training van Vincent toe en dan terug naar huis tot ik 25 kilometer heb gefietst. Niet erg snel, want dat geslingerd door de stad bevalt me niet zo. Maar wel met een gemiddelde cadans van 85! Rob en ik gaan met de auto de kleding halen en blijven dan lang hangen om te kletsen.
Dinsdag 18 mei Intervallen rennen ⏱
Die intervallen zijn mijn ding niet: ik zie er altijd tegenop. Dat je korte tijd hard moet. ? Vandaag gaan Vincent en ik dezelfde route: ik loop 20 minuten zone 1 met hem mee en Vincent gaat dan verder in zone 1. Ik moet dan volgens het schema 20x anderhalve minuut in zone 4 met anderhalve minuut rust er tussen. Om binnen een uur -zoals ook op het schema staat- te blijven zijn 15 versnellingen genoeg. We gaan richting de dijk. Ons gezamenlijke tempo is laag, gezellig en met de rem er vol op.
Dan ga ik er vandoor. Anderhalve minuut, dat is 90 tellen en die tel ik af. Keer op keer. Niet hardop, maar het leidt mij af en ik heb een idee hoe lang ik moet. Ik kan goed tot 90 tellen. In de rust app ik met Vincent dat ik wel tot aan de dijk kan en terug als hij de afslag eerder neemt. Anderhalve minuut pauze zijn een minuut wandelen en een minuut dribbelen. Het gaat redelijk. Leuk is anders, maar dit is prima te doen.
De vijfde is natuurlijk de dijk op! Vincent verveelt zich intussen een beetje en fotografeert om zich heen 🙂 Het is gemakkelijker als de ander uit beeld is. Ik kan maar anderhalve minuut terugappen. En dan versnel ik weer 90 tellen. Ik zie Vincent in de verte. Intussen heb ik er al 10 versnellingen op zitten.
Ik haal Vincent bij en zijn training zit erop. Hij gaat me ondersteunen. En hij houdt mijn telefoon en kapotte hoesje vast.
Vincent loopt nogal moeiteloos met me mee (GRRR) en heeft nog adem te over voor opbeurende teksten. “je bent er bijna” “Het gaat goed hoor” “je bent op een derde” En ik maar denken en tellen: ik ben op tweederde, het gaat niet zo lekker! Maar dat kan ik net zeggen in de rustpauze. Ik ga er zeker 15 doen en Vincent opteert de 16 keer. Het enige wat hij van mij mag zeggen is dat ik hier vast sneller van wordt… Hij heeft zelfs energie om me te filmen! Ik ga niet heel rustig hoor, maar het verschilt nogal tussen de ene en de andere of ik net boven of net onder de 12 kilometer per uur loop.
We gaan de brug op nog een keer een versnelling aan. Zucht. Ben ik er al? Ik zit op de 15! Maar goed, ik doe er in de straat nog ééntje… Vincent maakt een foto en zwaait naar de buren.
Ik zit al op een uur. Ruim. Als ik nog een extra rondje om het huis maak, doe ik interval 17 er ook nog bij. Intussen heb ik het aardig warm ondanks de korte broek! Zoals altijd ben ik trots dat ik (bijna alle) intervallen heb gedaan! Misschien word ik er wel sneller van…
Woensdag 19 mei Rustig hardlopen in Almere Poort en intervallen fietsen
Op het schema wat ik zo nauwkeurig wil volgen staat eerst een half uurtje fietsintervallen en daarna een uur hardlopen op 9,5 kilometer per uur. Echter, de praktijk wijst anders uit: werken, Vincent naar het zwembad brengen en daar tussenin fietsen voordat ik rond het zwembad kan hardlopen, wordt ‘m niet. Dan maar eerst hardlopen. Lekker rustig mag ik. Mooi tussen de buien door! Ik loop extreem relaxed en voor mijn gevoel rustiger dan rustig. 6:15. Naja. Dan kom ik de schapen tegen op de weg.
