27 September – the day after…. the second one. ☝️
Slapen gaat redelijk goed. ? Ik heb een dag vrij genomen. Om bij te komen en even wat dingen af te werken. Als ik opsta, voel ik niks. ? Geen spierpijn. Geen moeite met de trap. Geen schuurplekken. Zelfs geen hoofdpijn of nog last van andere pijntjes die me vorige week nog hinderden. Mijn knieën doen niet langer moeilijk, mijn schouder roert zich niet meer. Mijn darmen gedragen zich weer normaal. Maar nog weinig rust. ? Alles moet nog zijn plekje krijgen in mijn hoofd. Ik drink thee ☕️ , werk de administratie bij en blog. Dat helpt mij om rust te krijgen. De tijd loopt een beetje door elkaar heen. Maar mijn benen lopen gewoon alsof ze gister niks hebben gedaan. Na de lunch ga ik uitfietsen. ? Ook al geen zadelpijn. Hopelijk haal ik een uurtje voor de regen. Het fietsen gaat niet zo hard. Nog iets minder hard dan anders zeg maar. Misschien komt het door de wind, who knows ? ?♀️. Wel erger ik me nog aan een aantal zaken die me op de fiets keer op keer achtervolgen?. Bijna klaar mee.? Ik ga bij Joyce langs. Die heb ik te lang niet gezien. ? We zijn allebei niet veranderd. ? Dat ik voor de regen thuis ben, lukt niet meer. ? Als ik naar huis fiets, ben ik zelfs net niet voor de stortbui thuis.
Welkom herfst! Ach, de fiets moest toch nog schoongemaakt. ?
En nu weer door. ? Deze week heb ik allemaal rustdagen. Dus ik kan doen wat ik wil! ?
28 September – Tranquilo Koppelen ? ?♀️ ?♀️
De concentratie laat nog te wensen over. Voor de rest gaat het weer picobello! Ik ga vandaag een stukje hardlopen, heel rustig. Ik heb nu toch geen trainer die iets kan zeggen over rustdag of niks doen, laat ik het er maar van nemen nu het nog kan! En ik kan het zeker. Dan appt MBB me dat ze ook gaat lopen voor de derde dag op rij en ik zie mijn kans schoon! Samen is altijd leuker! Er wordt iets georganiseerd met het fietsen van Vincent en zo zit ik om half 6 op de fiets op weg naar Nobelhorst. Het gaat het kalm aan, het fietsen. We kletsen meer dan dat we tempo maken. We doen nog een extra blokje en dan zet ik de fiets in de garage en doe de loopschoenen aan. Het is nog heerlijk weer ook! Ik heb een trisuit aan om te fietsen en te lopen.
We gaan in laag tempo van 7:00 per kilometer. Mijn benen doen gewoon precies wat ze moeten doen. Geen enkele moeite. Integendeel… het gaat soepel. Onwijs gemakkelijk. MBB heeft meer spierpijn van de derde dag op rij lopen dan ik! We kletsen er lekker bij. MBB is echt zo’n schat, ik zou uren met haar kunnen lopen. Lekker rondom de Kemphaan.
Vincent komt ons tegemoet. We maken de 4 kilometer vol in 28 minuten. Schoenen weer wisselen en naar huis fietsen. Ik heb ietsjepietsie meer moeite met het tempo, maar dat kan ook komen omdat het intussen tijd is voor het avondeten! Ik sport zonder enige moeite 75 minuten weg. Het is allemaal tempo van nul-komma-niks, maar ik doe dit dan ook probleemloos weer. 2 Dagen na de halve triatlon.
Woensdag 29 september Bijna een echte rustdag! ?♀️ ?♂️
Behalve dan een uur wandelen samen met Rob. Bij het zwembad. Ik ben ongelooflijk onrustig en ik kan me ontzettend slecht concentreren. Dat komt omdat de trainer mij (voor de zoveelste keer) piepelt en mij niet in zijn agenda heeft staan. Dat wekt veel irritatie bij me. Ik doe ook nog netjes aan de krachttraining! En het strijkgoed werk ik weg.
Donderdag 30 september. Hardlopen!!
De trainers stress is opgelost, de ene eruit en degene die er bij komt kan het alleen maar beter doen. Op mijn werk kan ik nog 1 dag ongeconcentreerd prutsen en dat gaat vanaf volgende week weer voor. Sorry baas, dit was niet mijn sterkste werkperiode! ‘s Avonds wil ik gaan hardlopen. Het is intussen alweer erg vroeg donker. Ik ga naar Joyce lopen om haar haar verjaardagkado alvast te geven. Rugzakje op, lampje om, lange mouwen en vooral heel rustig blijven lopen. Mijn hartslag is in het begin helemaal van slag. Tempo zit er niet in.