In een prachtig zonnetje dus! Het leuke is dat ik niet precies weet hoe ver ik ga komen. Kilometer 2 en 3 gaan (ook) rond de 6:10. Ik kan er niks aan doen hoor. Ik ga ietsje sneller elke keer! En dan denk ik: laat ik een piramide lopen op gevoel. Elke kilometer ietsje harder tot en met kilometer 5 en dan weer elke kilometer iets rustiger. Kilometer 4 gaat zo langs het strand gaat weer ietsje sneller. Laat ik de 9,5 kilometer per uur maar loslaten… Ik loop tot de start van de Duintriatlon de dijk over. Ik zal straks door de wijk terug moeten, maar ik heb geen idee hoe. Ach, Vincent moet zich ook omkleden! Op de dijk trekt de wind aan. Ik weet wat dat betekent ? en dat hadden we niet afgesproken!
Kilometer 5 gaat in 5:52. Nu dus weer rustiger aan. Tot 10 kilometer. Dan begint de regen. Onvermijdelijk. Niks aan te doen. Doorlopen maar. En gniffelen om alle mensen die net als ik de buienradar geloofden en hun hond uitlaten! Ik ga de wijk in en heb geen idee, maar het gaat rechtdoor. Kilometer 7 gaat weer boven de 6 minuten. Rond de 6:10. Ik moet doorlopen met die regen en dan gaat kilometer 8 de mist in! Ik loop net ietsje harder dan kilometer 7! Daar baal ik dan van. Ik kom langs het Klokhuis. Druppend.
Nu heb ik niet meer zo’n goed idee welke kant het topsportcentrum op is. Ik vertraag wat, maar de auto laat me te netjes voor! Toch pak ik de vertragende draad weer op door ondertussen te SMSen met Joyce dat ik ook nat geworden ben. Buienradar in de ban!
Ik loop rondjes om het zwembad in de regen om de tien kilometer vol te maken in een dik uur. Dan neem ik Vincent mee naar huis die net zo nat is, maar afgedroogd.
Donderdag 20 mei RUSTDAG – wandelen mag! ?♀️ ?♂️ ?
Qua werk en kind (naar de orthodontist brengen) is het vooral onRUSTdag. ‘s Avonds moet Vincent hardlopen en gaan Rob en ik een stukje wandelen. Als het droog is. Ik dacht aan naar de berg en terug, maar als we Vincent zijn tegengekomen, lopen we verder langs de Oostvaardersplassen. En opeens staat daar aan het begin van het pad een hert met een groot gewei. Ze zijn groot! En mooi.
De kleuren zo tussen de regen en de zonsondergang zijn fenomenaal. Ik heb de verkeerde schoenen aan, mijn stadsschoenen. Dat merk ik na ons ommetje van 5 kilometer! Maar alle onrust is verdwenen.
Vrijdag 21 mei 10+11 kilometer in Limburg ?♀️ met ?♀️-elementen (of is het omgekeerd?)
Voor de Trispiration Jaarchallenge doe ik in het eerste halfjaar 2 provincies aan om 10 kilometer te hardlopen. Het plan voor mei was 11kilometer in Groningen combineren met 11 kilometer in Drenthe. Route klaar, maar een dag vol regen houdt ons tegen. In Limburg lijkt het minder regenachtig te worden, dus Joyce maakt snel een route. We gaan naar Mook. Helemaal boven in Limburg. Als we niet uitkijken zitten we in Gelderland. Als we de Maas overgaan, heet het Brabant. Anderhalf uur rijden is voor ons anderhalf uur bijkletsen! Ik heb er voor vandaag een hard hoofd in: misschien is dit de dag dat het niet lukt? Dat denk ik altijd, dus het is niks nieuws.
In de auto op de weg terug, kletsen we over de route die we hebben gedaan vandaag. (JW= Joyce, AB, dat ben ik)
JW “In het begin was het meteen zoeken! Hoe vaak hebben we het nou gedaan met een route en het is elke keer weer even wennen! Maar het was wel duidelijk Limburg met die grote schuur. Ik had een route onverhard gemaakt.” AB “En eigenlijk viel het meteen een beetje tegen met de heuvels. Het ging niet steil omhoog ofzo, maar wel op z’n minst heuvelig. Voor ik het doorhad zaten er al 2 kilometer op. Weet je nog dat we maar direct afspraken om rustig aan te doen en dat 3 uur over een halve marathon oké zou zijn?” JW “Ja, ik had moeite de ademhaling bij te stellen. En elke keer ging het weer stiekempjes omhoog. Ik was al lang blij dat we dan konden wandelen” AB “Ik telde al uit dat we 9 minuten per kilometer zouden gaan doen. Zo voelde ik me. We kwamen over een grote heide. Ik had tijd om te appen en te filmen met de GoPro.”
JW “Naar beneden gingen we meteen weer hardlopen. De eerste 3 kilometer zaten er snel op. Dat we uitzicht hadden, betekent dat we best wel een stuk omhoog gelopen waren.” AB “We kwamen langs een soort verdedigingswerken. Met trapjes ging je daarheen. Ik dacht echt dat het wel een lange toch ging worden vandaag!”
JW “Ik heb echt geen idee hoe lang we over kilometers deden. Of waar we waren ofzo. Ik weet nog wel van die koeien die daar zo heerlijk lagen, die hadden het goed uitgezocht! Het was erg veel bos en vooral stiekem veel hoogtes.” AB “Toen kwamen we bij die toren. Met zo’n trap waar ik dus ECHT NIET op durf. Maar ik moet en zal het proberen! Ik ging treden tellen en hield me stevig vast. Als ik maar dacht aan dat tellen en niet naar boven keek, was het net onder controle te houden. Ik ben onwijs opgetogen dat ik de 42 treden omhoog ben gekomen! In de wind! Over een trap die met kettingen vast stond.”
JW “Mooie overwinningen! En we keken uit over Nijmegen of Mook. Het was echt groots. Ik kende dit stuk van Limburg echt niet. En het was heerlijk weer. Beetje zon en niks koud.” AB “Ondanks de overwinning op mezelf, kon ik niet lekker doorrennen. Ik had er gewoon niet zoveel zin in vandaag. Er zat weinig motivatie in me. Heel raar. Gelukkig kunnen we dat samen.” JW “Ik ben blij met je mindere dagen! Dan heb ik niet het idee dat ik je ophoud. En dan wandelen we gewoon wat vaker. Ik voelde mijn kuiten toen al volgens mij.”
AB “Jij vertelde net over de vakantie toen we ineens voor een gesloten hek stonden die de route versperde. We gingen even verkeerd en toen hebben we onze horloges uitgezet. Dat doen we nooit, maar nu even wel. Nieuwe route er omheen gezocht. Ik had geen idee waar ik zat. Limburg, dan hield het op.” JW “Boven op de heuvel. Dat weet ik nog en we gingen omlaag tot in Mook. Dan achter langs en toen kwamen we op de snelweg. Echt iets voor jouw…” AB “Not! Langs een grote weg en verhard en auto’s die langsrazen. Not my cup of tea. Dan ga ik harder lopen. Voor mijn gevoel loop je er steeds naast, maar ik zag waar we terug konden gaan. Liep ik opeens een snelle kilometer!” JW “Dan zie ik je verdwijnen alsof het een makkie is, maar je wacht toch wel. Ik had ook wel door dat we dan weer omhoog moesten en ik hoopte dat het ene pad wat we dubbel moesten doen niet afgesloten zou zijn.” AB “Kwamen we langs die rare aap in de boom. En soms zijn er dan opeens weer een boel wandelaars en daarna is het weer kilometers lang doodstil.”
JW “We hebben toen een heel stuk gewandeld. Het bleef maar omhoog gaan! De Ardennen waren er echt niks bij. Echt, stukken supersteil!” AB “Maar ook dat gaat weer omlaag en de weg die we twee keer doen, gaat nu ook omlaag. Voor ons ligt de volgende berg. We hebben al aardig wat extra kilometers verzameld. We gingen weer wandelen. Ik zou tot 11 kilometer volmaken.” JW “Jep, waren we net helemaal naar boven gelopen langs de mevrouw met hond die we dan inhalen zonder hard te lopen en toen stonden we boven op de Sint Jansberg of een andere berg. Mogen we net weer omlaag, en toen zat jouw 10 kilometer erop. Het was echt supermooi, tussen de bomen door en heuvelig en groen.” AB “Ik liep 11 kilometer. Allemaal in Limburg. 8 gemiddeld op de kilometer. Maar het was de rit meer dan waard! Gewoon zo lang mogelijk van genieten! Ik was redelijk netjes aan het eten en drinken.”
JW “Elke keer als het omlaag ging, voegden we weer een hardloopelement in! Maar ik dacht dan: straks moeten we hier vast ook weer omhoog.” AB “In de verte zag je volgens mij wel de Maas of was dat ergens anders? Nou, ik weet het niet meer zo goed, maar toen kwamen die prachtige vennen.”