Foto’s maken nu het donker is, wordt ook weer een kunstzinnige bezigheid. Ik blijf gewoon wel een soort van joggen voor 4,5 kilometer. Met 7 minuten over elke kilometer. Het druppelt een beetje. Bij Joyce drink ik een glaasje water en we kwebbelen weer. Na een half uurtje ga ik weer teruglopen. Ik heb nu wind mee en ga iets harder. Het gemak waarmee ik ooit liep is echter nog lang niet terug! Op het einde moet ik nodig naar de WC (het went nog steeds niet) en ga ik wat langzamer. Ik ben er moe van, van het hardlopen van 9 kilometer in een ruim uur! Toch nog niet helemaal 100% hersteld.
Ik kijk nog even terug op september met behulp van de jaarchallenge van Trispiration:
Ik heb 2 keer 10 kilometer (plus) gedaan met hardlopen: een week voor de Challenge Almere 13km intervallen en een week na de Challenge Almere 16km alternatieve Dam tot Dam loop. Alle provincies heb ik gehad inmiddels, dus daar scoor ik niet meer extra op. Fietsend heb ik een week voor de Challenge Almere nog 100km gereden door Flevoland. Een week na de Challenge Almere ben ik vanuit Flevoland naar Utrecht gefietst om daar 35km door de nieuwe provincie Utrecht te fietsen. (Ik doe 2x30km fietsen per maand) Daarnaast heb ik 2x minimaal 2000m gezwommen. Op 2 september buiten in Almere en op 18 september mocht ik met het Team mee naar de Weerribben om Overijssel aan de lijst van zwemprovincies toe te voegen.
Tot slot heb ik in september ook 2 keer een halve triatlon gedaan (naast bovenstaande dus). Zowel in Almere de Challenge op 10 september als op 26 september de Ironman in Hoorn. Waarom 1 keer genieten als het ook dubbel kan?!
Ik heb in de maand september ruim 600km gefietst, bijna 20km gezwommen en slechts 128 kilometer gelopen. Daarnaast heb ik voor mijn werk een beursdag georganiseerd, het huishouden op orde gehouden, wat trainerstress doorgemaakt en een puber begeleid naar de volgende klas. Het derde kwartaal van 2021 sluit ik tevreden af!
Vrijdag 1 oktober. Day off of off day? ?
Rust. Dat staat er op het programma. Of eigenlijk staat er niks meer.
Ik kan in bed blijven liggen. Onmiddellijk voel ik werkelijk overal pijntjes: mijn linkerknie, mijn rechtervoet – de peesplaat, mijn schouders, lichte hoofdpijn en zware armen. Om de serie compleet te maken ben ik ook nog eens geen grammetje afgevallen en ben ik nog steeds moe, zelfs na een nacht goed slapen. Ik weet waarom ik geen rustdagen neem!
Dus in de middag ga ik naar het zwembad. Geen opdracht, geen druk. Of ik nu een half uurtje ga of meer dan een uur; het maakt niet uit. Als ik met achtje in het water spring denk ik meteen: minstens een half uur en eerder drie kwartier. Het gaat lekker. De niks-hoeft ontaard al snel in 300m inzwemmen met achtje. Niet in de snelste baan, maar tussen de anderen in die ik soms moet inhalen. Als ik zin heb. Ik ga zonder achtje zwemmen, zo lang als ik dat volhou. Ik ben nog steeds wat geagiteerd over het gedoe met de ex-trainer. Dat blijken 750 onafgebroken heerlijk meters te zijn! Daarna pak ik het achtje weer. Ik heb geen last meer van schouders, armen of knieën. Wel zit de vermoeidheid er nog.
Ik ga de 2000m volzwemmen met 1 pauze erin, omdat het groepje voor me zwemt. Soms moet ik iemand inhalen en dan kan ik mijn eigen tempo moeiteloos verhogen; wat een power-gevoel. Na 2000m op de Garmin ga ik nog even schoolslag doen in een langzame baan, maar dat past mij niet zo goed. Doe ik toch nog een aantal banen (afgewisseld met borstcrawl). 55 Minuten. Ik voel me beter na het zwemmen. Maar nog moe. Een betere vermoeidheid, dat wel! Bij de douches word ik herkend als de snelle meid uit de baan die eerst hardloper was en triatleet werd. Ik ken die mensen niet! ‘s Avonds heb ik nog krachttraining gedaan. Mijn vermoeden met de oude trainer is helaas juist, maar nu kan ik er alleen nog maar beter van worden! Het was een hoognodige off day om alles even op zijn plek te zetten. Op voor nieuwe ON -days!
zaterdag 2 oktober – Met Joyce de slingers ? ophangen op de Trap.