JW “En de zon scheen er prachtig op ook. Heel mooi en het leek echt niet op Nederland. Verbazingwekkend dat we van zoveel moois niets wisten in ons eigen land! Als ik een eend was zou ik hier gaan zwemmen! Jammer genoeg liep het wel weer naar boven.” AB “Jep, had ik weer tijd voor de GoPro. Ik vond het zo onwijs mooi daar. Ik dacht echt: doe mij maar een flinke wandeltocht met minder hardloopelementen!” JW “Dan zei ik weer: het gaat omlaag, rennen. En dan lukte dat een paar honderd meter en dan ging het weer omhoog. Ik geloof dat we de hele Sint Jansberg wel tig keer beklommen hebben!” AB “Toen zaten we opeens op de rand. Van de provincie (stond op het horloge), maar volgens mij ook van het land en van het bos. Heuvels gewoon alom. En dan de wind tussen het gras door. We kwamen wel een brommer tegen. Liepen we weer ergens een stukje anders, maar na zoveel kilometers kom je ook snel terug op de route.” JW “Waren die vriendelijke oude mensen daar al of was dat later? Het waren wel veel paden en de hele tijd onverhard. Kwamen we bij die ommuurde tuin.”
JW “Werd jij enthousiast van, maar een Hanzestad boeit je niks, dat snap ik maar niet. En we kwamen langs het Pieterpad bord. Konden we weer over iemand kletsen.” AB “Waar we het nu de hele tijd over hebben, zou ik niet kunnen zeggen hoor! Over mensen en wie wat doet op hardloopgebied enzo. In mijn hoofd liepen we 1 keer de berg op en 1 keer er omheen, maar de werkelijkheid was steeds weer omhoog. Geen idee waar die mensen waren. Ik weet wel dat we die jongens tegenkwamen die verbaasd waren dat ze op de grens met Gelderland liepen. Wij gingen daar niet overheen, maar zij wel! Toen gingen we dat mooie pad in, de Apostelweg.” “En die liep omlaag! Het ging wel hard waaien en voor mijn gevoel moesten we heus de andere kant op.” AB “Die wind kondigde regen aan. En dat vond ik zorgelijk, omdat we meer wandelden dan renden en dan hou je jezelf niet warm. Maar ja, ik had ook vrede mee dat we meer dan 3 uur nodig hadden.” JW “Gelukkig maar. We zijn wel een stuk gaan hardlopen en toen we op het pad waren waar we al eerder waren, maar nu omhoog, toen bleven we ook rennen.” AB “Dat was ongeveer het enige stukje dat ik ‘een kop erop’ had en dacht: ik-blijf-lopen-tot-boven. Verder ren ik blijkbaar beter op honger.”
JW “Gingen we eindelijk die Sint Jansberg af en weer naar de Mokerheide. Het begon wel te regenen ja, maar we liepen onder een grote paraplu. Bomen.” AB “Het regende opeens wel een keer door, maar net niet hard genoeg voor de regenjas. Genoeg om nat te worden. Het was mooi en zo groen en fris, maar ik had zelfs na een gel minder zin dan anders wel eens het geval is. Werd ik echt een beetje mokkig als jij zei: we voegen een hardloopelement toe!” JW “Die duurden ook niet lang, want dan moesten we weer omhoog! En toen stonden we opeens op een veld en er was een theater.”
AB “De structuur van het theater vond ik geweldig leuk, maar met lopen was ik wel zo’n beetje klaar. Ineens een grasveld en daarna de wildkampeer-camping. Het was wat onrustig. Ik dacht: nog 20 minuten, nog 3 kilometer – ohnee, we wandelen, nog langer dus.” JW “Toen kwamen we bij een andere uitkijktoren, maar het pad liep aan de kant van het hek en werd versperd door takken. Achteraf hadden we over het goede pad aan de andere kant van het hek kunnen lopen, maar ja. En toen weer omlaag. Over een smal pad, wat niet meer klopte met de route. Daar was een plasmoment en toen gingen we net even anders als de route.” AB “Rook het daar zo lekker of was dat eerder? Ik weet het niet meer hoor. We staken de grote weg over en toen gingen we weer het bos in. Ik dacht alsmaar: hoe ver is het nog? Ik wilde naar de Fanta!.” JW “En in eerste instantie zei je dat je dat niet luste. We renden weer omlaag en toen maakten we een foutje in de route en moesten we een afslag verder hebben. Ik hoorde wel geblaat, maar dat we de schaapskudde kruisten had ik echt nooit verwacht! Een supervriendelijke schaapherder prees ons voor onze goede timing.” AB “De grapjas dacht dat onze tijd er zo aanging, haha! Nee, dit was echt gaaf, 100 schapen die je passeren en saampjes het pad overgaan. Wow!”
JW “Echt een kadootje. We gingen nog naar het kasteel. Ik dacht echt: waar blijft het nou? Intussen zat die halve marathon er wel op, maar echt bijzonder vinden we dat niet meer. We kwamen wel op het terrein van het kasteel.” AB “Ik dacht alleen maar aan mijn warme broek en de Fanta. Ik mopperde nog op je dat ik een vriendin zou zoeken die alleen maar wilde breien, toen we op het einde nog een trapje op moesten en weer omhoog gingen! Was een grapje hoor! JW “Dat weet ik wel!” AB “Door de zon waren we weer droog en warm. De oranjerie was een antieke grote kas uit een film, maar ik had niet meer zoveel energie om te gaan rennen of me te haasten.”
JW “Er waren veel links-rechts-paadjes. Het kasteel werd helaas helemaal gerenoveerd. Stond in de steigers. Echt zo jammer! Het is een sprookjesachtig slot.”
AB “Ik dacht: nog 1 kilometer en ik mag nog over het leuke brugje en dan langs de schuilkelder. Ik liep er nog 12,5 kilometer bij en Joyce liep de 23 kilometer vol.”
JW “Ik schaam me niks voor het tempo wat op 9:31 lag of hoger of dat we er dik drie en een half uur over hebben gedaan, want er zaten ook meer dan 500 hoogtemeters in! Niet normaal veel. Op zo’n korte afstand.” AB “Limburg krijgt een vinkje! En wij hebben morgen spierpijn. Lang genoten van een prachtig stukje Nederland.” JW “En prettig dat je de auto instapt en dat het dan eerst een half uur plenst van de regen.”
Ik heb een filmpje gemaakt van een minuut van de GoPro beelden. Dat is weer een keer iets anders! En het leukste is het natuurlijk met geluid 😉
Zaterdag 22 mei Nieuwe wereld in Zwift! ?♀️ ???
Er is een nieuw eiland geopend in Zwift! Makuri Islands heet het. Ik heb er al wat over gezien en het is gestoeld op het authentieke Japan. Ik kan amper wachten om er lekker rustig uit te gaan fietsen en de nieuwe wereld te zien! Ik doe de nieuwe fietskleertjes aan van TriProNoosa en update Zwift en dan kan ik gaan!
Ik laat maar lekker veel foto’s zien, want ik geniet ervan. Iets minder van de onverharde wegen, maar de dorpjes zijn echt geweldig! Katten, mensen op slippers, een verdwaalde hardloper-supporter langs de weg die de route zoekt, mooie gebouwen. Het is echt enorm sfeervol! En daarna door bossen en langs bloesems. Mount Fuji op de achtergrond.
Ik merk wel dat mijn benen moe zijn, maar spierpijn of last van mijn kuiten heb ik totaal niet. Ik krijg de cadans gewoon niet zo heel hoog. Maar het is uitfietsen! Na 12 kilometer ben ik rond. Maar ik fiets nog even verder. Over de verharde wegen. Het is wel erg druk in Zwift op de Makuri’s.
Ik doe nog een extra rondje langs de dorpjes en op het einde vind ik een heerlijk rustige route langs het paleis!
Na 26 kilometer ben ik twee keer rondgegaan en hou ik het voor gezien. Het was echt leuk! Ik verheug me op meer verkenningstochten.
Dan ga ik in de middag nog een stuk wandelen met Rob. Terwijl Vincent zwemt in het zwembad. Een flinke tippel van 6 kilometer. Daarmee maak ik genoeg stappen voor de maand mei. Er wacht me thuis een verrassing: Ik ben Level 5 geworden in Garmin!
Ik kan stoppen met sporten! Het maximale niveau is bereikt! Daar denk ik even over na. Stoppen? Ik denk nog een halve minuut langer na… Neeeeeeeee! Dat ze maar een level 6 gaan maken.