Verjaardagsbestemming zou het Naardermeer zijn, maar daar is het te nat en je kunt niet terug als je eenmaal aan het rondje van minimaal 18 kilometer gestart bent. Dus die bewaren we voor een beter moment. Na de off-day van gisteren waarop Joyce een extra kaarsje heeft uitgeblazen, doen we vandaag iets kalmer aan. We maken er een feestje van met zijn tweetjes en dat doen we lekker op onze eigen manier! We gaan naar de Grote Trap, een fietspad in de polder van 8 kilometer. Midden tussen de Trap zetten we de auto’s neer. We gaan eerst de ene kant op, ik weet niet of dat omhoog is of omlaag?
Het goede nieuws: ik voel me stukken beter dan gisteren en eergisteren. Het tempo is weer een beetje terug en het lopen kost minder moeite. Het slechte nieuws is voor Joyce: die moet mee in mijn tempo én ze moet ook nog eens naar mijn gemiep luisteren! Voor haar is het een hoog tempo. Ze houdt het vijf kilometer vol. Dan staan we aan het einde van de Trap.
Tijd voor een moment van rust en stilstaan. Dat doen we tegenwoordig. Niet wandelen, maar stil staan en een gel nemen en bijkomen. We gaan terug met de belofte om rustiger te lopen. Dat lukt maar matig. Misschien omdat we wind mee hebben?
Onderweg kletsen we onafgebroken. Het zonnetje schijnt. Er zijn koeien. Er zijn ook een paar fietsers, maar echt druk kun je het niet noemen. Bij de auto terug zitten we op 10 kilometer en houden we weer een rustmoment. Joyce vindt het goed om door te gaan en de 10 engelse mijl vol te maken, maar dan met stops. Ik vind het prima!
Nog een keer koeien, recht pad, iets meer fietsers en het zonnetje. Nog meer gekwebbel. We redden mijn favoriete stukje bos. Daar sta ik graag even stil om van de windmolens te genieten! Ik voel intussen ook wat minder kracht, maar dat komt omdat het tempo niet echt hard omlaag gaat naar de zeven minuten per kilometer die we in gedachten houden.
We gaan de laatste 3 kilometer wel wat kalmer, maar het is een beetje verzamelen van kilometers. Niet alleen voor Joyce, maar mijn bovenbenen trekken ook wat. Het is goed dat we vandaag de 21 kilometer niet ‘moeten’ doen. Er zitten wat pauzes tussen. Natuurlijk lopen we de volle 10 engelse mijl en dan is het tijd voor chocomelk! Wij hebben ons eigen feestje weer gevierd met z’n tweetjes. Blijer kun je me niet maken!
Zondag 3 oktober. Dag zomer ☀️ , hallo herfst ? – dag racefiets, hallo tacx
Het regent buiten. Weer om in bed te blijven liggen. En je even gelukkig te prijzen dat het vorige week nog zulk fijn weer was. Weer om lekker op de bank te hangen. En niks te hoeven doen. Al ben ik daar erg slecht in: huishouden, huiswerk en de administratie bijwerken houden me toch wel bezig. Intussen heb ik een nieuw schema gekregen en ik mok er graag om dat ik de komende twee ‘maar’ 8 uur sport heb staan en dat het allemaal wel erg easy is, maar ik ben er ook een beetje blij om.
Natuurlijk zanik ik dat ik volgende week in Eindhoven wil lopen en de week daarna in Amsterdam, maar meneer de trainer zal mij ontslaan als ik dat doe! Dat riskeer ik niet…. Vandaag mag ik nog zelf bedenken wat ik ga doen en het wordt een ritje van 30km in Zwift op de Tacx. Dan heb ik de eerste 3 dagen van oktober alvast de helft van de opdracht voor Trispiration binnen met 2000m zwemmen, 10 (16) km hardlopen en 30km fietsen.
Terwijl ik fiets, moet ik Engels overhoren bij een puber. Het is een simpel ritje Watopia. Gewoon basiseiland en basisroute. Het is weer even wennen met de hoogtes, zelf schakelen, warmte en cadans. In niks blink ik uit vandaag.
Maar ik heb het toch weer gedaan! Het engels needs nog a little bit of attention en ik neem lekker een stukje cake.